واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: حقيقت پشت جشنواره حقيقت
عضرايران ؛ كاوه معين فر - جشنواره حقيقت ويترين سالانه توليدات و محصولات سينماي مستند كشورمان است ، اهميت اين اتفاق فرهنگي در بازتاب شرايط اجتماع ، فرهنگ ، دانش ، محيط زيست و حتي سياست غير قابل انكار است ، اما فارغ از اين مسائل ، جشنواره اي كه امسال برگزار شد بعد از چند سال دوباره حال وهوايي صميمي ، گرم و باكيفيت به خود گرفت واين ميسر نمي شد مگر به همت وتوانايي سازمان سينمايي و مديريتهاي آن وعلي الخصوص مديرجديد مركز گسترش سينماي مستند و تجربي .
از حسنهاي اين دوره جشنواره مي توان به چند مورد اشاره كرد مانند : دقيق بودن برنامه ريزي نمايش فيلمها و درست نمايش دادن آنها ، كيفيت خوب زير نويسهاي فيلمهاي خارجي ، در دسترس بودن دبير جشنواره در تمامي روزها وحل كردن سريع مشكلات پيش بيني نشده ، نمايش مجدد فيلمهايي كه مورد استقبال قرار گرفتند براي مخاطباني كه موفق به ديدن آن فيلمها نشده بودند مانند فيلمهاي خون مردگي ، از ايران يك جدايي ، الفباي سياست و...، اضافه نمودن سالنهاي سينما سپيده به جشنواره و نمايش فيلمها با احترام، دقت و وسواسي حتي بيشتر از سالنهاي سينما فلسطين ( سينماي اصلي جشنواره ) و ... .
زمان نمايش مجدد و خارج از برنامه فيلم "از ايران يك جدايي" مشكلي در پخش آن بوجود آمد كه مجبور به قطع آن و نمايش در سالني ديگر شدند ، در اين اثنا دبير جشنواره جداً از اينكه حضور پيگير براي حل مشكل داشت چندين بار از حضار منتظر معذرت خواهي كرد و احترام لازم به وقت و خواست مخاطبان را نشان داد. همچنين دوستان برگزاركننده جشنواره با برنامه ريزي درست و شناخت انتظارات مخاطبان و فيلمسازان بستري را فراهم نمودند كه بعد از چند سال شاهد بزرگان سينماي مستند مانند ورهرام ، كلانتري ، تقوايي ، بني اعتماد و ... در ميان مستندسازان جوان و مشتاقان اين عرصه باشيم .
از نمادهاي بارز شناخت توسعه مدني در يك جامعه وجود و برپايي جشنواره هاست ، جشنواره ها براي ارتقا سطح فرهنگ جامعه بوجود آمده اند، حال اگر گروهي اين اتفاق فرهنگي را بخواهند به عرصه اي براي تاخت و تاز خود تبديل كنند هماني مي شود كه در سالهاي قبل شاهدش بوديم، مسئله اي از اختتاميه پارسال (ششمين دوره) هنوز در ذهنم مانده است كه برايم غير قابل هضم بودآنهم اينكه در مراسم اختتاميه جشنواره پارسال به طور ناگهاني واعلام نشده اي گفتند كه يكي از اعضا هيئت داوري كه مراكشي بودند مي خواهند راجع به سينماي ايران و جشنواره حرف بزنند بعد ايشان روي سن آمده و مدير عامل مركزگسترش سينماي مستند و تجربي( دبير جشنواره حقيقت) هم به همراهشان آمدند ، داور مراكشي فرمودند كه من اولين بار است به ايران آمده ام و ايران كشور زيبايي است و جشنواره خوبي بود و ... از اين حرفهايي كه هركس ديگري هم جاي ايشان بود احتمالا همين حرفها را با كمي پس وپيش مي گفتند ولي نكته جالب اين اتفاق آنجاست كه ايشان بياناتشان را به زبان فرانسه مي گفتند و مدير مركز يا دبيرجشنواره به فارسي ترجمه مي كردند.
برايم عجيب بود چرا مديري در چنين جايگاهي بايد خود را در نقش مترجم يكي از مهمانان جشنواره ظاهر كند ، هر چه فكر كردم اگر حرفهاي آقاي داور آنچنان مهم بود و بايد شنيده مي شد هماهنگ كردن يك مترجم كه كار بسيار ساده اي بود و اگر در لحظه اين اتفاق شكل گرفته وفرصت چنين هماهنگي هاي وجود نداشته ، بايد نطقي كه مهمان عزيز مراكشي ايراد فرمودند حاوي نكات و مطالبي آنچنان پربار و با اهميت مي بود كه من از عمل ناگهاني مترجمي دبير جشنواره نه تنها سر افكنده نمي شدم بلكه حتي تحسينش هم مي كردم و از اين كه ايشان به زبان فرانسه تسلط دارد بسيار خوشحال ، حالا فكر ميكنم نكند آن اتفاق آنروز براي همين نكته بوده كه ما بدانيم ايشان فرانسه بلد است؟! اميدوارم چنين نباشد.
نكته قابل توجه ديگر اين است كه اكثريت قريب به اتفاق فيلمهاي مستند سينماي ايران كه در جشنواره امسال حضور داشتند در زماني توليد شده اند كه مديريتهاي ديگري پشت ميز بودند و با مد نظر داشتن اينكه مكان برگزاري جشنواره همان مكان سال قبل است و اكثريت اعضاي برگزار كننده هم همان پارساليها هستند( البته باكت و شلوارهاي يك رنگ و شكيل) سوال اينجاست كه دليل اين رضايت نسبي از جشواره هفتم سينما حقيقت چيست؟ جوابش بسيار واضح است: تغيير مديريت .
حقيقت پشت جشنواره حقيقت امسال اين است كه مدير يا مديران نهادهاي فرهنگي – هنري مي توانند با اتخاذ تصميمات درست ، همفكري و تامل با هنرمندان ،شخصي نكردن مسائل ، نگاه كلان و دلسوزانه به قضايا ، احترام به مخاطبان و ... نقش تعيين كننده اي در خوشايند كردن جشنواره اي داشته باشند كه چند دوره قبلش بسيار ناخوشايند بوده است .
يکشنبه 1 دي 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 60]