محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1803982963
شیاطین را متولی کسانی که ایمان نمی آورند قرار دادیم - سایت خبری تحلیلی بولتن
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: ای فرزندان آدم! زنهار که شیطان شما را به فتنه نیندازد همان گونه که پدر و مادرتان را از بهشت بیرون نمود، در حالی که لباس شان را از [تن] ایشان درمی آوَرَد تا عورت هایشان را بدانها بنماید. بی تردید او و قبیله اش شما را می بینند از جایی که آنها را نمی بینید؛ به یقین ما شیاطین را متولیان [امور] کسانی که ایمان نمی آورند قرار دادیم.گروه دین و اندیشه: حجت الاسلام دکتر سوزنچی از اساتید دانشگاه، هر روز یک آیه قرآن را با ترجمه و چند حدیث تفسیری و چند نکته در تدبر آن آیه منتشر می کند. بولتن نیوز نیز در راستای ترویج چنین اقدامات ارزشی این سلسله مطالب را به صورت روزانه منتشر می کند. به گزارش خبرنگار بولتن نیوز، در مطلب روز 10 آذر به آیه 27 سوره اعراف پرداخته شده و در آن آمده است: یا بَنی آدَمَ لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ کَما أَخْرَجَ أَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّةِ یَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما لِیُرِیَهُما سَوْآتِهِما إِنَّهُ یَراکُمْ هُوَ وَ قَبیلُهُ مِنْ حَیْثُ لا تَرَوْنَهُمْ إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیاطینَ أَوْلِیاءَ لِلَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ سوره اعراف (7) آیه 27 ترجمه ای فرزندان آدم! زنهار که شیطان شما را به فتنه نیندازد همان گونه که پدر و مادرتان را از بهشت بیرون نمود، در حالی که لباس شان را از [تن] ایشان درمی آوَرَد تا عورت هایشان را بدانها بنماید. بی تردید او و قبیله اش شما را می بینند از جایی که آنها را نمی بینید؛ به یقین ما شیاطین را متولیان [امور] کسانی که ایمان نمی آورند قرار دادیم. نکات ترجمه ای و نحوی «لایَفْتِنَنَّکُمُ» = لا [ناهیه] + یَفتِنَ [فعل مضارع مجزوم که فتحه اش به خاطر اتصال به نون مشدد است] + «نّ» [نون ثقیله برای تاکید] + «کم» [ضمیر در جایگاه مفعول] «یفتن» فعل مضارع از ماده «فتن» است که این ماده در دو معنای مهم به کار رفته است: یکی امتحان و ابلاء است و دیگری عذاب کردن با آتش. و این دو هم به یک معنا برمی گردد اصل این کلمه «گداختن طلا با آتش است تا خالص و ناخالصش معلوم شود» پس به همین جهت هم برای داخل در آتش کردن [عذاب] به کار رفته و هم در مورد امتحانات سخت و دشوار که از حیث سختی مانند داخل در آتش شدن است (معجم المقاییس اللغة، ج 4، ص472؛ مفردات ألفاظ القرآن، ص623-624) بنابراین برخی این گونه جمع بندی کرده اند که اصل این ماده به معنای «آنچه موجب اختلال و اضطراب است» می باشد؛ که از این جهت هم با امتحانات ساده متفاوت است و هم بر عذاب با آتش صدق کرده است (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 9، ص24-23). «یَنْزِعُ»: از ماده «نزع» به معنای «کَندن» (قلع) (معجم المقاییس اللغة، ج 5، ص415) و «برکشیدن از جایگاه خود» (جَذَبَه عن مَقرّه) (مفردات ألفاظ القرآن، ص798) می باشد. مرحوم مصطفوی توضیح داده است که: این کلمه وقتی با حرف «عن» متعدی شود صرفا به معنای ترک کردن و رها کردن چیزی است؛ وقتی با حرف «إلی» متعدی شود به معنای انقطاع از چیزی و تمایل به چیز دیگر است؛ وقتی با حرف «فی» متعدی شود به معنای امتداد یافتن نزاع و تحقق آن در موضوع مورد نظر است (تنازعتم فی الامر: آل عمران/125) همچنین «نزاع» و «منازعه» را به معنای اختلاف و درگیری بدین جهت به کار می برند که هریک از طرفین می خواهد دیگری را از رای و موضعی که اتخاذ کرده بیرون بکشد؛ و «تنازع» استمرار یافتن «نزع» (کشیدن) است که علی رغم معنای منفی آن، در قرآن کریم یکبار هم در معنای مثبت (در مورد وضعیت بهشتیان) به کار برده است «یَتَنازَعُونَ فِیها کَأْساً لا لَغْوٌ فِیها وَ لا تَأْثِیم: جام [شراب] از [دست] هم بیرون می کشند؛ به نحوی که نه کار لغوی باشد و نه گناه » (طور/23) (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 12، ص79-80) «قَبیلُهُ» = «قبیل» + «ه». «قبیل» از ماده «قبل» است که اصل این ماده را به معنای «مواجهه چیزی با چیز دیگر» (معجم المقاییس اللغة، ج 5، ص52) آن هم مواجهه ای که در آن به نحوی تمایل وجود داشته باشد (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 9، ص186) دانسته اند. این ماده حوزه استعمالی بسیار گسترده ای دارد، و برای خود کلمه «قبیل» هم برخی بیش از 15 معنا برشمرده اند (لسان العرب، ج 11، ص539) که به نظر می آید مهمترینش (که در آیه هم مد نظر بوده) در معنای «قبیله» (یا حتی بعضا آن را جمع «قبیله» دانسته اند) به کار رفته که : «قبیله» به جماعت ی که با هم جمع شده باشند اطلاق می شود از این جهت که به همدیگر روی می آورند [و به هم کمک می کنند] (مفردات ألفاظ القرآن، ص654) به تعبیر دیگر، چون «قبیل» صفت مشبهه است دلالت بر ثبوت می کند و مراد از آن کسی است که ذاتا متمایل و روی به سوی چیزی دارد و وقتی در مورد جماعتی به کار برده می شود از این جهت است که بین افراد آن جماعت نوعی رو به سوی هم کردن و مواجهه و انس برقرار است و در این آیه هم به لشکر شیطان از این جهت «قبیلُه» گفته شده که همگی رو به سوی او دارند (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج 9، ص187) و برخی هم گفته اند منظور از «قبیلُه» نسل اوست (کتاب العین، ج5، ص166) در قرآن کریم، تعبیر جمع آن به صورت «قبائل» به کار رفته است: «جَعَلْناکُمْ شُعُوباً وَ قَبائِل» (حجرات/13) و برخی کلمه «قُبُل» در آیه «حَشَرْنا عَلَیْهِمْ کُلَّ شَیْ ءٍ قُبُلاً» (انعام/11) و «یَأْتِیَهُمُ الْعَذابُ قُبُلاً» (کهف/55) را نیز جمعِ «قبیل» (مفردات ألفاظ القرآن، ص654) ویا به معنای قبیله قبیله (گروه گروه) دانسته اند (کتاب العین، ج5، ص166). برخی از اشتقاقات ماده «قبل» که در قرآن کریم به کار رفته بدین قرار است: «قُبُل» (پیش رو) در مقابل «دُبُر» (پشت سر) «إِنْ کانَ قَمیصُهُ قُدَّ مِنْ قُبُل» (یوسف/26) (که استعمال این دو کلمه به نحو استعاری در خصوص عورتین انسان در زبان عربی متداول است) «اقبال» به معنای توجه به سمت جلو و با تمایل: «وَ أَقْبَلَ بَعْضُهُمْ عَلى بَعْضٍ یَتَساءَلُونَ» (صافات/27؛ طور/25) «استقبال» به سمت جلو متمایل شدن و به سوی کسی رفتن: «عارِضاً مُسْتَقْبِلَ أَوْدِیَتِهِم» (احقاف/24) «قبول» به معنای «پذیرفتن» با روی باز و متمایل به شیء مورد نظر است: «فَتَقَبَّلَها رَبُّها بِقَبُولٍ حَسَن» (آل عمران/37) که به صورت فعل مضارع معلوم «هُوَ الَّذی یَقْبَلُ التَّوْبَةَ» (شوری/25)؛ و نیز به صورت مجهول «لَنْ تُقْبَلَ تَوْبَتُهُم» (آل عمران/90)؛ و اسم فاعل (قبول کننده) نیز به کار رفته است: «قابِلِ التَّوْب» (غافر/3) و «قابله» هم کسی است که بچه را می گیرد. «تَقَبّل» قبول کردن به نحوی که در قبال آن رضایتی در کار باشد، «رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا» (بقره/127) «مقابله» و «تقابل» به معنای رو در روی هم قرار گرفتن؛ که بویژه «تقابل» در زبان عربی غالبا در بار معنایی مثبت به کار می رود و دلالت بر نوعی عنایت و مودت می کند، مثلا در وصف بهشتیان آمده است: «إِخْواناً عَلى سُرُرٍ مُتَقابِلِینَ » (حجر/47) «قبلَة» هم در اصل اسم برای حالتی بوده که شخصی که می خواهد به جایی روی کند آن گونه قرار می گیرد (شبیه «جلسه» که به معنای حالت خاصی از نشستن است) و کم کم به معنای مکانی که افراد در هنگام نماز بدان رو می کنند به کار رفته است. «فَلَنُوَلِّیَنَّکَ قِبْلَةً تَرْضاها» (بقره/144) «قِبَل» هم به معنای مواجهه (تلقاء) [«در قبال چیزی» قرار گرفتن] است (ظاهِرُهُ مِنْ قِبَلِهِ الْعَذاب، حدید/13؛ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِب، بقره/177) و هم به معنای قوت و طاقت (کتاب العین، ج5، ص166؛ المحیط فی اللغة، ج 5، ص429) که برخی این معنای دوم را از این جهت دانسته اند به طور استعاری برای جایی که قوت و قدرتی برای مقابله کردن باشد به کار می رود: «فَما لِلَّذِینَ کَفَرُوا قِبَلَکَ مُهْطِعِینَ » (معارج/36)، «فَلَنَأْتِیَنَّهُمْ بِجُنُودٍ لا قِبَلَ لَهُمْ بِها» (نمل/37) و نهایتا «قَبْل» در مقابل «بعد» (242 مورد در قرآن کریم)، که در اینکه این کلمه اخیر چگونه کلمه ای است و آیا به لحاظ معنایی به همان ماده فوق با معنای «مواجهه» برمی گردد یا خیر، بحث هایی بین اهل لغت وجود دارد که در این مجال نمی گنجد. حدیث 1) از امام رضا ع از پدرانشان از پیامبر اکرم ص روایت شده است: به کسی که مرا به حق به عنوان بشارت دهنده مبعوث کرد، [امام] قائم از فرزندانم بر اساس عهدی از جانب من به او می رسد، غایب می شود تا جایی که اکثر مردم می گویند خداوند دیگر با آل محمد ص کاری ندارد؛ و دیگرانی هم در ولادتش تردید می کنند. پس هرکه زمان او را درک کرد به دینش چنگ زند و راهی برای شیطان باقی نگذارد که با تردیدافکنی اش راهی به او باز کند و او را از آیین من بلغزاند و از دین من خارج کند که او قبلا پدر و مادرتان را از بهشت بیرون کرد و به یقین خداوند «شیاطین را متولی [امور] کسانی که ایمان نمی آورند قرار می دهد.» کمال الدین و تمام النعمة، ج 1، ص51 حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ السَّلَامِ بْنِ صَالِحٍ الْهَرَوِیِّ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍّ ع قَالَ قَالَ النَّبِیُّ ص: وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ بَشِیراً لَیَغِیبَنَّ الْقَائِمُ مِنْ وُلْدِی بِعَهْدٍ مَعْهُودٍ إِلَیْهِ مِنِّی حَتَّى یَقُولَ أَکْثَرُ النَّاسِ مَا لِلَّهِ فِی آلِ مُحَمَّدٍ حَاجَةٌ وَ یَشُکُّ آخَرُونَ فِی وِلَادَتِهِ فَمَنْ أَدْرَکَ زَمَانَهُ فَلْیَتَمَسَّکْ بِدِینِهِ وَ لَا یَجْعَلْ لِلشَّیْطَانِ إِلَیْهِ سَبِیلًا بِشَکِّهِ فَیُزِیلَهُ عَنْ مِلَّتِی وَ یُخْرِجَهُ مِنْ دِینِی فَقَدْ أَخْرَجَ أَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّةِ مِنْ قَبْلُ وَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ الشَّیاطِینَ أَوْلِیاءَ لِلَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ. 2) از امام باقر ع روایت شده است: هیچ عبادتی برتر از عفت پیشه کردن در مورد شکم و اندام جنسی نیست. الکافی، ج 5، ص554 مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَکَمِ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ وَهْبٍ عَنْ مَیْمُونٍ الْقَدَّاحِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ: مَا مِنْ عِبَادَةٍ أَفْضَلَ مِنْ عِفَّةِ بَطْنٍ وَ فَرْجٍ. تدبر 1⃣ «یا بَنی آدَمَ لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ کَما أَخْرَجَ أَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّةِ یَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما لِیُرِیَهُما سَوْآتِهِما ...»: چنانکه از آیات قبل هم قابل استنباط بود، هدف از بیان آنچه بر سر آدم و حوا آمد، عبرت گرفتنِ ما بود از اینکه شیطان چه هدفی دارد و چگونه از زاویه ای که ما بدان توجه نداریم وارد می شود تا ما را گمراه کند. جالب اینجاست که در مقام عبرت گیری به همین جمله «شیطان شما را به فتنه نیندازد همان گونه که پدر و مادرتان را از بهشت بیرون نمود» بسنده نکرد، بلکه به خصوص تلاش شیطان برای برهنه ساختن انسان تاکید کرد. چرا؟ الف. با توجه به اینکه در آیه قبل، بحث «لباس تقوی» را مطرح کرد، می خواهد توجه دهد که مساله اصلی این است که شیطان می خواهد لباس تقوی را از تن شما درآورد؛ و آنچه درباره درآوردن لباس آدم و حوا در بهشت مطرح شده، تمثیلی از درآوردن لباس تقوی است؛ و انسان در بهشت سعادت است مادام که به فتنه شیطان در بیرون آوردن لباس تقوی فریفته نشود. (المیزان، ج8، ص70) ب. اهمیت مساله پوشش در فرهنگ اجتماعی را مد نظر قرار دهد. توضیح تخصصی سبک زندگی مساله پوشش، اگرچه به ظاهر انسان ها برمی گردد؛ اما یک مساله بسیار عمیق فرهنگی است و به قول برخی «تلازمی جدی بین فرهنگ برهنگی و برهنه شدن از فرهنگ خودی وجود دارد» (حداد عادل، فرهنگ برهنگی و برهنگی فرهنگی). در کشور ما حساسیت فراوانی از جانب بسیاری از متدینان در قبال مساله حجاب وجود دارد؛ و از سوی دیگر، بسیاری این حساسیت را نابجا می دانند، با این توجیه که محرمات دینی مهمتری (مانند ربا و یادروغگویی) در جامعه ما وجود دارد که اگر کسی دغدغه دین دارد باید ابتدا به اینها بپردازد. حقیقت این است که هر دو سخن درستی می گویند اما از دو موضع. یعنی اگر به خودی خود نگاه کنیم، مسائلی مانند ربا و دروغگویی اهمیتی بسیار بیش از مساله حجاب دارد؛ اما چنانکه در آیه مورد تاکید است، ترویج فرهنگ برهنگی از مهمترین ابزارهای شیطان برای ایجاد انحراف و دور شدن کلی از فرهنگ دینی اصیل است و حساسیتی که نسبت به مساله حجاب وجود دارد ریشه در همین نگاه قرآنی دارد که در ناخودآگاهِ فرهنگ دینی جامعه تزریق شده است. البته چون حالت ناخودآگاه دارد، تنها پوشش زنان که حکم فقهی واضح دارد، مورد اصرار قرار می گیرد، در حالی که اگر عمیق بیندیشیم، مساله نباید فقط بدان محدود شود، بلکه مطلق پوشش زنان و مردان و بلکه تصاویر و فیلم ها، روابط بین افراد، و هر آنچه می کوشد غریزه جنسی آدمی را از فضای نظام مند به سمت هرج و مرج حیوانی بکشاند، و به تعبیر قرآن «رویت شرمگاه ها» را عادی سازد، باید مورد حساسیت قرار گیرد. یکی از تفاوت های بارز انسان و حیوان در همین است که انسان در میان جانداران زمینی تنها موجودی است که لباس می پوشد و اصرار بر پوشاندن شرمگاه خویش دارد و آیه می خواهد بر همین تاکید کند. توضیح تخصصی انسان شناسی شیطان می خواهد کاری کند که انسان مرزی بین خود و حیوانات معتقد نباشد. و اگر انسان خود را در افق حیوان – ولو حیوانی پیشرفته تر ببیند – دیگر از مقام خلیفة اللهی صرف نظر کرده و شیطان بر او مسلط می شود. چنانکه قبلا هم اشاره شد برخلاف نزاع های جهان مسیحیت، اشکال اصلی تئوری داروین در اعتقاد به «سیر تکاملی» در قبال «فیکسیسم» (ثبات انگاری در خلقت) نیست، بلکه اشکال اصلی اش این است که تفاوت بنیادین آدم و حیوان را انکار می کند؛ وگرنه باور به «سیر تکاملی»، اگر با باور به «نفخ روح در این مرحله از تکامل» ضمیمه شود، تقابلی با بنیادهای نگاه دینی ندارد (آنگاه صرفا یک گزاره جزیی زیست شناختی است که ممکن است دین در قبال آن موافق، یا مخالف ویا بی موضع باشد.) 2⃣ «لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ کَما أَخْرَجَ أَبَوَیْکُمْ مِنَ الْجَنَّةِ یَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما لِیُرِیَهُما سَوْآتِهِما» برهنگی مایه خروج از قرب الهی است و هرگونه برنامه و تبلیغاتی که به برهنگی بیانجامد، شیطانی است. (تفسیر نور، ج 4، ص47) 3⃣ «الشَّیْطانُ... لِیُرِیَهُما سَوْآتِهِما» هدف شیطان، برهنه کردن زن و مرد در برابر یکدیگر است (تفسیر نور، ج 4، ص47). 4⃣ «لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ ... یَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما»: تلاش شیطان برای بیرون آوردن لباس از تن آدم و حوا ابتدا با تعبیر «به فتنه انداختن شما» و سپس با تعبیر «کندن لباس از آنها» بیان شد. این نشان می دهد که شیطان برای ترویج فرهنگ برهنگی هم بسیار پیچیده (فتنه گرانه) عمل می کند هم اصرار شدیدی دارد که به درآوردن لباس راضی نیست بلکه می خواهد لباس را بکَنَد. 5⃣ «... إِنَّهُ یَراکُمْ هُوَ وَ قَبیلُهُ...»: شیطان تنها نیست، بلکه گروه و ایادى دارد (تفسیر نور، ج 4، ص47). 6⃣ «... إِنَّهُ یَراکُمْ هُوَ وَ قَبیلُهُ مِنْ حَیْثُ لا تَرَوْنَهُمْ ...»: شیطان از زاویه ای ما را می بیند که ما او را نمی بینیم. این جمله تاکیدی است بر ظرافت و مخفی بودن اغوای شیطان، که انسان اصلا احساس نمی کند کس دیگری دارد او را به سوی کار زشت می خواند و این را کاملا از خود می بیند (المیزان، ج8، ص71) در واقع، ما غالبا از زاویه ای ضربه می خوریم که پیش بینیِ آن را نمی کنیم. شاید یکی از علل اینکه گاه افرادی که به نظر ما افراد بزرگی اند به نحو باورنکردنی ای زمین می خورند، همین باشد که افراد به این نکته ساده توجه نمی کنند. ثمره اخلاقی کسی که این آیه را جدی بگیرد، مراقبه و محاسبه نفس خود را جدی می گیرد: کسی که می خواهد دیندارانه زندگی کند همچون کسی است که در میدان دشمنی حرکت می کند، که آن دشمن از زاویه ای که او نمی بیند او را زیر نظر دارد و هر لحظه که بتواند او را هدف قرار خواهد داد: کسی که می خواهد در مسیر خدا گام بردارد نمی تواند حتی یک حرکت غیرحساب شده انجام دهد. 7⃣ «إنَّا جَعَلْنَا الشَّیاطینَ أَوْلِیاءَ لِلَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ»: «سلطه شیطان، نتیجه [باورها و] کارهای خود ماست» (تفسیر نور، ج4، ص47) 8⃣ «یا بَنی آدَمَ لا یَفْتِنَنَّکُمُ الشَّیْطانُ ... إِنَّهُ یَراکُمْ هُوَ وَ قَبیلُهُ مِنْ حَیْثُ لا تَرَوْنَهُمْ إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیاطینَ أَوْلِیاءَ لِلَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ»: شیطان ما را به فتنه می اندازد، از جایی که متوجه نیستیم ما را زیر نظر دارد، و وقتی حواسمان نیست ضربه می زند. چگونه حریفش شویم؟ جمله پایانی آیه، پاسخ می دهد: او همه این کارها را می کند اما متولی امور ما نمی شود. تنها کسانی که اهل ایمان نیستند شیطان متولی کارهایشان می شود. راه غلبه بر شیطان یک چیز است: تقویت ایمان. اگر بر عمل صالح و پرهیز از گناه هم تاکید شده، همگی برای آن است که ایمان در ما ثابت شود. ثمره اخلاقی وقتی خطا و گناه می کنیم، دنبال مقصر بیرون از خود نباشیم. در درجه اول ببینیم کجای ایمان مان خدشه دار شده است که شیطان راهی به ما باز کرده است و در ترمیم آن بکوشیم. حتی کسانی که اهل محاسبه اند، غالبا اعمالشان را محاسبه می کنند، اما محاسبه باورها کمتر مورد توجه قرار می گیرد. اما اصحاب امامان چنین نبودند. بزرگانی همچون عبدالعظیم حسنی، خالد بن جریر بجلی، عمروبن حریث، و دیگران گاه می رفتند و اعتقادات خود را بر امام عرضه می کردند که مبادا باور انحرافی ای در ذهنشان مستقر شده باشد. (برای مطالعه این نمونه ها به لینک زیر مراجعه کنید) http://karbobala.com/articles/info/1449 ما چه اندازه دغدغه باورهایمان را داریم؟ آیا معصوم هستیم که خیالمان این اندازه از خودمان آسوده است؟ 9⃣ «... یَنْزِعُ عَنْهُما لِباسَهُما لِیُرِیَهُما سَوْآتِهِما ... إِنَّا جَعَلْنَا الشَّیاطینَ أَوْلِیاءَ لِلَّذینَ لا یُؤْمِنُونَ»: «برهنگى، نشانه ى عدم ایمان و سلطه ى شیطان است» (تفسیر نور، ج 4، ص47) منبع: بولتن نیوز
پنجشنبه ، ۱۱آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 17]
-
گوناگون
پربازدیدترینها