تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1868565893
روایت یونس؛ داستان جنگ گرامین بانک با فقر
واضح آرشیو وب فارسی:الف: روایت یونس؛ داستان جنگ گرامین بانک با فقر
بخش اجتماعی الف*، 7 اسفند 92
محمد یونس، اقتصاددان و متفکر بنگلادشی، یکی از پیشروان مبارزه با فقر در سطح بین المللی محسوب می شود. کوشش های موثر این اقتصاددان مسلمان در مبارزه با فقر، باعث شد که در سال ۲۰۰۶ جایزه صلح نوبل به او تعلق گیرد. محمد یونس با تاسیس یک بنیاد خیریه غیردولتی به نام «گرامین بانک» توانست جهش بزرگی در فقرزدایی در بنگلادش ایجاد کند. «گرامین» در زبان بنگلادشی به معنای کشاورز است و یونس این عنوان را از آن جهت برگزید که گروه های هدف او در اعطای وام های خرد و تقریباً بدون بهره، عمدتاً در روستاها و حاشیه های شهرها زندگی می کنند. فعالیت گرامین بانک، بر خلاف باور رایج در سیستم های بانکداری موجود، بر مبنای اعطای وام و نیز سایر خدمات بانکی بدون وثیقه به فقرا قرار دارد. به این ترتیب گرامین بانک که اولین بانک تخصصی ویژه فقرا محسوب می شود، توانسته است بیش از پنج میلیون فقیر بنگلادشی را تحت پوشش بگیرد که بالغ بر ۹۰ درصد آنان را زنان سرپرست خانوار تشکیل می دهند. آنچه در پی می آید، بخشی از خاطرات محمد یونس در ارتباط با چگونگی شکل گیری گرامین بانک است به نقل از کتاب «بانک تهیدستان»
تاریخ انتشار : چهارشنبه ۷ اسفند ۱۳۹۲ ساعت ۱۱:۴۴
در سال ۱۹۷۶، شروع به ملاقات با فقیرترین خانواده هایی که در «جبرا» زندگی می کردند کردم تا ببینم چگونه می توانم شخصاً به آنها کمک کنم. روستا از سه گروه تشکیل شده بود: گروه مسلمانان، گروه هندوها، و گروه بودایی ها. وقتی به دیدن بودایی ها می رفتم، همیشه یکی از دانشجویان بودایی ام به نام «باروا» را همراه خود می بردم. در غیاب او پروفسور لطیفه مرا همراهی می کرد. او بیشتر خانواده ها را می شناخت و در ارتباط برقرار کردن با روستاییان از توانایی خاصی برخوردار بود.یک روز هنگامی که من و لطیفه در حال گشت زدن در جبرا بودیم، با خانه ای کهنه و فرسوده روبه رو شدیم که کاهگل دیوارهایش ریخته بود و روی سقفش چندین حفره دیده می شد. جلوی خانه، زنی را دیدیم که در حالی که چمباتمه زده بود تعدادی ساقه بامبو را میان پاهایش نگه داشته بود و به شدت غرق کار بود.زن، پس از اینکه متوجه حضور ما شد، بامبوهایش را روی زمین ریخت، برخاست و به سرعت به داخل خانه دوید. لطیفه به او گفت: «نترسید، ما غریبه نیستیم. ما در دانشگاه درس می دهیم. ما از همسایگان شما هستیم و تنها می خواهیم چند سوال از شما بپرسیم.» با این جملات، زن اطمینان خاطر پیدا کرد و گفت: «کسی در خانه نیست.» منظورش این بود که مردی در خانه نیست. در بنگلادش زنان نباید با مردان غریبه صحبت کنند. بچه های زن، دور حیاط می دویدند و همسایه ها نیز با تعجب از پنجره به ما زل زده بودند.در مناطق مسلمان نشین جبرا نیز باید از پشت دیوارهای بامبو یا پرده با زنان صحبت می کردیم چرا که سنت آنجا این طور بود که به زنان متاهل، اجازه ارتباط با دنیای بیرون را نمی دادند؛ مساله ای که در چیتاگونگ نیز به وفور دیده می شد. من بومی چیتاگونگ بودم و به لهجه محلی صحبت می کردم و سعی می کردم با صحبت کردن، اعتماد زنان مسلمان را جلب کنم. تعریف کردن از کودکان آنها، یکی از این راه ها بود. من از زن پرسیدم: «چند تا بچه داری؟»، زن پاسخ داد: «سه تا.» من ادامه دادم: «این پسرت خیلی دوست داشتنی است» و کمکم اطمینان زن جلب شد و با کودکی که در آغوش داشت به سمت در خانه آمد. حدودا ۲۰ ساله به نظر می رسید، لاغر بود و پوستی تیره و چشمانی سیاه داشت. ساری قرمزرنگی پوشیده بود و مانند همه زنانی که هر روز از صبح تا شب کار می کردند، چشمانش خسته بود. پرسیدم: «اسمت چیست؟»، پاسخ داد: «صفیه بیگم»؛ «چند سال داری؟»؛ «۲۱ سال.»از آنجایی که نه از خودکار استفاده میکردم و نه از دفترچه، کمی از ترس زن کاسته شده بود. اما بعدها در بازدیدهای مجدد به دانشجویانم اجازه دادم که یادداشت برداری کنند. پرسیدم: «این بامبوها مال خودت است؟»- بله- از کجا آورده ای؟- خریدمشان.- بامبوها چقدر برایت خرج داشته اند؟- پنج تاکا.آن موقع پنج تاکا حدود ۲۲ سنت می شد. پرسیدم: خودت پنج تاکا داشتی؟- نه، از یک مرد قرض گرفتم.- از دلال؟ چگونه با هم معامله کردید؟- قرار شد برای پس دادن قرضم، هر روز بامبوهای تمیز شده را به او بفروشم.- بامبوها را چند به او میفروشی؟- پنج تاکا و ۵۰ پوشا.زن تاکید کرد که این کار، فقط دو سنت برایش سود دارد. پرسیدم: مگر نمیتوانید از نزول دهنده قرض بگیرید تا مواد خام مورد نیازتان را از این طریق تهیه کنید؟- بله. اما نزول دهندگان سود بالایی از ما می خواهند و مردمی که با آنها کار می کنند، فقیرتر می شوند.- مگر نزول دهندگان چقدر سود می گیرند؟ - بستگی دارد. گاهی اوقات ۱۰درصد در هفته. اما یکی از همسایگانم روزی ۱۰درصد می پردازد. -پس کل درآمد شما از کار کردن روی این بامبوها پنجاه پوشاست؟- بله. صفیه نمی خواست زمان بیشتری را از دست بدهد. به تماشای او در حین کار کردن پرداختم. دستان تیره اش الیاف بامبو را می بافت؛ کاری که هر روز، هر ماه، و هر سال انجامش می داد. این زندگی او بود. او در شرایط سختی کار می کرد. انگشتانش پینه بسته بود و ناخن هایش سیاه و چرک بود. اما فرزندان او چطور می توانستند چرخه فقری را که او شروع کرده بود بشکنند؟ آنها چطور می توانستند به مدرسه بروند در حالی که درآمد صفیه برای سیر کردن خودش هم کافی نبود؟ به نظر می رسید امیدی برای اینکه فرزندان صفیه بتوانند سرانجام روزی از این بدبختی رها شوند وجود نداشت.صفیه روزی دو سنت میگرفت. این موضوع مرا شوکه کرده بود. در درس های دانشگاهی ام، در مورد جمع آوری میلیون ها دلار تئوری پردازی کرده بودم اما در جبرا جلوی چشمانم مرگ و زندگی افراد به چند پنی بستگی داشت. از خود پرسیدم: «چرا درس های دانشگاهی ام در واقعیت زندگی صفیه هیچ معنایی نداشت؟» عصبانی بودم: از خودم، از دانشکده اقتصاد، و از هزاران پروفسور به ظاهر نابغه ای که برای حل مشکل امثال صفیه هیچ تلاشی نمی کردند. از نظر من، این سیستم اقتصادی بنگلادش بود که باعث شده بود درآمد صفیه همواره در سطح کمی باقی بماند چرا که او نه میتوانست حتی یک پنی پس انداز کند و نه اینکه سرمایه ای برای خود داشته باشد. کودکان او محکوم بودند که در فقری زندگی کنند که او نیز از کودکی گرفتار آن بوده است و قبل از او هم والدینش همین گونه زندگی کرده اند. من هیچگاه از کسی نشنیده بودم که به خاطر کمبود ۲۰ سنت در رنج باشد. برای من غیرقابل باور و حتی مضحک بود. اما آیا میتوانستم به صفیه برای اندک پولی که به عنوان سرمایه زندگی اش لازم داشت کمک کنم؟من و لطیفه به خانه بازگشتیم. من شروع به قدم زدن در حیاط کردم. سعی داشتم مشکل صفیه را از دید خود او ببینم. او از فقر رنج میبرد چرا که قیمت بامبوهای مورد نیاز او پنج تاکا بود و او این میزان پول در اختیار نداشت. در نتیجه، ناگزیر میبایست در حلقه معیوب «خرید از دلال و فروختن به او» باقی می ماند. او هرگز نمیتوانست خود را از این رابطه استثماری رها کند. او برای بقای خود ناگزیر بود تا کار خود را صرفاً از طریق مرد واسطه پیش برد.در کشورهای جهان سوم، نزول خواری بسیار مرسوم است و از نظر اجتماعی نیز پذیرفته شده است. در این کشورها، کسانی که از نزول دهنده قرض می کنند، به ندرت از قراردادی که با نزول دهنده می بندند سر درمی آورند. در مناطق روستایی بنگلادش، به ازای ۳۷ کیلوگرم برنج بدون سبوسی که در فصل غیربرداشت از نزول دهنده قرض گفته می شود، می بایست دو برابر در هنگام فصل برداشت پس داده شود و زمین روستاییان نیز تا زمانی که بدهی به طور کامل پس داده شود به عنوان ضمانت نزد نزول دهنده باقی می ماند. در بنگلادش در بسیاری از موارد، سندی تحت عنوان «باوناناما» حقوق میان قرض دهنده و قرض گیرنده را تعیین می کند. در این سند، قرض دهنده از پذیرفتن هرگونه بازپرداخت قسطی وام از طرف قرض گیرنده منع شده و حتی این اجازه به او داده شده است که پس از اتمام یک مهلت زمانی مشخص، زمین قرض گیرنده را به تملک خود درآورد. سند مهم دیگر، سند «دادان» است که به تاجر این اجازه را می دهد که محصولات تولیدشده توسط قرض گیرنده را با قیمتی کمتر از قیمت بازار خریداری کند. صفیه، بامبوهایش را تحت قرارداد دادان به مرد دلال می فروخت.در بنگلادش، گاهی برای صرفاً زنده ماندن، خرید غذا، یا خرید دارو وام گرفته می شود. در چنین مواردی، فرد به سختی می تواند خود را از بار وام رها کند. او، فقط برای اینکه بتواند وام اول خود را بازپرداخت کند، مجبور می شود وام دیگری بگیرد و همانند صفیه تا مدتها در این چرخه باقی بماند. اما به نظر میرسید اگر صفیه، پنج تاکای اولیه برای خرید بامبوهایش داشته باشد بتواند از این بدبختی رها شود. روز بعد، دانشجویی را که در جمع آوری اطلاعات به من کمک می کرد صدا زدم و از او خواستم لیستی از اهالی جبرا که مانند صفیه، به دلالان وابسته اند تهیه کند. فهرست در عرض یک هفته آماده شد. من توانستم ۴۲ نفر را که در کل ۸۵۶ تاکا، یعنی چیزی کمتر از ۲۷ دلار نیاز داشتند تا بتوانند از قرض دلالان رهایی یابند شناسایی کنم. با خود گفتم: «خدایا، یعنی همه بدبختی این خانواده ها برای کمتر از ۲۷ دلار است!» من با تعجب این جمله را فریاد میزدم و مایمانا ساکت در گوشه ای ایستاده بود و مرا نظاره می کرد. هر دو ما از این واقعیت دگرگون شده بودیم.می خواستم به آن ۴۲ نفر سخت کوش کمک کنم. آدم هایی مثل صفیه فقیر بودند، اما نه به خاطر حماقت یا تنبلی چرا که تمام طول روز کار می کردند و فعالیت های فیزیکی سنگینی انجام می دادند. آنها فقیر بودند چرا که موسسات مالی روستا کمکی به آنها نمی کردند. در واقع در آن زمان، هیچ ساختار مالی رسمی وجود نداشت که اعتبار لازم را در اختیار فقرا قرار دهد. اما اگر من به روستاییان جبرا ۲۷ دلار می دادم، آنها میتوانستند تولیداتشان را به هرکسی به غیر از دلالان بفروشند و دستمزد بالاتری دریافت کنند. برای همین، خیلی ساده ۲۷ دلار به دانشجویم دادم و به او گفتم: «این را بگیر و به آن ۴۲ نفر روستایی بده. آنها میتوانند بدهکاریشان را به دلالان پس دهند و تولیداتشان را به قیمت بهتری بفروشند.» او پرسید: «تا کی باید قرضشان را به شما پس دهند؟» گفتم: «هر وقت توانستند.»تا قبل از این ماجرا، به محض اینکه سرم به بالش می رسید، خواب به سراغم می آمد. اما این بار از خواب خبری نبود. از خودم خجالت می کشیدم که به عنوان بخشی از این جامعه هستم ولی نمی دانستم ۲۷ دلار می تواند زندگی ۴۲ فرد ماهر را متحول کند. باید به دنبال یک راه حل اساسی می رفتم. چیزی که برای این کار به آن نیاز داشتیم، نهادی بود که بتواند به کسانی که «هیچ ندارند» قرض دهد. بنابراین تصمیم گرفتم به بانک محلی روستا بروم و از آنها بخواهم به فقرا پول قرض دهند. به نظر ساده و سرراست می رسید و آن وقت، خواب به سراغم آمد.صبح روز بعد، با اتومبیل خود به شعبه محلی بانک دولتی «جاناتا» رفتم. بانک جاناتا، بزرگترین بانک روستایی در بنگلادش محسوب می شد و شعبه دانشگاه آن، درست نزدیک جاده قرار داشت. بانک از اتاق مربع شکلی تشکیل شده بود. پنجره های جلویی بانک با میله ها پوشیده شده بودند و دیوارها سبز تیره بودند. جلوی اتاق نیز با میز و صندلی های چوبی پر شده بود. مدیر بانک، همانطور که پشت به دیوار نشسته بود به من اشاره کرد و گفت: «آقا! چه کاری میتوانم برایتان انجام دهم؟» نزد او رفتم و منشی بانک برایمان چای و بیسکویت آورد. من برای او توضیح دادم که برای چه نزد او رفته بودم: «دفعه قبل من نزد شما آمده بودم تا برای طرح «مزارع سه شراکتی» از بانک وام بگیرم. حالا یک ایده جدید دارم و میخواهم به فقرا پول وام دهم. مقدارش خیلی کم است. من خودم قبلاً این کار را انجام داده ام و ۲۷ دلار به ۴۲ نفر قرض داده ام. راستش را بخواهید، آنها برای اینکه بتوانند کارشان را ادامه دهند و مواد خام لازم را تهیه کنند و محصول خود را بفروشند، به این پول نیاز دارند.»مدیر بانک، انگار که موضوع عجیب و غریبی برای او تعریف کرده باشند با تعجب گفت: «چه موادی؟» من نیز برای او توضیح دادم: «برخی از این فقرا روی بامبو کار می کنند، برخی تشک می بافند، و مابقی نیز درشکه چی هستند. اگر آنها طبق نرخ تجاری از بانک وام بگیرند، می توانند تولیداتشان را در بازار بفروشند و با سود آن زندگی بهتری داشته باشند. در حال حاضر آنها مثل برده ها کار می کنند و هیچگاه نمی توانند خود را از سیستم رباخواری موجود نجات دهند.»مدیر بانک پاسخ داد: «بله، من هم در مورد نزول دهندگان موضوعاتی شنیده ام.» من نیز به او پاسخ دادم: «بنابراین امروز اینجا آمده ام تا از شما بخواهم به این روستاییان وام دهید.» مدیر بانک که دهانش از تعجب باز مانده بود خنده ای کرد و گفت: «من نمی توانم چنین کاری انجام دهم.» پرسیدم: «چرا؟» او که کمی عصبانی شده بود، گفت: «خب... » راستش را بخواهید او نمی دانست دلایلش را چطور بیان کند اما به هر حال گفت: «یکی اینکه مقدار وام مورد نیاز روستاییان مقدار بسیار کمی است و بانک برای چنین امور کوچکی وقت خود را تلف نمی کند چرا که پر کردن مدارک لازم بسیار وقتگیر است.» به او گفتم: «اما همین پول اندک برای ادامه زندگی آنان بسیار حیاتی است.»- این مردم بیسوادند و نمیتوانند فرم های درخواست وام را پر کنند.- در بنگلادش که ۷۵ درصد مردمش نه می توانند بخوانند و نه می توانند بنویسند، پر کردن فرم واقعا موضوع مضحکی است.- هر بانکی در این کشور همین قانون را دارد. حتی زمانی که کسی پولی می آورد و می خواهد در بانک ما به امانت بگذارد، از او می خواهیم که فرم های لازم را پر کند.- چرا؟- منظورتان از اینکه می گویید چرا، چیست؟- منظورم این است که چرا بانک نمی تواند پول او را دریافت کرده و صرفاً یک رسید برای او صادر کند حاوی این جمله که فلان مقدار پول را از فلان فرد دریافت کرده است؟ چرا بانک نمی تواند این کار را انجام دهد؟ چرا خود وام گیرندگان باید این کار را انجام دهند؟- خب، شما بانکی که مردم نتوانند بخوانند و بنویسند را چطور می گردانید؟- ساده است. بانک بابت مقدار پولی که دریافت کرده، صرفاً رسید صادر می کند.- اگر فرد بخواهد پولش را پس بگیرد چه؟- خب احتمالاً باید راه ساده ای وجود داشته باشد. او با رسید پولش برمی گردد و آن را به صندوقدار تحویل می دهد و صندوقدار نیز پول را به او برمی گرداند.مدیر سرش را تکان داد ولی جوابی نداد چون نمی دانست چه باید بگوید.- به نظر من سیستم بانکی شما، ضد افراد بی سواد طراحی شده است.رئیس شعبه که به نظر میرسید دیگر عصبانی شده است، گفت: پروفسور، بانکداری به این سادگی که شما فکر می کنید نیست. به او گفتم: شاید، اما اطمینان دارم بانکداری به این پیچیدگی هم که شما درست کرده اید نیست. پاسخ داد: بینید، واقعیت ساده این است که در هر بانکی در هر نقطه از دنیا هر وام گیرنده باید فرم هایی را پر کند.- خب باشد؛ اما اگر برخی دانشجویان من داوطلبانه برای روستاییان فرم پر کنند دیگر مشکلی نیست؟ رئیس شعبه گفت: مثل اینکه شما متوجه نیستید. ما نمیتوانیم به فقرا وام بدهیم.من در حالی که سعی میکردم مودب باشم به او گفتم: چرا نمی شود؟- آنها هیچ وثیقه ای ندارند. برای ضمانت کار، وثیقه هم نیاز است.به او پاسخ دادم: اما فقیرترین فقرا ۱۲ساعت در روز کار می کنند. آنها باید بفروشند و درآمدی داشته باشند تا بتوانند چیزی برای خوردن بیابند. آنها مجبورند پول شما را پس بدهند تا بتوانند دوباره وام بگیرند و برای یک روز دیگر به زندگی خود ادامه دهند. در واقع زندگی آنها، بهترین ضمانتی است که آنها می توانند به شما ارائه کنند.مدیر سرش را تکان داد و گفت: پروفسور، شما آرمانگرا هستید. شما با کتاب ها و نظریه ها زندگی می کنید.- اما وقتی شما مطمئن هستید که آنها پولتان را برمی گردانند، چه نیازی به وثیقه دارید؟- این قانون بانک ماست.- پس تنها کسانی که وثیقه دارند می توانند وام بگیرند؟- بله.- چه قانون احمقانه ای! این به معنی این است که فقط ثروتمندان هستند که می توانند از بانک وام بگیرند.- قوانین را من نمی نویسم. مدیران بانک این کار را انجام می دهند.- خب به نظر من قوانین باید تغییر کند.- پروفسور! راستش را بخواهید این ما نیستیم که وام می دهیم و ما فقط سپرده های کارگران کارخانه و کارمندان دانشگاه را جمع آوری می کنیم.- شما نیستید که وام می دهید!؟- نه! فقط دفتر مرکزی بانک وام می دهد. ما اینجا فقط سپرده دانشگاه و کارکنانش را جمع آوری می کنیم. البته وام «سه شراکتی» شما یک استثنا بود که آن مورد هم از طرف دفتر مرکزی بانک تصویب شده بود. شما برای گرفتن وام باید به دفتر مرکزی بانک بروید و من نمی دانم آنها چه پاسخی به شما خواهند داد.- بله! به نظر می رسد لازم است با روسای رده بالاتر صحبت کنم.وقتی نوشیدن چای تمام شد و آماده رفتن شدم، رئیس شعبه گفت: می دانم که از تصمیم خود منصرف نمی شوید اما تا آنجایی که من از بانکداری می دانم، می توانم با اطمینان به شما بگویم که ایده شما هیچ وقت عملی نخواهد شد.دو روز بعد، قرار ملاقاتی با مدیر ناحیه چیتاگونگ بانک جاناتا، یعنی آقای هاولدر، در دفترش تنظیم کردم. مکالمه ای که داشتیم تکرار همان حرف هایی بود که با مدیر شعبه محلی جبرا داشتیم؛ البته با این تفاوت که هاولدر ایده ای داشت که در آن، یک ضامن می توانست چند وام گیرنده را بدون نیاز به گذاشتن وثیقه ضمانت کند.ایده او را کمی بررسی کردم. به نظر طرح مناسبی بود اما اشکالاتی هم داشت چرا که ضامن می توانست همچون یک نزول دهنده رفتار کند و با وام گیرندگان همچون برده رفتار کند. برای مدتی سکوت حکمفرما شد. از بحث های چند روز گذشته با مدیران بانکی برایم روشن شده بود که مانع پیش روی من فقط بانک جاناتا نیست بلکه کل سیستم بانکداری بنگلادش است.ناگهان گفتم: چرا خود من ضامن نشوم؟- خود شما؟- آیا میتوانید برای همه وام ها فقط خود من را به عنوان ضامن قبول کنید؟هاولدر لبخندی زد و گفت: در مورد چه مقدار پول حرف می زنید؟- رویهم رفته حدود ۱۰ هزار تاکا (۳۰۰ دلار)، نه خیلی بیشتر.هاولدر شروع به بازی با کاغذهای روی میزش کرد. نسیمی که پنکه سقفی ایجاد کرده بود، با کاغذها بازی می کرد. همین طور که کاغذها روی میز بالا و پایین می رفتند، گفت: خب، می توانم بگویم که ما ضمانت شما را تنها برای همین مقدار وام می پذیریم. گفتم قبول! و با هم دست دادیم. چند لحظه بعد گفتم: «اما اگر یکی از کسانی که وام گرفته است پولش را پس نداد، من قدمی برای پرداخت وام او برنخواهم داشت.» هاولدر با تعجب به من نگاه می کرد. او متوجه نمی شد چرا من این قدر آدم پیچیده ای هستم.- اما ما شما را به عنوان ضامن وام، مجبور به پرداخت وام خواهیم کرد.- مثلاً چه می کنید؟- وارد روند قانونی علیه شما می شویم.- قبول!او طوری به من نگاه میکرد که انگار دیوانه شده ام و این دقیقاً همان چیزی بود که من به دنبال آن بودم. می خواستم در این سیستم ناعادلانه تنشی ایجاد کنم. می خواستم جلوی چرخه ی این ماشین بانکداری بدهیبت را بگیرم. اگرچه بر روی کاغذ من یک ضامن بودم، اما ضمانت کسی را نمی کردم.- پروفسور یونس، شما کارها را برای من سخت می کنید!- اما به نظر من این بانک است که کار را برای مردم سخت کرده است؛ مخصوصاً برای آنهایی که هیچ چیزی ندارند.- به هر حال من تلاش می کنم کمکتان کنم.- من هم درک می کنم که این مشکل از شما نیست و ناشی از قوانین بانکی است.- اکنون من درخواست وام شما را به اداره مرکزی بانک در داکا اعلام می کنم و منتظر می مانیم تا ببینیم آنها چه می گویند.- اما من فکر می کردم که شما به عنوان مدیر ناحیه چیتاگونگ، در مورد این موضوع اختیار کامل دارید.- بله، اما این مورد غیرمعمول تر از آن است که من بتوانم شخصاً اقدام کنم. اجازه باید از بالا صادر شود.جواب به درخواست من شش ماه و طی شدن روند اداری وام هم چهارماه طول کشید. در نهایت، در دسامبر ۱۹۷۶ موفق شدم از بانک جاناتا، برای فقرای جبرا وام بگیرم. در طول سال بعد، تمام درخواست های فقرای روستا برای دریافت وام را باید شخصاً امضا می کردم. حتی زمانی که برای مسافرت به اروپا یا آمریکا رفته بودم، بانک برای امضا کردن فرم ها، به جای تماس با وام گیرندگان اصلی در روستا، همچنان از طریق نامه یا تلگراف از من تقاضا می کرد. همه چیز [برای شکل گرفتن ایده تشکیل بانک برای تهیدستان] از اینجا شروع شد. فقرای جبرا به خوبی می دانستند که برای پایان دادن به فقرشان، این وام تنها شانس آنهاست. من نمی خواستم هیچ وقت به یک نزول دهنده تبدیل شوم و علاقه ای هم برای قرض دادن به کسی نداشتم. بلکه آنچه دنبالش بودم این بود که در درجه اول، مساله مرگ و زندگی فقرا حل شود. اما خود موضوع وثیقه هم برایم سوال شده بود. نمیدانستم آیا حق با من است یا با مدیران بانکی. در مورد راهی که وارد آن شده بودم، هیچ حس روشنی نداشتم. کورمال می رفتم و در حین راه یاد می گرفتم [که گرامین بانک یا بانک کشاورزان را چگونه پی ریزی کنم.]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[مشاهده در: www.alef.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها