محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828963359
فتنه، تحریم و تعامل سه ضلع یک طراحی - روزنامه سیاست روز
واضح آرشیو وب فارسی:روزنامه سیاست روز: با نزدیک شدن به ماه های پایانی دولت یازدهم کارشناسان سیاسی و اقتصادی معتقدند که ایده حسن روحانی برای اداره کشور از مسیر سیاست خارجی و تعامل با غرب ناکارآمدی خود را نشان داده و بزرگترین نشان آن هم عدم رفع تحریم ها، افزایش مشکلات اقتصادی از جمله رکود افسارگسیخته و بیکاری و نهایتا نقض صریح برجام از سوی آمریکایی هاست. این وضعیت در نگاه ناظران سیاسی تنگنای جدی برای کشور ایجاد کرده است. شهریار زرشناس عضو هیئت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی و پژوهشگر حوزه سیاست و فلسفه از منتقدان این راه و روش دولت برای ادارهایده دولت یازدهم برای اداره کشور چه بود و به کجا رسیده است؟ یک خط فکری در نظام جمهوری اسلامی به خصوص بعد از پذیرش قطعنامه و از بعد از سال ۱۳۶۸ شکل گرفته که هرچند علائم، نشانه ها و نیروهای آن قبل از جنگ هم وجود داشت ولی ظهور و بروز آن کمتر بود؛ از سال ۶۸ این خط فکری کما بیش بر قوه مجریه و در برخی نقاط دیگر حساس نظام جمهوری اسلامی مسلط شد. این خط فکری اساسا گمانش بر این بود که انقلابی گری، عدالتخواهی و پایبندی به آرمان های انقلاب نمی تواند مشکلات اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی را حل کند، این خط فکری تصور این را نداشت که ما باید ساخت اقتصادی و فرهنگی شبه مدرنِ به جای مانده از رژیم پهلوی را عوض کنیم، بلکه باور آنها این بود که ساختارهای اقتصادی، علوم انسانی، فرهنگی و مناسباتی که نظام جهانی براساس آن می گردد و البته نظام ظالمانه و استکبارانه ای است، درست است و ما فقط کاری که باید انجام دهیم پیروی از همین مدل است. در این خط فکری گویی مجریان دولت شاه توان نداشتند پروژه شبه مدرنیته را خوب اجرایی کنند و اینها خوب اجرایی می کنند البته این حرف را نمی زدند ولی باطن حرف شان این بود یعنی اینها قائل به این نبودند که ما باید یک مدل اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی جدیدی را طراحی کنیم که بر مبنای آرمان های انقلاب، تعهد و عدالت گرایی باشد. تکنوکرات ها که از زمان نخست وزیری موسوی در دولت حضور دارند اینها، یعنی همان تیم تکنوکرات که در زمان نخست وزیری مهندس موسوی هم حضور داشتند بعد از سال ۶۸ سازمان یافته شدند و آشکارا به صورت یک جریان سیاسی، فکری و فرهنگی درآمدند. اینها بعدا تشکل هایی مثل حزب کارگزاران سازندگی و حزب اعتدال و توسعه را هم پیدا کردند که بسیاری از دولتمردان امروزی به این حزب تعلق دارند و یا مثل حزب مشارکت و غیره که اساسا جریان قدرتمند و نیرومندی بودند که بر روی موج روشنفکری به اصطلاح دینی سوار شدند. این جریان فکری از سال ۶۸ در متن قدرت حضور دارد، جریان انقلابی نیست و به مشهورات اندیشه مدرن جهانی و مناسبات ناسالم جهانی باور دارد، این جریان نه خواهان تغییرات جدی در ساخت اقتصاد شبه مدرن ایران است و نه خواهان ایجاد یک فرهنگ پیش روی انقلابی در مقابل فرهنگ سکولار و شبه مدرن. دولت یازدهم بازتولید جریان سازش دولت سازندگی و اصلاحات است انتهای خط فکری این جریان سازش، پذیرش نظام جهانی و وابستگی است ولی شعارهایی که می دهند شعارهای تحول، خردگرایی، پرهیز از افراط و مواردی از این دست است، چیزی هم که الان داریم می بینیم این است که دولت یازدهم یک روایت جدیدی از این خط فکری است. ما از سال ۶۸ به بعد نمونه هایی از این خط فکری را داشتیم که دولت سازندگی و دولت به اصطلاح اصلاحات جلوه هایی از این اندیشه بودند البته مولفه های دولت اصلاحات کمی با دولت سازندگی تفاوت داشت اینها در استراتژی ها و تاکتیک هایشان با هم متفاوت بودند ولی نمادی از همان جریان بود؛ یعنی یک جریان فکری است که نیروهای مختلفی دارد، بخشی از نیروهای این جریان دولت سازندگی را شکل دادند و بخشی دیگر از آن دولت اصلاحات را و الان نیز دولت یازدهم بازتولید همان جریانی است که دقیقا در دولت سازندگی وجود داشت و کلا به این شبکه فکری که عرض کردم وابسته است. این خط فکری اصولا به انقلابی گری باور ندارد البته نه اینکه این مسئله را نمی گوید بلکه حتی می گویند که راه ما انقلابی است با این حال به هرحال این خط فکری مناسبات جهانی، معیارهای اندیشه مدرن، پروژه شبه مدرن کردن ایران و ساخت های به جا مانده از رژیم شکست خورده شبه مدرن را پذیرفته است و نیروهای این تیم هم نیروهای تکنوکراتی هستند که فکر می کنند در همین مدل ها می توانیم عمل کنیم ولی باید درست عمل کنیم تا از آن نتیجه بگیریم. پروژه شبه مدرنیته همان زمان شاه در ایران شکست خورد اندیشه ای که این گروه دنبال می کنند یک اندیشه از آغاز شکست خورده است و نیازی به عملی کردن نداریم تا شکست آن را بفهمیم؛ چراکه اگر این اندیشه می توانست پیروز شود قبل از انقلاب پیروز می شد، قبل از انقلاب بهترین فرصت ها، منابع و امکانات برای تحقق پروژه شبه مدرنیته در ایران وجود داشت ولی پروژه شبه مدرن در ایران شکست خورد و اگر شکست نخورده بود که انقلاب نمی شد؛ پروژه شبه مدرنتیه آنچنان بحرانی و ناکارآمد بود که از دل آن اعتراض انقلابی بیرون آمد اما این نیروها می خواهند دوباره همان را با شعارها و حرف های تازه تکرار کنند و استراتژی دولت یازدهم هم وقتی به قدرت رسید همین کار بود. استراتژی دولت سازندگی این بود که روندهای تکنوکراتیک را در ایران حاکم کند و آرمان زدایی و انقلابی زدایی از انقلاب انجام دهد، دولت اصلاحات هم استراتژی خود را در امتداد مسیر آرمان زدایی و انقلاب زدایی از انقلاب تحت عنوان شعار توسعه سیاسی برده بود و می خواستند شبه سکولاریزیسیون سیاسی را در امتداد خطی که دولت سازندگی ایجاد کرده بود که آن هم یک نوع احیای شبه مدرنیته ایرانی در حوزه اقتصاد و اجتماعیات تحت لوای مدل نئولیبرالیسم بود، پیش ببرند، در مدل دولت اصلاحات این نئولیبرالیسم به حوزه های سیاسی بیشتر تسری پیدا می کند. رویکرد تکنوکرات جدید دولت یازدهم تمرکز بر سیاست خارجی بود دولت یازدهم بعد از فتنه و شکست کودتای سال ۸۸، بعد از اینکه جناح نئولیبرال طیف اطلاح طلب مقداری ضربه خورده بود و بخشی از سازمان آنها متلاشی شدند سرکار آمد، در این زمان جریانی که به اصطلاح روشنفکری دینی می نامیدند تقریبا بی اعتبار شده و بسیاری از چهره های آن فراری شدند، در این زمان آنها تجدید آرایش کردند و تحت عنوان شعارهای کارشناسی شده یک نوع رویکرد تکنوکرات جدید با تمرکز بر سیاست خارجی آوردند. تاکتیک جدیدی که این بار آوردند براساس این گمان بود که کشور از تحریم های سال ۹۰ به بعد بسیار آسیب دیده است؛ از طرفی این تحریم ها دقیقا نتیجه شکست فتنه بود و با شکست کودتای سال ۸۸ نیروهای این کودتا به خارج از کشور گرا می دادند که فشار تحریم را سنگین کنند تا بتوانیم روی موج این تحریم سوار شویم و مردم را وادار کنیم که این بار تاکتیک جدید ما را که تحت عنوان تعامل سازنده با دنیا مطرح می شود را بپذیرند. حل مشکلات اقتصاد به وسیله تمرکز بر سیاست خارجی آدرس غلط برای باز کردن پای خارجی هاست با روند تبلیغاتی که در مورد انتخابات سال ۸۸ داشتند و با فشاری که بر روی اعصاب مردم به خصوص در دو سال اخر دولت احمدی نژاد با تشدید تحریم ها آوردند نتیجه سیاسی که می خواستند بگیرند را گرفتند و و دولتی سرکار آمد که نوعی بازتولید همان خطی است که گفتم، منتها این بار تمرکز بر روی سیاست خارجی است؛ خیلی طبیعی بود که این دولت نتیجه نخواهد گرفت چراکه مشکلات اصلی اقتصاد ما، آن مولفه هایی که اقتصاد ما را رنج می دهد و آن چیزی که معیشت مردم را دچار مشکل می کند مربوط به ساخت اقتصادی و ساختار نامتوازن اقتصادی ماست و لزوما ربطی به سیاست خارجی ما ندارد و اگر تمرکز بر روی سیاست خارجی می رود آدرس غلط دادن برای باز کردن پای کشورهای خارجی است تا فرآیند نفوذ است ولی در عمل باید مدتی می گذشت تا مردم این مسئله را درک کنند و شاید مردم سال ۹۲ نمی توانستند این مسئله را حس کنند با این حال اگر نگاه عمیق علمی داشتند می فهمیدند که این حرف ها بی اساس است چراکه مشکل اصلی ما این نیست که نمی توانیم با جهان تعامل داشته باشیم پس وضع اقتصادی مان مشکل دارد اگر اینگونه است مصر و پرو که حیات خلوت آمریکا هستند، این همه کشورهای بدهکار آمریکای جنوبی چرا اینگونه هستند؟ یا این همه کشورهای که پایگاه توسعه امپریالیسم جهانی هستند و اوضاع اقتصادی نابود شده دارند برای چیست؟ پس مسئله نوع تعامل با سیاست خارجی نیست بلکه مسئله دقیقا به ساخت های اقتصادی و اجتماعی درونی کشور باز می گردد. دولت با تمرکز بر روی سیاست خارجی کاملا ضرورت بازسازی اقتصاد ایران را رها کرد من کاری به این مساله ندارم که انگیزه کارهای دولت در تمرکز به سیاست خارجی چه بود و آیا نسبت به این ماجرا آگاه بودند یا ناآگاه ولی با تمرکزی که بر روی سیاست خارجی کردند کاملا ضرورت مهم بازسازی ساخت اقتصادی ایران بر مبنای یک الگوی عدالت طلبانه، آرمان گرایانه و انقلابی است را رها کردند؛ این ضرورتی است که از فردای انقلاب وجود داشت ولی دولت موسوی به بهانه جنگ و بسیاری از بهانه های دیگر کاملا به آن بی اعتنایی کرد، دولت سازندگی مسیر را کاملا غلط رفت و سعی کرد انقلاب زدایی کند و دولت اصلاحات به طریق دیگری و این دولت هم این اشتباه را به نحو دیگری تکرار کرد پس مشکلی که الان داریم دقیقا این است که ما باید توجه کنیم که مشکلات ما مشکلات درونی هستند و باید ساخت اجتماعی و اقتصادی مان را نه بر مبنای الگوی نئولیبرال شبه مدرن بلکه بر مبنای الگوی اقتصادی و اجتماعی انقلابی، آرمان خواهانه و عدالت گرایانه بازسازی کنیم و تا زمانی که این تغییر و دگرگونی صورت نگیرد درِ اقتصاد ما همچنان بر همان پاشنه خواهد چرخید. اقتصاد شبه مدرن ما چون توازن ساختاری بین بخش مولد و غیرمولد خود ندارد دائما روندهای بحرانی و رکودی و تورمی ایجاد می کند و چون بخش مولد آن ضعیف است امکان تولید و ایجاد سرمایه را ندارد و همان سرمایه ای که از طریق نفت ایجاد می کند را هم به صورت ناعادلانه توزیع می کند، تا زمانی که این ساخت اصلاح نشود مشکل اقتصادی ما حل نمی شود. رابطه با دنیا حلال مسائل ما نیست، همانطور که اقتصاد شبه مدرن مشکلات کشورهای نوکر آمریکا را حل نکرد مسئله ما سیاست خارجی و اینکه با دنیا برخورد سازنده نداریم نیست، این همه کشور هستند که در مقام کارگزاری و صراحتا نوکری آمریکا عمل می کنند ولی مدل های نئولیبرال برای آنها بحران سازی می کنند و اقتصاد شبه مدرن وابسته برای آنها بحران درست می کند پرو، مکزیک، گواتمالا، مصر و... را ببینید و از این نمونه ها زیاد هستند که نشان می دهد مشکل ما جای دیگری است؛ من نمی دانم دوستان ما جاهل هستند یا انگیزه دیگری دارند ولی راه را به این طریق اشتباه می روند. اساسا این رویکرد که مثلا می توان با نزدیکی با نظام جهانی و کشورهای متروپل به جذب سرمایه پرداخت و مسائل اقتصادی ایران را حل کرد، از اساس درک درستی از جامعه ایران ندارد یعنی این رویکرد متوجه نیست که اساسا مشکل ایران و کشورهایی که اقتصادهای شبه مدرن دارند، مربوط به این است که ساخت های اقتصادی آنها به گونه ای است که اساسا ناعادلانه و نامتوازن طراحی شده و این ساخت های اقتصادی مقوم وابستگی است؛ هیچ کشوری نمی تواند از طریق حرکت با این ساخت های به استقلال برسد. ساخت های اقتصادی کشورهای پیرامونی شبه مدرن ذاتا نامتوازن و ناعادلانه هستنند و اساسا طراحی می شوند تا موقوم وابستگی به نظام جهانی باشند، با این ساخت اقتصادی هیچ کشوری رنگ رفاه، عدالت و رشد اقتصادی را نمی بیند و اگر کسی می خواهد کاری انجام دهد راهش این است که مدل این ساخت اقتصادی را عوض کند و آن کشورهایی هم که توانستند در نظام جهانی جایی برای خود پیدا کنند کارکردشان اینگونه نبوده که به قطب های قدرت جهانی نزدیک شده اند بلکه آنها توانسته اند مولفه های ذاتی ساخت اقتصادی خودشان را متحول و تقویت کنند وگرنه نمونه های زیادی از کشورهای دست نشانده امپریالیسم جهانی داریم که هیچ مشکلی هم برای آنها ایجاد نمی کنند ولی وضعیت اقتصادی شان بسیار بد و فلاکت بار است و حتی از وضعیت اقتصادی ما نیز بدتر است. تا مناسبات ناعادلانه اقتصاد کشور درست نشود اگر انبوه سرمایه های دنیا هم به کشور سرازیر شود مشکلات حل نمی شود مسئولان محترم دولت یازدهم صورت مسئله را غلط طرح می کنند، اینگونه نیست که فقط باید نظام جهانی به ما نزدیک شود تا مشکل اقتصاد ما حل شود بلکه اگر انبوه سرمایه های دنیا هم به کشور ما سرازیر شوند وقتی مناسبات اقتصادی ما مبتنی بر مشکل فعلی خود یعنی عدم توازن ساختاری باشد یا اینگونه ناعادلانه باشد در نتیجه تمام سرمایه ها مقوم این عدم توازن ساختاری و بی عدالتی می شوند و نتیجه معکوس می دهند. جوهر دولت یازدهم خط سازش است بعد از بدعهدی آمریکا در برجام آقای رئیس جمهور در کنار منتقدین این توافق اعلام کرد برجام نقض شده و دستوراتی را هم درخصوص واکنش به نقض آن اعلام کرد، آیا این اتفاقات به معنای تغییر نگاه دولت در ایده مدیریت کشور با محوریت سیاست خارجی است؟ به نظر من نگاه و اندیشه حاکم بر دولت عوض نشده و این اندیشه همان اندیشه تکنوکراتی است که به لحاظ تاکتیکی به قول خودش بر تعامل سازنده بر نظام جهانی تکیه کرده و فکر می کند که می تواند کاری را پیش ببرد متنها عملا الان برای اکثریت جامعه و از جمله خود دولتمردان مشخص شده که این رویکرد غلط بوده است از طرف دیگر چون به هرحال جوهر اندیشه این جریان، تکنوکرات است نه انقلابی، جوهر آنها خط سازش و نئولیبرالیسم است نه انقلابی گری، و عدالت طلبی بنابراین تغییر مسیر جدی جوهری نمی دهند بلکه فقط می خواهند آبروی رفته را به شکلی برگردانند و یا آن بی اعتباری را به شکلی جبران کنند چون خطر انتخابات را می بینند. نگرانی از ریزش رای در انتخابات آینده باعث شده دولت از نقض برجام حرف بزند در شرایط فعلی ریزش رای روحانی امر واضحی است، حالا شاید لایه های مرفه طبقه مدرن یا بورژوازی ایران همچنان به وی رای دهند ولی به هرحال گروه هایی از جامعه ما که امید داشتن شعارهای روحانی مبنی بر به سامان رساندن وضعیت اقتصادی و چرخیدن چرخ سانتریفوژ همزمان با چرخ اقتصاد، مسلم شده است برایش که چنین چیزی رخ نداده یعنی چرخ های سانتریفیوژ نمی چرخد و چرخ زندگی مردم هم نمی چرخد و اگر در گذشته چرخ های زندگی مردم کمی می چرخید آن هم از نفس افتاده است؛ در این شرایط مردم در رایشان تجدیدنظر می کنند. فکر می کنم وضعیتی که پیش آمده باعث شده دولت دستور حرکت در مورد بخش های هسته ای را بدهد یا خودش از بدعهدی و نقض برجام حرف بزند؛ به نظر می رسد اوضاع آنچنان وخیم شده، شکست رویکرد دولت آنچنان آشکار شده و نگرانی از ریزش رای و کاهش اقبال عمومی آنچنان جدی است که دولت مجبور شده حرکت هایی را انجام می دهند تا بتوانند وضعیت بحرانی را مدیریت کنند تا در انتخابات آینده نتیجه بگیرند. من باور ندارم که بینش حاکم بر دولت یازدهم عوض شده باشد؛ اینها فقط شرایط را عوض شده می بینند. شکست آنچنان آشکار شده که دیگر نمی توان آن را پنهان کرد؛ دولت تا یک جایی می توان توجیه کند، حرف بزند، وعده دهد و امید به آینده ایجاد کند. امروز کار به جایی رسیده که نمی توان این کارها را کرد، دیگر وقتی همه جا شب است و همه می بینند که شب است نمی توان گفت که نیم ساعت دیگر روز می شود. قطعا نظرسنجی هایی که دولت دارد واقعیات را به آنها نشان داده البته یک گشت وگذار در خیابان کافی است تا نشان دهد امیدهایی که به دولت یازدهم وجود داشت از بین رفته و این هم در مسئولین دولتی و هم در خط کلی این جریان نگرانی ایجاد می کند. این جریان نیامده که برای دو روز بماند بلکه این جریان می خواهد مسیر و رویکرد جامعه را به طور کلی زیر و رو کند، خب این شرایط باعث می شود دولت نگران شود و به فکر بازسازی بیفتد تا اعتبارش را به دست آورد و همین اینها دولت را ناگزیر می کند با فضای عمومی حرکت کند. الان دیگر چه کسی است که نداند برجام شکست خورده یا آمریکا به وعده هایش عمل نکرده است اکنون چه کسی است که نداند تمام شعارهایی که درباره چرخیدن سانتریفیوژ و چرخیدن زندگی مردم بود همه وعده ای بی پایه ای بوده است؛ هرچند الان دولتی ها دیگر نمی تواند این شعارها را تکرار کرد باز هم برخی از آنها این کار را می کنند با این حال همین دولتمردان مجبور شده اند تا کمی سایه روشن حرف زدنشان را عوض کنند و به گونه ای سخن بگویند که انگار بخشی از واقعیت را پذیرفتند و دارند با مردم همراهی می کنند با همه اینها من تغییر جدی در رویکرد آقایان نمی بینم چراکه آنها متعلق به یک جریان فکری و نماینده یک گروه اجتماعی هستند و هیچ تغییری در این روند رخ نداده است. فشار ناشی از ناکامی ها موجب عصبانیت دولتمردان شده شدیدتر شدن لحن انتقادی دولتمردان نسبت به منتقدان و فراتر رفتن این لحن از رئیس جمهور به وزرا و بقیه معاونین را چگونه ارزیابی می کنید؟ فشار ناشی از این ناکامی ها خیلی اوقات موجب عصبانیت می شود و این عصبانیت خودش را نشان می دهد ما اکنون به وضوح آن را می بینیم؛ وقتی شما می گویید منتقدان من بی سواد و بی شناسنامه هستند یا می گویید به جهنم بروند یا بلرزند نشانه عصبانیت است و این عصبانیت از آنجا نشات می گیرد که یا من منطقی برای پاسخگویی ندارم و یا به شدت احساس استیصال می کنم. یک زمانی تنها یک نفر نماینده این عصبانیت بود ولی الان این مسئله تسری پیدا کرده چون همه آنها دارند می بینند که چه کارنامه ای را ارائه داده اند و بعید می دانم که این دولت بتواند یک کار بزرگ را به عنوان محصول برجسته کارنامه اش ارائه کند چون نتوانسته هیچ کار روشنی را انجام دهد. در دولت های جمهوری اسلامی سابقه نداشته دولتی اینگونه بی کارنامه داشته باشیم که خیلی حرف زده باشد، خیلی شعار داده باشد و دائما دولت های قبل از خودش را به همه چیز متهم کند و خودش همه این اتهامات را داشته باشد؛ این وضعیت استیصال ایجاد می کند و عصبانیت به وجود می آورد و این عصبانیت در فحش دادن و حمله به منتقدین نشان می دهد. روند تلخی برای نئولیبرال های قوه مجریه در حال پیش رفتن است شرایط فعلی دولت را در مدت باقیمانده به کدام سمت می برد؟ به نظر من این تیم و این جناح نئولیبرال اندیش در کشور در حالت پر فشاری قرار گرفته است به خاطر اینکه بدون اینکه هیچ کارنامه روشنی را حتی در مدل مطلوب خودش ارائه دهد در وضعیت آشکار شدن بی اساسی وعده هایش قرار گرفته و فکر می کنم این مسیر همچنان ادامه پیدا می کند؛ اگر جناح هیلاری کلینتون در انتخابات آمریکا پیروز می شد ممکن بود این جناح بتواند از طریق لابی ها نتایج تبلیغاتی را بگیرد و بتوانند کارهایی را انجام دهند ولی الان که ترامپ رای آورده و حتی وضعیت برجام هم نامشخص است این بازی های تبلیغاتی هم نقش بر آب شده و بنابراین روند تلخی برای گروهی از نئولیبرال های ایرانی که در قوه مجریه حضور دارند در حال پیش رفتن است. در این شرایط توصیه من برای آنها این است که در اولین گام اقتصاد مقاومتی را جدی بگیرند و بعد به سمت تغییر ساخت های اقتصادی ایران البته بر مبنای الگوهای انقلابی، آرمان گرایانه و عدالت خواهانه و نه الگوهای شبه مدرن و تکنوکراتیک نئولیبرال حرکت کنند؛ موضوع دیگر این است که باید موضوع جنگ نرم و نفوذ را جدی بگیرند، اینها مهمترین مسائل پیش روی دولت است حال آنکه چه خواهند کرد، بحث دیگری است.
شنبه ، ۴دی۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: روزنامه سیاست روز]
[مشاهده در: www.siasatrooz.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها