واضح آرشیو وب فارسی:باشگاه خبرنگاران:
انفجاری پس از سکوت ده نمکی
مسعود دهنمکی نویسنده و کارگردان سینما، شب گذشته در گفتگویی با نادر طالبزاده میهمان برنامه "راز" در شبکه چهار سیما بود.
به گزارش خبرنگار رادیو تلویزیون باشگاه خبرنگاران، مسعود دهنمکی نویسنده و کارگردان سینما، شب گذشته در گفتگویی با نادر طالبزاده میهمان برنامه "راز" در شبکه چهار سیما بود.
دهنمکی گفت: شاید بشود اینگونه گفت که بخش اعظم فعالیتهای من به خصوص پس از جنگ به حال و هوای بازگشت ما از جنگ مربوط میشد، یعنی تصوری که از جامعه شهری پشت جبههها داشتیم، آرمان و ایدههایی که به خاطر آن مابه جبهه رفتیم، تضادهای موجود در جامعه با ارزشهایی که رزمندهها به خاطر آنها جنگیدند و این که اصلا چه باید کرد.
وی ادامه داد: قبول و باور قطع نامه برای ما مانند "پتک" بود و شاید بتوان گفت چند ماه اول، خود من درگیر همین "چه باید کرد" بودم و بارها پیام قطعنامه امام (ره) را گوش میدادم که جنگ ما جنگ عقیده است مرز جغرافیا نمیشناسد، جنگ ما جنگ حق و باطل بوده است و تمام شدنی نیست، جنگ فقر و غنا، جنگ ما جنگ بین ایمان و رذالت بود و محکم میگفتند که میدانم که به شما سخت میگذرد ولی مگر به پدر پیر شما سخت نمیگذرد؟
میدانم که شهادت برای شما شیرینتر از عسل است، گویی که خود امام (ره) بین ما و در گردانها و میان نیروهای پیاد بوده است.
این کارگردان افزود: امام (ره) به جنگ دیپلماتیک نگاه نمیکرد و انگار از بسته شدن باب شهادت و مدینه فاضلهای صبحت میکرد که واقعا در آن 1400 کیلومتر دیده میشد، چرا که میفرمود: هیچ چیزی تغییر نکرده است، جنگ تمام شده اما خود را برای یک مبارزه علمی و عملی بزرگ برای رسیدن به آرمانها آماده کنید.
دهنمکی اظهار داشت: صحبت من همیشه این بود که اگر جنگ تحمیلی هشت سال بود آن جنگ و مقاومت فرهنگی از سال 67 تا سال 93 ادامه دارد و فکر میکنم که آنان که در عرصه فرهنگ حوزه مطالبات اجتماعی و عدالت میجنگند، بسیار سختتر از جبهه و جنگ است.
وی افزود: اگر در دوران جنگ پای کسی روی "مین" میرفت، ارزش محسوب میشد اما اینجا اگر پای کسی روی "مین" برود برخلاف مسیر آب شنا کردن است، آنجا گروهی راه را باز میکنند تا گردانها عبور کنند و رزمندهها شهدایی را که برای باز کردن راه رفتهاند با احترام کنار میگذاشتند، اما در حوزه فرهنگ این گونه نیست و در جنگ فرهنگی هنگام رد شدن از معبر پای خود را به نام "نقد" روی آن شخص گذاشته و رد میشوند کارگردان فیلم سینمایی "رسوایی" بیان کرد: زمانی ممکن است کسی حرفی بزند که متهم به "افراطی گری" شود، اما سالهای بعد همان حرفهای او را دیگران تکرار کنند که این در حقیقت همان جلوتر از زمان خود حرکت کردن و به نوعی همان روی "مین" رفتن است؛ به همین این جنگ خیلی سختتر بوده و درجه و نشان هم به کسی داده نمیشود و تنها حاصل آن در "سیبل حملات" قرار گرفتن است.
وی افزود: پس از جنگ، "چه باید کرد" همان مبارزه علمی و عملی بود و من اولین فعالیتی که در راستای فعالیت فرهنگی و اجتماعی کردم، توزیع نشریاتی در نماز جمعههای تهران بود.
دهنمکی ادامه داد: زمانی که من فعالیت اجتماعی خود را آغاز کردم، در نمازهای جمعه یک سری شعارهای کلیشهای داده میشد و ما همان جا به این نتیجه رسیدیم، جایی که باید معضلات فرهنگی مردم، به گوش مسئولان مملکت برسد، همین نمازهای جمعه است و در آن زمان از پخش مستقیم تلویزیون استفاده کرد و بین شعارهای رسمی، شعارهای اعتراضی در حوزه فرهنگ میدادیم کرد و جامعه بازتاب داشت؛ چرا که در آن زمان تمام بحث و حرف ما این بود که به جای نقد مردم به عنوان معلولان، به سمت نقد دولت برویم، دولتی که به عنوان سیاستگذار و مهندس فرهنگی، علت است و نباید اشتباهات دهه 60 تکرار شود.
وی در ادامه گفت: اینگونه بود که پیکان نقد به سمت دولت، مجلس، الگوی توسعه و سیاستگذاران رفت و اتفاقا از جاییکه تنش به سمت سیاستگذاران و مدیران رفت، اعتراضایی آغاز در نقد مردم وجود نداشت.
کارگردان مستند "فقر و فحشا" اظهار داشت: بیمناسبت نیست که در سالگرد "شهید آوینی" گفته شود که "شهید آوینی" هم به کار تئوریک محض اعتقادی نداشت و بر این اندیشه بود که ما اگر تنها حرف بزنیم و فشار اجتماعی نباشد، کسی به حرفهای ما گوش نخواهد داد و اتفاقا اینگونه بهتر است که همگی باهم به میدان بیاییم.
دهنمکی بیان کرد: به اعتقاد من فقدان "شهید آوینی" به حلقه وصل اعتراضهای مدنی که بعد از جنگ شروع شد و متصل به عقبه تئوریک "شهید آوینی" میشد لطمه زد.
وی که در دهه هفتاد به روزنامه نگاری میپرداخت، در ادامه گفت: به از مدتی به این نتیجه رسیدیم که رسانههای رسمی حاضر نبودند حرفهای ما را منعکس کنند و بنابراین باید رسانه داشت تا بتوان فریادها را تبدیل به اندیشه و اندیشه را تبدیل به رسانه کرد و به گوش همه رساند و در همان جا نشریه "شلمچه" را راهاندازی کردم و همزمان با آن تلاش کردیم عقبه تئوریک خود را تقویت کنیم تا فریادها و آرمانهای خود را ما تبدیل به مبانی محکمی کنیم که ناشی از احساس خوانده نشود.
خبر در حال تکمیل است...
انتهای پیام/ اس
تاریخ انتشار: ۲۷ فروردين ۱۳۹۳ - ۱۰:۳۳
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باشگاه خبرنگاران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 88]