تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837446893
به ترانه‌ای که اجرا می‌شود، باید شک کرد!
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: دوشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۶:۱۶
یک شاعر ترانه‌سرا در نشست نقد و بررسی مجموعه ترانه‌هایش گفت: به ترانه‌ای که این روزها اجرا شود، باید شک کرد! به گزارش بخش ادب خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مجموعه ترانه‌ی هادی حسینی‌نژاد با نام «دردی به نام من» عصر روز یکشنبه ۲۷ بهمن‌ماه در قالب یکی از نشستهای «بوطیقا»، در سرای اهل قلم به نقد گذاشته شد. در این نشست علاوه بر سراینده‌ی این مجموعه، حامد ابراهیم‌پور، علیرضا بهرامی و عباس کریمی به عنوان منتقد حضور داشتند. علیرضا بهرامی - شاعر - در ابتدای این نشست با بیان این مطلب که «نجابت حسینی‌نژاد در آثارش، درواقع تیغی دو دم است» اظهار کرد: در توضیح وجه مثبت قضیه باید بگویم در برخورد با این مجموعه که وقار شعری بالایی دارد، شاهد نقایص و مشکلات فنی، و حتا زیبایی‌شناختی که در بخش عمده‌ای از ترانه‌های مرسوم در امروز جامعه وجود دارد نیستیم. به عبارت دیگر ترانه‌سرا در این مجموعه تا جای ممکن به نجابت زبان و دستور زبان وفادار بوده است. او ادامه داد: اما در این مدیوم که با زندگی روزمره‌ی مردم در جامعه ارتباط تنگاتنگی دارد، انتظار می‌رود رگه‌هایی از سرکشی و اعتراض که به پیشنهاد‌ها و کشف‌های جدید منجر می‌شود، وجود داشته باشد. یعنی این قالب نیاز دارد تا حدودی سرکش‌های ذهنی و کلامی ترانه‌سرا را نیز شامل شود و قطعا کسی می‌تواند به این مهم دست پیدا کند که با اتکا به سابقه و بینشی تثبیت‌یافته، به سرایش ترانه بپردازد. بهرامی با اشاره به ترانه‌هایی که توسط حسینی‌نژاد در ابتدای این نشست خوانده شد، گفت: این ترانه‌ها، خود نمونه‌ای کامل از هر دو جنبه‌ای است که به آن اشاره کردم. به عبارت دیگر از چینش کلمات و واژه‌ها کاملا مشهود است که ایشان سال‌هاست به صورت جدی و با شناخت از اصول و قواعد ادبی در این حوزه فعالیت داشته، اما اگر قرار باشد این ترانه‌ها اجراهای موفقی هم داشته باشند، به عصیان‌هایی نیاز دارد. در ادامه این نشست، حامد ابراهیم‌پور - شاعر - با اشاراتی مفصل به سابقه و پیشینه‌ی ترانه در تاریخ شعر فارسی و بیان این مطلب که ترانه، قدیمی‌ترین گونه شعر فارسی است، درباره مجموعه ترانه‌ی «دردی به نام من» اظهار کرد: یک از انتقاداتی که به این مجموعه ترانه وارد است، استفاده از قالب چهارپاره در قریب به اتفاق ترانه‌هاست. این در حالی ست که ترانه می‌تواند در قالب‌های مختلفی همچون مثنوی، غزل، مستزاد و... سروده شود. او افزود: بیشتر ترانه‌های این مجموعه، مضمونی عاشقانه دارند. ولی توقع من، با توجه به اینکه حسینی‌نژاد یک روزنامه‌نگار است، این بود که در آثار ایشان رد و نشان زیادی از اعتراض ببینم؛ زیرا ترانه‌ی اعتراض در تاریخ ترانه‌ی ما، خصوصا از دوره‌ی شاه عباس به بعد جایگاه و تاثیرات ویژه‌ای داشته. این غزل‌سرا در ادامه به ویژگی‌های مثبت این مجموعه ترانه اشاره کرد و گفت: برخلاف رفتارهای غیر حرفه‌ای و متناقض با اصول هنری از سوی خوانندگان و آهنگسازان با ترانه که این روزها بسیار شاهد آن هستیم، مهم‌ترین ویژگی «دردی به نام من» این است که ترانه‌هایش کاملا به صورت مستقل سروده شده‌اند. به عبارت دیگر، حسینی‌نژاد در سرایش این ترانه‌ها هیچ ملاحظه‌ای را در کارش اعمال نکرده و صرفا تفکر، شهود و احساس خود را سروده، به همین دلیل هیچ‌کدام از ترانه‌ها، ترانه‌ای کم‌ارزش و دم دستی نیستند. عباس کریمی - شاعر - سومین سخنران این نشست بود که با اشاره به تجربیات متفاوت حسینی‌نژاد در به‌کارگیری قافیه‌ها در چهارپاره‌های دست‌کاری‌شده که بعضا در شش مصرع سروده شده‌اند، آن را به «شعر مثلث» که اولین‌بار توسط دانته در «کمدی الهی» ارائه شده، شبیه خواند و گفت: در برخی از ترانه‌ها، مصرع اول و سوم و پنجم با هم قافیه شده‌اند و مصرع چهارم و ششم با هم و بیت دوم قافیه ندارد. این مدل در واقع یک نوع شعر مثلث جدید است که به لحاظ شنیداری هم مخاطب را اذیت نمی‌کند. او ادامه داد: از آنجایی که ترانه نسبت به سایر گونه‌های شعری، موزون‌تر و عامیانه‌تر بوده و از دل آدم‌ها در حزن و شادی برمی‌خاسته، همواره مخاطبان و علاقه‌مندان بیشتری داشته و اکنون نیز اینگونه است. در این راستا چون چارپاره درواقع دوبیتی‌های به هم پیوسته است و ظرفیت تغییر ریتم را در عین ثابت ماند وزن ایجاد می‌کند، بیشتر مورد اقبال ترانه‌سرایان قرار گرفته است. کریمی درباره «دردی به نام من» توضیح داد: در برخی از ترانه‌ها احساس کردم برخی از ابیات کمی ثقیل بودند و شاید نوعی سکته برای مخاطب ایجاد می‌کنند؛ هرچند به لحاظ وزنی مشکلی وجود ندارد. البته خیلی‌ها معتقدند موسیقی مشکلاتی از این دست را حل می‌کند اما وقتی قرار است با ترانه‌ی مکتوب مواجه باشیم، مساله فرق می‌کند. ضمن اینکه من معتقدم ترانه‌ای که با موسیقی تکمیل می‌شود، معمولا ترانه‌ی قوی‌ای نیست.
هادی حسینی‌نژاد
این شاعر ادامه داد: خیلی از ترانه‌ها را سراغ دارم که اگر بدون موسیقی و به صورت مکتوب ارائه شوند، مخاطبان نمی‌توانند با آنها رابطه برقرار کنند اما ترانه‌های این مجموعه که من را به یاد آثار شهرام وفایی (ترانه‌سرای فقید) می‌اندازد واقعا ارتباط خوبی با مخاطب برقرار می‌کند. البته با این تفاوت که ترانه‌های وفایی بیشتر محزون بودند اما ترانه‌های حسینی‌نژاد حتی اگر حزن‌آور باشند، به نوعی می‌توان جرقه‌های امید را نیز در آنها حس کرد. در ادامه این نشست امید فرج‌اللهی - ترانه‌سرا - از حاضران در نشست، با اشاره به برخی از نکات مطرح‌شده درباره این مجموعه ترانه، با موفق خواندن آن به حسینی‌نژاد پیشنهاد کرد تا در آثار آتی خود به سرایش آثار مختلف‌الوزن نیز مبادرت بورزد؛ زیرا این نوع آثار، قابلیت بالایی برای اجرای موسیقی دارند. او همچنین طولانی بودن ترانه‌ها را مانعی برای تبدیل شدنشان به قطعات موسیقایی خواند و بر تعداد پنج تا شش بند در ترانه تاکید کرد. در بخش پایانی این نشست نقد و بررسی، هادی حسینی‌نژاد توضیحات کوتاهی درباره تلاش‌هایش برای سرایش مجموعه‌ی «دردی به نام من» پرداخت و با اشاره به مضامین ترانه‌ها گفت: واقعیت این است که ترانه‌های این مجموعه به طور کلی با یک رویکرد غنایی و شخصی گزینش شده‌اند، به همین دلیل فکر کردم آوردن ترانه‌هایی به مضمون اعتراض‌های اجتماعی و... به ساختار مجموعه صدمه می‌زند. اما امیدوارم در آینده بتوانم آن دسته از آثارم را که بیشتر بیرونی هستند، به انتشار برسانم. او همچنین در بخش دیگری تصریح کرد: با برخی از ترانه‌سرایان که عامه بودن مخاطب ترانه را دستاویزی قرار می‌دهند تا از نازل‌ترین گونه زبان محاوره‌ای استفاده کنند، کاملا مخالفم زیرا این رویکرد را در حکم توهین به شعور اجتماعی اهالی جامعه قلمداد می‌کنم. به همین دلیل به تناسب نیاز، از کلمات و اصطلاحاتی در ترانه‌هایم استفاده کرده‌ام که شاید مترادف‌های ساده‌تری نیز داشته‌اند، اما بدون شک کارکردی را که مورد نظر من بوده نداشته‌اند. به عبارت دیگر من کلمات و اصطلاحاتم را قربانی آن تصور مبتذل از زبان نکرده‌ام. این ترانه‌سرا ادامه داد: توجه داشته باشید که زبان محاوره به خودی خود، زبانی پویاست و قابلیت پذیرش کلمات زیادی را دارد؛ همانطور که من و شما در دیالوگ‌های روزمره‌مان که محاوره هستند، از کلمات و اصطلاحاتی استفاده می‌کنیم که قطعا در آن دایره واژگانی زبان محاوره مرسوم نمی‌گنجند. او در پایان به مساله ظرفیت‌های اجرای موسیقی ترانه‌هایش اشاره کرد و گفت: واقعیت این است که من در سرایش ترانه‌های این مجموعه، به هیچ وجه به فکر اجرای موسیقایی آن در آینده نبوده‌ام و شاید اصلا به این مساله علاقه‌ای هم نداشته باشم، زیرا معتقدم با شرایط موجود در عرصه موسیقی، به ترانه‌ای که اجرای موسیقایی می‌شود باید شک کرد؛ لذا اگر ترانه‌های این مجموعه در آینده اجرای موسیقایی شوند، من قطعا نگران خواهم شد و به سرایش ترانه‌هایی مبادرت خواهم ورزید که اجرا کردنشان کار آسانی نباشد. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 25]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها