تبلیغات
تبلیغات متنی
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
دستگاه آب یونیزه قلیایی کره‌ای
محبوبترینها
راهنمای انتخاب شرکت‌های معتبر باربری برای حمل مایعات در ایران
چگونه اینورتر های صنعتی را عیب یابی و تعمیر کنیم؟
جاهای دیدنی قشم در شب که نباید از دست بدهید
سیگنال سهام چیست؟ مزایا و معایب استفاده از سیگنال خرید و فروش سهم
کاغذ دیواری از کجا بخرم؟ راهنمای جامع خرید کاغذ دیواری با کیفیت و قیمت مناسب
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1871040143
هافينگتون پست/ وقت آن رسيده است آمريكا افغانستان را براي هميشه ترك كند
واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: هافينگتون پست/ وقت آن رسيده است آمريكا افغانستان را براي هميشه ترك كند
تهران / واحد مركزي خبر / سياسي 1392/09/18
طولاني ترين جنگ آمريكا در تاريخ در حالي ادامه دارد كه واشنگتن همچون يك اسير بي هدف به راه خود ادامه مي دهد.
هافينگتون پست در مقاله اي به قلم دوگ باندو نوشت: دولت باراك اوباما رئيس جمهور آمريكا بايد همه نيروهاي آمريكايي را از افغانستان خارج كند و اين مناقشات را به افغان ها واگذار كند.
بعد از اينكه تروريست هاي مستقر در افغانستان حمله تروريستي يازدهم سپتامبر را سازماندهي كردند، واشنگتن به اين كشور آسياي ميانه حمله كرد. دولت جرج بوش رئيس جمهور آمريكا چاره اي به غير از تشكيل دادن دولتي مشابه رژيم طالبان و هدف قرار دادن القاعده نداشت. در اين دولت كساني كه به عاملان حمله به آمريكا پناه مي دادند جاي نداشتند. اما اين درس دوازده سال پيش و زماني ارائه شد كه نيروهاي آمريكايي به مخالفان بومي طالبان براي كنترل كابل كمك كردند. دولت بوش تمركز خود را از عراق تغيير داد. جنگ افغانستان به اندازه جنگ عراق پرهزينه نبود اما اين جنگ منطق راهبردي جدي نداشت. با گذشت سال ها از حملات يازدهم سپتامبر، تعداد افرادي در آمريكا كه نظريه اي درباره اين جنگ و ماهيت آن داشتند كاهش يافت. باراك اوباما رئيس جمهور آمريكا با مخالفت با حمله به عراق روي كار آمد اما تعداد نيروهاي آمريكايي را در افغانستان دو برابر كرد. با اين حال وي وعده داد نيروهاي آمريكايي به خانه بازمي گردند. جو بايدن معاون رئيس جمهور آمريكا سال گذشته اعلام كرد:« ما اين كشور را ترك مي كنيم ما در سال دو هزار و چهارده مي رويم.»
اما اكنون دولت آمريكا مي خواهد تعدادي از نيروهاي آمريكايي را براي چندين سال -- اگر قصدش حضور هميشگي نباشد -- در افغانستان نگاه دارد. توافقنامه امنيتي دوجانبه كه به تازگي درباره آن مذاكره شده است از پانزده شانزده سال دو هزار و پانزده اجرايي مي شود و تا پايان سال دو هزار و بيست و چهار و فراي آن اعتبار دارد. دولت آمريكا ظاهرا اميدوار است بين هشت هزار تا پانزده هزار تن از نيروهايش را در افغانستان نگاه دارد. رئيس جمهور آمريكا جنگ افغانستان را به جنگ خود تبديل كرده است.
چرا؟ برگرديد به زمانيكه حتي برخي از جمهوري خواهان به انتقاد از اين جنگ پرداختند، باكر اسپرينگ از موسسه هريتيج اعلام كرد جنگ افغانستان قطعا به شكست منافع حياتي آمريكا منتهي مي شود.
افغانستان هرگز براي آمريكا مهم و حياتي نبوده است. بعد از حمله شوروي به افغانستان در دسامبر سال هزار و نهصد و هفتاد و نه، اين مناقشه فرصتي مناسب را براي واشنگتن و نه مردم افغانستان فراهم كرد تا نهايت استفاده را از مسكو ببرد. كمتر از يك دهه بعد از اين حادثه، نيروهاي شوروي از افغانستان عقب نشيني كردند. دولت آمريكا به سبب از دست دادن منافع خود در اين كشمكش مورد انتقاد قرار گرفت. جنگ داخلي در اين كشور ادامه يافت. هيچ صلحي برقرار نشد و تنها مداخله نظامي مستقيم مي توانست صلح را برقرار كند. آمريكا نه دليلي و نه توانمندي براي انجام اين كار داشت.
اسامه بن لادن سركرده سابق القاعده يك بار ديگر توجه آمريكا را به افغانستان جلب كرد اما اين ارتباط تروريستي گذرا، كنترل كابل را براي آمريكا به موضوعي مهم بدل كرد. بعد از هدف قرار دادن القاعده و مجازات طالبان، اهميت افغانستان رو به كاهش گذاشت. بايدن گفته بود:« ما به يك دليل در اينجا هستيم. از بين بردن كساني كه آمريكايي ها را كشتند؛ القاعده. ما كانون القاعده را از بين برديم و اسامه بن لادن را كشتيم. اين هدف ما بود.»
با اين حساب، الان واشنگتن در افغانستان چه مي كند؟ فعاليت هاي بازسازي، ترويج دموكراسي و مداخله بشردوستانه از جمله دلائل حضور آمريكا در افغانستان است. جيمز دابينز نماينده ويژه وزارت امور خارجه آمريكا در افغانستان و پاكستان هشدار داد اگر آمريكا نتواند حضور خود را در افغانستان حفظ كند بي ثباتي مشابه دهه نود در آستانه انتخابات رياست جمهوري اين كشور ، افغانستان را فرامي گيرد.
با اين حال اگر نظام سياسي افغانستان به رغم سال ها حمايت مالي و نظامي آنطور كه دابينز مي گويد سست و شكننده است، تداوم حضور آمريكا كه گزينه مورد توجه چندين هزار تن از افراد در دولت آمريكاست تفاوت زيادي را به وجود نمي آورد. در حقيقت مهندسي اجتماعي در افغانستان شكست خورده است. همزمان با مذاكره درباره توافقنامه امنيتي با آمريكا، وزارت دادگستري افغانستان پيش نويس قانوني را ارائه كرد كه بر اساس آن مرتكبان زناي محصنه سنگسار مي شوند. اين مجازات دقيقا مجازاتي است كه دولت قبلي طالبان اجرا مي كرد.
علاوه بر اين جنگ يك ابزار بشردوستانه مشكوك است. تلفات غيرنظاميان به هزاران نفر مي رسد. طالبان قاتلان اصلي هستند اما اين مناقشه زمينه را براي آنها فراهم كرده است. علاوه بر اين آمريكا مسئول حملات هوايي اشتباه، حملات خانگي خشونت آميز و خسارات جنبي ديگر است. در نتيجه اين جنگ، صدها هزار افغان بي خانمان شده اند و بسياري نيز به پاكستان فرار كرده اند.
با اين حال، چرا واشنگتن بايد در افغانستان بماند؟ تحولات افغانستان باعث بي ثباتي در همسايگان اين كشور به ويژه پاكستان شده است اما اين مناقشه خود زيانبارترين عامل است. متاسفانه، مشاركت آمريكا در اين جنگ مشكل را دوچندان كرده است. رويارويي مستمري با اسلام آباد درباره حوادث فرامرزي، حملات هواپيماهاي بدون سرنشين، عرضه تداركات و غيره وجود دارد.
مجله اكونوميست درباره جنگ داخلي كه احتمالا قدرت هاي منطقه اي از جمله ايران، پاكستان، هند و روسيه را درگير مي كند هشدار داد؛ درگيري كه احتمالا به ضرر آمريكا تمام مي شود. با اين حال هزينه اين مناقشه بدون آمريكا احتمالا مضرات بسيار كمتري براي اين كشور دارد. نه تاريخ ( سه دهه جنگ در افغانستان) و نه موقعيت جغرافيايي (مرزهاي پرمنفذ اين كشور) اميدواري چنداني را براي از بين بردن طالبان و برقراري ثبات در اين منطقه به وجود نياورده است.
برخي مقامات آمريكايي مي خواهند سربازانشان را براي تامين امنيت سفارت خانه اين كشور در افغانستان نگاه دارند. با اين حال اكثريت اين نيروها در سراسر اين كشور پخش مي شوند و براي حفاظت از مكان هاي ديپلماتيك دردسترس نيستند. واشنگتن با دورماندن از اين درگيري ها و كاهش تعداد تاسيسات و محدود كردن جاه طلبي هاي خود، آسيب پذيري اش را نيز كاهش مي دهد.
آخرين موضع مقامات آمريكايي مبارزه با تروريسم است. فرماندهان و مقامات رسمي آمريكا و متحدانش مرتبا حضور غرب را به عنوان ضرورتي براي جلوگيري از حيات مجدد القاعده توجيه مي كردند. جان بولتون نماينده سابق آمريكا در سازمان ملل متحد گفته بود طالبان و القاعده بايد از بين بروند تا نتوانند افغانستان را فتح كنند و اين كشور را به پايگاهي براي تروريسم بين المللي تبديل كنند.
با اين حال اين سناريو بعيد به نظر مي رسد. القاعده در سطح جهان ضعيف است و مبارزات آنها بيشتر جنبه نمادين دارد. لئون پانتا مدير سيا سه سال پيش گفت:« تعداد جنگجويان القاعده در افغانستان بين پنجاه الي صد نفر است.»
در حالي كه تروريست ها مي توانند در پاكستان و بسياري از كشورهاي ديگر فعاليت هاي خود را دنبال كنند، نيازي به اسكان در افغانستان ندارند.
به نظر مي رسد وابستگان القاعده بيشتر در يمن، سوريه و عراق فعالند تا افغانستان.
علاوه بر اين حتي روي كار آمدن طالبان نيز به معناي استقبال از القاعده نخواهد بود. مدراكي وجود دارد كه نشان مي دهد رهبران ارشد طالبان از رفتار ميهمان خود در سال دو هزار و يك خرسند نبودند.
در واقع واشنگتن بايد تاكيد كند كه درس يازدهم سپتامبر همچنان كاربرد دارد: كمك به تروريست هاي مخالف آمريكا و تحمل پيامدهاي آنها.
همچنين پشتون هاي طالبان علاقه اي به مشاركت در مبارزات گسترده تر ندارند. اين افراد با اشغال زمين هايشان مخالفند. واشنگتن پست در مقاله اي درباره عقب نشيني كامل آمريكا از افغانستان نوشت:« بسياري از گروههايي كه نيروهاي آمريكا در افغانستان هدف قرار مي دهند علاقه اي به حمله به آمريكا يا منافع اين كشور در خارج از افغانستان ندارند.»
قوي ترين استدلال درباره عدم حضور سربازان آمريكايي در افغانستان اين است كه اين اقدام توانمندي واشنگتن را براي حمله به مكان هاي ديگر به ويژه در پاكستان محدود مي كند.
با اينكه حمايت افغانستان براي ادامه حضور آمريكا در اين كشور ضروري است اما حضور آمريكا در افغانستان بايد به نفع واشنگتن باشد و منافع آمريكا را تامين كند. تضمين هاي امنيتي آمريكا در سراسر جهان شهرت دارد: اروپايي ها، استراليايي ها، ژاپني ها و كره جنوبي از دهه پنجاه مسئوليت دفاع از خود را به واشنگتن واگذار كرده اند و هيچ يك از آنها از اين كمك خسته نشده اند.
عدم اجراي توافقنامه امنيتي آمريكا و افغانستان به نفع آمريكاست. سربازان آمريكايي احتمالا آسياي ميانه را طبق برنامه ريزي قبلي ترك مي كنند.
چه اتفاقي بعد از اين مي افتد؟ قطعا يك جامعه دموكراتيك و ليبرال مورد نظر غرب در افغانستان حاكم نمي شود. با اين حال اكثريت مردم افغانستان كه تجربه وحشي گري و حكومت غلط طالبان را دارند اشتياقي براي تكرار گذشته نخواهند داشت. درحقيقت رژيم موجود احتمالا منعطف تر از حد انتظار خواهد بود.
آمريكايي ها بيش مدت زمان جنگ داخلي اين كشور، جنگ جهاني اول و جنگ جهاني دوم در افغانستان جنگيده اند. آمريكا بيش از اندازه در افغانستان حضور داشته و اكنون زمان آن رسيده است كه به خانه بازگردد.
دوشنبه 18 آذر 1392
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]
[مشاهده در: www.iribnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها