محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827775491
ژانر جديدي به نام «سرقت»
واضح آرشیو وب فارسی:تبیان: ژانر جدیدی به نام «سرقت»
دیگر عادت كردهایم به سریالهای جدی كه از دیدنشان خندهمان بگیرد و كمدیهایی كه بیمزگیشان اشكمان را دربیاورد. این چند سال چیزی كه لج‌مان را درمی‌آورد سایه سنگین نام‌هایی است كه پای این آثار می‌بینیم. مازیار میری گرچه خیلی هم به این گروه بستگی ندارد و برای ساخت سریالش تلاش زیادی كرده ولی نمی‌توان اثرش «گاو صندوق» را جزو آثار موفق تلویزیونی دانست. او باوجود جمع كردن ابروباد و مه و خورشید و حبیب‌رضایی و محمدرضا مویینی و... كه نشان از ارزشی است كه برای كیفیت كارش قائل است، برای شناخت مدیوم تلویزیون و مخاطب‌اش هنوز احتیاج به زمان و تجربه دارد تا به جایگاهی نظیر جایگاهش در سینما برسد. گفت‌وگوی همشهری را با وی در این‌باره می‌خوانید.• كوچ سینماگران به تلویزیون بعد از چندسال شاید دیگر اتفاق عجیبی نباشد. اكثر كسانی كه طی این چند سال راغب به ساخت سریال شدند آن طرف كسب‌وكار پررونقی نداشتند. اما شما این چند سال تقریبا پركار بودید؛ « به همین سادگی» و پس از آن «پاداش سكوت» و بعد هم به سرعت «كتاب قانون» را كار كردید. شما در تلویزیون چه می‌كنید؟در مورد اینكه دوستان دیگر چرا آمدند نمی‌دانم، باید از خودشان بپرسید اما من علت خودم را می‌توانم بگویم. بعد از ساخت كتاب قانون 2 سال توقیف شدن این فیلم می‌توانست فرصت تجربه‌های جدید باشد كه اكران نشدنش متاسفانه این فرصت را از من گرفت و درگیری دائم من با ماجرای این فیلم باعث شد نتوانم كار كنم. در این شرایط وقتی از طرف آقای عزیزی پیشنهاد ساخت این كار به من شد با تعریف‌هایی كه همایون اسعدیان از همكاری با آقای عزیزی در مجموعه «راه بی‌پایان» داشت و شناخت دورادوری از ایشان، فكر كردم می‌توانم این تجربه را در تلویزیون داشته باشم. از طرفی در 4-3 سال گذشته تلویزیون آدم‌های سینمایی را جذب كرد و آدم‌های سینما كم‌كم گرایش به تلویزیون پیدا كردند و اكثرشان هم ماندگار شدند، نمونه بارزش كیانوش عیاری است. ایشان یكی از برترین سینماگران ما هستند ولی با نامهربانی‌هایی كه در سینما اتفاق افتاد، تلویزیون این بخت را داشت كه این آدم را جذب كند. برای من دردآور است كه وقتی سریال از تلویزیون پخش می‌شود آدم‌ها می‌توانند در این زمان بروند غذا بخورند، تلفنی حرف بزنند و مثل شنیدن برنامه رادیویی با آن برخورد كنند. برای من مهم بود كه بیننده حرمت این 40 دقیقه را نگه دارد. برای همین خیلی مواقع پلان‌های من دیالوگ ندارد و فقط اجراست. • گفتید دوست دارید تجربه‌های مختلف داشته باشید و گونه‌های متفاوت را آزمایش كنید. این سوال همیشه در مورد خیلی از سینماگران خوب ما وجود داشته كه چرا وقتی در گونه‌ای موفق هستند اصرار دارند آن را رها كنند و شكل‌های دیگر را تجربه كنند؟من كه البته جزو كارگردانان تجربه‌گرا هستم و دلم می‌خواهد ژانر و گونه‌های مختلف را امتحان كنم و دنبال اتفاقات نویی در آنها باشم. بازهم آقای عیاری را مثال می‌زنم كه به همین شكل كار كردند و انواع مختلف را هم تجربه كرده‌اند كه شاهكار بوده. من فاصله‌ام با او خیلی زیاد است اما به هر دلیل كارگردان محبوب من است. در واقع می‌خواهم بگویم كه این نوع كار را هم می‌شود كرد و جذاب هم هست. من هم علاقه‌مندم كه این طور كار كنم و ضمن اینكه گونه‌های مختلف را پیدا می‌كنم خودم را هم پیدا كنم. در هر كاری كه ساختم خودم چیزی كه دوستش دارم را هم در آن پیدا كردم. یعنی كتاب قانون زمین تا آسمان با آنهای دیگر یا پاداش سكوت با بقیه یا به آهستگی با قطعه ناتمام متفاوت بودند اما جست‌وجوگری كه در كتاب قانون هست در آنهای دیگر هم بوده.
• در پی این هستید كه ببینید در كدام زمینه قوی‌تر بوده‌اید و به آن سمت بروید یا اصلا به این هم كاری ندارید؟ مثلا به آهستگی اتفاقی بود كه من دلم می‌خواست تكرار شود. حالا من خودم در این سال‌ها دلم برای قطعه ناتمام تنگ شده و می‌خواهم تكرار شود. • پس خودتان هم دچار این وسوسه هستید.خب طبیعی است. • برویم سراغ گاوصندوق. ژانر این سریال را نمی‌شناسم. قرار بوده كمدی باشد؟ خب نیست! پلیسی هم كه نیست!گاو صندوق قواعد و شرایط ژانر سرقت را رعایت كرده اما تلفیق شده با یك كمدی رمانتیك شناخته شده حال حاضر جهان و ما خواستیم با این كار لحن مفرحی به آن بدهیم و این اتفاقی است كه خیلی سخت شكل می‌گیرد. • همین. به نظر شما این شكل گرفته و در قصه شما درآمده است؟ بله. به نظرم این اتفاق افتاده. نظر آدم‌هایی را كه خیلی هم كم تلویزیون می‌بینند، می‌شنوم كه برایشان جذاب است و آن را دنبال می‌كنند. این خیلی خوب است. • چه چیزی را باعث این اتفاق می‌دانید؟به نظر من فرق گاوصندوق با سریالهای هر شبی دیگر شاید در این باشد كه در هر قسمت یك اتفاق جدید می‌افتد و از آن نوع سریال‌هایی نیست كه اگر 5 قسمت را نبینید بدانید چه ماجرایی در جریان است؛ برای اینكه چندین ماجرا با هم جلو میرود و اینها همه‌جا گره‌گشای یكدیگر خواهند شد. • البته اتفاق و ماجرا در آن زیاد هست اما همه چیز خیلی سرد و آرام روی می‌دهد. ضمنا بعضی اتفاقات هم به شكل‌های مختلف تكرار می‌شود. مثلا شما چند قسمت را با احتمال گیرانداختن غلامرضا در كنار گاوصندوق تمام كرده باشید خوب است؟ البته این‌جوری هم نیست! از یك جایی قصه وارد زندگی پنهان آقای جلوه می‌شود.• كه تنها قصه جذاب كار است. عجله نكنید چون به اواخر كار نزدیك می‌شوید و همه این داستان‌ها به هم ربط پیدا می‌كند. اتفاقی كه در گاو صندوق افتاده و باعث می‌شود بگویم ژانر سرقت را رعایت كردهایم این است كه هر كدام از این پازل‌ها كه چیده می‌شود و جلوتر می‌رویم می‌گوییم پس معنی آن هم این بود!• می‌خواهید بگویید جزئیاتی كه به نظر غیر ضروری می‌رسد و این احساس را ایجاد می‌كند كه فقط دارد داستان را كش می‌دهد و این كار از این صحنه‌ها كم ندارد معنی و جایگاه دارد؟بله. مثلا ما دیدیم كه مینا رفت لنز خرید. شاید بگویید این می‌توانست نباشد ولی علتش كه معلوم شود دیگر این‌طور فكر نمی‌كنید. به هر حال این مدل كار قدری با قواعد تلویزیون فرق دارد. این از آن سریال‌هاست كه باید لحظه‌لحظه دیده باشی و اتفاقا پشت هم دیده باشی كه نوع پخش هر شبی مناسب‌ترین پخش برای آن بود. • اینكه هركدام از اتفاقات و رفتارهای كوچك در آخر كار معنی پیدا می‌كند و در این پازل جایگاهی دارد خوب است اما به هر حال بیننده باید در هر قسمت كه نگاه می‌كند لذتی از كار ببرد و ترغیب شود كه سریال را دنبال كند. خود دوستان دست‌اندركار تلویزیون هم این نگرانی را داشتند كه شاید بیننده‌ای كه دوست دارد قدری آسان‌تر كار ببیند، دیدن و دنبال كردن این كار برایش سخت باشد اما به نظرم این شیوه به ارتقای سطح سلیقه و دقت بیننده كمك می‌كند. این شكل را تا حالا تلویزیون تجربه نكرده. خودشان هم این را می‌گویند و همیشه سریالهای هر شبی كه بعضا موفق هم بوده به این دلیل بود كه این ژانر تكرار شده و امتحانش را قبلا پس داده و دارد خودش را تكمیل‌تر می‌كند. ژانر سرقت ولی ژانری است كه تا به حال تلویزیون تجربه نكرده و شاید نفر بعدی كه می‌خواهد این ژانر را كار كند بهتر و تكمیل‌تر انجامش بدهد. گرچه فكر می‌كنم این جذابیت از قسمت پنجم به وجود آمده و مخاطب خوب دارد دنبال می‌كند. در ضمن اتفاقی كه اول در سناریو و بعد هم در تدوین آقای مویینی افتاده….
• من كه خیلی شگفت زده شدم اسم محمدرضا مویینی را دیدم به عنوان تدوین‌گر.بله. ایشان بهترین مونتور سینمای ایران است، پس مطمئن باشید كه هیچ سكانس اضافه‌ای در كار نمی‌گذارد و همه چیز دلیل دارد. اگر دقت كرده باشید ما از آغاز در هر چند قسمت گره‌هایی داشتیم كه در قسمت‌های بعد بازشده و گره‌های دیگری به وجود آمده اما گره اصلی در 4 دقیقه آخر سریال باز می‌شود كه این یكی از جذابیت‌هایی بود كه این كار برای من داشت. ما در پایان‌بندی می‌فهمیم كه اصل ماجرا چه بوده. • اما غیر از جذابیت قصه، بخش بسیار مهم دیگری كه می‌تواند باعث جذابیت و گرمی كار شود بازیگران هستند. در كار شما این تركیب بازیگر خیلی نچسب و نامأنوس است. اكثر آدم‌ها خشك و بی‌انعطاف از آب درآمده‌اند و به نظر من این تا حد زیادی به بازیگرانتان برمی‌گردد. شاید تنها یكی دونفر را بتوان نام برد كه می‌شود دوستشان داشت. مثلا سیروس گرجستانی. می‌خواهید بگویید چرا بازیگران تئاتر؟• نه. اتفاقا سابقه باعث می‌شود لااقل تیپ‌سازی‌ها خوب از كار دربیایند اما پیام دهكردی یا بازیگر نقش عباسی تیپ‌های جذابی نیستند. ما وقتی در مرحله نگارش بودیم اولین كسی كه آمد با او صحبت كردیم حبیب‌رضایی بود. ما با هم فكر كردیم چگونه می‌شود فضای سریال‌ها را قدری نو كنیم و تصاویری داشته باشیم كه بینندگان ما تا به حال ندیده‌اند و برویم به سمت بازیگر بودن آدم‌ها ؛ یعنی بازیگریشان غلبه كند بر چهره بودنشان. به همین دلیل رفتیم سراغ بازیگران مطرح تئاتر و 4-3 نفر اصلی ما بازیگرانی هستند كه یا در تلویزیون كار نكرده‌اند یا كم‌كار بوده‌اند. مثلا سیامك صفری تا به حال در تلویزیون كار نكرده ولی بهترین بازیگر تئاتر است یا افشین هاشمی دو تا سیمرغ فجر را دارد. حمید ابراهیمی، محسن حسینی، آزاده صمدی و… ولی برای این ژانر باید شیرین می‌بودند و اصلا نیستند. ولی آماری كه من دارم می‌گوید هوشنگ و جلوه از همه برای مخاطب شیرین‌تر شده‌اند. در 4-3 سال گذشته تلویزیون آدم‌های سینمایی را جذب كرد و آدم‌های سینما كم‌كم گرایش به تلویزیون پیدا كردند و اكثرشان هم ماندگار شدند، نمونه بارزش كیانوش عیاری است. ایشان یكی از برترین سینماگران ما هستند ولی با نامهربانی‌هایی كه در سینما اتفاق افتاد، تلویزیون این بخت را داشت كه این آدم را جذب كند. • اما بقیه چی؟ ساز خودشان را می‌زنند. خب نسبت به غلامرضا هم یك حس همدردی در بیننده شكل گرفته ما ژانری را كار كردیم كه آدم اصلی ما كه می‌خواهیم همراهی‌اش كنند یك دزد است و این خط قرمز تلویزیون بود. تا حالا سابقه نداشت كه با یك دزد همدردی كنیم. • سابقه نداشته؟! شوخی می‌كنید؟نه نداشتیم. اگر هم داشتیم حتما یك جایی متنبه می‌شده. • یعنی دزد شما متنبه نمی‌شود؟حالا ببینید… غلامرضای ما تا آخرین قسمت كه گیر این ماجراست. به هر حال نو بودن چهره‌ها برای ما مهم بود ضمن اینكه بازیگران حرفه‌ای هم باشند. • من می‌گویم چرا این قدر دو‌دستگی وجود دارد؟ چرا با هم نمی‌خوانند؟ سیروس گرجستانی، بهاره رهنما و سروش صحت اینجا چه می‌خواهند؟این عمدی بود ضمن اینكه آن نقش‌ها به ما این اجازه را می‌داد كه از آنها استفاده كنیم. تركیب اینها و آنها كمك می‌كرد بتوانیم سریالی داشته باشیم كه مخاطب بیشتری جمع كند. اتفاقی كه در سینما افتاده برای نسلی كه من هم جزء آن هستم این است كه به سمتی رفتیم كه ویترین كارها را طوری بچینیم كه بتوانیم با آنها حرف جدی بزنیم. مدتی بود ما فیلم‌هایی می‌ساختیم كه در جشنواره‌های مختلف اتفاقات موفقی را پشت سر می‌گذاشت اما مخاطب داخلی كمتری داشت. الان سعی می‌كنیم ویترین داشته باشیم كه مخاطب هم داشته باشد. خیلی‌ها دارند این كار را می‌كنند. من در به آهستگی و بعد در پاداش سكوت و حالا كتاب قانون این كار را انجام دادم و خوب هم جواب داد. • ولی حالا با گاوصندوق و این گروه بازیگر به نظرم آمد كه خودتان هم نگرانی و مقاومتی داشته‌اید نسبت به اینكه مردم به چشم مجموعه‌های هر شبی به شما نگاه كنند. فكر می‌كنم اصلا نوع كار و آدم‌هایمان قرار نبوده به آنها شبیه باشند. • ولی پتانسیل این را داشته كه اگر بخواهید به آن سمت بروید.اما نمی‌خواستیم این اتفاق بیفتد. • كه حالا همین نخواستن باعث شده خلأ‌هایی در كار احساس شود و از بعضی لحاظ‌ها از آن سوی بام افتاده‌اید. مثلا كار برای دوری از پرحرفی زیادی كم حرف است و برای دوری از جنگولك‌بازی، زیادی ساكن و كم تحرك است. ببینید برای من دردآور است كه وقتی سریال از تلویزیون پخش می‌شود آدم‌ها می‌توانند در این زمان بروند غذا بخورند، تلفنی حرف بزنند و مثل شنیدن برنامه رادیویی با آن برخورد كنند. برای من مهم بود كه بیننده حرمت این 40 دقیقه را نگه دارد. برای همین خیلی مواقع پلان‌های من دیالوگ ندارد و فقط اجراست. • وقتی می‌خواستید كار را شروع كنید متن آماده بود؟بله. از 30 قسمت 29 قسمت آماده بود كه كلید زدیم و چارچوب قسمت آخر را هم می‌دانستیم؛ فقط نوشته نشده بود. • چه عجب! یك‌بار هم گفتند بله. گاو صندوق از این جهت هم نمونه نادری است!تنظیم برای تبیان: مسعود عجمی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تبیان]
[مشاهده در: www.tebyan.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 601]
-
گوناگون
پربازدیدترینها