تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837806015
آسیب های افزایش سن ازدواج
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا:
آسیب های افزایش سن ازدواج تهران-ایرنا-بالا رفتن سن ازدواج علاوه بر اینکه طراوت و پویایی را از روابط زن و شوهر تا اندازه ی زیادی سلب می کند، فاصله ی سنی و در نتیجه فاصله ی عاطفی پدر و مادر با فرزندان را نیز افزایش می دهد.
خانواده از قدیمی ترین نهادهای زندگی بشر است که مطالعه و بررسی درباره ی آن از دیرباز مورد توجه اندیشمندان علوم اجتماعی، اخلاق و عالمان مذهبی بوده است. در دهه های تازه به علت پیچیدگی های مرتبط با ازدواج، دامنه ی مسایل مربوط به آن به قلمروهای علوم دیگری همچون اقتصاد و جمعیت شناسی کشیده شده است. هریک از این علوم به فراخور حیطه ی تخصصی شان به جنبه هایی از مساله ی ازدواج می پردازند و در تبیین مسایل مربوط به آن و نیز ارایه ی راه حل هایی برای مشکل های موجود در این عرصه می کوشند.
ازدواج و تشکیل زندگی مشترک در واقع تشکیل یک کانون اجتماعی است. این بدان معنی است که همراه با مفهوم ازدواج یکسری انتظارها وابسته به فرهنگ نیز وجود دارد و بدینگونه مردان با این اقدام کاری بیش از شروع یک زندگی ساده با یک زن را آغاز می کنند و در واقع با این عمل خود را به مجموعه یی از قوانین قراردادی و انتظارها متصل می سازند. مرد در مقام همسر و پدر مورد انتظارهای دیگران قرار می گیرد و از دیدگاه سایر افراد باید رفتاری متفاوت با دوران تجرد داشته باشد(مهدوی ، 1378: 45).
مسایل و تغییرهای نسلی در حوزه های ازدواج، باروری و خانواده یکی از محورهای عمده ی تحقیقات جمعیتشناسی در سالیان گذشته بوده است. امروزه ازدواج جوانان یکی از چالش های اصلی جامعه ی ایرانی به شمار می آید. جوانان به دلایل مختلفی از ازدواج دوری می کنند و پدیده ی تاخیر در سن ازدواج نه به عنوان یک مساله و مشکل شخصی بلکه به عنوان یک مساله ی اجتماعی نمود پیدا کرده است. جوانانی که به خاطر سنت های غلط اجتماعی مجبور به خانه نشینی می شوند و جوانانی که دوست دارند مجرد بمانند، همه وهمه پدیده ی تجرد را به صورت یک مشکل عمومی درآورده اند و در عمل بیشتر خانواده های ایرانی با این مسایل رو به رو هستند. جوانانی که تا سن بالا با پدر و مادر خویش زندگی می کنند و برای آغاز زندگی توقع های بالایی دارند، در عمل ازدواج را دچار مشکلات جدی کرده اند(اسکندری چراتی،10:1387).
از نقطه نظر اجتماعی بدون تردید ازدواج واجد ارزش است و از آن جمله آداب اجتماعی است که در تمام جوامع بشری آن طور که تاریخ نشان می دهد تا به امروز متداول بوده است و این خود دلیلی است بر اینکه ازدواج یک سنت فطری است. تغییر در الگوی ازدواج یکی از شاخص های اصلی تغییرهای اجتماعی است. اگر شواهد نشان دهنده ی کاهش بسیار در میزان ازدواج باشد، جامعه با فروپاشی خانواده و در نهایت نوگرایی افراطی روبرو خواهد بود. دختران و پسران کنونی مثل دوران گذشته نمی توانند همسر خود را ندیده و نشناخته انتخاب کنند و امیدوار به همسانی فکری، ارزشی و هنجاری در زندگی مشترک آینده شان هستند. از این رو توجه جوانان به همسانی فکری، اخلاقی و هنجاری در امر همسرگزینی به صورت یکی از مشکل های آنها درآمده و در بسیاری موارد به عنوان مانعی در امر ازدواج قرار گرفته است. آنها به خوبی دریافته اند که توجه نکردن به این امر می تواند موجب شکنندگی ازدواج و در نهایت به طلاق منجر شود (کاظمی پور،107،1384).
«سی رایت میلز» در کتاب «بینش جامعه شناختی» مسایل فردی و اجتماعی را به عبارت زیر تفکیک می کند: گرفتاری های خصوصی ناشی از شخصیت فرد و رابطه ی نزدیک او با دیگران است. آنها به شخصیت فرد و جنبه هایی از زندگی اجتماعی او که به صورت مستقیم و شخصی از آنها باخبر هستند، مربوط می شوند. به بیان دیگر گرفتاری های خصوصی یا فردی اموری شخصی هستند. مسایل عام به اموری اطلاق می شوند که حاکم بر شرایط خاص در زندگی افراد هستند. آنها به سازمان و شرایط موجود در درون نهادهای یک جامعه و چگونگی ساخت وسیع و زندگی تاریخی افراد مربوط می شوند. به بیان دیگر یک مساله ی عمومی ناشی از بحران در نهاد نظام ها است(میلز ، 1360: 20).
«مرتن» نیز با تاکید بر تعادل ناشی از پذیرفتن اهداف و وسایل نهادی شده در جامعه، سعی در تبیین نظام هماهنگ اجتماعی دارد. مرتن یک نظام اجتماعی را توصیف می کند که از یکپارچگی ضعیفی برخوردار است؛ نظامی که بواسطه ی تاکید بیش از حد بر اهداف اجتماعیِ موفقیت و تاکید نکردن لازم بر وسایل نیل به آن اهداف، دستخوش یک نوع سوء یکپارچگی می شود. درچنین وضعیتی مردم برای حصول به موفقیت به شیوه های نابهنجار روی می آورند. حاصل فونکسیونی این وضعیت، زوال بیشتر مقررات اجتماعی است. این امر موجب نبود تعادل ساختی درجامعه می شود و درنتیجه مقررات اجتماعی بیش از پیش بی اهمیت می شود. حالت افراطی این وضعیت، بطور منطقی موجب بی قانونی، نبود یکپارچگی و رهایی کامل فردیت خواهد بود(توسلی، 1378).
می توان گفت که در شرایط نبود تعادل ساختی و بی سازمانی اجتماعی یک نوع بی نظمی اجتماعی حاکم می شود که درچنین شرایطی هر پدیده ی اجتماعی در وضعیت هرج ومرج قرارمی گیرد؛ وضعیتی که «امیل دورکیم» به آن آنومی می گوید. دورکیم با مبنا قراردادن تغییرات اجتماعی، در نهایت به این نتیجه می رسد که تخصصی شدن و تمایزهای فردی موجب ایجاد وضعیتی می شود که درحالت نابسامانی ( سردرگمی افراد درتشخیص ارزش ها) نیازهای افراد تشدید می شود ( مهدوی ، 1378: 76).
از سوی دیگر یکی از مسایل بسیار مهم در مقوله ی تغییرهای اجتماعی، مساله ی نوگرایی(مدرنیسم) است که اثر غیر قابل انکاری بر رخساره ی زندگی اجتماعی انسان داشته است؛ از جمله ی این تاثیرها می توان به دگرگونی ارزش ها و هنجارها در مسایل مربوط به خانواده و ازدواج اشاره نمود.
در جوامع درمعرض نوگرایی، همه چیز درحال تحول است. به دلیل وابستگی بخش های مختلف جامعه به یکدیگر، شروع تحول در یک بخش به سرعن بخش های دیگر را نیز متاثر می کند. در کشور ما نیز نوگرایی ازحدود نیم سده ی پیش بخش هایی از جامعه را متحول کرده است. این تحولات موجب تحول در عرصه ی خانواده و ازدواج و همسرگزینی نیز شده است. کاهش ازدواج ها و بالارفتن سن ازدواج از این گونه موارد است. افزایش سن ازدواج بر تربیت فرزندان و تفاهم آنان با پدر و مادر اثرگذار است.
***آسیب های افزایش سن ازدواج
بسیاری از پدیده ها افزون بر کارکردهای مثبت، از کارکردهای منفی نیز برخوردار هستند. اگرچه ازدواج در سن پایین می تواند باعث بروز مشکل های زیادی از جمله تفاهم نداشتن بین زن و شوهر شود، ولی ازدواج در سن بالا نیز افزون بر بوجود آوردن شکافی عمیق از لحاظ درک و تفاهم بین پدر و مادر و فرزندان برای خود پدر و مادر نیز عواقبی ناخوشایند به همراه دارد.
یکی از آسیب های افزایش سن ازدواج، بالارفتن خطر بارداری برای زنان است. بارداری در سن بالا می تواند سلامت مادر و جنین را به خطر اندازد. این مساله با تغییرهایی در زندگی روانی مادر همراه است. چون زن در دوره ی سنی 30 تا 40سال نیاز به آن دارد که از لحاظ شغلی، مالی و زندگی شخصی به ثبات رسیده باشد؛ بنابراین بچه دارشدن در این شرایط شاید با بی حوصلگی، انرژی ناکافی و دیگر عواقب بارداری در سن بالا همراه شود.
از آنجایی که بچه دار شدن خود می تواند استرس زا باشد و نیاز به تلاش زیاد و سازگاری با شرایط جدید دارد، بهتر است تا در سن پایین تر از 35 سال انجام شود. اما اگر به دلایلی این کار به تاخیر افتاد، زن و مرد باید مطمئن شوند که از تمامی عواقب و مشکل های احتمالی آگاه هستند و برای کاستن از آن بکوشند. افزون بر این پدر و مادر باید با عشق و انرژی مثبت و انجام تمامی کارهای لازم برای جلوگیری از مشکل های بارداری در سن بالا دست به این کار بزنند و تمام جنبه ها را در نظر بگیرند تا آمادگی کامل برای پرورش یک فرزند را داشته باشند.
یکی از آسیب های احتمالی افزایش سن ازدواج و متعاقب آن افزایش سن بچه دار شدن، فاصله ی سنی زیاد بین پدر و مادر و فرزندان و متعاقب آن فاصله ی فکری و عاطفی میان آن است.
نبود آمادگی روحی و تحول در نوع و روند زندگی از یک شو و احساس گناه ناشی از به دنیا آوردن دیر وقت فرزند از سوی دیگر، می تواند به رفتارهای متضاد، دوگانه و ناهماهنگ منجر شود که این وضعیت کودک را در معرض ناتوانی، بی قراری و متعادل نبودن قرار می دهد.
در این شرایط بی حوصلگی، نداشتن اوقات خالی برای فرزند ، نبود توانایی جسمی و فاصله ی سنی زیاد، با دادن امکانات رفاهی بیش از حد لزوم و دورکردن طفل از خانه با سپردن به مهد کودک یا پرستار پر می شود. پس از چند سال با بزرگ تر شدن فرزند، فاصله سنی پدر و مادر و فرزند بیشتر و بیشتر می شود. شاید ساده ترین مشکل این فرزندان که هیچ گاه به آن فکر هم نکرده ایم، این است که آنها از دیده شدن پدر و مادر پیر خود نزد دوستانشان خجالت زده می شوند. فاصله ی سنی و در نتیجه فرهنگی بین این دو نسل آن قدر زیاد است که هیچ راهی را به سوی تفاهم و همدلی باز نمی گذارد.
صاحبی جامعه شناس می گوید : «فاصله یک نسل با نسل بعدی از لحاظ فرهنگی 6 سال است؛ یعنی هر 6 سال به نوعی یک نسل فکری عوض می شود. حالا تصور کنید بین مادر و دختری که 35 سال اختلاف سنی هست، چند نسل دیدگاهی مطرح می شود و اینها چقدر می توانند با هم کنار بیایند یا اصلاً همدیگر را بفهمند! شاید این هماهنگی حتی به 10درصد هم نرسد. این وسط چه کسی مقصر است؟»(صاحبی، 1390).
در این شرایط فرزند هم حس ترحم پدر و مادر میانسال را دارد، هم به دلیل برآورده نشدن نیازهای اساسی مثل تبادل عاطفی، خشم و ناکامی را تجربه می کند و این وضعیا در نهایت به تعارض عمیقی منجر می شود که در مقاطع مختلف زندگی، نشاط و شادابی طبیعی که حق مسلم همه ی انسان ها است را مختل می کند.
در مواردی سن یائسگی مادر با دوران بلوغ فرزند همزمان می شود و 2 موجودی که نیاز به توجه، آرامش، کمک و حمایت همه جانبه دارند بدون هیچ پشتوانه یی مجبور به نه تنها تحمل هم بلکه درک یکدیگر هستند.
فقط کسانی این وضعیت را درک می کنند که خود دچار آن بوده یا در نزدیکان، این «حادثه» را تجربه کرده اند. به نظر می رسد، در وضعیت فعلی بیشتر پدر و مادرها و بچه ها هر دو به طور همزمان بحران هویت را تجربه می کنند و در این زمان سوء تفاهم ها و تنش ها به حداکثر خود می رسد و امکان برخورد میان پدر و مادر میانسال و فرزندان نوجوان افزایش می یابد.
ویژگی های شخصیتی افراد در سن های مختلف تغییر می کند و در هر دوره مشخصات و نیازهای خاصی در فرد بوجود می آید. بر اساس همین قاعده به طور معمول افرادی که در سن بالای 35 و 40 سال پدر و مادر شدن را تجربه می کنند، اغلب حساس ترند و حتی بیش از اندازه حمایت گر می شوند. به عبارت دیگر یا خیلی حمایت گرند یا خیلی احساسی. حال آن که حمایت افراطی خواه ناخواه مانع رشد بخشی از توانمندی ها در کودک می شود. کودک در این شرایط نمی آموزد که چطور به توافق و تفاهم برسد. نه گفتن را یاد نمی گیرد و در عین حال ریسک پذیری و نیروی جسارت ورزی در او پایین می آید. از سوی دیگر پدر و مادر در این سن اغلب همه چیز را برای کودک خود فراهم می کنند و همین باعث می شود ناخودآگاه ترس از دست دادن کودک را به او منتقل کنند. در نتیجه کودک با اضطراب جدایی رشد می کند. این پدر و مادرها به دلیل والد بودن بیش از حدشان بسیار کنترل گرند در نتیجه بیش از حد معمول، مراقب فرزندشان هستند. همین رفتارهای افراطی به طور ناخودآگاه کودک را از مسیر طبیعی رشد منحرف می کند (سلطانپور، 1391).
«رحمان اکبری» مشاور خانواده با بیان اینکه والدین برای ارتباط با نوجوانان باید مهارت های ارتباطی را آموخته باشند، معتقد است: نمی توان با زبان 40 یا 50 سالگی با نوجوان صحبت کرد. زیرا قلاب ارتباط گیر نمی افتد و گفتمان مؤثر و نافد بر روی نوجوان شکل نخواهد گرفت. با توجه به فرایند رشد شناختی، اجتماعی و هیجانی باید پکیج آموزشی خاصی برای هر دوره تعریف کرد تا ارتباط موثری بین والدین و نوجوان شکل گیرد. اگر این آموزش در نوجوان شکل گرفته باشد با یک داشته ذهنی اولیه دوستان خود را انتخاب می کند بنابراین اولین گام در پیشگیری از آسیب های اجتماعی برداشته می شود. فاصله سنی زیاد والدین با کودکان و نوجوانان زبان مشترک بین آن ها را از بین می برد و باعث شکل گیری نوعی ارتباط ناقص بین فرزندان و خانواده می شود(اکبری، 1392).
***نتیجه گیری
پدر و مادر در تربیت و پرورش کودک نقش والا و سرنوشت ساز دارند. اهمیت دادن به خواسته های معقول فرزندان، ایجاد محیط پر از آرامش و تشویق آنان به کسب علم و بارور ساختن استعدادهای نهان فرزندان در حیطه ی وظایف افراد خانواده است. رابطه ی پدر و مادر با یکدیگر، نوع و شیوه زندگی و به صورت متقابل رفتار پدر و مادر با فرزندان در افزایش یا کاهش اختلال های روانی آنان موثر است.
خانواده نقش مهمی در دوره های مختلف رشد فرزندان و به ویژه در دوران نوجوانی آنها برخوردار است.
بالا رفتن سن ازدواج، نه تنها مشکل های زیادی را فراروی همسران بوجود می آورد، بلکه از نظر تربیتی برای فرزندان نیز پیامدهایی را به همراه خواهد داشت.
با بالا رفتن سن ازدواج، باروری نیز در سن بالا صورت می گیرد. چنانچه اگر مادری در 35 سالگی فرزند نخست خود را به دنیا آورد، زمانی که فرزند او به سن نوجوانی می رسد، مادر به دوران میانسالی وارد می شود و این تفاوت سنی می تواند مانعی مهم در برقراری تفاهم فکری و عاطفی بین پدر و مادر و فرزند می شود.
از یک سو پدر و مادر حوصله ی رسیدگی به فرزند خود را ندارد و از سوی دیگر همپایی با مشکل های روزمره ی نوجوانان که با شتاب فناوری و الزام های عصر حاضر شکل ماشینی تر به خود می گیرد، از توان پدر و مادر خارج می شود.
به طور معمول پدر و مادر جوان بهتر و راحت تر می توانند فرزندان خود را در دوره ی نوجوانی کمک کنند و او را از بحران های حاصل از دوره ی بلوغ عبور دهند و پشتیبان وی باشند.
نوجوان پرنشاط، به طور معمول نیازمند پدر و مادری جوان هستند تا بتواند منبع خوبی برای تامین انرژی وی باشد و او را در مسیری درست و هدفمند هدایت کند. از این رو پیشنهاد می شود تا جوانان با تغییر جدی در نگرش خود به ازدواج و متعادل ساختن خواسته ها و انتظارهای خود در سن پایین تری ازدواج کنند و بچه دار شوند.
*از: معصومه سالکی
پژوهش**م.س**2054
*منابع
-اسکندری چراتی،آذر. (1387). بررسی عوامل اجتماعی مؤثر بر تاخیر سن ازدواج در ایران با تاکید بر استان گلستان،فصلنامه تخصصی جامعه شناسی دانشگاه آزاد آشتیان،سال چهارم، شماره سوم
-توسلی، غلامعباس. (1378). نظریه جامعه شناسی، تهران: انتشارات دانشگاه پیام نور.
-اکبری، رحمان(1392). چرا فاصله سنی فرزندان و والدین نباید زیاد باشد، خبرنامه قطره.
-سلطانپور، عقیله(1391).ازدواج دیرهنگام و فاصله نسل ها،روزنامه همشهری.
-مهدوی، امیرعلی. (1378).عوامل مؤثر بر همسرگزینی، تهران، انتشارات روزنه.
-میلز، سی رایت.(2001). بینش جامعه شناختی :نقدی بر جامعه شناسی آم‍ری‍ک‍ائ‍ی .( ترجمه ع‍ب‍دال‍م‍ع‍ب‍ود ان‍ص‍اری ). تهران: انتشارات امیرکبیر.
0000-گود، ویلیام. (1352). خانواده و جامعه، ترجمه ویدا ناصحی، تهران: بنگاه ترجمه و نشر کتاب.
-کاظمی پور، شهلا. (1384). تحول سن ازدواج در ایران و عوامل جمعیتی موثر بر آن، پژوهش زنان، شماره 3.
انتهای پیام /*
Contact the editor:
[email protected]
23/01/1393
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 78]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها