محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845211085
دکتر سمیعی آذر و موقعیت سخت هنرمندان
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: دکتر سمیعی آذر و موقعیت سخت هنرمندان
دکتر علیرضا سمیع آذر با اشاره به موقعیت دشوارهنرمندان ایرانی در عرصه رقابت‌های بین‌المللی، از افق‌های روشن پیش‌روی هنر ایران به استناد استعدادهای موجود سخن گفت....
سمیع آذر به عنوان چهره‌ای تحول آفرین در هنرهاى تجسمى ، همچنین یک نظریه پرداز صاحب تالیفات شاخص در این عرصه شناخته می شود و كمتر كسى مى داند دكتر پیش از اخذ دكتراى معمارى ، غرق سینما و تئاتر بود ؛ چندین دستیارى كارگردانى سینما كه به نویسندگى و كارگردانى یك فیلم بسیار پرفروش ختم شد و حضور در نخستین سال‌هاى جشنواره تئاتر فجر به عنوان داور و ... براى خواندن این بخش هاى ناگفته از زندگى سمیع آذر كه به پیش از سفر تحصیلى اش به انگلستان مربوط مى شود به رسم این مجموعه مصاحبه باید تا روزهاى عید صبورى فرمایید ؛ اما همچنان كه وعده دادیم بخش هاى خبرى این گفتگو را تقدیم تان مى‌كنیم.با این توضیح بیشتر كه سمیع آذر با شناخت دقیق از پتانسیل موجود نزد هنرمندان ایرانی برای یافتن جایگاهی شایسته در عرصه بین المللی و با تصور افق هایی روشن در عرصه هنرهای تجسمی کشور ضمن پرداختن به آموزش تئوریک هنرجویان با تالیف کتاب هایی چون "اوج و افول مدرنیسم" و "انقلاب مفهومی" پایه گذار جریان های هنری نوینی در ایران بوده که نتایج اش اکنون در عرصه هنرهای تجسمی کشور کاملا مشهود است. بر همین اساس ارزیابی اش را از تاثیر اقدامات و ابتکارهایش در موقعیت کنونی هنرهای تجسمی کشور را از او جویا شدیم. گفت و گوی پیش رو بخشی از گفته‌های دکتر علیرضا سمیع آذر در مورد وضعیت فعلی هنر ایران است و مشروح سخنان این پژوهشگر را در روز ششم فروردین ماه با آغاز سال 93 منتشر خواهیم کرد.آقای سمیع آذر مشاهده نتیجه فعالیت های تان در این سال ها تا چه اندازه خود شما را راضی می کند؟"من در مجموع خیلی خوشبین هستم. هیچ وقت از زبان من نخواهید شنید که خودم را منشاء تحولات، تاثیرات و اتفاقات مهم معرفی کنم. ولی در عین حال واقف هستم که در بسیاری از تحولات به طور غیر مستقیم و تلویحی بی تاثیر نبوده ام و این مسئله حس زندگی در این جامعه را برای من بسیار شیرین و مطبوع می کند. مسلماً خیلی لذت می برم اگر چنانچه تاثیراتی به زعم خودم مثبت، پایدار، قابل دفاع و غرورانگیز را باعث شده ام و البته امروز برخی از نتایج آن را تا حدی می بینم. ممکن است این تاثیرات آفت هایی هم داشته باشد که قابل بحث است. هر تحول مثبتی قطعا آفت های خودش را هم دارد. مثلا فرض کنید عده ای می توانند از مارکت هنر سوءاستفاده کنند یا در آشفته بازار معاصر شدن هنر و آزادی عملی که با گسترش رسانه های نوین هنری ظهور پیدا می کند، بی سلیقگی ها و فقدان نبوغ و خلاقیت شان را به شکلی با اشکال غریب هنری به صورت جذب کننده ای ارائه کنند. این نوع پدیده ها بطور اجتناب ناپذیری ممکن است چهره هنر معاصر را مخدوش و زننده کنند. اما از این آفت ها که بگذریم در مجموع تحولات کشور ما بسیار مثبت و امیدبخش است. "
هنرهای تجسمی امروز در چه مسیری حرکت می کند؟" ما اکنون در یک میدان رقابت بین المللی قرار داریم و به طور قطع غایت هنر ایران درخارج از کشور رقم می خورد. این اتفاق فی نفسه یک دستاورد است و یک گام مهم به جلو. واقعا همه هنرمندان ما در نهایت به خارج از ایران نگاه می کنند و آینده خودشان را در یک نمایشگاه بین المللی می بینند، حتی در زمانی که مطلقاً در ایران بسر می برند. من این را به وضوح می بینم که هنرمندی که تازه نقاشی را شروع کرده و حتی در حال آموختن است و می خواهد اولین نمایشگاهش را برگزار کند، خودش را در چند سال آینده در دوبی و بعد پاریس و لندن و نیویورک می بیند و فکر می کند که پایانه کارش لامحاله باید به یک عرصه جهانی ختم شود. شاید چون خیلی از هم نسل های خودش را در آن جا حاضر و ناظر می بیند. بنابراین نوعی حس جهان وطنی به وجود آمده که باعث بلندتر شدن افق دید هنرمندان شده است؛ چه در مورد محتوا و چه در مورد شکل بیانی هنرشان. منتهی نه به این معنی که هنری که خلق می کنند در داخل ایران مورد توجه قرار نمی گیرد و به عبارتی مخاطب داخلی نداشته و فقط خارجی ها دوستش دارند. بلکه برعکس همه می دانند که برای رسیدن به سکوهای بین المللی باید از مسیر ایستگاه های داخلی عبور کنند و نمی شود کسی در کشور خودش ناشناخته و گمنام بوده ولی در خارج از کشور درخشش داشته باشد. اکنون کمتر هنرمند فعالی است که چشم امید نداشته باشد که عنقریب در خارج از کشور حضور خواهد داشت و این شرایطی امیدبخش است که برای من یک حس رضایتمندی ایجاد می کند."موقعیت هنرمندان تجسمی نسبت به دهه های گذشته از نظر شما چه قدر تغییر کرده؟من می دانم روزی که به موزه هنرهای معاصر آمدم قیمت هنر ایران چقدر بود. خوب به یاد می آورم که چهره های شاخص هنری و اساتید مدرنیست ما آثارشان را به چه قیمتی می فروختند و امروز چقدر می فروشند. این ها را به سادگی می توانم دلیلی بر دستاوردهای مهم هنری ایران در این سال ها قلمداد کنم. از منظری دیگر می دانم که اساسا رفتار قاطبه هنرمندان در آن زمان در پی سال ها تحقیر، بی ارزش شمرده شدن و نادیده گرفته شدن چگونه بوده و امروز شاهدم که غروری وصف ناشدنی جمعی از این هنرمندان را دربرگرفته تاحدی که مجامله با آن ها را بسیار سخت کرده است. برخی خودشان را به شکلی یک سوپراستار تلقی می کنند، مشتریان جهانی دارند، در صحنه های بین المللی درخشیده اند و لذا گاه سخت می شود با آن ها حتی یک دیالوگ ساده هم برقرار کرد. ولی به هرحال همه این ها برایم دلایلی است که از این تحولات خرسند شوم چرا که می بینم به جایگاه رفیعی رسیده اند و دیگر نیازی به من و توجهات و توصیه ها و ابتکارات من و امثال من هم ندارند.افق ها دست کم برای گروهی از هنرمندان روشن و امیدبخش شده است. مسلما مثل همه جای دنیا از یک شرایط خوب همه به یکسان بهره مند نیستند. این طور هم نیست که در نیویورک، برلین، لندن و پاریس سفره ای بی پایان پهن است که هر کسی از راه می رسد به یکسان متنعم می شود . اتفاقا در آن جا فضا رقابتی تر و حتی بی رحمانه تر از این جا است. آن جا هم عده ای درآمدهایی خیلی سنگین را از طریق هنر ابتیاع می کنند و در مقابل خیلی ها هم برای گذران زندگی شان واقعا مشکل دارند. نابرابری در فرصت ها در کشورهای پیشرفته غربی خیلی بیشتر از کشور ما است. در هر حال من فکر می کنم که هیچ وقت نمی توانیم به مساوات و عدالتی مورد پذیرش همگان در این عرصه بیندیشیم، چون حق را بر اساس متر روشن و مشخص و قابل اندازه گیری به آدم ها نمی دهند، بلکه شانس و اقبال، توجهات و توصیه ها و به طور کلی عواملی خارج از کیفیت هنری هم تاثیرگذار است. بعضی ها از این عوامل بیشتر بهره می برند بعضی کمتر و بعضی شاید هیچ. به خصوص کسانی که در شهرستان ها هستند از این فرصت ها کمتر بهره مند هستند. ولی در مجموع اگر از طبیعت موفقیت در صحنه هنری، که همه را به یکسان بهره مند نمی کند، بگذریم، به نظر من شرایط رضایت بخشی است و ضرورتی ندارد که فکر کنیم سهم هریک از ما چقدر زیادتر و یا کمتر از دیگران بوده است. مهم این است که من بیشتر از هر کسی می توانم روزگار هنرمندان در شرایط فعلی را مقایسه کنم با یکی دو دهه پیش و یا حتی چهار دهه پیش در قبل از انقلاب و بگویم امروز هنر ما من حیث المجموع روزهای روشنی را سپری می کند و انشاء الله روزهای روشن تری را هم در پیش رو دارد.
ظرفیت های نسل جوان هنرمندان تجسمی را چطور می بینید؟نسل جوان هنرمندان ما فوق العاده و پر از استعدادهای خیره کننده است. به نظر من امروز کار این هنرمندان از هنردوره جوانی اساتید نسل اول ما که حالا بعضاً اعتبار جهانی پیدا کرده و آثارشان به رقم های خیلی هنگفتی رسیده است، خیلی بهتر، عمیق تر، روزآمدتر و در قیاس با بهترین های دنیا در زمان خودشان هم در کل قابل قبول تر است. ما امیدوار هستیم که این نسل با حمایت موثرتر و شکوفایی بیشتر، آینده ای درخشان تر از این را برای هنر معاصر ایران رقم بزند.نکته جالب این که هیچ کس فکر نمی کند که هنر ایران با چه سختی ها و مشکلاتی دارد به چنین دستاوردی دست پیدا می کند. به قول یکی از مسئولین کریستیز هنر ایران کمترین حمایت دولتی را نسبت به همه کشورهای منطقه دارد و با این وجود توانسته به چنین موفقیتی دست پیدا کند. به نظر می رسد که در آینده این حمایت ها بیشتر شده و بنابراین نتایج بهتری هم حاصل خواهد شد. برای همه این دلایل و بیشتر به استناد استعدادهای موجود و نه شرایط مطلوب، در مجموع ترجیح می دهم که خوشبین باشم. آن قدر خوشبین که علاقه چندانی ندارم که فکر کنم این خوشبینی ناشی از تلاش های چه کسانی بوده و سهم هر فرد و نهاد در آن به چه میزانی است. البته این بدان معنا نیست که از مشکلات و نارسایی ها بی خبر باشم، بلکه بدین معناست که بخواهم در مقام قیاس با گذشته بر آنچه که امروز حاصل شده تاکید کنم و امیدوار باشم که این روند تداوم یابد.
1392/12/21
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 96]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها