محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829117194
مقدمه‌ای کلی بر شبیهسازها؛ چگونه God of War و The Last of Us بر روی PC اجرا می‌شوند؟
واضح آرشیو وب فارسی:پردیس گیم:
مقدمه‌ای کلی بر شبیهسازها "به قلم رضا لیاقت و با تشکر از پرهام آقاخانی" در ماه‌های اخیر شبیهسازها (Emulator) به شدت سر زبان‌ها افتاده‌اند، از اجرای کامل Persona 5 بر روی شبیه‌ساز RPCS3 و اجرای اولیه The Last of Us بر همین شبیه‌ساز تا معرفی نسخه‌ی اولیه شبیه‌ساز‌هایی برای Switch و PS4. در این بین سوالات زیادی ذهن کاربران را مشغول کرده‌است، آیا شبیهسازها قانونی‌اند؟ آیا تنها هدفشان اجرای بازی‌های سایر پلتفرم‌ها بر روی PC است؟ آیا ساختن شبیهسازها صرفه‌ای دارد؟ اکنون با ما همراه باشید تا به موشکافی شبیهسازها، طرزکار آن‌ها و فواید و ضرر‌هایشان بپردازیم. تاریخچه به طور کلی شبیهسازها به دسته‌ای از نرم افزار یا سخت افزار‌ها گفته می‌شود که اجازه می‌دهند یک سیستم(میزبان) مانند یک سیستم دیگر(مهمان) عمل کند. شبیهسازها به سیستم میزبان اجازه می‌دهند که نرم افزار‌ها یا ویژگی‌های مربوط به سیستم مهمان را اجرا کند. شبیه‌ساز کنسول‌های بازی‌های ویدویی (Video game console emulator) به دسته ای از شبیهسازها گفته می‌شود که اجازه می‌دهند یک سیستم، یک کنسول را شبیهسازی کرده و بازی‌های آن را اجرا کند. تا اواسط دهه نود میلادی، کامپیوترهای شخصی به قدری پیشرفت کرده بودند که از نظر فنی ممکن بود که رفتار بعضی از کنسول‌های ابتدایی را کاملا از طریق نرم‌افزار‌ها کپی کرد. اینگونه بود که اولین شبیه‌ساز‌های کنسولی بوجود امدند که البته بیشتر این شبیهسازها ناقص بودند. با انتشار مشخصات فنی تعداد اندکی از کنسول‌ها، برنامه نویسان موفق شدند به کمک مهندسی معکوس نحوه کار یک کنسول را یاد بگیرند و آن را به صورت نرم افزاری پیاده کنند. کنسول‌های نینتندو معمولا بیشتر مورد بررسی قرار می‌گرفتند زیرا از نظر امنیتی ضعیف تر سایر کنسول‌ها بودند، برای مثال پیشرفته‌ترین شبیه‌ساز‌های ابتدایی برایNES ، SNES و Game Boy ساخته شدند.
حالا می‌رسیم به یکی از سوالات همیشگی درباره‌ی شبیهسازها، آیا استفاده از آن‌ها قانونی است؟ به طور کلی طرز کار اکثر شبیه‌ساز ها اینطوری است که شما باید BIOS مربوط به کنسول خود را از کنسولی که دارید Dump کرده و به شبیه‌ساز معرفی کنید، سپس بازی‌هایی را که قانونی خریده‌اید از طریق کنسول Dump کرده و با شبیه‌ساز اجرا کنید (توجه کنید که پروسه کار همه شبیهسازها اینگونه نیست، ولی کم و بیش اینگونه‌اند). با توجه به این موضوع در می‌یابیم که در استفاده‌ی قانونی از یک شبیه‌ساز شما در واقع چیزی که را قبلا داشته‌اید استفاده کرده‌اید یعنی شما باید هم کنسول مبدا و هم بازی‌های آن را از ابتدا داشته باشید. این مورد تا حدودی می‌توان به Backup گرفتن از بازی‌ها ارتباط داد، Backup گرفتن از دیتای بازی برای استفاده شخصی، یا همان Dump کردن بازی و استفاده روی شبیه‌ساز، از نظر قانونی مشکل خاصی ندارد، اما اگر این دیتا را پخش کنید یا سعی کنید با آن خرید و فروش انجام دهید آن‌گاه قطعا قانون را نقض کرده‌اید. اما در این بین کاربران اکثرا یک موضوع مهم را فراموش می‌کنند، وقتی ما راجب شبیهسازها صحبت می‌کنیم اکثرا یاد بازی‌هایی مثل The Legend of Zelda Breath of the Wild یا Persona 5 یا بقیه بازی‌های جدید می‌افتیم و معتقدیم بازی کردن این بازی‌ها خارج از کنسول مورد نظر غیر قانونی و نوعی Piracy است. حال بیاید راجب یک بازی از 20 یا 30 سال پیش صحبت کنیم مثلا اولین Mortal Kombat، آیا نسخه فیزیکی و قانونی این بازی، در کنار کنسول SNES قدیمی را می‌توانید در حال حاضر تهیه بکنید؟ شاید اگر به کلکسیونر‌ها سر بزنید بتوانید این دو را چند برابر قیمت تهیه کنید اما احتمال این موضوع چقدر است؟ اینجا است که ما دو فاکتور "در دسترس بودن" و "محل زندگی" را مطرح می‌کنیم. بازی‌های زیادی وجود دارند که خیلی وقت است توسط سازنده یا ناشر مورد حمایت قرار نمی‌گیرند و در واقع حضور فیزیکی یا دیجیتالی در بازار ندارند، نه خودشان و نه کنسول مبدا بازی. در این حالت تنها راه بازی کردن این بازی‌ها استفاده از شبیهسازها است. مثالی دیگر بعضی از بازی‌های خوب شرقی است که هیچوقت به غرب راه پیدا نکرده‌اند، تقریبا با اطمینان می‌شود گفت که امکان ندارد بتوانید نسخه اصلی این بازی‌ها را از جایی تهیه بکنید، پس بار دیگر تنها شانس شما شبیهسازها هستند. حال به مثال اولیه خودمان برگردیم شما شبیهسازها را دارید، به راحتی و بدون سختی می‌توانید Mortal Kombat را تجربه کنید، شما به کسی ضرری نزده‌اید، شما از چیزی استفاده غیر قانونی نکرده‌اید، فقط تجربه‌ای که در حالت عادی دیگر ممکن نبود را برای خود ممکن کرده‌اید.
اهداف و مزایا شبیهسازها صرفا برای اجرای بازی‌های کنسول‌ها نیستند بلکه از آن‌ها برای Debug (باگ‌یابی) و Homebrew (عناوین غیر رسمی کنسول‌ها) نیز استفاده می‌شود. اصلی‌ترین هدف شبیهسازها حفظ و دسترسی به عناوینی قدیمی است که دیگر توسط سازنده پشتیبانی نمی‌شوند و دسترسی به آن‌ها از راه دیگری ممکن نیست. برای مثال تمام کارتریج‌ها یک نوع باتری داخلی دارند که شارژ آن‌ها بعد از حدود 20 سال تمام می‌شود و بعد از آن تنها دسترسی شما به بازی مورد نظر از طریق آرشیو‌های دیجیتال خواهد بود. از این رو تعجب نکنید اگر اخباری مربوط به کار بر روی شبیه‌ساز PS4 یا Switch می‌بینید، زیرا هدف اصلی استفاده از این شبیهسازها برای آینده، شاید حتی بیش از 2 نسل بعد از الان، است. از آنجایی که کامپیوتر‌ها سخت‌افزار مورد نیاز برای اجرای مستقیم دیسک یا کارتریج‌های اصلی کنسول‌ها را ندارند، اجرای بازی‌ها از طریق دیسکشان در بیشتر موارد موجب هنگ کردن شبیه‌ساز می‌شود. به همین دلیل شبیهسازها از ROM(رام)ها استفاده می‌کنند. از نکات مثبت استفاده از رام‌ها، سرعت بسیار بالای استفاده آن‌ها توسط شبیه‌ساز، به علت حضور روی هارد و Rom Hacking یا یکجور‌هایی همان مادینگ بازی‌های کنسولی است. مانند باگ فیکس، یا ارتقای گرافیکی یا حتی ترجمه اثاری که به زبان مترجم ترجمه نشده‌اند. اما از این موضوع نمی‌توانیم بگذریم که امروزه بسیاری از شبیهسازها برای پایرت کردن عناوین جدید استفاده می‌کنند. با اجرای بازی از طریق شبیهسازها می‌توان از ارتقاهای فنی‌ای که فقط از طریق شبیهسازها ممکن هستند نیز استفاده کرد. این ارتقاها می‌توانند گرافیکی، صوتی، یا حتی مربوط به موارد جانبی مثل سرعت لودینگ بازی باشند. از ارتقاهای مربوط به گرافیک می‌توان به Resolution بالاتر، FPS بهتر، Anti Aliasing و Anisotropic filtering(تیز کردن Texture ها) اشاره کرد. کیفیت صدای بهتر، Save Stateها(توانایی ذخیره کردن اطلاعات بازی در هر لحظه از بازی) و افزایش سرعت بازی(مثلا 2 برابر کردن سرعت بازی) از قابلیت‌های فنی شبیهسازها هستند. همچنین بعضی از شبیهسازها از Multiplayer نیز پشتیبانی می‌کنند.
شبیه‌ساز 3DNes به کمک شبیهسازها همچنین می‌شود همه بازی‌ها را صرف نظر از قفل منطقه‌ای (Region Lock) بازی کرد، مهم ترین نکته این موضوع این است که می‌توان نسخه‌های اصلی بعضی بازی‌ها (نسخه‌ی غربی بعضی بازی‌های ژاپنی ممکن است سانسور شده باشند، این موضوع معمول است.) را به راحتی و بدون دردسر بازی کرد. شبیهسازها، برخلاف بعضی کنسول‌ها، به راحتی از چیت(Cheat) نیز پشتیبانی می‌کنند. این موضوع باعث می‌شود که اگر وقت ندارید و یک بازی را صرفا برای داستانش تجربه می‌کنید بتوانید به راحتی این کار را انجام دهید. از چیت‌ها همچنین برای اجرای بازی روی مانیتور‌های Widescreen(21:9) نیز استفاده می‌شود. طرز کار شبیهسازها شبیهسازها دیتای بازی را از طریق رام‌ها (کپی اطلاعات کارتریج) یا فایل .ISO (کپی دیسک نوری) می‌خوانند که این دو را کاربران از طریق نرم‌افزار‌های مخصوص یا از طریق همان درایو نوری می‌سازند. از نظر معماری ساخت، شبیهسازها به دو دسته‌ی High Level Emulation -HLE و Low Level Emulation - LLE تقسیم می‌شوند، این دو اصطلاح به دو شیوه مختلف طراحی شبیهسازها اشاره می‌کند، شیوه قدیمی و کلاسیک LLE و شیوه جدیدتر HLE. در شیوه LLE شبیهسازها تلاش می‌کنند که سخت‌افزار مبدا را در یک بستر نرم‌افزاری بازسازی کنند و به طور کلی دقت و سازگاری بیشتری دارند اما مشکل آن‌ها نیاز به سخت‌افزار بسیار قوی (چند برابر قوی تر از کنسول مبدا) است. HLE شیوه جدیدتر طراحی شبیهسازها است که در آن سعی می‌شود که از تبدیل سخت‌افزار مبدا صرف نظر شود به گونه‌ای که به جای طراحی محیطی که بتواند کد‌های نرم‌افزار کنسول را بخواند، محیطی طراحی شود که بتواند کد‌های HLE که توسط شبیه‌ساز ترجمه شده‌اند را بخواند. بدیهی است که این روش سخت تر از روش کلاسیک است اما از مزیت‌های آن نیاز نداشتن به سخت افزار‌های قوی‌تر است. نکته قابل توجه در شبیه‌ساز‌های HLE آن است که نیازی به BIOS کنسول مبدا ندارند. این نکته قابل ذکر است که اکثر شبیه‌ساز‌های جدید از هر دو روش استفاده می‌کنند در حالی پایه آن‌ها بر اساس یکی از 2 روش است. چند نکته جالب: برخلاف باور عمومی شبیهسازها صرفا برای پلتفرم PC نیستند، بلکه کنسول های مختلف نیز از شبیه‌ساز‌های کنسول های مختلف پشتیبانی می‌کنند. همچنین پلتفرم گوشی‌های همراه نیز از بعضی از شبیهسازها پشتیبانی می‌کنند از Symbian گرفته تا Android و IOS.
شبیهسازها الزاما فقط توسط کاربران معمولی ساخته نمی‌شوند. برای مثال ناشرانی مانند سگا هر از گاهی شبیه‌ساز‌هایی رسمی برای اجرای بازی‌های کنسول‌های قدیمی خود می‌سازند که از میان آن‌ها می‌توان به Sega Mega Drive and Genesis Collection اشاره کرد.
بدلیل تمایل زیاد کاربران برای بازی کردن عناوین قدیمی روی سیستم‌های جدید، سازندگان کنسول‌ها نیز شروع به استفاده از شبیهسازها کرده‌اند. برای مثال Virtual Console از نینتندو که ابتدا برای Wii عرضه شد و به 3DS و Wii U نیز راه یافت. Virtual Console با استفاده از "شبیهسازی نرم‌افزاری" اجازه خرید و بازی کردن عناوین قدیمی‌تر نینتندو را بر روی سخت‌افزار‌های جدیدتر می‌دهد (البته Switch فعلا Virtual Console ندارد). عناوین قابل بازی از طریق Virtual Console شامل عناوین کنسول‌های قدیمی نینتندو از NES تا Nintendo DS و همچنین عناوین Sega’s Master System، Sega Genesis و تعداد دیگری از کنسول‌های قدیمی‌تر می‌شود. عناوین Virtual Console هر کدام شبیه‌ساز مخصوص خود را دارند، یعنی هر بازی شبیه‌ساز مخصوص خود را دارد که برای بهترین شبیهسازی همان بازی ساخته شده‌است. از مشکلات Virtual Console در دسترس نبودن بسیاری از عناوین و همچنین نبود ارتقاهای شبیه‌ساز‌های غیر رسمی است. XBOX و PlayStation هم از این قاعده مستثنی نیستند. از انجایی که سخت‌افزار Xbox 360 با Xbox اصلی Backward Compatible نبود، مایکروسافت از طریق شبیهسازی موفق به برقراری Backward Compatibility بین Xbox 360 و Xbox شد. از طرفی PS3 نیز از طریق "شبیهسازی نرم‌افزاری" می‌توانست بازی‌های PS2 را اجرا کند (البته مدل‌های جدیدتر این کنسول این قابلیت را نداشتند) و پس از مدتی سونی عناوین PS2 را به کمک "شبیهسازی نرم‌افزاری" را بر روی PlayStation Store عرضه کرد.
8 ارديبهشت 1397
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پردیس گیم]
[مشاهده در: www.pardisgame.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]
-
علم و فناوری
پربازدیدترینها