محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843754342
پیامبر، موضع شدت و موضع رحمت
واضح آرشیو وب فارسی:جام جم آنلاین:
گزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح شنبه پیامبر، موضع شدت و موضع رحمت روزنامه های صبح امروز کشورمان سرمقاله های خود را به مسائلی همچون « سیاست‌زدگی آفت بزرگ اجرای عدالت»، «غربت پیامبر در امت خود»، «کسی که فقط چکش دارد همه چیز را میخ می بیند» ،«سیاست عرصه نمایش نیز هست»، «پیامبر، موضع شدت و موضع رحمت» و « آموزه‌های دینداری» اختصاص دادند.
جام جم : سیاست زدگی آفت بزرگ اجرای عدالت مبارزه با مفاسد اقتصادی ابعاد متنوع و پیچیده ای دارد؛ از بعد قوانین گرفته تا ابعاد امنیتی، و از ابعاد نظارتی گرفته تا معیار بهکارگیری مدیران. سیاست زدگی نیز از جمله ابعادی است که بر پیچیدگی مبارزه با فساد می افزاید. فساد و از جمله فساد اقتصادی، همیشه و در همه جریان های سیاسی بوده و خواهد بود. فساد دیروز و امروز و فردا، راست و چپ، اصلاح طلب و اصولگرا و دولت احمدی نژاد و روحانی نمی شناسد؛ زیرا فساد به عنوان یک وسوسه شیطانی، هر انسانی را خصوصا آنگاه که صاحب قدرت میشود یا شهرت پیدا می کند و با هر گرایشی مورد هجوم قرار می دهد و فقط انسان هایی در برابر آن مقاومت می کنند که فارغ از وابستگی ها و گرایشهای سیاسی، اعتقادات محکم تر و ایمان راسخ تر داشته باشند و حاضر نباشند خود را به آسانی و ارزان بفروشند. به رغم این واقعیت، هرگاه مصداقی از فساد اقتصادی کشف و برملا شده است، از فاضل خداداد گرفته تا شهرام جزایری و از مه آفرید گرفته تا بابک زنجانی این داستان، تکرار و به جای بسیج و همصدا شدن همه جریان ها در جهت مبارزه بی ملاحظه با آن و استقرار عدالت، متأسفانه شاهد متهم کردن یکدیگر، جریان ها و به نوعی خوشحالی کردن از این که فردی منتسب به جریان سیاسی رقیب لو رفته است، هستیم. در این مواقع جریان های سیاسی بیش از آن که نشان بدهند اجرای عدالت برایشان مهم است، ثابت می کنند این تسویه حساب های سیاسی است که موضوعیت دارد! مع الاسف دولت ها نیز به این آفت خسارت بار مبتلا شده اند و چند دوره ای است که هر دولتی بر سر کار می آید به جای اولویت دادن به مراقبت از خود و تدارک راهکارهایی برای آلوده نشدن کارگزارانش به فساد، به دنبال متهم کردن دولت قبل و افشای مفاسد مدیران پیشین است و آنگاه که معلوم می شود فساد دامن کارگزاران خود او را نیز آلوده کرده است به جای اصرار بر اجرای عدالت، ماجرا را سیاسی قلمداد کرده و خط قرمز هایی را ترسیم می کند که نتیجه اش مصونیت بخشیدن به مفسدان است! و اما رسانه ها که آنها نیز اغلب بواسطه تعلقات سیاسی و میزان دلبستگی شان به دولت ها، فقط در جهت روشنگری بی طرفانه گام برنمی دارند بلکه خروجی آنها همین رفتارها را تشدید می کند. بگذریم که گاهی متاسفانه بعضی رسانه ها خودشان هم آلوده به فساد شده اند و مصداق این شعر که ذات نایافته از هستی بخش کی تواند که شود هستی بخش؟ خلاصه این که، اگر نیک بنگریم همه ما در مبارزه اصولی با فساد مقصریم و مادامی که در این گونه رفتارهایمان تجدیدنظر نکنیم، فساد روزافزون ادامه خواهد داشت و عدالت مظلومانه به حاشیه خواهد رفت و هر از گاهی مفسدی منتسب به این جریان یا آن دولت بخش هایی از فضای رسانه ای را به خود اختصاص خواهد داد. در این میان افکار عمومی پرسشگرانه عدالت را مطالبه می کنند؛ مطالبه ای که متوجه قوه قضاییه ای است که باید ورا و فرای این جنجال ها و غوغاسالاری ها، شهد شیرین عدالت را به کام جامعه بریزد. امید آن که قوه قضاییه پاسخ در خوری به این مطالبه بدهد. تهران امروز: «ژنو2» بدون ایران؟ در شرایطی که در چند روز آینده قرار است نشست «ژنو2» برای حل بحران سوریه برگزار شود و طرف های درگیر در این بحران پشت میز مذاکره قرار گیرند هنوز از ایران برای حضور در این نشست دعوتی به عمل نیامده است و ظاهرا مخالفت آمریکا مهم ترین دلیل عدم دعوت از ایران برای حضور در این نشست است. در روزهای اخیر شاهد بودیم که محمدجواد ظریف وزیر امورخارجه به برخی کشورهای منطقه از جمله سوریه سفر کرد و طی آن حول مسائل مهم منطقه ای و جهانی با سران کشورهای منطقه به بحث و تبادل نظر پرداخت که یکی از این محورها حل مسئله سوریه بود. در این راستا وزیر امورخارجه کشورمان به همراه وزیرخارجه سوریه عازم روسیه شدند و طرفین نشست های سه جانبه ای داشتند که مهم ترین راه حلی که در این میان مطرح است بحث حضور ایران در نشست «ژنو 2» است. ایران به واسطه جایگاه مهم منطقه ای که دارد اهمیت حضور آن از سوی دبیرکل سازمان ملل، اخضر ابراهیمی نماینده ویژه سازمان ملل در حل بحران سوریه، روسیه و سایر قدرت های بین المللی مورد توجه و تاکید قرار گرفته است. اما به واسطه مخالفت های آمریکا و تعیین پیش شرط تاکنون زمینه برای حضور ایران محقق نشده است. ایران اعلام کرده است که بدون پیش شرط در این نشست حضور پیدا خواهد کرد در شرایطی که آمریکا اعلام کرده ایران باید توافقات نشست «ژنو1» را بپذیرد. مسئله بحران سوریه سه سطح دارد:1 - بین دولت و مخالفان 2 - در سطح منطقه (ایران و عربستان) 3 - در سطح بین المللی (آمریکا، انگلیس، فرانسه، روسیه و چین). با توجه به اینکه بحران سوریه در سه سطح جریان دارد و ایران نیز در سطح منطقه ای تاثیرگذار است، لذا حضور ایران می تواند در حل این بحران تاثیرگذار باشد. ایران همواره موضعی صلح طلبانه در ارتباط با بحران سوریه داشته است و همواره بر راه حل های سیاسی تاکید کرده است و از طرف های درگیر خواسته است که پشت میز مذاکره به حل مشکلات خود بپردازند. حق مردم سوریه برای تعیین سرنوشت خود امری بود که همواره از سوی ایران مطرح شده است. ایران برخلاف برخی کشورهای منطقه و قدرت های جهانی از روز اول بحران که بر طبل جنگ می کوبیدند روی گفت وگو و مذاکره تاکید کرده است و ادامه تنش ها و درگیری ها در سوریه را برای منطقه خطرناک دانسته است. امری که امروز نیز شاهد آن هستیم و گروه ها و جریان های تکفیری و سلفی صلح و آرامش را در منطقه به خطر انداخته اند. دلیل دیگری که می تواند حضور ایران را مهم و تاثیرگذار جلوه دهد عدم ضمانت اجرایی توافقات احتمالی این نشست بدون حضور ایران خواهد بود. حضور ایران در این نشست می تواند پشتوانه محکمی باشد برای اجرای توافقات صورت گرفته. زیرا به واسطه دوستی ایران و دولت سوریه حضور ایران در این نشست به این معنی خواهد بود که دولت سوریه به تعهدات خود پایبند می ماند و ایران مانع از کارشکنی احتمالی دولت بشار اسد می شود. جمهوری اسلامی : غربت پیامبر در امت خود برخلاف تبلیغات پرسر و صدائی که به مناسبت هفته وحدت به راه انداخته ایم، امت اسلامی این روزها دچار اختلاف و انشقاق شدید است. هر چند ما مسلمانان در تمام نقاط جهان از فرا رسیدن سالروز میلاد پیامبر اکرم شادمانی می کنیم، ولی واقعیت اینست که همه غمگین و نگران سرنوشت امت اسلامی هستیم. اگر جشن ها و شادمانی های این روزهای ما به معنای اینست که ما مسلمانان با اعمال و گفتارمان قلب پیامبر را شاد کرده ایم و بنای پیروزی از آن حضرت و عمل به قرآن کریم را داریم، چنین چیزی صحت ندارد بلکه باید اعتراف کنیم که پیامبر اسلام در میان امت خود، غریب و مهجور است. این از عجایب روزگار است که پیامبری در سرتاسر جهان حدود دو میلیارد نفر پیرو داشته باشد ولی در میان آنها احساس غربت کند. چه کسی عامل پدید آمدن این واقعیت تلخ است؟ چرا امت اسلامی به چنین وضعیت نامطلوبی دچار شده؟ راه چاره چیست و چه کسانی باید برای حل این معضل قیام کنند؟ امت اسلامی، در شرایط کنونی، بهترین سرزمین ها را در اختیار دارد، بیشترین ثروت های زیر زمینی متعلق به مسلمانان است، ملت های مسلمان از نیروی انسانی با استعداد، هوشمند و توانائی برخوردارند و امکانات و توانائی های جهان اسلام می تواند زمینه را برای تبدیل شدن ملت های مسلمان به قدرت برتر جهان فراهم سازد. با اینحال، اکنون جنگ و کشتار و آوارگی و فقر و تفرقه در میان مسلمانان حرف اول را می زنند. بسیاری از دولتمردان حاکم بر کشورهای اسلامی مهره هائی دردست قدرت های استعماری هستند. خشونت به نام اسلام و قتل و غارت همراه با فریاد "الله اکبر" توسط افراطیون مسلمان، چهره اسلام را به صورت وارونه در جهان معرفی می کند. ثروت های خدادادی کشورهای اسلامی هزینه انواع سلاح هائی می شود که دشمنان اسلام با قیمت های گزاف به مسلمانان می فروشند تا یکدیگر را بکشند و هر روز بنیه امت اسلامی را با پول خود مسلمانان ضعیف تر کنند. مفتی های زبان و قلم به مزد، پول می گیرند و طبق میل قدرت های استعماری فتوا می دهند و تخیلات کثیف و آلوده خود را به اسلام منتسب می کنند. رسانه های صهیونیستی و همپالگی های استعماری آنها هم این فتواها و صحنه های شرم آور خلق شده توسط افراطیون جاهل و متحجر را آلت دست یا جیره خوار قدرت های غربی هستند در بوق و کرنا می کنند و جلوی چشمان مردم سراسر جهان به نمایش می گذراند تا اسلام را آنگونه که خود می خواهند معرفی کنند و به تاخت و تازهای خود در کشورهای اسلامی ادامه دهند و خون مسلمان را هرچه بیشتر بمکند. در آستانه هفته وحدت، چگونه می توان خبر کشف کمربند انفجاری بسته شده به کمر دختربچه 8 ساله مسلمانی را که برادر او آن کمربند را به او بسته بود تا خود را در میان جمع مسلمانان منفجر کند و جان آنان را بگیرد، توجیه کرد؟ چگونه می توان خبر فتوای کثیف آن مفتی وهابی که تجاوز به خواهر را برای تروریست های فعال در سوریه مجاز می داند و نام آن را "نکاح جهاد" می گذارد، را شنید و آرزوی مرگ نکرد؟ این اقدامات و تهمت های ننگ آور به اسلام را چگونه می توان تحمل کرد و در عین حال به مناسبت سالگرد میلاد پیامبر اکرم به جشن و پایکوبی پرداخت؟ روشن است که همدستی دیکتاتورهای جهان عرب با مفتیان پول پرست در اجرای طرح های استعماری قدرت های غربی، این صحنه های ننگ آور را پدید آورده و این روزگار سیاه را برای امت اسلامی رقم زده است. بنابر این، ضرورتی ندارد وقت خود را برای جستجوی عاملان این خیانت تلف کنیم. آنچه مهم است پیدا کردن راهی برای مقابله با این توطئه و متوقف ساختن این خیانت بزرگ است. توصیه های اخلاقی، شعارهای پرزرق و برق، مقالات تکراری و گردهمائی های خوش آب و رنگ، در طول ده ها سال نشان داده اند که کارائی ندارند و نمی توانند مشکلات امت اسلامی را حل کنند. تردیدی وجود ندارد که این اقدامات نیز در جای خود و به اندازه نیاز باید صورت بگیرند، اما چاره کار، اینها نیستند. اینها شاید به عنوان مسکن مفید باشند ولی بیماری را ریشه کن نمی کنند. اکنون این بیماری بقدری حاد شده است که غیر از عمل جراحی راهی برای معالجه آن وجود ندارد. به سران کشورها امیدی نیست. این واقعیت را تجربه طولانی قرون به اثبات رسانده است. به آنها فقط باید گفت: مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان! از مردم عادی نیز کاری ساخته نیست. آنها دلسوخته اسلام و پاکباختگان پیامبرند که برای هر نوع فداکاری آمادگی دارند ولی نیروهای پراکنده ای هستند که تا متراکم نشوند و راهی پیش پای آنها گذاشته نشود، به فعلیت در نمی آیند. باقی می ماند گروه نخبگان که اگر از توصیه ها و شعارها و مقالات و گردهمائی ها عبور کنند و با برنامه ای عملی به راه بیافتند و تا به نتیجه نرسیده اند از پا ننشینند، این گروه کور به دست آنها باز خواهد شد و این عمل جراحی به دست آنها انجام خواهد گرفت و غده چرکین افراط و تحجر و روش های جاهلی را آنها ریشه کن خواهند کرد. نخبگان جهان اسلام، اعم از حوزوی و دانشگاهی ابتدا باید باور کنند که پیامبر در امت خود غریب است، سپس به قدرت خود اعتماد نمایند و باور کنند که اگر اراده کنند می توانند به این غربت دردناک پایان دهند و سرانجام وارد عمل شوند و تا به نتیجه قطعی نرسیدند از پای ننشینند. توده های مردم در سرتاسر جهان اسلام در انتظار چنین روزی هستند. آنها اگر اراده و جدیتی از نخبگان ببینند با تمام وجود به آنها خواهند پیوست و از هیچگونه فداکاری دریغ نخواهند کرد. آیا نخبگان به چنین اراده ای خواهند رسید؟ خراسان : کسی که فقط چکش دارد همه چیز را میخ می بیند این روزها که دیپلمات های ایرانی آماده اجرای توافق ژنو می شوند، حدود 8 سال از آغاز مجموعه تحریم های هدفمند علیه ایران می گذرد. با این همه اکنون زمان اجرای "برنامه اقدام مشترک با غرب" فرا رسیده است. اما آیا نگاه ما به مرحله نخستین این برنامه مشترک با نگاه غرب به آن، یکسان است؟! در شرایط کنونی ما در ایران می دانیم که حد و اندازه تاثیر تحریم ها چه بوده است. اما برخی گزارش های اندیشکده های غربی هم از جمله گزارش "کنسرسیوم اروپایی عدم اشاعه" (EU Non-Proliferation Consortium) که زیر نظر شورای اتحادیه اروپا فعالیت می کند، با عنوان "ارزیابی سیاست تحریم های اتحادیه اروپایی: مطالعه موردی ایران" (ASSESSING THE EUROPEAN UNION’S SANCTIONS POLICY: (IRAN AS A CASE STUDY تصریح می کند که تحریم های 8 سال گذشته بر سیاست های هسته ای ایران تاثیری نداشته است. از 2 روز دیگر دیپلماسی ایرانی گام های عملی یک سیاست جدید را آغاز می کند. گام هایی که رئیس جمهور محترم آن ها را موجب فروریختن ساختمان تحریم ها توصیف کرده اند. البته این گفته از منظر ما در ایران قابل درک است. اما آیا طرف های مذاکره ما نیز اینچنین به موضوع نگاه می کنند؟ واقعیت این است که از منظر غرب، مبانی تئوریک اعمال تحریم ها با آن چه رئیس جمهور محترم گفته اند، متفاوت است. یک مثال معروف انگلیسی می گوید: «کسی که فقط چکش دارد، همه چیز را میخ می بیند». امروز غربی ها مصداق این ضرب المثل خود هستند. آنها هنوز دارند با «چکش تحریم ها» بازی می کنند. طرف غربی، دوره جدید را فاز دوم و تکمیل کننده تمام تلاش هایش در 8 سال گذشته می بیند. کمتر از یک سال پیش در فروردین 92، آقای "کارل بیلت" (Carl Bildt) نخست وزیر سابق و وزیر خارجه کنونی سوئد در یک سخنرانی در بنیاد کارنگی گفت: «به نظر من در نبرد اراده ها، تحریم های اقتصادی طی 2 مرحله احتمالا در دستیابی به اهداف سیاست گذاری شده تاثیر می گذارند. مرحله اول زمانی است که پیش از تصمیم گیری، مورد بحث هستند.» او مرحله دوم را زمانی می داند که قرار است تحریم ها لغو یا تعدیل شوند. گزارش "ارزیابی سیاست تحریم های اتحادیه اروپایی: مطالعه موردی ایران" در تایید همین سیاست 2 مرحله ای تصریح کرده است که «انتظار می رود تحریم ها با دشوار کردن زندگی در (کشور) هدف، حساب و کتاب هزینه-فایده را تغییر بدهند.» و ادامه می دهد: «اثرگذاری تحریم ها به طور کلی در 2 مرحله انجام می شود: پیش از اعمال آن ها و در حال مذاکرات برای رفع آن ها.» بنابراین در نگاه طرف مقابل، مرحله مذاکره برای لغو یا تعدیل تحریم ها نیز بخشی از ساختار تئوری و برنامه اعمال تحریم است. یعنی حتی در لغو فرضی یک مورد از تحریم ها نیز "ساختار تحریم"ها همچنان وجود دارد و براساس آن عمل می شود. اینچنین است اگرچه ما قبول نداشته باشیم، از نگاه غربی ها ساختمان تحریم ها در آغاز مرحله "نازک کاری" است! مرحله ای که باید آن چه کاشته اند را برداشت کنند. بر همین مبنا است که روز گذشته یک مقام عالی رتبه وزارت خارجه آمریکا به شهر رُم رفت و شرکت های اروپایی را از معامله با ایران برحذر داشت. او هشدار داده است که داد و ستد با ایران به دلیل تحریم ها هم چنان خطرناک است و می تواند شرکت های دخیل را با دشواری روبرو سازد. به عبارت دیگر آمریکا به دیگر کشورها هشدار می دهد که باید در ادامه مرحله دوم ساختار تحریم که مذاکره درباره آن است، نیز براساس برنامه این کشور عمل کنند. بنابراین به رغم این که دستگاه سیاست خارجی کشورمان تاکید کرده است که مذاکرات باید در یک یا 2 دوره 6 ماهه به پایان برسد، این مرحله دوم که همان مذاکره برای رفع تحریم ها است، ممکن است سال ها به طول بینجامد. این بازه طولانی که می تواند 5 سال تا 20 سال هم ادامه یابد، به نوعی در متن توافق درباره "برنامه اقدام مشترک" موسوم به توافق ژنو نیز گنجانده شده است. همان طور که دکتر ظریف هم در مصاحبه ای که آذرماه با سایت تابناک انجام داد، می گوید: «یکی از مهم ترین نقاط بحث ما این است که طول این دوران چه میزان باشد. دیدگاه های گوناگونی هست که خود این موضوع، محل نزاع خواهد شد، زیرا از 5 سال تا 20 سال گفته اند. بعد از یک دوره ای که اقدامات اطمینان ساز انجام دادیم، برنامه هسته ای ایران، مثل برنامه هسته ای کشورهای دیگر می شود«. افزون بر آن چه گفته شد، باید این واقعیت را نیز در نظر بگیریم که برخی از تحریم ها و فشار غرب بر ایران اساسا با انگیزه های دیگری از جمله اتهامات حقوق بشری اعمال شده است. مشکل تحریم های حقوق بشری با ایستادن چرخ سانتریفیوژ حل نمی شود و کلید آن توجه جدی به دیپلماسی عمومی و آشنا کردن غرب با واقعیت های ایران است. حتی درباره تحریم های مورد بحث کنونی هم راه های جایگزین از جمله توجه جدی و عملی به رهیافت "اروپای دوم" می تواند یکی از راه های موازی پیش رو باشد. بنابراین تمام آن چه گفته شد روشن می کند که ضمن ادامه مذاکرات، مهم است که در چارچوب و پازل مورد نظر طرف مقابل حل نشویم. دستگاه دیپلماسی کشور - به معنای عام آن و نه فقط وزارت خارجه – در ادامه سیاست های کنونی به عنوان یک بازیگر منطقی (Rational Player) باید علاوه بر توجه به مذاکرات پیش رو، سناریوهای متعدد و متنوع دیگری را هم برای ادامه راه در پیش بگیرد. سناریوهایی که پایان خوش تمام آن ها، می تواند حداقل فروریختن ساختمان تحریم ها باشد. شرق : آموزه های دینداری خداوند متعال را «نفحه» هایی است که به فرموده پیامبر(ص)، می باید آن «نفحه» ها را دریافت: «ان لربکم فی ایام دهرکم نفحات الا فتعرضوا لها». تقارن دو میلاد رسول گرامی اسلام(ص) و فرزند بزرگوار آن حضرت، امام جعفرصادق(ع)، به راستی یکی از آن نفحه های الهی است. کمتر تقارنی تا این اندازه پرمعنی بوده است. میلاد پیامبر(ص) که فرمود: من برای اتمام و تکمیل «مکارم اخلاق» مبعوث شده ام و میلاد امام بزرگواری که سرتاسر وجود پرنور او، نشانه و نماد کاملی از آن «مکارم اخلاق» بود. در میان امامان ما-علیهم السلام- موقعیت هیچ یک به اندازه حضرت صادق(ع) پیچیده و دشوار نبود: دوران امامت آن حضرت، چنانکه می دانیم، مصادف بوده است با دوره رازآلود و سخت پیچیده انتقال خلافت از امویان به عباسیان و در این دوره پرآشوب، نگاهداشت مبانی تشیع و اسلام راستین و تعیین و حفظ مرزهای گاه باریک با انواع گروه های فکری و سیاسی آن روزگار، جز به همت و نظر خداداد آن حضرت ممکن نمی شد. نگاهداشت مرزهای اعتقادی به ویژه به این سبب دشوار بود که انواع مخالفان خلافت بنی امیه، از سالیان دور با شعارهای شیعی و موضوع احقاق حق از دست رفته اهل بیت(ع) در تشکیلاتی سخت پیچیده و طبقه بندی شده شامل داعیان و ناظران، گردهم آمده بودند و مردم را به خلع بنی امیه و سپردن خلافت به یک نفر از اهل بیت و آل محمد(ص) دعوت می کردند. این موضوع فارغ از هر نکته دیگری، نشان دهنده شکست بنی امیه در سال ها تبلیغات سنگین علیه خاندان پیامبر بود. البته عباسیان، که در آغاز کار خود را وارث حق امام علی(ع) و امام حسین(ع) می دانستند، کمتر از یک دهه پس از پیروزی، بنیادهای خلافت را بر همان مبانی قرار دادند که معاویه و مروان و عبدالملک نهاده بودند. با این همه، موضوع حب اهل بیت و حق ایشان در جانشینی حضرت رسول(ص)، در همان دوره انتقال و سال ها پس از آن، موجب پدیدآمدن و رشد بی سابقه انواع و اقسام گروه های عجیب و غریب فکری با زمینه های سیاسی شد که کمابیش همگی گرایش شیعی داشتند، ولی اغلب، نه آن تشیعی که امام صادق(ع) و پدران آن حضرت نماد آن شمرده می شدند. به هرحال، وجود و فعالیت گاه گسترده آن گروه ها، به ویژه پس از به قدرت رسیدن عباسیان، برای پاره ای از عناصر شیعی، جذابیت هایی ایجاد می کرد و از همه مهم تر، از نظر فکری و اندیشگی نیز دشواری های جدی پدید می آورد. افراط و غُلُو در عقیده، یکی از نشانه های تندروان بود، که به زعم خویش، از امام و پیشوایی چون حضرت صادق(ع) پیش می افتادند و حتی بسیاری از آنها به وادی های شرک آلود و کفرآمیز هم کشیده می شدند. بی گمان، بسیاری از آنها شاید بی آنکه بدانند یا اطلاع کافی داشته باشند، بازیچه دست سیاستمداران عهد بودند، زیرا عباسیان و کارگزارانشان بسیار تمایل داشتند تا تشیع را با «زندقه» و بی دینی پیوند بزنند و به اینگونه مجالی برای سرکوب کامل شیعه به دست آورند یا دست کم، هواداران امام صادق(ع) را از گرد آن حضرت بپراکنند. مبارزه فکری حضرت صادق(ع) با این گروه، ، نکته هایی آموزنده دارد. حضرت صادق(ع) در این میانه پرآشوب، نماد کامل دین نیای بزرگوار خویش بود. آن حضرت، شأن تشیع را در پایگاهی بس فراتر از خواسته های زودگذر سیاسی و دنیایی شماری افراطی و غالی قرار داد؛ نکته بسیار مهمی که غالیان از درک آن عاجز بودند یا آن را با اهوا و امیال نفسانی و قدرت طلبی خویش در تضاد می یافتند. میراث فکری حضرت صادق(ع) نشان دهنده کوشش خستگی ناپذیر آن حضرت در حفظ و گسترش و تبلیغ تشیع به آن طریقی است که پیامبراکرم(ص) رضایت داشت و امام علی(ع) و فرزندان معصوم آن حضرت پی نهاده بودند: دینی اخلاقی و مناسب زندگی اخلاقی و الهی، نه آیینی گمشده در هیاهوهای سیاسی و جنجال های فرقه ای. به همین سبب، در تراث فکری حضرت صادق(ع)، آموزه های اخلاقی ایشان بسیار ممتاز و برجسته است و هر اندیشمندی را به تامل می خواند. همچون این نمونه شگفت انگیز: آن حضرت به یکی از اصحاب خود فرمود: «نماز و روزه اشخاص شما را فریب ندهد- بسا که ترک آن بر ایشان سخت و دشوار باشد- آنها را به راستگویی و امانتداری بیازمایید.» با صادق آل محمد(ع) تشخیص مرزها دشوار نیست! کیهان : پیامبر، موضع شدت و موضع رحمت «شدید» و «رقیق» دو صفت متضاد هستند که هر دو در قلب مومن جمع می شود و مومن می تواند مظهر کمالی هر دو باشد اما درباره کاربرد آن ملاحظات جدی وجود دارد. مومن می تواند مظهر کمالی «شدید» باشد در مواجهه با کفار و معاندان و هم زمان می تواند مظهر کمالی «رقیق» در مواجهه با مومنان و همراهان دین خدا باشد. کمااینکه خداوند متعال در آیه 29 سوره مبارکه فتح، خاتم انبیاء - صلی الله علیه و آله و سلم- که اینک در آستانه زاد روز مبارکش قرار گرفته ایم و پیروان ایشان را اینگونه ترسیم کرده است: «محمدرسول الله والذین معه اشداء علی الکفار و رحماءبینهم» بنابراین باید گفت تقسیم انسانها به دو دسته غلیظ القلب یا شدیدالقلب و رقیق القلب و به قول خودمان در ادبیات رایج فارسی به «سنگدل» و «مهربان» صحیح نیست چرا که خداوند خالق قلب های ما خواسته است که قلب انسان توامان سنگدل و مهربان باشد اما البته هر سخن جایی و هر نقطه مقامی دارد. اگر شدت و رقت در نقطه ای بهم نرسند، قلب دچار تضاد و سردرگمی می شود اما اگر در یک نقطه هدف بهم برسند این تضاد به توافق تبدیل می شود در آیه شریفه، «دین خدا» کانون حل این تضاد معرفی شده است یعنی اینکه فرد باید بنده خدا باشد و در راه بندگی که در آن تضاد راه ندارد با آنانکه خدا فرموده شدید باشید، شدید باشد و با آنانکه خدا فرموده رحیم باشید، رحیم باشد. خداوند می فرماید با کفار غلیظ باشید و با مومنان رحیم باشید و بعد هم فراهم شدن این دو کار به ظاهر متضاد با یک قلب را بندگی فرد معرفی کرده و در همان آیه به خصوصیات چنین افرادی اشاره می کند: «تراهم رکعا سجدا یبتغون فضلا من الله و رضوانا سیماهم فی وجوههم من اثر السجود» پیامبر عظیم الشان اسلام مظهر تام اشداء علی الکفار و رحماء بینهم بودند کمااینکه در نشانه ها، بالاترین مرتبه رکوع و سجود و نورانیت ناشی از آن را داشتند. اسلام واقعی و ناب در واقع همین اسلام اشداء علی الکفار و رحماء بینهم است. این یک ترازوی واقعی بازشناسی اسلام اصیل از اسلام های ساختگی است و باید گفت اسلام های ساختگی اسلام هایی نیستند که عوام به واسطه ضعف اطلاعات دینی و یا اشتغال به لهو و لعب آن را به مرور ساخته و پرداخته باشند بلکه اسلام های جعلی که آشکارا اصل «اشداء علی الکفار و رحماء بینهم» را نشانه رفته اند، توسط همان کفار و معاندانی ساخته و پرداخته و عملیاتی شده اند که بیشترین ضربه را از سیاست اسلامی «اشداء علی الکفار» دریافت می کنند. اما در این رابطه چند نکته اساسی وجود دارد: 1- اکثریت قاطع شخصیت ها، مراکز، مجامع و نحله های سنتی جهان اسلام، «وحدوی» هستند یعنی از اصل وحدت مذاهب و همکاری طوایف مسلمانان با یکدیگر حمایت می کنند. شیعیان جعفری، شیعیان علوی، شیعیان زیدی، شیعیان اسماعیلی، اهل سنت مالکی، اهل سنت شافعی، اهل سنت حنفی و اهل سنت حنبلی در همه کشورها از همگرایی اسلامی و گفتگوی علمایی میان خود استقبال می کنند کما اینکه همین اکثریت قاطع در همه مذاهب اسلامی از غرب و همگرایی با غرب انزجار دارند در نزد همه آنان غرب و تمدن آن اگرچه نکات قابل قبولی هم دارد ولی قابل اعتماد و پیروی نیست. خود آمریکایی ها بارها به نتایج نظرسنجی های خود اشاره کرده و گفته اند به طور میانگین، 80 درصد مسلمانان از آمریکا نفرت داشته و این کشور را دشمن اول خود ارزیابی می نمایند. خب این متن جوامع اسلامی است بنابراین می توان با قاطعیت گفت این گروهک های جدید الولاده موسوم به تکفیری سلفی هیچ ارتباطی با متن و اهداف جوامع اسلامی ندارند و ادامه حیات و فعالیت این گروه های تکفیری به کمک جوامع و ملل اسلامی صورت نمی گیرد. طبعاً در اینجا یک سؤال به وجود می آید که وقتی تکفیری ها توسط ملت ها یا دولت های شناخته شده ممالک اسلامی حمایت نمی شوند و در عین حال به اقدامات بسیار پرهزینه اقتصادی دست می زنند از سوی چه کشورهایی تأمین مالی و... می شوند؟ 2- بزرگترین اقداماتی که گروههای تکفیری انجام می دهند به هم ریختن جوامع مسلمان و درگیر کردن بخشی با بخش دیگر است نگاهی به اقداماتی که این گروه ها در پاکستان، عراق، سوریه، لبنان، مصر، لیبی و... انجام می دهند به ما می گوید که جریان تکفیری در مقابل وحدت و همگرایی اسلامی ایستاده و توانایی های درونی آن را تحلیل می برند این موضوع به ما می گوید به تصدیق آیه 29 سوره مبارکه فتح، رحماء بینهم از سوی آنان نقض شده که با توجه به «شاخص» بودن این اصل، می توان با قاطعیت گفت این ها مسلمان نیستند چرا که محمد رسول الله والذین معه اشداء علی الکفار و رحماء بینهم. یک سؤال کلیدی در اینجا وجود دارد و آن این است که به هم ریختن وحدت در میان جوامع اسلامی با کدام دسته از سیاست های شناخته شده همخوانی دارد؟ آیا غیر از این است که کانون های اصلی برنامه ریزی آمریکایی ها- از جمله کمیته 400 نفره پل ولفوویتز، کاندو لیزا رایس، زلمای خلیل زاد و...- در سال 2000 با صراحت نوشتند که راه پیروزی در جنگ تمدن ها میان مسیحیت و اسلام، درگیر کردن بخش هایی از جهان اسلام با بخش هایی دیگر از آن است. 3- «اسلام هراسی» یکی از راهکارهای اصلی غرب برای برون رفت از بحران درونی است. غربی ها مدت هاست به این نتیجه رسیده اند که نسخه غربی دیگر پاسخگوی نیاز بشریت نیست و طالبان حقیقت دیری است که امید خود را از آن قطع کرده و دنبال نسخه جایگزین می گردند. غرب به خوبی می داند که تنها نسخه جامع که می تواند این چشم های پرسشگر را به نقطه ای متمرکز کند، اسلام است. اگر بخواهیم می توانیم، هزاران گزاره از میان متون معتبر غربی ها طی یکصد سال اخیر بیاوریم که در آن با صراحت ضمن اذعان به متوقف شدن تمدن و فرهنگ غرب، گفته اند که اسلام تنها نسخه جایگزین است و اساسا هانتینگتون نظریه جنگ تمدن ها را بر این اساس پایه ریزی کرد. کاری که تکفیری ها انجام می دهند دقیقا در راستای فرار غرب از پذیرش واقعیت و کمک به آن برای دور کردن اذهان و قلوب از اسلام ناب می باشد. در واقع سرویس های اطلاعاتی و سیاسی غرب می گویند نباید اجازه داد مردم جهان، اسلام را جایگزین غرب نمایند و از این طرف گروه های تکفیری هم با کشتار مسلمانان و کثافت کاری ها می خواهند بگویند اسلام و تمدن قابل جمع نیستند و با این اسلام نمی توان هیچ بنای قابل قبولی را به وجود آورد در واقع می توان با دلایل و حتی اسناد فراوانی گفت که این گروه های تکفیری، گردان های عملیاتی سرویس های اطلاعاتی و امنیتی غرب هستند که برای بر هم زدن نسخه اسلامی به میدان آمده اند و البته عملیات هایی از نوع «ستون پنجم» به راه می اندازند. 4- کمترین تردیدی در این نیست که عربستان سعودی و وهابیتی که از سوی آن به جان جهان اسلام افتاده و در کار نفی باورها و اعتقادات اصیل آنان است با غرب وحدتی استراتژیک دارد. هیچ کس تردید ندارد که عربستان سعودی بعد از رژیم صهیونیستی، پایگاه اصلی غرب در منطقه حساس خاورمیانه است. از قضا تسلط این دو رژیم بر مسجد الاقصی و کعبه این معنای مشترک را به وجود می آورد که سپردن قبله های مسلمانان به رژیم های صد درصد وابسته به غرب توسط انگلیس در فاصله سال های 1310 تا 1327 (واگذاری قبله دوم به آل سعود در سال 1931م و واگذاری قبله اول به رژیم صهیونیستی در سال 1948) یک سیاست حساب شده بوده است. عملکرد آل سعود و عملکرد تکفیری ها نه تنها با یکدیگر مو نمی زند بلکه عربستان به طور آشکار از اقدامات تکفیری ها در همه ممالک اسلامی حمایت می کند. حمایت آشکار عربستان از لشکر تکفیری جهنگوی در پاکستان، حمایت از شبه نظامیان تکفیری در داغستان، حمایت از تکفیری های داعش در عراق، حمایت از تکفیری های النصره در سوریه و حمایت از جریان تکفیری عبدالله عزام در لبنان بخشی از این مسئله است با این وصف خود این معادله دست غرب را در راه اندازی، حمایت و بهره گیری از جریانات تکفیری کاملا آشکار می کند. غرب اگر چه وانمود می کند که نه تنها از جریانات تندرو تکفیری حمایت نمی کند بلکه خود را در معرض آسیب آنان معرفی می کند، اما نمی تواند از این معادله فرار کند که: غرب از عربستان حمایت قاطع می کند و خواهان محور شدن آل سعود در جهان اسلام می باشد. عربستان و وهابی های تکفیری از جریانات شناخته شده و تروریسم نظیر القاعده در شکل ها و شعبه های مختلف آن حمایت جدی مالی و تسلیحاتی می کنند. اقدامات تکفیری ها وحدت جهان اسلام را نشانه رفته است اما طی سال های اخیر هیچ ضربه ای در هیچ جا به اهداف آمریکایی و اسرائیلی وارد نکرده است. بر این اساس جریان تکفیری، وهابی و غربی یک جریان است که در اروپا به شکل های بهداشتی و در عربستان و در میان تکفیری ها به شکل وحشیانه وحدت مسلمانان از یک سو و نجات غرب از مهلکه را نشانه رفته اند. اگر کمی به اطراف خود نگاه کنیم درمی یابیم که تشدید اقدامات تروریستی در جهان اسلام با وقوع انقلاب های عربی و بالا گرفتن موج بیداری اسلامی همراه شده است و اگر به کشورهایی که در سایه بیداری اسلامی از شر رژیم های مستبد و وابسته خلاص شده اند، سری بزنیم می بینیم که همه آنان بدون استثنا با پدیده تکفیر درگیر می باشند. تکفیر در لیبی، مصر، تونس و... با ادعای اسلام به جان مسلمانان افتاده است و غرب در این کشورها در حال بازسازی همان رژیم های سابق و اعاده همان قواعد و اصول است. مگر نه این است که با وقوع درگیری های خیابانی در طول یک سال حکومت مرسی، نظامیان فرصت پیدا کردند تا رژیم حسنی مبارک را در قیافه ژنرال السیسی بازسازی کنند؟ با این وصف کاملا پیداست که جریان تکفیری یک جریان مستقل یا برخاسته از اختلافات عقیدتی بخشی از مسلمانان با بخشی دیگر نیست. البته در عین حال با نگاه به جوامع اسلامی و کم رمق شدن جریانات تکفیری و اعلام رسمی سران دول غرب مبنی بر این که خشونت راه حل نیست و باید با اقدامات سیاسی مسائل را حل کرد، می توان گفت اسلام اصیل بر این جریان مشترک نیز غلبه کرده است امروز دستکم سه سال از وقوع رخدادهای خونین در جهان اسلام می گذرد. در این میان نه ذره ای از نفرت مردم به غرب و به خصوص آمریکا کاسته و نه اندکی از تمایل مردم به تاسیس دولت های اسلامی کم شده است البته غرب کمی این زمان را با تاخیر مواجه کرد ولی مسلما شعله ای که دستکم 200 سال است در جان مسلمانان برافروخته شده به سبب دست و پا زدن دشمن خاموش نمی شود. مردم سالاری : سیاست عرصه نمایش نیز هست از سیاست تعریف های فراوانی به دست داده اند. هزاران اندیشمند وصاحب فکر دود چراغ ها خورده اند و دفتر ها سیاه کرده اند تا سیاست را به کمند تعریف و تدقیق در آورند!از نظر یونانی ها سیاست دانش اداره یک شهر بود. فرهنگ (لیتره) سیاست را علم حکومت بر کشور ها معرفی می کند. پریکلس در مرثیه ای سروده است «آدمی که به کار سیاست نپردازد شایسته صفت شهروند بی آزار نیست، بلکه باید او را شهروندی بی خاصیت نامید» هارولد لاسول اندیشمند سیاسی، سیاست را مطالعه چگونگی شکل گرفتن قدرت وسهیم شدن در آن می داند و... اما سیاست افزون بر همه این تعاریف وکارکردهایی که برای آن شمرده اند، عرصه نمایش نیز هست! سبب آنکه، میدان سیاست با صحنه نمایش اشتراکات وهمپوشانی های فراوان دارد! هردوبازیگرانی دارند، هردو به افکار عمومی (مخاطب) نیازمندند و فن بیان (بلاغت) بازیگران در جذاب کردن صحنه انکار ناپذیر است تا آنجا که امروز در عصر انفجار رسانه ها، سیاست ونمایش آنچنان به یکدیگر نزدیک شده اند که گاهی اوقات برساختن مرزی روشن میان نطق آتشین فلان سیاستمدار در آمریکای لاتین با یک سکانس از فیلم های درجه سه هالیوودی بسیار مشکل است!! در کشورهای پیشرفته نیز کم نیستند هنرپیشه هایی که به سودای وکالت مجلس وریاست جمهوری پا به میدان سیاست گذاشته اند و وکیل ورئیس شده اند! حال بگذریم از تیم های چیره دست چهره آرایی ومتخصصین رسانه و روابط عمومی که همراهان همیشگی سیاستمداران در هر سفر خارجی وداخلی هستند!با این وصف، می توان عرصه سیاست را با برخی معیار های زیبایی شناسی در سینما و عرصه نمایش نیز به قضاوت نشست! فصاحت سیاستمدار، چگونگی رفتارش در جشن ها و خوشی ها و نحوه سلوکش در هنگامه رویارویی با ناخوشی ها، میزان آداب دانی اش در دیدارهای رسمی، وحتی شیوه لباس پوشیدن وانتخاب رنگ لباسش برای تاثیر گذاری بر مخاطبان، جملگی نکاتی است که اگرچه در نگاه اول پیش پا افتاده می نمایند اما در کامیابی سیاستمداران وجلب نظر افکار عمومی جهان نقشی بی همتا بر عهده دارند وصد البته نیازمند به کاربستن درجه ای از تکنیک های بازیگری، سینما،نمایش و صحنه آرایی هستند، به گونه ای که امروزبی هیچ مبالغه ای، حضور متخصصین این رشته ها در مقام مشاور وهمراهان سیاستمداران به امری ضروری بدل شده است! براین اساس، می توان هشت سال گذشته را در سیاست ما، سال های برهنه بودن سیاست از زیبایی رفتار ومنش دولتیان نیز دانست! دولتی که مسئولانش در رفتار ومنش وتوان پایین دراماتیک (افزون بر سیاست های نادرستی که به ویژه درحوزه اقتصاد برجای گذاشتند!) جزو پدیده های استثنایی تاریخ سیاست کشور ما به حساب می آیند!! فقر واژگانی مسئولان دولت پیشین، مصاحبه های رئیس دولت ونحوه پیش بردن بحث ها از سوی ایشان، خنده های بی موقع، قصارگویی ها، شوخی های دل آزار وصندلی های خالی از شنونده صحن عمومی سازمان ملل، تنها مشتی از خروارهاست!! یکی از نازیبایی های دولت پیشین، سفربه سراسر کشور در قالب سیاست سفرهای استانی بود . میزان سودمندی این سفرها داستان دانسته ای است و شاید نیازمند تکرار نباشد. بخش قابل توجه ماجرا اما در اینجاست که این سیاست یکی از معدود سیاست های دولت گذشته است که در دولت تدبیر وامید در پیش گرفته شده است! علاوه بر اشکالات فنی واخلاقی که تحلیلگران بر این سیاست گرفته اند، مدل این گونه دیدارهای سیاستمداران با مردم، سال هاست که دیگر در کشورهای پیشرفته ودر حال توسعه به سبب ناکارآمدی و هزینه سازی های نالازمی که در پی دارد کنارگذاشته شده است. تنها کافی است به حالت تعطیل ونیمه تعطیل شهرها در هنگام ورود رئیس جمهور بنگریم، تابه میزان زیان های این سیاست در کشوری که از نظر تعطیلات سالانه در جهان بی مانند است،پی ببریم!طرفه این که، شهروندان گرفتاری که به امید باز شدن گرهی از مشکلاتشان خیابان ها را به پیست مسابقات دو میدانی بدل می کنند، صحنه های جگر خراشی رقم می زنند که اگرچه در رسانه ملی قابل رویت نیست اما در زمانه ای که با تلفن همراه کوچکی می توان لحظه به لحظه هر ماجرایی را در کسری از ثانیه به سرتا سر جهان مخابره کرد این دست سیاست ها تنها صحنه های نازیبایی می آفریند که کرامت وغرور ایرانیان را نه فقط در داخل کشور بلکه در سرتاسر جهان نشانه می گیرد! در شرایطی که سیاستمداران با بهره بردن از تیم های حرفه ای رسانه ای ومشاوران متخصص در زمینه سینما وهنر، وسواس خود نسبت به ساختن تصویری با وقار وپرشکوه از خود وکشورشان را به رخ می کشند، به راستی چه اصراری است که از کشور ما هر از چند گاهی تصاویر نازیبا وغرور شکن به سراسر جهان مخابره شود؟!
شنبه 28 دی 1392 10:22
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: جام جم آنلاین]
[مشاهده در: www.jamejamonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 54]
-
گوناگون
پربازدیدترینها