محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828102435
قصه «زینب» و پرورش نخبگان مهاجر افغانستانی در دل زمین های کشاورزی - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: شوهرم در جنگ های افغانستان کشته شد، دو دختر دارم که دانشگاه فردوسی و تهران درس می خوانند، برادرم هم سر همین زمین است دختر او هم دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران است، راستش با همین پول کارگری و زحمتکشی کشاورزی آنها را به دانشگاه فرستاده ایم . . .به گزارش دولت بهار به نقل از تسنیم، دومین شماره از پرونده ویژه «افغانستانی ها و روایت یک لقمه نان حلال» منتشر شد. مردم افغانستان در زمره سختکوش ترین و زحمتکش ترین و در عین حال قانع ترین مردمان هستند که عموماً فرقی نمی کند در زندگی های مجلل یا مرفه و یا زندگی های ساده باشند اما باور بر غیرتمندی و تلاش برای کسب روزی از طرق حلال در آنها وجود دارد. با نگاهی اجمالی به زندگی مهاجران افغانستانی اطراف خود این موضوع را می توانید به وضوح مشاهده کنید، مردمانی که غیرت زنانشان هم دست کمی از مردان شان نداشته و شانه به شانه شمع جاودانگی بنیان خانواده را روشن نگاه می دارند. در زیر متن کامل این شماره از پرونده را مطالعه می کنید: اینجا زمین های کشاورزی حوالی بلوار آوینی و این قطعه زمینی چهار هزار متری است که منتهی به شهرک صادقیه می شود، حکایت امروز حکایت زنانی است که در عین فقر و بی سرپناهی فرزندانشان افتخار جامعه می شوند. مرا گوشه می کند، اطرافش را می پاید که کسی دیگر نباشد، توی دلم حدس می زنم شاید پای حرفی زنانه در میان است، نگاهش می کنم می گویم زینب بگو...گوشه لبش را گاز می گیرد و بغضش را قورت می دهد، طوری که دردش را من حس می کنم، می گوید اصلا نمی دانم زدن این حرف درست است یا نه ولی اگر نگویم تا آخر یک چیزی روی سینه ام سنگینی می کند، انگار دو پا روی قلبم ایستاده اند...می گوید اشکالی ندارد، بنویس، بنویس زنی که در 18 سالگی بیوه می شود سخت است کمر راست کند و یک "نَه" محکم بگوید و اشک ها از روی گونه های ترک خورده اش سر می خورد و می آید پایین... ادامه می دهد؛ زندگی را فقط طوری می گذرانم که گدایی نکنم و پسرانم با نان حلال بزرگ شوند. اینجا، زمین های کشاورزی حوالی گلشهر اینها فقط بخشی ازحرف های زینب است، امروز که برای گزارش به زمین های کشاورزی اطراف گلشهر رفتم با خودم عهد کردم میان آن همه سبز و سبزینگی از کارگران آنجا فقط از عشق به زندگی بپرسم و امید...اما اشک های زینب تمام معادلاتم را بهم ریخت. اینجا زمین های کشاورزی حوالی بلوار آوینی و این قطعه زمینی چهار هزار متری است که منتهی به شهرک صادقیه می شود، هوا سوز دارد و باد می پیچد و می پیچد و مرا میان این همه افکار پرت می کند به دوران کودکی خودم، آن روزهای زمستانی که پدر دیر می آمد و من یک لنگه پا دم در منتظرش می ماندم و می لرزیدم و از هر چه که بگذریم هم دوره ای های من خوب می فهمند چرا در آن سال های دهه هفتاد دست و دلمان می لرزید از یک خبر بد... به خودم می آیم، زینب را می بینم که با جثه کوچکش خیلی فرز سبزی ها را از زمین می چیند و دسته بندی می کند، هر چند دستکش به دست دارد اما هر ازگاهی دستانش را به هم می مالد و می گوید سبزی ها خیس است با همین دستکش هم دستانم یخ می زند، می نشینم کنارش و سعی می کنم با کمی کمک همراهی اش کنم. زینب می گوید... می پرسم همسرت کجاست؟ تو چرا کار می کنی؟ در جوابم می گوید ده سال است که فوت کرده، عمه ام من را از پنج سالگی بزرگ کرد، هنوز بچه بودم که به عقد پسرعمه ام درآمدم و 13 ساله بودم که پسر اولم بدنیا آمد و چند سال بعد پسر دومم. همینطور که اسفناج ها را بسته بندی و آماده راهی کردن به بازار می کند ادامه می دهد که خدابیامرز پدر و مادرم وقتی از افغانستان به ایران مهاجرت کردند زمان جنگ شوروی بود، خیلی دوام نیاوردند و رفتند، آهی می کشد و می گوید ای خانم آدم از کجا بگوید که یک سرش به دردها ختم نشود. می پرسم چرا به افغانستان برنمی گردی؟ فامیلی؟ آشنایی؟ خانه ای؟ با یک نگاه خنده ای می زند و می گوید: من اینجا بدنیا آمدم، تابحال افغانستان نرفته ام و هیچ تصوری ندارم، تازه میان این همه امنیت و ثباتِ اینجا، خودم را نمی توانم بالا بکشم بعد چه تضمینی است برای آرامش من میان جنگ و آتش؟ از پسرانش که می پرسم مِهر مادری میان آن همه حرف های تلخ گُل می کند و با نگاهی بشاش می گوید پسر بزرگم سید حسین است که 18 ساله شده و سید عباسم 10 ساله، چند کلاسی درس خواندند اما درس خواندن پول می خواهد که من ندارم. شوهرم که فوت کرد نه سواد داشتم نه هنر دیگری، می آمدم سر زمین کار می کردم اما خب هرچند زحمتش زیاد است و دستمزدش کم ولی باز هم خدا را شکر. می رود سبزی های دسته بندی شده را به چادرِ فروش تحویل دهد، هوا کمی گرمتر شده و رفت و آمدها بیشتر، زنان زیادی مشغول کارند و من با خودم فکر می کنم به اندازه همه این زنان کتیبه هایی از غیرت و مردانگی باید نوشت هرچند در پس نگاه هر کدام آنها داستانی است از هزار و یکشب مهاجرت و غربت و فقر... زینب را می بینم که دارد برمی گردد، برایم دست تکان می دهد و من هم برای او، از دور می خندد و راستش میان همه لبخندهایی که دیده ام، لبخند زینب دلچسب تر است، وقتی نزدیکتر می شود بلافاصله به او می گویم از بهترین داشته هایت لبخند است، وقتی می خندی دلچسب تر می شوی، قهقه می زند و می گوید از بیکاری به چه چیزهایی فکر می کنی. داریم می خندیم که یکباره جدی می شود، می گوید سر این زمین ها فقط کارگر زن می گیرند والا پسرانم را با خودم می آوردم، یکی شان گچ کاری کرده و دیگر رنگ مالی اما هر دویشان در حال حاضر بیکارند، یک وقت هایی که صاحبخانه فشار می آورد و یا نان خوردن نداریم می خواهم به پسرانم تشر بزنم که هر طور شده بروید پول دربیاورید اما... می گویم اگر بروند بیرون و سیگاری، موادی و خلافی... آنوقت چه خاکی بر سرم بریزم، حاضرم شبانه روز کارکنم ولی بچه هایم به هر قیمتی پول به خانه نیاورند. سه سال بخاطر بی پولی مدرکم را تمدید نکردم از این غیرتش خوشم می آید اما رک به او می گویم نباید لوس بار بیایند، فقط می خندد و سرش را پایین می اندازد، می گوید وقتی تمام زندگیت درد باشد دلت می خواهد فقط یک سوژه پیدا کنی و تمام دلخوشی هایت را در آن جای دهی و دلت فقط به همان خوش باشد، برای من فقط همین بچه ها مانده اند...سه دوره کارت آمایش را بخاطر بی پولی تمدید نکردیم اما دیگر نمی شد پسر بزرگم 18 ساله شده، می ترسیدم ردمرز شود و همین شد که برای جریمه دو میلیون و هشتصد هزار تومانی با وجود شش ماه اجاره عقب افتاده تا خرخره زیر قرض رفتم. آوار مشکلات امانم را گاهی می بُرد اما همیشه می گویم شُکر. می گوید: اهل گلایه نیستم و تو پرسیدی و جواب دادم، خدا را شکر که همین کار هست، این روزها آنقدر مشکلات زیاد است که نمی شود توقع داشته باشی نیازت را دیگران برآورده کنند، من هم یا علی گفتم و شروع کرده ام، خودش می داند روزی ام را چگونه بدهد اما همیشه دعا می کنم دستم پیش کسی دراز نشود، حقارت تمنای یک نیاز مادی را نمی توانم تحمل کنم... ساعت حدودا از یازده گذشته و کارگران برای وقت استراحت، نماز و ناهار به آلاچیق های خود می روند، یکی نماز می خواند یکی چای می خورد و من هم کنار زنان مهربان کشاورز دلی از عزای چای سبز در می آورم. راستش به اندازه گزارش های میدانی که از مردم در طول سال های کاری ام گرفته ام می توانم حس آنها را در لحظه تشخیص دهم، یکی از کارگران روبرویم نشسته، مدام چپ و راستش را چک می کند و یک تکه نان را با استرس می خورد، می فهمم نگران یک موضوعی است یا در حلاجی یک مساله به راه حل منطقی نمی رسد. سر صحبت را با کلمه "خداقوت" باز می کنم، خیلی مهربان و دلکش لبخند می زند و به لهجه افغانستانی می گوید "تشکر جان"، می گویم مادر جان چرا نگرانی؟ خودش را جمع و جور می کند و می گوید هیچ! نان تعارفم می کند و من شریکش می شوم، خودش سر صحبت را باز می کند... در همین روستای نیکروز می نشینم، صاحبخانه جوابم کرده، خدا کند کارم زودتر تمام شود، عصرها از اینجا که می روم دنبال خانه می گردم. می پرسم پولت چقدر است؟ می گوید یک میلیون پول پیش و 200 هزار تومان اجاره، ادامه می دهد؛ شوهرم در جنگ های افغانستان کشته شد، دو دختر دارم که دانشگاه فردوسی و تهران درس می خوانند، برادرم هم سر همین زمین است دختر او هم دانشجوی پزشکی دانشگاه تهران است، راستش با همین پول کارگری و زحمتکشی کشاورزی آنها را به دانشگاه فرستاده ایم اما مشکلات مالی و بی سرپناهی هم کم اذیت نمی کند. کلی تحسینش می کنم برای این کار.... سریع بلند می شود، چادرش را محکم می بندد و عذرخواهی می کند و می رود سر زمین، همینطور که با نگاهم دنبالش می کنم و به حال چنین شیرزنانی غبطه می خورم. القصه...
دوشنبه ، ۱۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 79]
-
گوناگون
پربازدیدترینها