خواستن، توانستن است

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: خواستن، توانستن است
رفاه‌و خدمات- نگار پدرام:
اين هفته دومين جشنواره موسيقي معلولان كشور با عنوان «مهرآوا» از سوي بنياد آفرينش‌هاي هنري سازمان بهزيستي كشور با همكاري مركز موسيقي سازمان فرهنگي هنري شهرداري تهران برگزار مي‌شود تا بار ديگر توانايي‌هاي كم‌توانان را نشان دهد.

اولين دوره اين جشنواره در اسفند ماه سال 79 با عنوان مهر آهنگ و با حمايت مؤسسه ارمغان بهزيستي، سازمان بهزيستي و با همكاري وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي برگزار شد و دوره دوم كه قرار بود در سال 81 برگزار شود، به‌دليل عدم حمايت‌هاي دولتي و غير دولتي به تعويق افتاد.اولين دوره در چهار بخش كلاسيك، سنتي، مقامي و پاپ و بزرگداشت پري زنگنه و فريدون گرگين پور برگزار شد و كامبيز روشن روان رياست هيأت داوران را به عهده داشت.

در دوره اول جشنواره 484‌هنرمند از 25 استان به اجراي برنامه پرداختند كه از اين تعداد 126 نفر نابينا، 87 نفر معلول جسمي- حركتي، 90 نفر ناشنوا و 181 نفر كم توان ذهني بودند.

امسال دومين جشنواره موسيقي معلولان در دو بخش رقابتي و جنبي شامل موسيقي سنتي، تلفيقي، نواحي، كلاسيك، پاپ و سرود به صورت تك‌نوازي يا گروه‌نوازي ‌ برگزار مي‌شود. بر اساس اطلاعات روابط عمومي جشنواره، 12اثر در بخش تكنوازي پاپ و كلاسيك، 21 اثر در بخش تكنوازي سنتي و 16 اثر در بخش تكخواني پذيرفته شده است.

همچنين 4 گروه ‌ در جشنواره به اجراي برنامه مي‌پردازند. البته تعداد نوازندگان شركت‌كننده در جشنواره نسبت به دوره قبل بسيار كم به نظر مي‌رسد. شايد تاخير در برگزاري دوره دوم جشنواره و نااميد شدن تعدادي از شركت‌كنندگان قبلي از برگزاري مجدد چنين جشنواره‌اي را بتوان از عوامل اين موضوع عنوان كرد. در حقيقت نبايد اطلاع رساني ناقص را تنها عامل اين عدم استقبال دانست‌ چون به نظر مي‌رسد اطلاع‌رساني جشنواره نسبت به دوره قبل بهتر بوده و فراخوان شركت در جشنواره در شهرستان‌ها نيز به خوبي منتشر شده است.

داريوش پيرنياكان، هنگامه اخوان، علي‌اكبر شكارچي، محمد سرير، سيمون آيوازيان، مهران مهرنيا و صديق تعريف به‌عنوان داوران دومين جشنواره موسيقي معلولان «مهرآوا» انتخاب شدند تا آثاري كه همبستگي، اتحاد ملي و روحيه پويندگي را در راستاي توانمندسازي معلولان در بر مي‌گيرد در اين جشنواره در اولويت قرار دهند.

يكي ديگر از ملاك‌هاي داوري جشنواره مهرآوا، تكيه بر مضامين شرقي و ايراني، توجه به فرهنگ بومي و گونه‌هاي موسيقي كشور و بيان اصالت و حفظ هويت ملي ايراني - اسلامي است. البته طبيعي است كه داوران علاوه بر اين ملاك‌ها نكته مهم ديگري را نيز بايد در نظر داشته باشند؛ اين كه فارغ از هر گونه حس دلسوزي، آثار شركت‌كنندگان را با توجه به توانايي‌هايشان مورد ارزيابي قرار دهند.

علي اكبر شكارچي، يكي از داوران جشنواره موسيقي معلولان درباره كيفيت آثار رسيده به جشنواره مي‌گويد:«در داوري اوليه سعي شده آثاري انتخاب شوند كه نوازندگان بتوانند با اعتماد به نفس و توانايي بالا، آنها رابنوازند. چون اغلب آنها براي اولين بار روي صحنه مي‌روند و با توجه به روحيه حساسي كه دارند اگر نتوانند اجراي خوبي داشته باشند، از موسيقي دلزده مي‌شوند. از طرفي قرار بر اين است كه معلوليت بهانه‌اي براي شنوندگان نباشد؛ يعني مخاطب احساس نكند كه چون اين نوازنده كم توان است، نمي‌تواند به خوبي اجرا كند. به همين دليل در انتخاب شركت‌كنندگان و قطعاتي كه قراراست اجرا كنند، سعي شده به مسائل رواني آنها نيز توجه شود.»

اين نوازنده كمانچه با بيان اين كه برخي از معلولان توانايي‌هاي بسيار بالايي در موسيقي دارند مي‌گويد: «تعداد نوازندگاني كه با وجود نقص عضوهايشان، در حد عالي مي‌نوازند، كم نيست. بنابراين ما نمي‌توانيم در داوري و قضاوت آثارشان، آنها را از ديگران متمايز كنيم. اين افراد با ديگر نوازندگان تفاوتي ندارند. تنها ممكن است يكي از اعضايشان به خوبي بقيه كار نكند. اين درحالي است كه اغلب آنها با از دست دادن يك عضو، توانايي‌هاي ديگري به دست آورده اند كه باعث بهترشدن آثارشان شده است. اين جشنواره فرصتي را فراهم مي‌كند تا در يك فضاي رقابتي سالم، ذوق و سليقه آنها در موسيقي محك زده شود. از سوي ديگر ما وظيفه داريم كه بدون پيش داوري و بدون احساس ترحم، اين آثار را ببينيم و آنها را با هم مقايسه كنيم تا توانايي‌هاي نوازندگانشان را دريابيم.»

صديق تعريف، يكي ديگر از داوران جشنواره مهرآوا نيز درباره موسيقي معلولان مي‌گويد:« از آنجا كه اساسا معلولان اعتماد به نفس كمتري نسبت به ساير اقشار جامعه دارند، اين وظيفه دولت‌ها و نهادهاي خصوصي و دولتي است كه با ورزش و هنر اين اعتماد به نفس را در آنها تقويت كنند. در اين ميان شايد بتوان گفت يكي از هنرهاي كاربردي براي اين قشر از جامعه موسيقي است‌ چون استفاده از اين هنر براي بسياري از معلولان آسان‌تر از ساير هنرها است. به‌عنوان مثال شايد نقاشي يا بازيگري و كارگرداني تئاتر و سينما براي آنها دشوار باشد اين در حالي است كه يك معلول حداقل اين توانايي را دارد كه در زمينه آواز خواني موفق باشد. بنابراين فقط بايد شرايط لازم براي شكوفايي استعداد‌هاي آنها فراهم شود.»

وي در ادامه مي‌افزايد: «معلولان بخشي از پيكره جامعه و جزو تفكيك‌ناپذير آن هستند و دولت‌ها همان طور كه بايد به ساير اقشار و گروه‌هاي مختلف رسيدگي كنند، نيازمندي‌هاي اين قشر را نيز در نظر داشته باشند. به هر حال اين افراد نيز همچون ساير مردم خواسته‌هايي دارند و نيازمند امكانات ويژه و بالقوه مالي، درماني و روان درماني هستند.»

اين داور دومين جشنواره موسيقي معلولان درباره معيار‌هاي داوري آثار اين گروه مي‌گويد: «در مجموع داوري كار دشواري است و قضاوت درباره آثار معلولان دشوارتر چون ما بايد بتوانيم احساسات را كنار گذاشته و بدون ترحم آثار اين افراد را مورد ارزيابي قرار دهيم. آنها دوست دارند مثل ديگران اجازه و امكان فعاليت داشته باشند و اين وظيفه ماست كه از يك سو به اين موضوع توجه كنيم و از سوي ديگر آنها را تنها با خودشان مورد مقايسه قرار دهيم چون ممكن است در بين معلولان نيز يك عده نسبت به ديگران توانايي جسمي بيشتري داشته باشند. اين همان نكته ظريف داوري است كه بايد با هوشمندي به كار گرفته شود.»

داريوش پيرنياكان نيز در پاسخ به اين سؤال كه آيا شرايط جسمي معلولان تاثيري در داوري آثارشان دارد؟ مي‌گويد:«از نظر داوران اين كه معلولان را تافته جدا بافته فرض كنيم بسيار اشتباه است و تاثير ناخوشايندي در روحيه اين افراد به جا مي‌گذارد چون يكي از ويژگي‌هاي معلولان اين است كه نمي‌خواهند كسي به آنها ترحم كند. آنها هم دوست دارند كارشان بدون پيش‌داوري نسبت به شرايط جسمي مورد ارزيابي قرار گيرد. از طرفي نبايد فراموش كرد كه معلولان ممكن است در ظاهر ناتوانايي‌هايي داشته باشند اما خداوند استعداد‌هاي ديگري را به آنها داده است. بنابراين بايد با در نظر گرفتن همين بهره‌مندي‌ها و توانايي‌هاي آنها با ديد بسيار جدي و حرفه‌اي آثارشان را بررسي كرد.»

اين موسيقيدان درباره امكانات لازم براي فعاليت موسيقايي معلولان معتقد است: «ما نمي‌توانيم از معلولان انتظار بيش از حد داشته باشيم‌ چون به هر حال آنها در شرايط سختي به يادگيري موسيقي مي‌پردازند و ما فقط از آنها مي‌خواهيم كه هميشه پشتكار داشته باشند و با شركت در چنين جشنواره‌هايي ما را از شرايط خود با خبر كنند. البته مسئولان جشنواره سعي كرده اند كه در همه شهر‌ها اطلاع‌رساني كنند و معلولان موسيقيدان را به شركت در اين جشنواره راغب سازند‌چون تنها از اين طريق مي‌توان استعداد‌هاي خاص را شناسايي كرد و امكانات ويژه در اختيارشان قرار داد. به‌عنوان مثال تعداد آموزشگاه‌ها و مربيان آشنا به شرايط معلولان يكي از نياز‌هاي معلولان است كه بايد مورد توجه قرار گيرد.»
دوشنبه 11 آذر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 61]