محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830418354
روايت مسعود كيميايي از تهران / شهري كه دوستش داشتم جلوي چشم مثله شد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاين: روايت مسعود كيميايي از تهران / شهري كه دوستش داشتم جلوي چشم مثله شد
نيكوس كازانتز اكيس، گمانم در زورباي يوناني ، چيزي قريب به اين مضمون مي‌گويد: آدميزاد تا وقتي خوشبخت است، نمي‌داند كه خوشبخت است، بايد از خوشبختي‌اش فاصله بگيرد تا... . اين را گفتم تا بگويم استثناهايي هم بر اين قاعده جناب كازانتزاكيس وجود دارد و مسعود كيميايي يكي از اين استثناهاست؛ او در همان روزهايي كه مي‌دانست خوشبخت است اين را هم مي‌دانست كه اين خوشبختي ديري نخواهد پاييد. احساس خوشبختي و توامان احساس اينكه اين خوشبختي به زودي جايش را به تيره‌روزي خواهد داد احساس غريبي است كه شادي را از زندگي آدمي مي‌دزدد و به جايش اندوهي ويرانگر مي‌نشاند: « من / استعداد شادمانه زيستن ندارم / تصور فرداي پرپر گل / زيبايي‌اش را در چشمم اندوهناك مي‌كند / و انديشيدن به پيكر نحيف گنجشك / بارش باشكوه برف را / زشت و هولناك.» كيميايي در آغاز دهه بيست به دنيا آمده است. در روزگار نوجواني او تهران هنوز چيزهاي دوست‌داشتني بسيار داشت. كيميايي قدر خيابان‌ها و خاطره‌هاي اين شهر را خوب دانست و به همين دليل آن را چنان در حافظه شاعرانه‌اش ثبت كرد كه با تيغ هم نمي‌توان تصاوير آن لحظه‌ها را از ذهن و ضمير او سترد. او از همان زمانِ ساختِ قيصر با جان شاعرانه‌اش دريافت كه همه آن تصاوير دوست‌داشتني به زودي جايشان را به چيز‌هايي خواهند داد كه هرچه باشند دوست‌داشتني نيستند. اينكه افسر كلانتري به همكارش مي‌گويد:«دوره اين حرفا گذشته»، منظورش فقط نحوه به قتل رساندن برادران آب‌منگل و قيام قهرمانانه قيصر نيست. او از به پايان رسيدن تاريخي سخن مي‌گويد كه شاعر سينماگر ما با جان و دل آن را دريافته است. تاريخي كه جايش را به بي‌تاريخي و بي‌عالمي داده است. با كيميايي مي‌شد بيشتر از اينها سخن گفت اما او راهي سفري بود براي ديدار با دوستانش. مقصدش پاريس بود و كلن و پراگ. اما فقط مي‌گفت:«دارم مي‌رم پرويز دوايي رو ببينم». هيجاني داشت وصف‌ناشدني. مدام اين پا و آن پا مي‌كرد. اذيتش نكردم و گذاشتم با شوق و ذوق ديدار دوستش هر جور مي‌خواهد صفا كند.
چهارشنبه 20 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاين]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 47]
-
گوناگون
پربازدیدترینها