تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833504977
استان قزوین | مرجع جاذبه های گردشگری ایران
واضح آرشیو وب فارسی:سیری در ایران: موقعيت جغرافيايى و تقسيمات سياسى استان
استان قزوين از شمال به استان گيلان، از جنوب به استان مرکزى، از مشرق به استان تهران و از مغرب به استان زنجان و همدان محدود است و ۱۳۰۴ متر از سطح دريا ارتفاع دارد.
استان قزوين با توجه به موقعيت جغرافيايى خود، مانند پلى، پايتخت کشور را به مناطق شمالى و غربى و کشورهاى قفقاز و اروپا متصل مى‌کند و به دليل موقعيت مناسب، ضمن توسعهٔ کشاورزى، صنعتى و خدماتى به يکى از قطب‌هاى مهم توسعهٔ کشور تبديل شده است.
شهر قزوين تا سال ۱۳۷۵ جزو محدودهٔ سياسى – ادارى استان تهران بود. در اين سال، اين شهر از استان تهران جدا شد و همراه با شهرستان تاکستان از استان زنجان، به عنوان استان قزوين در تقسيمات کشورى جاى گرفت. اين استان، براساس آخرين تقسيمات کشورى، داراى ۲ شهرستان، ۱۰ بخش، ۱۲ شهر، ۳۷ دهستان و ۹۳۶ آبادى داراى سکنه است و شهرستان‌هاى قزوين و تاکستان مجموع شهرستان‌هاى آن را تشکيل مى‌دهند.
جغرافياى طبيعى و اقليم استان
استان قزوين به دو ناحيهٔ کوهستانى و دشتى تقسيم مى‌شود. منطقهٔ کوهستانى آن در شمال استان قرار دارد و دهستانهاى الموت، رودبار و قسمتى از کوهپايهٔ اقبال و پشگلدره را در بر مى‌گيرد. در همين ناحيه، بخشى از رشته‌کوه البرز از بخش شمال غربى و از استان گيلان به طرف جنوب غربى در داخل استان قزوين کشيده شده است. سيالان و الموت دو قله از قله‌هاى معروف کوهستان‌هاى بخش غربى البرز مى‌باشند.
دره‌هاى البرز در دامنه‌هاى خشکِ جنوبى، به‌ويژه در ناحيهٔ قزوين، باريک و کم‌عرض هستند و با ديواره‌هاى پرشيب کشيده شده‌اند. آبادترين و پرجمعيت‌‌ترين دره‌هاى آن، درهٔ شاهرود و دره‌هاى دو شاخهٔ معروف آن، رود طالقان و رود الموت‌اند که آب دامنه‌هاى البرز جنوبى را به سفيدرود مى‌رسانند. دره و رودخانهٔ شاهرود کوه‌هاى ميان درهٔ چالوس و سفيدرود را از شرق به غرب شکافته و آن را به دو قسمت شمالى و جنوبى تقسيم کرده‌اند. کوه‌هاى طالقان، سيالان، الموت و تخت‌سليمان در غرب الموت (با ارتفاع ۴۴۰۰ متر) در ساحل چپ سفيدرود، با قلهٔ دلفج (با ارتفاع ۲۷۷۰ متر) که از قله‌هاى قديمى آتشفشانى است، اتصال يافته‌اند. در جنوب شاهرود، کوه‌هاى زياران، سبزپوش، خزران و … قرار دارند که از زمان‌هاى پيشين مسيرهاى پيادهٔ شمالى – جنوبى قزوين بودهاند که بعضى از آنها در امتداد دره‌ها تا ساحل درياى مازندران (خزر) امتداد يافته‌اند و گردنه‌هاى معروف سلمبار و الوچشمه را پديد آورده‌‌اند. اين راه‌ها ناحيهٔ دشت قزوين را به غرب مازندران و شرق گيلان متصل کرده‌اند. در ناحيهٔ غربى دشت قزوين يک رشته ارتفاعات موازى به نام «چرگر» قرار دارد که از جانب شمال به جنوب کشيده شده و استان قزوين را از استان زنجان و خمسه جدا مى‌کند. اين ارتفاعات در حدفاصل نواحى سلطانيه و تارم قرار دارند. در قسمت جنوب اين استان، چند رشته از ارتفاعات به موازات هم قرار گرفته‌اند که به نام «رامند» معروف هستند.
ارتفاعات مزبور در جنوب شرقى دهستان زهرا قرار دارند. اين ارتفاعات در قسمت جنوب غربى با کوه‌هاى خرقان و درگزين استان همدان پيوند دارند. استان قزوين از جانب غربى، بدون هيچ مانعى، به جلگهٔ ساوجبلاغ که در حال حاضر جزو محدودهٔ استان تهران است و کوه طالقان آن را از استان قزوين جدا کرده است، منتهى مى‌شود.
آب و هواى ناحيهٔ شمالى استان قزوين کوهستانى است. اين ناحيه، زمستان‌هاى سرد و پربرف و تابستان‌هاى معتدل دارد. نواحى دشتى استان قزوين داراى زمستان‌هاى سرد و تابستان‌هاى گرم و خشک است. ميانگين دماى سالانهٔ آن ۱۳/۲ درجهٔ سانتى‌گراد و ميانگين بارندگى سالانهٔ آن ۳۰۴/۴ ميلى‌متر است.
جغرافياى تاريخى استان
براساس اسناد و مدارک موجود، قدمت و سابقهٔ تاريخى منطقهٔ قزوين به دوران حکومت مادها، در قرن نهم پيش از ميلاد، مى‌رسد. در آن زمان، ناحيهٔ کوهستانى جنوب و جنوب غربى قزوين جزئى از قلمرو مادها به شمار مى‌‌رفت که همواره مورد تاخت و تاز اقوام و قبايل مختلف، از جمله اقوام ديالمهٔ طبرستان، قرار داشت.
بررسيِ آثار و ابزار به‌دست آمده از تپهٔ سگزآباد در بخش بوئين‌زهرا، نشان مى‌دهد که اين منطقه در هزاره‌هاى چهارم و پنجم پيش از ميلاد، زيستگاه جماعت‌هاى انسانى بوده است.
وضعيت اجتماعى و اقتصادى استان
در آبان‌ماه ۱۳۷۵، جمعيت استان قزوين ۲۵۷۹۶۸ نفر بوده است که از اين تعداد ۵۷/۱۱ درصد در نقاط شهرى و ۴۲/۸۹ درصد در نقاط روستايى سکونت داشته‌اند. در سال مذکور، از ۲۵۷۹۶۸ نفر جمعيت استان، ۱۱۴۴۹۱ نفر مرد و ۱۴۳۴۸۷ نفر زن بودهاند. در همين سال، نسبت جنسى جمعيت آن برابر ۱۰۱ بوده است. به عبارت ديگر، در اين استان در مقابل هر ۱۰۰ نفر زن، ۱۰۱ نفر مرد وجود داشته است. اين نسبت براى کودکان کم‌تر از يک سال ۱۰۷، و براى بزرگسالان (۶۵ سال و بالاتر) ۱۱۴ بوده است. از جمعيت اين استان، ۴۰/۳۷ درصد در گروه سنى کم‌تر از ۱۵ سال، ۵۵/۴۶ درصد در گروه سنى ۶۴-۱۵ سال و ۴/۱۷ درصد در گروه سنى ۶۵ سال و بالاتر قرار داشته‌اند و سن بقيهٔ افراد نيز نامعلوم بوده است.
در آبان‌ماه ۱۳۷۵، از جمعيت استان ۹۹/۷۴ درصد را مسلمانان تشکيل مى‌داده‌اند. اين نسبت در نقاط شهرى ۹۹/۶۶ درصد، و در نقاط روستايى ۹۹/۸۳ درصد بوده است.
در فاصلهٔ سال‌هاى ۱۳۷۵-۱۳۶۵ حدود ۷۶۱۱۵۸ نفر به استان وارد يا در داخل آن جابه‌جا شده‌اند. محل اقامت قبلى ۲۹/۳۹ درصد مهاجران از ساير استان‌ها و ۱۲/۳۸ درصد در شهرها و روستاهاى ديگر استان محل سرشمارى و ۵۶/۷۹ درصد در شهر يا آبادى ديگرى از استان قزوين بوده است. محل اقامت قبلى بقيهٔ افراد، خارج از کشور يا اظهار نشده بوده است.
بيشترين تعداد مهاجران وارد شده و يا جابه‌جا شده، اعم از نقاط شهرى و نقاط روستايى، مربوط به يک سال قبل از سرشمارى است، اين نسبت براى نقاط شهرى ۱۳/۹۲ درصد، و براى نقاط روستايى ۲۰/۸۹ درصد بوده است.
در آبان‌ماه ۱۳۷۵، از ۶۱۵۸۴۳ نفر جمعيت ۶ سال و بالاتر استان، ۸۱/۴۱ درصد باسواد بودهاند. در همين سال، از جمعيت ۶ تا ۲۴ سال استان، ۶۶/۷۵ درصد در حال تحصيل بودهاند. اين نسبت در نقاط شهرى ۷۵/۵۵ درصد و در نقاط روستايى ۶۲/۶۱ درصد بوده است. در اين استان، ۹۴/۳۱ درصد از کودکان، ۸۶/۸۱ درصد از نوجوانان و ۳۵/۳۹ درصد از جوانان به تحصيل اشتغال داشته‌اند.
در آبان‌ماه ۱۳۷۵، در اين استان، افراد شاغل و بيکار (جوياى کار)، در مجموع، ۳۳/۲۰ درصد از جمعيت ۱۰ سال و بالاتر را تشکيل مى‌داده‌اند. بررسى گروه‌هاى عمدهٔ فعاليت در سال ۱۳۷۵، نشانگر آن است که بيشترين تعداد فعالان با ۳۷/۲۱ درصد اختصاص به گروه عمدهٔ خدمات دارد. بخش کشاورزى ۲۷ درصد و بخش صنعت ۳۳/۹۵ درصد از فعالان ده سال و بالاتر استان را به خود اختصاص داده‌اند. فعاليت ۱/۸۳ درصد از جمعيت ده سال و بالاتر استان، نامشخص ذکر شده است.
استان قزوين به لحاظ اجتماعى، ترکيب قومى متنوعى دارد. مهم‌ترين عشاير استان به لحاظ وابستگى‌هاى قومى عبارت‌اند از:
- لرها و کردها : اين گروه‌ها به احتمال زياد در زمان شاه‌عباس به اين منطقه کوچ داده شده‌اند. طايفههاى کرد در نواحى طارم، قاقزان، دودانگه، رودبار الموت، بشاريات و پشگلدره زندگى مى‌کنند و تا اين اواخر، زندگى چادرنشينى داشته و ييلاق و قشلاق مى‌کرده‌اند. تقريباً همهٔ اين طايفه‌ها اسکان يافته‌اند؛ ولى برخى از خانوارها، ميان ناحيهٔ ييلاقى قاقزان و اطراف جادهٔ قزوين – رشت و دامنه‌هاى البرز و قسمت قشلاقي؛ يعنى ناحيهٔ طارم، کناره‌هاى رودخانهٔ شاهرود و ناحيهٔ عمارلو هنوز زندگى کوچ‌نشينى دارند و رمه‌گردانى مى‌کنند. طايفههاى معروف کرد ساکن در استان قزوين عبارت‌اند از : چگنى، غياثوند، کاکاوند، رشوند، مافى، بهتويى، جليلوند، باجلان و کرماني.
- شاهسونها : شاهسونها از ايل‌هايى هستند که در محدودهٔ استان قزوين زندگى مى‌کنند. براساس نوشته‌هاى اغلب مورخان، ايل‌هاى شاهسون در زمان شاه‌عباس صفوى به منظور مقابله با شورش طايفههاى قزلباش سازماندهى شده‌اند. طايفههاى مختلف شاهسون در استان قزوين شامل بغدادى‌ها و اينانلوها مى‌باشند و بيش‌تر آنها، در نواحى رامند، زهرا، خرقان و افشاريه يکجانشين شده‌اند و به کار دامپرورى و کشاورزى اشتغال يافته‌اند. تعداد معدودى از شاهسونها در محدوده‌اى ميان کوه‌هاى خرقان و نواحى بزينه‌رود و کوه شاه‌کولکِ خمسه از يک طرف، و دهستانهاى زهرا، رامند و نواحى ساوه در استان مرکزى و استان قم ييلاق و قشلاق مى‌کنند.
- مراغى‌ها يا کله‌بزى‌ها : علاوه بر طايفههاى يادشده، در استان قزوين، و به ويژه در منطقهٔ رودبار، گروهى مشهور به «مراغي» يا «کله‌بزي» نيز زندگى مى‌کنند که گويش، نوع پوشش، آداب و رسوم و وابستگى قومى آنان بسيار جالب‌‌توجه و درخور توجه ويژه است. در زير به خصوصيات اين گروه اجتماعى به اجمال اشاره مى‌کنيم:
دربارهٔ اصل و تبار اين گروه، تاکنون هيچ‌گونه تحقيق و بررسى علمى صورت نگرفته است. پژوهش‌هاى پراکنده‌اى که دربارهٔ اين قوم انجام شده‌اند همگى بر آن‌‌اند که اين مردم پس از فتح مراغه به دست سپاهيان اسلام در ۱۲۰۰ سال پيش، مراغه را رها کرده و به اين منطقه مهاجرت کرده‌اند و به همين دليل نيز به مراغى‌ها معروف هستند. اين گروه، خارج از مناسبات قومى خود، به «پشه‌اي» نيز معروف هستند که وجه تسميهٔ آن نيز مشخص نيست. اين گروه بيش‌تر در منطقهٔ رودبار الموت اسکان دارند و بيش‌تر به کار کشاورزى مى‌پردازند.
اما در مورد وجه تسميهٔ «کله‌بزى‌ها» روايت است که گويا وقتى يکى از بزرگان مراغى‌ها به ناحيهٔ رودبار سفر مى‌کند و ريش سفيدانِ مراغى با يک کل بز به پيشواز او مى‌روند، آن شخص به همراهان خود مى‌گويد : «کل‌بزى‌ها آمدند.» از آن تاريخ به بعد، مراغى‌ها به کله‌بزى‌ها نيز معروف شده‌اند.
استان قزوين يکى از مراکز مهم کشاورزى، صنعتى و تجارى کشور است. دشت قزوين که يکى از مناطق بااهميت کشاورزى استان و کشور است، به منظور بهره‌بردارى بهينه از امکانات اقتصادى آن، طى دهه‌هاى قبل، با ايجاد سازمان عمران قزوين و مکانيزه کردن کشت و زرع، توسعه يافته است. اين دشت حاصلخيز با شبکهٔ آبيارى طالقان‌رود، که آب آن را به محدودهٔ شمالى دشت قزوين انتقال مى‌دهد، آبيارى مى‌شود. آب جمع‌شده در پشت سد انحرافى سنگبان که بر روى طالقان‌رود احداث شده است، با تونلى به طول ۹ کيلومتر، به سد زياران انتقال مى‌يابد. يک کانال اصلى به طول ۹۵ کيلومتر، با ظرفيت ۳۰ مترمکعب در ثانيه و کانال‌هاى متعدد ديگرى که طول آنها نزديک به ۱۱۵۰ کيلومتر است، آب مورد نياز براى آبيارى ۵۸ هزار هکتار از زمين‌هاى دشت قزوين را تأمين مى‌کند. استفاده از ماشين‌آلات کشاورزى از قبيل تراکتور و کمباين و به کار گرفتن سم‌هاى دفع آفات نباتى و کودهاى شيميايى، و هم‌چنين بهره‌گيرى از بذرهاى اصلاح شده و روش‌هاى جديد آبيارى در امور کاشت و داشت، به نحو چشم‌گيرى توسعه يافته و متداول شده است. اين امر تأثير بسيارى در افزايش محصولات کشاورزى از جمله گندم، جو، چغندر قند، حبوبات، پنبه، انگور، پسته، گردو، صيفى‌جات و انواع ميوه‌ها داشته است. در اين ميان، انگور که بخش قابل توجهى از زمين‌هاى زيرکشت استان، به ويژه نواحى تاکستان، به کشت آن اختصاص داده شده است، هم به لحاظ مقدار سطحِ زيرکشت و هم به لحاظ مقدار توليد، از اهميت قابل توجهى برخوردار است.
استان قزوين در زمينهٔ دامپرورى و پرورش طيور نيز از موقعيت با اهميت و ممتازى برخوردار است. دامپرورى بيش‌تر به دو شيؤه سنتى و صنعتى صورت مى‌گيرد و عشاير کوچ‌رو نيز با رمه‌گردانى در توليدات دامى مشارکت دارند. دامپرورى صنعتى بيش‌تر به منظور توليد گوشت و شير، و دامپرورى سنتى براى تأمين مايحتاج خانوادگى و ايجاد درآمدى براى تأمين هزينه‌هاى خانوار انجام مى‌پذيرد. پرورش طيور نيز از ديگر فعاليت‌هاى اقتصادى خانوارهاى روستايى استان است. در سال‌هاى اخير، به دليل افزايش نياز استان و استان‌هاى مجاور به گوشت سفيد و تخم‌مرغ، مرغدارى‌هاى بسيارى براى پرورش مرغ گوشتى و مادر و توليد تخم‌مرغ در شهرهاى قزوين و تاکستان داير شده‌اند که بخشى از محصولات آنها به استان‌هاى ديگر کشور صادر مى‌گردد.
استان قزوين، و به ويژه شهر قزوين، از مراکز مهم صنعتى کشور است. استقرار اين استان در نزديکى تهران و عامل ممنوعيت احداث صنايع در محدودهٔ ۱۲۰ کيلومترى تهران، متقاضيان احداث واحدهاى صنعتى را به سرمايه‌گذارى در اين استان راغب کرده است. از طرف ديگر، وجود معادن متعدد و موقعيت مهم ارتباطى، اهميت اين استان را به منظور سرمايه‌گذارى صنعتى دوچندان کرده است. مهم‌تر از همه، استقرار شهر صنعتى البرز در ۱۱ کيلومترى جنوب شرقى شهر قزوين، در زمينى به مساحت حدود ۹۰۰ هکتار است که ۳۴۷ کارخانه و حدود ۷۰ کارگاه صنعتى و توليدى را در خود جاى داده و به اهميت صنعتى استان افزوده است. اين شهر صنعتى به صورت يک مجتمع بزرگ صنعتى و توليدى احداث شده و شامل مناطق صنعتى، تجارى و مسکونى است. شهر صنعتى البرز در سال ۱۳۴۶، به منظور اجراى سياست‌هاى دولت در زمينهٔ عدم تمرکز کارگاه‌هاى صنعتى در محدودهٔ تهران و ايجاد قطب صنعتى جديد در خارج از محدودهٔ تهران بزرگ احداث گرديد. سهامداران اين شهر صنعتى، بانک صنعت و معدن، وزارت صنايع و معادن، وزارت نيرو، بنياد شهيد انقلاب اسلامى، بنياد مستضعفان و جانبازان، چند بانک ديگر و بخش خصوصى مى‌باشند.
صنايع شهر صنعتى البرز به هفت گروه عمدهٔ صنعتى شامل : صنايع فلزى، شيميايى، نساجى، سلولزى، الکتريکى، کانى غيرفلزى و صنايع غذايى تقسيم مى‌شوند که کارخانجات و کارگاه‌هاى صنعتى مختلفى را در بر مى‌گيرند. علاوه بر صنايع يادشده، در کانون‌هاى روستايى استان، انواع صنايع دستى رواج دارد.
این مطلب را به لیست مطالب مورد علاقه خودتون اضافه کنید" rel="nofollow">این مطلب را به لیست مطالب مورد علاقه خودتون اضافه کنید
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیری در ایران]
[مشاهده در: www.seeiran.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]
-
گوناگون
پربازدیدترینها