تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
چرا پاسارگاد به عنوان یکی از مهم‌ترین آثار تاریخی ایران شناخته می‌شود؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1820915779
شارح شعر زمان ما
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > ادبیات - شهرام شکیبا بعد از ظهر یک روز تابستان. کرج. انجمن ادبی ناعم. با دوستان غزلسرا رفته بودیم. سلمانی، نعمتی، شاکری، سجادی. سال‌ها بود که غزل نمی‌گفتم. فقط گاهی بر سبیل تفنن قصیده‌ای به هم می‌بستم. غالباً هم با زبان خراسانی. نوعی طبع‌آزمایی بود برایم و اینکه از تهمت دوستان و او هم که «با شعر کلاسیک مأنوس نیستی. نمی‌توانی کلاسیک کار کنی و این مدرن بازی‌هایت ادایی است برای پوشاندن این ناتوانی!» برای همین گاهی به انجمن‌های ادبی می‌رفتم با دوستان و غزل یا قصیده‌ای می‌خواندم و بعد شعراً سپید. معمولی هم در جلساتی از این دست، همان کلاسیکش را می‌پسندیدند و گاه نصیحتی هم می‌کردند اساتید مربوطه که «حیف این طبع موزون نیست که شعر بی‌وزن می‌گویی؟»خانه آقای ناعم پر بود از جماعت شاعر. بالاجبار توی راهرو نشستیم. تریبون را نمی‌دیدیم، ولی صدا می‌آمد. صدایی پیر که قصیده‌ای سخته و مفصل می‌خواند در توصیف اصفهان، با رنگ و بوی خراسانی. صدا برایم آشنا بود اما هرچه سرک می‌کشیدم، صاحب صدا را نمی‌دیدم. قصیده که تمام شد، پیرمرد عصازنان آمد که از در بیرون برود. محمد حقوقی بود. تعجب کردم، پرسیدم: «استاد شما بودید که قصیده می‌خواندید؟» لبخند مهربانش را بخشید و گفت: «بله، چطور؟» گفتم: «شعرهای مدرن تازه‌تان را همین چند روز پیش توی مجله تکاپو خواندم. گمان نمی‌کردم اهل شعر کلاسیک هم باشید. من شاعران بزرگ همروزگارم را با «شعر زمان ما» دوباره شناختم.» گفت: «اگر ادبیات کلاسیک را نشناسی و ندانی، نگاهت به شعر روزگار خودت عمیق و ریشه‌دار نیست.» گفت و باز لبخند زد و رفت. همه دیدارمان همین بود، اما راهگشا بود برایم. مصمم‌ترم کرد به غور در ادبیات کلاسیک، برای شناخت بهتر شعر روزگارمان.نیمای بزرگ را دوست دارم اما حرف‌های همسایه‌اش را دوستر می‌دارم از شعرها. اساساً تئوری‌هایش راهگشاتر و لذتبخش‌تر است برایم. وقتی در حرف‌های همسایه به شاعر جوان می‌گوید باید به قدری زلال باشی که دریا را اگر خواستی گوشه اتاقت ببینی و بعد بسرایی از دریا. بعضی‌ها می‌توانند تئوری‌هایشان را عملی کنند و بعضی نمی‌توانند.نیما در شعرش تاحدی به اجرای تئوری‌ها و شناختش از شعر موفق شد. همان‌طور که براهنی هم تئوری هایش جلوتر بود از شعرش.حقوقی در دفترهای «شعر زمان ما» و نقد و شروح و بازخوانی‌هایش، خیلی جلوتر از شعرهایش بود. نگاهش به آهنگ کلام در توضیح شعر شاملو و شرح موسیقی‌های درونی و کناری شعر، خیلی جلوتر بود از خیلی‌ها، حتی شعرهای خودش.اگر شعر آن پیرمرد عزیز را هم نمی‌پسندید (که البته خواستنی و پسندیدنی است) حتماً بخوانید «شعر زمان ما» را که شعر زمانتان را بهتر و درست‌تر بخوانید.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 299]
-
گوناگون
پربازدیدترینها