محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802747615
میرحامدحسین میری حضور مداوم طالبان و آینده توافقنامه امنیتی آمریکا با کابل
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: میرحامدحسین میری
حضور مداوم طالبان و آینده توافقنامه امنیتی آمریکا با کابل
قاطبه مردم افغانستان با توافقنامه امنیتی موافق نیستند. در واقع لویی‌جرگه هر چند ترکیبی از سران قومی بود، اما این سران تطمیع شدند و با برنامه‌هایی از قبل هدایت شده آمده بودند.
طی سالهای اخیر تحولات و رخدادهای کشور افغانستان تبدیل به یکی از مهمترین چالش های پیش روی سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا شده است. در چنین شرایطی این کشور خواهان امضای یک توافقنامه امنیتی جدید برای بدست آوردن دلیل حقوقی جهت باقیماندن نیروهای نظامی اش در افغانستان، پس از سال 2014 است. توافقی که هنوز حامد کرزای رئیس جمهوری این کشور زیربار امضای آن نرفته است. نوشتار زیر به همین بحث پرداخته است. علل حضور طالبان در افغانستان بر همه مبرهن است که از زمان حضور نیروهای خارجی اعم از ناتو، ایساف و آمریکایی در افغانستان، چالشهای امنیتی در این کشور روز به روز بیشتر شده و این حضور در واقع به ناامنی ها دامن زده و در اصل نقض غرض شده است. در این حال هر چند نمی توان گفت که طالبان در دوازده سال گذشته همچنان قدرتمند باقی مانده اند، اما باید گفت با توجه به تفاوت جنگ های کلاسیکی و جنگ های چریکی، طالبان عملا در مناطقی حضور پیدا کرده و عملیات هایی چریکی انجام می دهد و ضربه هایی وارد کرده و از آن بهره برداری تبلیغاتی می کند. این رویکرد موجب می شود در افکار عمومی چنین استنباط شود که طالبان قدرتمند است. لذا اینکه آمریکا به دنبال مذاکره با طالبان باشد، طبیعی است. چرا که تمام مشکلات پای میز مذاکره حل می گردد و بزرگترین جنگ های دنیا هم در پای میز مذاکره حل شده است. در واقع طالبان در افغانستان از پشتوانه قوی خارجی برخودار است و برخی از کشورهای منطقه و همسایه با تمام وجود از طالبان حمایت می کنند و تسلیحات، تجهیزات و امکانات زیادی را در اختیار این گروه می گذارند. آنان در بسیاری از نقاط افغانستان به ویژه در جنوب، جنوب شرق و جنوب غرب نفوذ بیشتری دارند. این امر به خاطر بافت جغرافیای افغانستان و مسائل قبیله ای این کشور است. چرا که گروه طالبان اکثرا مربوط به قوم پشتون افغانستان هستند. کرزای سه شرط عمده را برای امضای پیمان مطرح کرده است. وی براین نظر است که آمریکا باید تضمین دهد صلح در افغانستان را ایجاد کند و به خانه های مردم وارد نشود و بازرسی ها و حملات خودسرانه بر ضد مردم افغانستان صورت نگیرد. این امر در حالی است که در سالهای گذشته آمریکای ها با سگ وارد خانه های افغان ها می شدند و این رویکرد بزرگترین اهانت به شمار می رفت. این قوم در طول تاریخ افغانستان در نوار مرزی با پاکستان حضور داشته و براساس مسائل قومی و قبیله ای از گروه طالبان حمایت می کنند. در واقع طالبان حمایت های لجستیکی را از کشورهای خارجی می گیرد، حمایت های اجتماعی را از ساختار قومی و قبیله ای دریافت می کند و در مناطقی در جنوب شرق و جنوب غرب و.. حضور دارد. با این وجود، هر چند تلقی قدرتمند بودن گروه طالبان درست نیست، اما ضعف دولت مرکزی موجب تداعی قوی بودن طالبان گشته است. حضور آمریکا در افغانستان و نسبت آن با میزان و تداوم بی ثباتی و ناآرامی در این کشور مبرهن و آشکار است که در دوازده سال گذشته حضور نیروهای آمریکا با شعارهای آغازین آنها ناهمخوان بود. آنان یا نخواستند یا نتوانستند به شعارهای خود جامعه عمل بپوشاند. اگر به سخنان رامسفلد، وزیر دفاع آمریکا، در زمان بوش توجه کنیم، وی در سال 2011 و بعد از یازده سپتامبر، به خبرنگاران در مورد علت حضور در افغانستان و از بین بردن طالبان در این کشور گفت که افغانستان شبیه به باتلاقی شده است و در این باتلاق انواع و اقسام حشرات موذی لانه کرده اند که حتی ما را در کاخ سفید هم راحت نمی گذارند. لذا ما حشره های موذی در این باتلاق را از بین می بریم و باتلاق را نابود می کنیم. نتیجه این امر آن شد که این سخن رامسفلد نه تنها تحقق نیافت بلکه برعکس نیز شد. یعنی شعاع این باتلاق از افغانستان فراتر رفت و نه تنها در منطقه محدود نشد، بلکه دایره ی این باتلاق به آمریکا هم رسید. یعنی این حشرات موذی نه تنها نابود نشده بلکه تکثیر شده و حتی به میدان تامیز رسیده و در سراسر اروپا پخش شدند. در واقع اشتباه آمریکا برخورد قهری در این حوزه با پدیده تروریسم بود. مشخص است که نمی توان اینگونه برخورد کرد و راه مبارزه با تروریسم راه های دیگری است. در واقع تروریسم در افغانستان همانند غده ای سرطانی است. چنانچه اگر کارد جراحی به غده برسد، ویروس های آن پخش خواهند شد و انسان مریض را از بین می برد. تروریسم هم مانند این است. این امر در حالی است که آمریکا و تیم کاخ سفید با پدیده تروریسم از راه قهری و نظامی برخورد کردند. در دوازده سال گذشته افکار عمومی جهان هم شاهد است که آنها نه تنها این غده را شکست ندادند، بلکه رشد و گسترش این غده به حدی رسید که پیکره اروپا و آمریکا را هم در برگرفت. به عبارت دیگر آمریکا در دوازده سال اخیر تلاش هایش به نتیجه ای نرسیده و نتیجه عکس داده است. این امر طبیعی است، به ویژه در افغانستان که مردمش به استناد تاریخ بیگانه ستیز هستند و معتقدند با حضور نیروهای خارجی هرگز ثبات و امنیت تأمین نخواهد شد. اهداف استراتژیک و منطقه ای و داخلی امریکا از توافقنامه امنیتی کابل واشنگتن آمریکایی ها از امضای پیمان با کابل اهداف متعددی دارد. آمریکایی ها در قبال یک ریال هزینه در هر جایی که گام گذاشته اند، اگر ده ریال به دست نیاورند، هرگز هزینه نمی کنند. گذشته از این آمریکا بر اساس رویکرد زیبیگنیو برژینسکی، مشاور امنیتی سابق کاخ سفید، (که گفته بود حضور آمریکا در منطقه Heart Land یا هارت لند که عبارت از آسیایی مرکزی است برای حفظ سیادت و هژمونی اش از نان شب هم واجب تر است)، مسئله 11 سپتامبر را بهترین بهانه برای تحقق نظرات برژینسکی یافت و به این ترتیب حضور خود در منطقه را تثبیت کرد. اکنون نیز برای ادامه این حضور نیاز به پیمان امنیتی با افغانستان دارند و تلاش می کنند که آنرا به هر قیمتی شده به امضا رسانده و اجرایی کنند. در این راستا اگر به اهمیت افغانستان برای آمریکا توجه کنیم، باید گفت که حتی اقبال لاهوری درصد سال گذشته افغانستان را به دل تعبیر کرده است. (آسیا یک پیکر و آب و گل است، ملت افغان در این پیکر دل است). اولین تلاش آمریکا برای حضور در افغانستان، تسلط بر منطقه است. افغانستان در منطقه استراتژیکی حضور دارد. چنانچه در طول تاریخ همواره هر قدرتی تلاش کرده است در افغانستان حضور داشته باشد. آنگونه که در قرن نوزده و بیست، سه بار انگلیس این منطقه را مورد تاخت و تاخت و تاز قرار داد. جدا از این، قدرت نمایی های معمول نظام سلطه از دیگر اهداف آمریکا است. در بعد دیگر حضور در منطقه افغانستان که قلب آسیاست، مهم است. لذا اگر آمریکا در قلب یک پیکره حضور داشته و فعال باشد، می تواند بر تمام پیکره آسیا تسلط داشته باشد. نتیجه اینکه اولین تلاش آمریکا برای حضور در افغانستان، تسلط بر منطقه است. افغانستان در منطقه استراتژیکی حضور دارد. چنانچه در طول تاریخ همواره هر قدرتی تلاش کرده است در افغانستان حضور داشته باشد. آنگونه که در قرن نوزده و بیست، سه بار انگلیس این منطقه را مورد تاخت و تاخت و تاز قرار داد. حمله اول انگلیس به افغانستان در 1839 به وقوع پیوست، سپس جنگ دوم دو کشور در 1879 و سومین جنگ هم در 1919 (که سال استقلال افغانستان هم هست) رخ داد. بعد از این نیز شوروی سابق هم در 1979 افغانستان را اشغال کرد و چهارده سال حضور داشت که مردم را بیچاره کرد و مزارع را با بمباران و قنات ها و کاریزها را با مواد سمی نابود کرد. این رویکر آنها با سیاست زمین سوخته تکمیل شد. ولی تمام این سیاست ها نتوانست موفق شود. اکنون نیز باید مطمئن بود که همان گونه که سوسیال امپریال سرخ نتوانست در افغانستان کاری از پیش برد، لیبرال دمکراسی غرب هم نمی تواند در افغانستان پیروز گردد. اختلافات بر سر توافقنامه امنیتی برنامه امنیتی بین آمریکا و افغانستان از دو سال گذشته مطرح بوده است. از آغاز چند تن از سناتورهای جمهوری خواه استارت این پیمان را زدند تا پیمان استراتژیک با افغانستان را امضا کنند. سپس در سطوح مختلف مذاکراتی انجام شد تا به این نقطه رسید که کرزای با دور اندیشی ( در حالی که سازوکار قانون اساسی افغانستان چنین برنامه ای ندارد) مساله لویی جرگه را مطرح کرد و توپ و برنامه امنیتی کابل و واشنگتن را در زمین لویی جرگه انداخت. در همین راستا سران و ریش سفیدان قومی را دعوت و هزینه هنگفتی را متقبل شد تا اینکه لویی جرگه آن را تصویب کرد و به این قرارداد رای موافق داد. در این بین اسناد نهایی باید توسط رئیس جمهور امضا گردد. کرزای برای اینکه با یک تیر دو نشانه زند، بعد از تشکیل لویی جرگه، از سویی سران قومی را امیدوار کرد و امتیازاتی گرفت و از سویی دیگر از آمریکا هم امتیازاتی در مورد مسائل انتخابات و آینده گرفت و همچنین فشارهایی را بر آمریکا بر سر امضای آن انجام داد. در این راستا کرزای سه شرط عمده را برای امضای پیمان مطرح کرده است. وی براین نظر است که آمریکا باید تضمین دهد صلح در افغانستان را ایجاد کند و به خانه های مردم وارد نشود و بازرسی ها و حملات خودسرانه بر ضد مردم افغانستان صورت نگیرد. (این امر در حالی است که در سالهای گذشته آمریکای ها با سگ وارد خانه های افغان ها می شدند و این رویکرد بزرگترین اهانت به شمار می رفت. آمریکایی ها جامعه شناسی و روانشناسی لازمی از مردم افغانستان ندارند) پرسش این است که آمریکایی هایی که نتوانسته اند در دوازده سال گذشته صلح را در افغانستان ایجاد کنند، چگونه می توانند در چند ماه صلح را ایجاد کنند؟. لذا باید گفت امتناع کرزای از امضای توافقنامه، به دلایل چون استفاده لازم و شایان در برابر اتهام هایی چون فروختن مملکت به بیگانه و .. است. دیدگاه گروههای مختلف مذهبی و قومی افغان و اپوزسیون و احزاب سیاسی به توافقنامه قاطبه مردم وگروههای مذهبی و قومی افغانستان با توافقنامه امنیتی موافق نیستند. در واقع لویی جرگه هر چند ترکیبی از سران قومی بود، اما این سران تطمیع شدند و با برنامه هایی از قبل هدایت شده بوند. همچنین لویی جرگه از نظر ساز و کارهای قانونی هیچ مبنایی (با وجود دو مجلس در افغانستان) نداشت. در این حال واقعیت امر این است که خیلی از نخبگان افغان و گروه های مذهبی و برخی از گروه های سیاسی مخالف امضای این پیمان امنیتی هستند. چنانچه عبدالله عبدالله، رهبر ائتلاف ملی، به صراحت مخالفت خود را آشکار کرد و در لویی جرگه شرکت نکرد. همچنین گلبدین حکمتیار، رهبر حزب اسلامی با صراحت این پیمان را نپذیرفت و لویی جرگه را مشروع ندانست و اشاره کرد اگر هم پیمان امضا شود بی محتوا است. علاوه بر این گروه طالبان هم شدیدا مخالف این توافقنامه است. چالش های و چشم انداز توافقنامه امنیتی شروط کرزای به مثابه « برداشتن سنگ بزرگ است » که معنی و مفهوم آن، نزدن را تداعی می کند. در این حال هرگز این شروط در شرایط کنونی کاربردی نخواهد شد و زمینه برای تحقق آن در اوضاع و احوال کنونی افغانستان به هیچ وجه فراهم نیست. همچنین آمریکا هم قدرت برآورده ساختن شروط کرزای را با این زمان محدود ندارد. یعنی آمریکا هم نمی تواند شروط کرزای را جامعه عمل بپوشاند و چالش ها را از بین ببرد. در این حال مسلما آمریکا سعی می کند که کرزای را متقاعد کرده تا این توافقنامه را امضا کند. اما چنانچه او نیز امضا نکند رئیس جمهور بعدی در کابل این کار را خواهد کرد. یعنی این احتمال وجود دارد که در دوران ریاست جمهوری آینده افغانستان ( که به احتمال قوی از گروه کرزای است)، رئیس جمهور جدید این توافقنامه را امضا کند. چرا که فشار آمریکا برای امضای آن زیاد است. اکنون آمریکا هزینه های هنگفتی در مورد افغانستان متقبل شده و تمام دنیا را بسیج کرده است. افغانستان هم اکنون کشوری ضعیف، عقب مانده و وابسته به کمک های خارجی است. در این حال اگر این پیمان امضا نشود، کمک ها به حالت تعلیق درمی آید. چنانکه اخیرا برای تحت فشار قرار دادن افغانستان، چند روز سوخت را قطع کردند. لذا باید منتظر امضای این پیمان بود. میر حامد حسین میری کارشناس مسائل سیاسی افغانستان پایان متن/
92/11/07 - 07:00
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 77]
-
گوناگون
پربازدیدترینها