تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836455242
هدایت رزمندگان با پاهای قطع شده+عکس
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
هدایت رزمندگان با پاهای قطع شده+عکس توپخانه‌ها به قدر کافی آتش نداشت؛ تا نزدیکی ساعت 3 بعد از ظهر تقریباً تمام نیروهای ما همه از منطقه خارج شدند اما کسی به ما نگفت که دستور عقب‌نشینی داده شده است؛ ما فکر می‌کردیم هنوز باید استقامت کنیم.
برخی از رزمنده ها خود را جا مانده از کاروان شهدا می دانند و سال هاست دل شان داغدار کسانی است که روزی همسنگر بودند؛ اینها را بارها از صدای بغض آلودشان شنیده ایم؛ اما باید کسانی می مانند تا روایت کنند آنچه که بر یاران خمینی(ره) گذشته است. یکی از رزمنده هایی که در عملیات خیبر حضور داشت، سرهنگ پاسدار اسماعیل براتی است؛ او که امروز مسئولیت جانشینی لشکر 14 امام حسین(ع) را بر عهده دارد، در گفت وگو با فارس به خاطرات خود از این عملیات می پردازد. در 16 سالگی با گردان خط شکن در زمان اجرای عملیات «خیبر» 16 ساله بودم؛ البته سال 61 هم در جبهه حضور داشتم؛ به همراه جمعی از رزمندگان اصفهان از گردان امام حسین(ع) لشکر 14 امام حسین(ع) عازم منطقه عملیاتی شدیم. قرار بود لشکر 14 در پاسگاه زید عملیات انجام بدهد؛ لشکر به منطقه اعزام شد؛ چند گردان وارد عمل شد؛ انجام عملیات در آنجا موفقیت آمیز نبود لذا باعث شد گردان هایی که در اجرای عملیات نتوانسته بودند منطقه را از محاصره بیرون بیاورند، مجبور به عقب نشینی شوند. طراحی بعدی برای عملیات، منطقه طلائیه بود؛ هفت گردان برای عملیات انتخاب شدند که گردان های امام حسین (ع)، امیرالمومنین(ع)، امام مهدی(عج) و چند گردان دیگر بودند. نیروها و فرماندهان مجبور بودند که در طلائیه عملیات انجام دهند و از راه خشکی به این جزیره راه پیدا کنند. لشکر 14 امام حسین(ع) عملیات در سه راهی شهادت را بر عهده گرفت. دفترچه ای پر از تجربیات عملیاتی فرمانده شهید قوچانی فرمانده گردان امام حسین (ع) بود. با توجه به اینکه گردان امام حسین(ع) آمادگی بیشتری برای عملیات داشت، به عنوان گردان خط شکن معرفی شد. یکی از خصوصیاتی که شهید قوچانی داشت، این بود که هر کاری را می خواست دستور دهد اول خودش انجام می داد و بعد به رزمنده ها می گفت تا انجام دهند. وقتی خودمان را برای عملیات خیبر آماده می کردیم، شهید قوچانی جلوی ستون آمد؛ او پوتین هایش را از پا درآورده بود، بندهایش را به هم گره زده و به گردن آویزان کرده بود. با دیدن او جا خوردیم ولی بعد فهمیدیم که او با این کار به ما فهماند که ما هم باید همین کار را انجام دهیم. همگی پوتین ها را در آورده، به گردن مان انداختیم و مسیر 10 ـ 13 کیلومتری را پیاده طی کردیم. همه خسته، کوفته، تشنه و گرسنه به اردوگاه رسیدیم و هر کدام گوشه ای افتادیم اما شهید قوچانی خم به ابرویش هم نیاورد. پوتین هایش را پوشید و شروع کرد و به بر پا کردن چادر. از خصوصیت دیگر شهید قوچانی این بود که در حین عملیات دفترچه ای در جیب می گذاشت و همه نکات قابل توجه را یادداشت می کرد و از این یادداشت ها تجارب خوبی به دست می آورد و این تجارب را قبل از عملیات برای بچه ها مطرح می کرد.
منطقه عملیاتی لشکر امام حسین علیه السلام در عملیات خیبر ـ منطقه طلائیه یادم هست که قبل از عملیات خیبر چهل نکته از مهمترین تا جزیی ترین موارد را در جمع بچه ها بازگو کرد که شاید بعضی از آنها برای عده ای خنده دار بود. مثلاً می گفت: «قبل از شروع عملیات، قضای حاجت بجا بیاورید». که مورد خنده بچه ها قرار می گرفت ولی همین نکته ای که ناچیز به نظر می رسید، در حین عملیات برای تعدادی از بچه ها مشکل آفرین می شد. این نکات در صحنه عملیات یکایک مورد استفاده قرار می گرفت و ما بسیاری از کارهایمان را بر اساس آن گفته ها عملی می کردیم. بعد از توجیه به طرف منطقه هدایت شدیم و از کنار جاده حرکت کردیم به طرف دشمن. غافلگیر کردن دشمن در کمین گروهان یک، دو و سه به ترتیب پشت سر هم بودیم. فاصله ما تا نیروهای عراقی دو کیلومتر بود. پشت سر گروهان سه گردان امام حسین(ع) هم گردان های دیگر، حرکت می کردند. تا نزدیک بعثی ها رسیدیم. دشمن کمین 200 تا 300 متری برای ما آماده کرده بود تا اول با آن کمین درگیر شده و بعد با نیروهای اصلی درگیر شویم. به لطف خدا و دعای رزمندگان، طوری حرکت کردیم که کمین دشمن اصلاً متوجه حضور ما نشد. یکی از عراقی ها در سنگر نشسته بود، وقتی متوجه نیروهای ایرانی شد، از ترس زبانش بند آمد و نتوانست عکس العمل از خود نشان دهد. فرمانده گروهان اول، سر ستون حرکت می کرد، صحنه را آرام به نیرویی که پشت سرش بود می گفت، نیروها همین طور به همدیگر پیام را انتقال می دادند تا اینکه پیام به نفر آخر می رسید؛ فرمانده گروهان در سرستون گفته بود: «مواظب باشید اگر این سنگر کمین دشمن عکس العملی نشان داد، نگذارید کوچکترین خطایی از او سر بزند». از طرفی دیگر خدا چنان ترس در وجود نیروهای حاضر در سنگر کمین عراقی انداخت که نتوانستند عکس العملی از خود نشان دهند. پشت سر فرمانده بودیم. نزدیک بولدوزرها در سه راهی شهادت رسیدیم. هر ثانیه که به دشمن نزدیک تر می شدیم، عمق آب زیادتر می شد. این امکان می رفت که دشمن ما را ببیند و تلفات سنگینی از ما بگیرد. بعد از اینکه نزدیک لودر و بولدوزرها رسیدیم، لطف خدا بود که بولدوزر احتیاج به تعمیر پیدا می کند، راننده هم با چکش می خواست آن را تعمیر کند لذا صدای ضربات چکش منجر به این شده بود که آن راننده هم متوجه حضور ما نشود. نردبانی برای عبور از آب با توجه به اینکه در شناسایی منطقه به ما اعلام شده بود، دشمن برای ممانعت از عبور رزمنده ها آب در منطقه راه انداخته است، لذا برای عبور از این مانع که ممکن بود رزمنده های نوجوان و با جثه کوچک را آب ببرد، همراه خود نردبان های آلومینیومی بردیم؛ وقتی به مانع رسیدیم، رزمنده های قوی تر از دو طرف نردبان گرفتند تا رزمنده ها از آب عبور کنند.
رزمنده مجروح در عملیات خیبر نیروهای اصلی عراق هنوز ما را ندیده بودند اما احساس می کردند در منطقه تحرکاتی است، لذا با تیربار شروع به تیراندازی کردند، موشک های دشمن شروع به آتش کرد و تعدادی از نیروها شهید و مجروح شدند. بعد هم درگیری تن به تن با عراقی ها شروع شد. پاکسازی سنگرهای عراقی گردان خط شکن بودیم و باید راه را باز می کردیم که گردان های بعدی داخل منطقه شوند. شروع به پاکسازی کردیم تا به بچه های لشکر 27 محمد رسول الله(ص) برسیم؛ سنگرهای عراقی را پاکسازی کردیم؛ یکی از بچه های امدادگر همراهم بود، او چراغ را داخل سنگر می انداخت و بنده هم داخل سنگر تیراندازی می کردم و می رفتیم به سراغ سنگر بعدی. در این حین یکی از بعثی ها نارنجکی انداخت و آن امدادگر زخمی شد بعد هم یکی دیگر از آنها امدادگر را گرفت با مشت به صورتش زد و او را در دهانه سنگر قرار داد به عنوان سپر. چند دقیقه ای طول کشید تا این رزمنده امدادگر را از دست عراقی ها آزاد کنیم، به همین خاطر در کارمان وقفه ایجاد شد. مجدد راهی شدیم تا به بچه های لشکر 27 برسیم اما خبری از این نیروها نبود. کسب تکلیف کردیم که چه کنیم؟ به ما گفتند: «در همان جا که هستید سنگر بسازید و خط دفاعی تشکیل دهید» ما همین کار را کردیم. هوا داشت روشن می شد. گردان هایی که قرار بود به منطقه بروند، حرکت کردند. بعضی از یگان ها به دلیل سختی عملیات و آتش شدید دشمن نتوانستند به لشکر 14 بپیوندند. با دیدن شهید خرازی تمام سختی ها آسان شد عراقی ها در ساعت 10 - 9 صبح با تعداد زیادی از تانک های خود به طرف ما حرکت کردند. هواپیمای صدام از بالا بمباران می کرد و بعد متوجه شدیم عراقی ها از بمب های شیمیایی استفاده می کنند؛ امکانات دفاعی نداشتیم؛ بعضی از بچه ها شیمیایی شدند این حمله تا ساعت یازده و نیم ادامه داشت و تقریباً ما را محاصره کردند.
نفربر پی ام پی در منطقه عملیاتی خیبر ـ منطقه طلائیه شهید خرازی به آنجا آمد؛ درباره عاقبت عملیات نگران بودیم اما با دیدن او سختی ها را فراموش کردیم. او با حرف ها و تذکراتش قوت زیادی به نیروها داد. بعد از این صحبت ها، طی حمله دشمن دست شهید خرازی قطع شد؛ خیلی ناراحت شدیم. او را به عقب بردند. از یک طرف هم خوشحال بودیم که خرازی شهید نشد. بعضی از بچه ها همچنان احساس ناراحتی داشتند فرماندهان آمدند تا روحیه بدهند و به آنها می گفتند: «زمان پیامبر اسلام(ص) هم ما این اتفاق ها را شاهد بودیم. ایشان و حضرت علی (ع) بارها مجروح شدند و... ». استفاده از ابزار دشمن علیه دشمن امکانات ما در این عملیات محدود بود؛ صبح عملیات تعدادی از نیروهای ما چند دستگاه تانک و بولدوزر از عراقی ها به غنیمت گرفتند. تعدادی از بچه ها که می توانستند از این دستگاه ها استفاده کنند، از این امکانات دشمن علیه خودشان استفاده کردند. با توجه به اینکه دشمن به طرف ما می آمد و تیراندازی های آنها ادامه داشت بچه ها با همان ابزار جان پناهی درست کردند حتی فرماندهان به ما دستور داده بودند که حتی الامکان تجهیزات و مهمات دشمن را منهدم نکنید و بیشتر غنیمت گرفته و از آن استفاده کنید. دو راهی اسارت یا شهادت فشار و آتش عراقی ها زیاد بود؛ تعدادی از رزمنده ها زخمی شده بودند و تعدادی را نیز عراقی اسیر کرده بودند؛ عملیات سختی داشتیم؛ فرماندهان به ما گفتند: «وظیفه شماست که این محل را حفظ کنید؛ اینجا مانند تنگه احد است». وقتی رزمنده ها این جملات را می شنیدند احساس می کردند در رکاب پیامبر(ص) می جنگند لذا خیلی سختی ها را تحمل می کردند. تدارکات و مهمات به ما نمی رسید؛ توپخانه ها به قدر کافی آتش نداشت؛ تا نزدیکی ساعت سه بعد از ظهر تقریباً تمام نیروهای ما همه از منطقه خارج شدند اما کسی به ما نگفت که دستور عقب نشینی داده شده است؛ ما فکر می کردیم هنوز باید استقامت کنیم. حدود ساعت 4 و نیم بود که دیدم عراقی ها سه راهی شهادت را تصرف کرده اند؛ 10 ـ 15 نفر مانده بودیم؛ باهم به این نتیجه رسیدیم که راهی جز اسیر شدن نداریم؛ مدارکی که همراه داشتیم را زیر خاک دفن کردیم؛ تعدادی از رزمنده ها لباس شان را درآوردند تا اسیر شویم؛ با دیدن صحنه ای، از اسارت منصرف شدیم؛ دیدیم که تعدادی از پاسدارهایی که منطقه را با دستور شهید خرازی تصرف کرده بودند، توسط عراقی ها به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته شدند و حتی بعثی ها به طرف مجروحان ما تیر خلاص شلیک می کردند. با دیدن این صحنه دردناک، تصمیم گرفتیم تا پای کشته شدن با اینها بجنگیم.
تعدادی از شهدای لشکر امام حسین علیه السلام در عملیات خیبر ـ منطقه طلائیه مهمات نداشتیم؛ تنها سلاح مان کلاشینکف بود؛ نیم ساعت با عراقی ها درگیر شدیم؛ عراقی ها به طرف ما موشک آرپی جی می زدند؛ با وجود کمبود مهمات، تمام تلاش مان را کردیم؛ آنها حدود 100 متر به عقب رفتند؛ بعد از عقب نشینی آنها، می دانستیم که اگر بمانیم، اسیر می شویم؛ لذا منطقه را ترک کردیم. تعدادی از رزمنده هایی که با ما بودند، زخمی و شهید شدند. مجروحانی که در آب افتاده بودند در مسیر صحنه های دلخراشی دیدیم؛ یکی از آنها این بود که تعدادی از مجروحان ما را در نفربر «پی ام پی» حمل می کردند که توپ مستقیم تانک به آن اصابت کرده بود و این مجروحان به دلیل شلیک گلوله توپ مستقیم داخل آب افتاده بودند؛ با نگاه و دست و پا زدن شان در آب احساس می کردیم که آنها کمک می خواهند؛ هیچ راهی نداشتیم و شرایط طوری نبود که آن بندگان خدا را نجات دهیم. گروهان مفقود به عقب برگشتیم، از مغرب گذشته بود، به محل استقرار لشکر 14 رسیدیم؛ اسم گروهان ما را جزو گروهان مفقودی ثبت کرده بودند، آن روز تعداد کشته و زخمی های گردان امام حسین (ع) که گردان خط شکن بود بالا بود.
تعدادی از شهدای لشکر امام حسین علیه السلام در عملیات خیبر ـ منطقه طلائیه این شرایط ما در منطقه طلاییه بسیار سخت بود، مقاومت در طلاییه طوری بود که شهید میثمی در این رابطه می گوید «کسانی که در طلاییه مقاومت کردند و سختی های آن را تحمل کردند اگر روز عاشورا در کربلا بودند قطعاً پیرو امام حسین (ع) می شدند». فرمانده ای که با پاهای قطع شده نیروها را هدایت می کرد در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران توازنی وجود نداشت؛ تعلیماتی که رزمنده ها از عاشورا آموخته بودند را در این عملیات پیاده کردند؛ در واقع اگر تعالیم عاشورا نبود، رزمنده ها 10 دقیقه هم نمی توانستند مقاومت کنند. آن دوران رزمنده ها در هر شرایطی ایستادگی کردند؛ باید سختی و مقاومت بچه ها در مقابل دشمن بیان شود. رزمنده و فرماندهان همه در صحنه بودند؛ شهید حسین خرازی که فرمانده لشکر در این عملیات بود، در این عملیات دستش قطع شد اما با تمام این اوضاع وقتی می خواستند او را به عقب منتقل کنند در حین انتقال به نیروها روحیه می داد و مسائل را سفارش می کرد. فرمانده گردان دیگری داشتیم که به نام شهید «ابراهیم خلیلی» در گردان امام حسن (ع). پاهای او در عملیات خیبر به دلیل اصابت گلوله توپ از ناحیه بالای ران قطع شد؛ بی سیم چی او تعریف می کرد: «شهید خلیلی با آن که شرایط سخت و اوضاع جسمی وخیمی داشت به رزمنده ها روحیه می داد و همچنان نیروها را هدایت می کرد. ما وضعیت جسمی شهید خلیلی را می دانستیم اما با این حال او به ما روحیه می داد و چند ساعت بعد هم شهید شد».(فارس)
دوشنبه 26 اسفند 1392 12:30
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 135]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها