پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1849227580
شارح شعر زمان ما
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > ادبیات - شهرام شکیبا بعد از ظهر یک روز تابستان. کرج. انجمن ادبی ناعم. با دوستان غزلسرا رفته بودیم. سلمانی، نعمتی، شاکری، سجادی. سال‌ها بود که غزل نمی‌گفتم. فقط گاهی بر سبیل تفنن قصیده‌ای به هم می‌بستم. غالباً هم با زبان خراسانی. نوعی طبع‌آزمایی بود برایم و اینکه از تهمت دوستان و او هم که «با شعر کلاسیک مأنوس نیستی. نمی‌توانی کلاسیک کار کنی و این مدرن بازی‌هایت ادایی است برای پوشاندن این ناتوانی!» برای همین گاهی به انجمن‌های ادبی می‌رفتم با دوستان و غزل یا قصیده‌ای می‌خواندم و بعد شعراً سپید. معمولی هم در جلساتی از این دست، همان کلاسیکش را می‌پسندیدند و گاه نصیحتی هم می‌کردند اساتید مربوطه که «حیف این طبع موزون نیست که شعر بی‌وزن می‌گویی؟»خانه آقای ناعم پر بود از جماعت شاعر. بالاجبار توی راهرو نشستیم. تریبون را نمی‌دیدیم، ولی صدا می‌آمد. صدایی پیر که قصیده‌ای سخته و مفصل می‌خواند در توصیف اصفهان، با رنگ و بوی خراسانی. صدا برایم آشنا بود اما هرچه سرک می‌کشیدم، صاحب صدا را نمی‌دیدم. قصیده که تمام شد، پیرمرد عصازنان آمد که از در بیرون برود. محمد حقوقی بود. تعجب کردم، پرسیدم: «استاد شما بودید که قصیده می‌خواندید؟» لبخند مهربانش را بخشید و گفت: «بله، چطور؟» گفتم: «شعرهای مدرن تازه‌تان را همین چند روز پیش توی مجله تکاپو خواندم. گمان نمی‌کردم اهل شعر کلاسیک هم باشید. من شاعران بزرگ همروزگارم را با «شعر زمان ما» دوباره شناختم.» گفت: «اگر ادبیات کلاسیک را نشناسی و ندانی، نگاهت به شعر روزگار خودت عمیق و ریشه‌دار نیست.» گفت و باز لبخند زد و رفت. همه دیدارمان همین بود، اما راهگشا بود برایم. مصمم‌ترم کرد به غور در ادبیات کلاسیک، برای شناخت بهتر شعر روزگارمان.نیمای بزرگ را دوست دارم اما حرف‌های همسایه‌اش را دوستر می‌دارم از شعرها. اساساً تئوری‌هایش راهگشاتر و لذتبخش‌تر است برایم. وقتی در حرف‌های همسایه به شاعر جوان می‌گوید باید به قدری زلال باشی که دریا را اگر خواستی گوشه اتاقت ببینی و بعد بسرایی از دریا. بعضی‌ها می‌توانند تئوری‌هایشان را عملی کنند و بعضی نمی‌توانند.نیما در شعرش تاحدی به اجرای تئوری‌ها و شناختش از شعر موفق شد. همان‌طور که براهنی هم تئوری هایش جلوتر بود از شعرش.حقوقی در دفترهای «شعر زمان ما» و نقد و شروح و بازخوانی‌هایش، خیلی جلوتر از شعرهایش بود. نگاهش به آهنگ کلام در توضیح شعر شاملو و شرح موسیقی‌های درونی و کناری شعر، خیلی جلوتر بود از خیلی‌ها، حتی شعرهای خودش.اگر شعر آن پیرمرد عزیز را هم نمی‌پسندید (که البته خواستنی و پسندیدنی است) حتماً بخوانید «شعر زمان ما» را که شعر زمانتان را بهتر و درست‌تر بخوانید.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-