واضح آرشیو وب فارسی:الف: اربعين حسيني و پيام هاي اخلاقي نخستين زائر حضرت اباعبدالله(ع)مهدي ياراحمدي خراساني، 2 دي 92
جابربن عبدالله انصاري از معروف ترين و معتبرترين صحابه پيامبر گرامي اسلام(ص) است.
ايشان به دليل كهولت سن و نابينايي از حضور در ركاب حضرت سيدالشهداء(ع) در قيام عاشورا محروم شد اما در روز اربعين همراه با عطيّة بن سعد بن جناده عوفى وارد كربلا شد. گر چه نابينا بود، اما بوي يار او را بيناتر از هر بينندهاي كرده بود. در واقع آنجا كه ديدگان دل به نور بصيرت آگاه ميشود، چشم عقل بيناتر از هر بينندهاي راه را به او نشان ميدهد.
جابر پس از اطلاع از چگونگي جنگ و به دست آوردن نشانى محل شهادت امام عازم سرزمين كربلا گرديد و نخستين كسى بود كه توفيق زيارت قبر امام حسين(ع) را به دست آورد و پايه گذار سنت حسنه زيارت مرقد سرور شهيدان- در اربعين سال ۶۱- گرديد. جابر محزون و مغموم نزديك فرات رفت، غسل كرد و براي خوش بويي بدن، مقداري سعد بر خود پاشيد و با گام هاي آرام به سوي قبر حضرت اباعبدالله(ع) روانه شد. در هر قدم با متانت خاصي كه آن را حفظ مي نمود خداوند را ياد كرده و ذكر مي گفت. وقتي دستش به قبر مطهر رسيد بيهوش شد و زماني كه بهوش آمد سه بار گفت: حبيبي يا حسين! و بعد از آنكه زيارت را به اتمام رساند گفت: "من شهادت مي دهم كه ما هم با شما در اين كار شريك هستيم." زيارت جابر در آن حالت و سخني كه خطاب به شهداي كربلا مي گويد هركدام داراي پيام هاي خاصي است كه در حقيقت شعور زيارت و عزاداري را بيان مي كند. بر اين اساس رفتار و نحوه ي زيارت وي به عنوان نخستين زائر كوي حضرت اباعبدالله(ع) داراي پيام هاي اخلاقي ويژه اي است كه برخي از مهمترين آن ها عبارتند از:
۱- اولين پيام اخلاقي زيارت جابر حاكي از آنست كه زائر و عزادار حسيني(ع) با وجود تمام آلام و ناراحتي كه در وجودش موج مي زند بايد موقر و متين رفتار كند و به گونه اي عرض ادب نمايد كه شايسته زيارت حجت خداست. متأسفانه در جامعه بعضاً رفتارهايي مشاهده مي شود كه در آن اين مسأله كمتر مورد توجه قرار گرفته است. برخي سوگواري هاي آهنگين، قمه زني ها و بدعت هاي عزاداري كه موجب آسيب رساندن به چهره ي دين مي شود، مجالس پرحاشيه و رفتارهاي ناشايستي كه در برخي محافل ديده مي شود و نام آن را عزاداري مي گذارند همه و همه آداب و رسومي است كه از عدم شناخت عظمتِ زيارت حجت خدا ناشي مي شود.
۲- پيام آموزنده ي ديگر در رفتار جابر عزاداري همراه با تعقل و تدبر است. به گونه اي كه در نحوه ي عرض ارادت جابر به ساحت مقدس امام معصوم(ع) هم شور مشاهده مي گردد هم شعور، هم دل و كلام جابر با امام است و هم انديشه و رأي او. جابر گريه مي كند، خود را برقبر مطهر امام مي اندازد، براي حبيب خود روضه مي خواند اما در عين حال ادب را رعايت مي نمايد، فكور و شكور است، ذكر خدا را دائم در زبان دارد و بيانش در مدح امام به گونه اي است كه براي خود الزامات رفتاري در تبعيت از ايشان تبيين مي نمايد.
۳- جابر در شرايطي قبر سرورشهيدان را زيارت نمود كه امام حسين(ع) و يارانش به شهادت رسيده و خانواده ي ايشان اسير بودند و مردم نيز از بيعت خود با امام سرباز زده و حكومت جنايتكار اموي اجازه هرگونه ابراز ارادت به اين خاندان را ممنوع كرده بود اما جابر بدون هيچ نگراني و ترس از عواقب اين مساله، خالصانه و با عرفان كامل به زيارت قبر امام سوم شيعيان رفت و با اين كار اين نكته را يادآور شد كه طرفداري از حق نبايد به علت ترس از افراد ظالم مسكوت بماند.
۴- حركت ديگري كه جابر انجام مي دهد شريك دانستن خود با شهداي دشت نينواست در حالي كه در اين جنگ شركت نداشته است.
عطيّه از جناب جابر پرسيد: چگونه ما با ايشان شريك هستيم و حال آن كه فرود نيامديم سرزميني را، و بالا نرفتيم كوهى را و شمشيرى نزديم؟ و اما اين گروه، جدايى افتاده مابين سر و بدنشان، و اولادشان يتيم و زنانشان بيوه گشته اند. جابر گفت: اى عطيه! شنيدم از حبيب خود رسول خدا(ص) كه فرمود: هر كه دوست دارد گروهى را، با ايشان محشور شود و هر كه دوست داشته باشد عمل قومى را، شريك شود در عمل ايشان. پس قسم به خداوندى كه محمّد(ص) را براستى برانگيخته كه نيّت من و اصحابم بر آن چيزى است كه گذشته بر او حضرت حسين عليه السّلام و ياورانش. به اين ترتيب، جابر بن عبدالله انصارى نه تنها خود موفق به زيارت اباعبداللّه الحسين عليه السّلام گرديد، بلكه با رفتار و گفتار خود، زيارت امام حسين عليه السّلام و ساير شهيدان كربلا را در ميان دوستداران اهل بيت عليهم السّلام رواج داد.
۵- جابر اقامه نماز، پرداخت زكات، امر به معروف و نهي از منكر و جنگ با ملحدان را از اقدامات گروهي مي داند كه توفيق شهادت را نصيب خود كردند و در توجيه عقيده خود با تأسي به پيامبراعظم(ص) مي گويد: "سوگند به خداوندي كه محمد(ص) را به راستي فرستاد، نيت من و اصحابم همان نيت امام حسين(ع) و اصحاب اوست، نيتي كه بر اساس آن به شهادت رسيدند." هدف شهادت امام حسين(ع) و ياران ايشان با توجه به فرموده خود حضرت زنده كردن امر به معروف و نهي از منكر و احياي سنت پيامبر بود. پس زائر و عزادار امام بايد سنت امام را در سيرت خود نهادينه سازد. سنتي كه در آن تهمت وجود نداشت، خبري از دروغ و ريا نبود، گران فروشي در كار نبود، كسي حق رباخواري نداشت و كسي در گناه ديگري شريك نمي شد. از سخن جابر اين نكته برداشت مي شود كه هميشه جهاد به معناي شمشير بدست گرفتن و جنگيدن نيست بلكه كسي كه در زمان خود بتواند سنت هايي را كه در قرن ها پيش بهترين بندگان برگزيده خدا به خاطر آن از خون خود گذشتند احيا و حفظ نمايد در ثواب آن جهاد شريك خواهد شد.
ورود جابر صحابى بزرگوار پيامبر اعظم(ص) به كربلا در اربعين حسينى براى زيارت قبر آن حضرت و ساير شهداى دشت نينوا، در واقع اين هدف را دنبال مى كرد كه سدّ خفقان را بشكند و راه را براى زائران حسينى بگشايد تا با زيارت پرشورشان پرچم عاشورا را در كربلا برافرازند و خاطره شهيدان را همواره زنده نگه دارند و مبارزه دامنه دارى را از اين طريق بر ضدّ دشمن آغاز كنند. بر اين اساس اعتبار اربعين امام حسين (ع) از قديم الايام ميان شيعيان و در تقويم تاريخي وفاداران به امام حسين (ع) شناخته شده است. اهميّت اربعين وقتي بيشتر درك مي شود كه نقش سازنده و مفيد آن در ماندگاري و جاودانگي حماسه عاشورا و تبيين اهداف و آرمان والاي امام حسين عليه السلام در نظر گرفته شود. تكريم و گرامي داشت اربعين، تعظيم شعاير ديني و رمز تداوم نهضت حسيني و اعلان وفاداري و پايبندي به مكتب سرخ عاشوراست.
سه شنبه 3 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: الف]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 75]