محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832510251
آشنایی با کشورهای صاحب سبک در سینما: ایتالیا - مجله اینترنتی کمونه
واضح آرشیو وب فارسی:کمونه: سینمای ایتالیا به واسطه ی سابقه تاریخی فرهنگ و هنر در این کشور؛ همواره حرف های زیادی برای گفتن داشته است. با اینهمه این روند طی ۱۰۰ سال اخیر کج دارو مریز طی شده است. ایتالیایی ها به مانند همسایه اروپایی خود فرانسه؛ بسیار زود جذب سینما شدند و برای خود استودیوهای فیلمسازی سرو شکل دادند. در واقع در همان سالهای اولیه ظهور و بروز سینما؛ ایتالیا اولین ساخته های سینمایی بومی اش را رونمایی کرد. چند سالی قبل از شروع جنگ جهانی اول چندین ساخته ایتالیایی بسیار عالی از کار درآمدند که آثاری نظیر "کوادیس" محصول 1912 ساخته ی "انریکو گوازونی" و مهمتر از آن؛ "کابیریا" محصول 1914 ساخته ی "جیوانی پاسترونه" از این جمله اند. اما ظهور فاشیست و ناآرامی های سیاسی باعث شد سینمای این کشور نیز روزهای بی امیدی را تجربه کند. در دهه ی 30 کار به جایی رسید که حدود 20 سال؛ جز ساخته های فرمایشی و سفارشی از سینمای ایتالیا و دزد دوچرخه ساخته ویتوریو دسیکا محصول ۱۹۴۸به ویژه در بحبوحه جنگ جهانی دوم ؛ فیلمی تولید نمی شد. در واقع اگر از منظر تاریخی نگاه کنیم ؛هنر هفتم در سرزمین چکمه ای حتی می تواند داستان غمباری داشته باشد. سینمایی که روزگاری شکوه و وقار تمام پرده های نقره ای جهان را تامین می کرد رفته رفته کارش به جایی رسید که کپی کاری از داستان های دم دستی هالیوودی و تقلید از سینمای آمریکا برایش مهمترین کار بود. از دیگر سو در حال حاضر؛ سینمای ایتالیا را به نام غول هایش می شناسیم. غول هایی که هنوز هم آثارشان به عنوان یک اثر هنری تاریخی قابل احترام و ماندگار است. لوکینو ویسکونتی (1976-1906)؛ ویتوریو دسیکا(1974-1901)؛روبرتوروسلینی (1977-1906)؛فدریکوفلینی (1993-1920)؛پیر پائولو پازولینی (1975-1922) ؛چزاره زاواتینی (1989-1902) و میکل آنجلو آنتونیونی (2007-1912) و ... نام های بالا؛ بخشی از فیلمسازان و نویسندگان سینمای ایتالیا بودند که بعد از جنگ جهانی دوم ؛ رخوت سینمای این کشور را تکان داده و با ظهور رئالیسم و نئو رئالیسم ایتالیا جنبشی عظیم در سینمای این کشور ایجاد کردند. دوران پس از جنگ و رکود اقتصادی و لطمات آن همگی باعث شد تا ایتالیایی ها به فرهنگ و هنر خود تکانی بدهند. و در این زمینه سهم سینما نسبت به دیگر هنرها به راستی شگفت آور بود. با ظهور نئورئالیسم ایتالیا به زعامت دسیکا و روسیلینی و پیشگامان دیگری مثل ویسکونتی؛ برای حداقل یک دهه سینمای ایتالیا تکان خورد. فیلم های ناب این دوران مانند "دزد دوچرخه" ساخته ی ویتوریو دسیکا محصول 1948؛ "رم شهر بی دفاع" ساخته ی روبرتو روسیلینی محصول 1945؛ "جاده" ساخته ی فدریکو فلینی محصول 1954؛ روکو و برادرانش ساخته ی لوکینو ویسکونتی محصول 1960 و ... همگی نقاط عطف سینمای ایتالیا در این دوران طلایی به شمار می آیند. اما این روند مثبت و جریان زنده که در بدنه سینمایی ایتالیا جاری شده بود کم کم و در اواسط دهه 50 متوقف شد.و فیلم های تجاری ایتالیایی تمام صنعت سینمای این کشور را قبضه کردند. البته این روند باعث شد شهر رم و استودیوی عظیم چینه چیتا به یک قدرت در سینمای جهان و همچنین بازار هنر تبدیل شود. و در این راه کارگردانانی مانند فلینی و آنتونیونی با فیلم هایشان کمک فراوانی کردند. در این دوران کم کم سینمای ایتالیا حتی توانست به جوایز معتبر سینمایی نظیر اسکار؛ گلدن گلوب و بفتا نیز برسد. در دهه 60 بسیاری از فیلم های بزرگ هالیوودی در چینه چیتا و ایتالیا ساخته می شد. در همین سالها بود که سینمای ایتالیا چاره ای نداشت که تقلید و کپی کاری عجیبی از هالیوود از خود نشان دهد. چه با شروع روند فیمسازی وسترن اسپاگتی و یا با ساخت فیلم های کمدی پلیسی و ماجراجویانه. دهه 60 و 70 اوج تولیدات مشترک ایتالیا و فرانسه است که البته در این میان همان روند کپی کاری ادامه می یابد. در این سالها هنوز دسیکا و فلینی و آنتونیونی فیلم می سازند. پای دیگر کارگردانان و بازیگران ایتالیایی به هالیوود باز می شود و این سرآغازی است بر احتضار سینمای پرشکوه و قدیمی ایتالیا. در این میان بازیگرانی مانند سوفیا لورن و مارچلو ماسترویانی شهرت جهانی می یابند اما همه ی اینها بدنه ی سینمای ایتالیا را تقویت نمی کند. با اینهمه از اواسط دهه 70 تا اوایل قرن بیست و یکم ؛ نام های جدیدی مانند "برادران تاویانی" با فیلم "پدر سالار" محصول 1977؛ برناردو برتولوچی(-1940) با فیلم های "آخرین تانگو" در پاریس محصول 1972 و "آخرین امپراطور" محصول 1987 و سپس دیگرانی نظیر روبرتو بنینی(-1953) با "فیلم زندگی زیباست" محصول 1997؛ نانی مورتی(-1953) با فیلم اتاق پسر محصول 2001 به سر زبان ها افتاد. جدای از برادران تاویانی و همچنین برتولوچی که یک نسل از امثال بنینی و مورتی پیشکسوت تر هستند؛ بقیه ی این نام ها این امیدواری را به سینمای دنیا دادند که بازهم ایتالیا چشمه جوشانی در دنیای تصویر و معجزه از خود بروز خواهد داد. اتفاقی که صد البته روی نداد. جدای از کارگردان و غول های سینمای ایتالیا؛ تعدادی دیگر از فیلمسازان این کشور که کمی تا قسمتی توانستند خلاقیت از خود نشان دهند نیز قابل اشاره اند. برای مثال سرجیو لئونه حقیقتا توانست یک سبک جدید در سینمای ایتالیا و جهان برای وسترن سرو شکل دهد. وسترن اسپاگتی اگرچه ابتدا به ساکن تحویل گرفته نشد؛ اما سه ساخته ی عالی از سرجیو لئونه به نام های :به خاطر یک مشت دلار محصول 1964؛ به خاطر چند دلار بیشتر محصول 1965و خوب بد زشت محصول 1966 ؛ شهرت جهانی یافتند و چاره ای نبود که هالیوود به احترام لئونه و وسترن اسپاگتی اش کلاه از سر بردارد. بعد از لئونه بقدری وسترن اسپاگتی در ایتالیا محبوبیت یافت که این ساخت و سازها و عمدتا با حضور دو بازیگر توانمند و محبوب به نام های باد اسپنسر(-1929) و ترنس هیل(-1939) ادامه یافت. بکش جینکو ساخته ی جولیو کستی محصول 1967 یکی از این ساخته ها با حضور ترنس هیل است. در 2 دهه ی اخیر بازهم خون تازه ای به رگهای سینمای ایتالیا تزریق می شود. حضور جوانانی مانند جوزه تورناتوره و یک دهه بعد تر کارگردانانی مانند پائولو سورنتینو باعث شد سینمای ایتالیا بازهم تکان بخورد. جوزپه تورناتوره(-1956) در سالهای اخیر فیلم های شاخصی ساخته که توجه منتقدان را به خود جلب نموده است و به تعبیری در حال حاضر او معتبرترین کارگردان زنده سینمای ایتالیا است. از آثار مهم او سینما پارادیزو(1988)؛ یک تشریفات ساده( 1994)؛ مالنا (2000) ؛باریا (2009) و بهترین پیشنهاد (2013) قابل اشاره اند. پائولو سورنتینو(-1970) که در اسکار 86 با فیلم "زیبایی بزرگ" به اسکار بهترین فیلم خارجی زبان رسید نیز یکی از امیدهای سینمای ایتالیا است. او پیش از این با فیلم باید اینجا باشد در کن 64 درخشیده بود. از منظر آمار و ارقام نیز در حال حاضر در ایتالیا 3217 سالن سینما وجود دارد و جمعیت سینماروی این کشور سالیانه 97 میلیون نفر گزارش شده ضمن اینکه تولید سالیانه فیلم در ایتالیا نیز حدود 170 فیلم برآورد گردیده است. جدای از بحث بدنه ی تاریخی و حال حاضر سینمای ایتالیا وجود؛ بیش از 50 جشنواره ی فیلم کوچک و بزرگ ؛ داخلی و بین المللی که سالیانه در این کشور برگزار می شود باعث می شود سینمای این کشور پویایی زیادی از خود نشان دهد. از مهمترین جشنواره های فیلم ایتالیایی که شهرت جهانی و اعتبار فرهنگی و هنری فراوان دارند؛ جشنواره بین المللی فیلم ونیز که در سال 1932 پایه گذاری شده؛ به عنوان قدیمی ترین فستیوال فیلم جهان سرآمد بقیه است. ایتالیایی ها به مانند همسایه اروپایی خود فرانسه؛ بسیار زود جذب سینما شدند و برای خود استودیوهای فیلمسازی سرو شکل دادند. در واقع در همان سالهای اولیه ظهور و بروز سینما؛ ایتالیا اولین ساخته های سینمایی بومی اش را رونمایی کرد. چند سالی قبل از شروع جنگ جهانی اول چندین ساخته ایتالیایی بسیار عالی از کار درآمدند که آثاری نظیر "کوادیس" محصول 1912 ساخته ی "انریکو گوازونی" و مهمتر از آن؛ "کابیریا" محصول 1914 ساخته ی "جیوانی پاسترونه" از این جمله اند. اما ظهور فاشیست و ناآرامی های سیاسی باعث شد سینمای این کشور نیز روزهای بی امیدی را تجربه کند. در دهه ی 30 کار به جایی رسید که حدود 20 سال؛ جز ساخته های فرمایشی و سفارشی از سینمای ایتالیا و دزد دوچرخه ساخته ویتوریو دسیکا محصول ۱۹۴۸به ویژه در بحبوحه جنگ جهانی دوم ؛ فیلمی تولید نمی شد. در واقع اگر از منظر تاریخی نگاه کنیم ؛هنر هفتم در سرزمین چکمه ای حتی می تواند داستان غمباری داشته باشد. سینمایی که روزگاری شکوه و وقار تمام پرده های نقره ای جهان را تامین می کرد رفته رفته کارش به جایی رسید که کپی کاری از داستان های دم دستی هالیوودی و تقلید از سینمای آمریکا برایش مهمترین کار بود. از دیگر سو در حال حاضر؛ سینمای ایتالیا را به نام غول هایش می شناسیم. غول هایی که هنوز هم آثارشان به عنوان یک اثر هنری تاریخی قابل احترام و ماندگار است. لوکینو ویسکونتی (1976-1906)؛ ویتوریو دسیکا(1974-1901)؛روبرتوروسلینی (1977-1906)؛فدریکوفلینی (1993-1920)؛پیر پائولو پازولینی (1975-1922) ؛چزاره زاواتینی (1989-1902) و میکل آنجلو آنتونیونی (2007-1912) و ... نام های بالا؛ بخشی از فیلمسازان و نویسندگان سینمای ایتالیا بودند که بعد از جنگ جهانی دوم ؛ رخوت سینمای این کشور را تکان داده و با ظهور رئالیسم و نئو رئالیسم ایتالیا جنبشی عظیم در سینمای این کشور ایجاد کردند. دوران پس از جنگ و رکود اقتصادی و لطمات آن همگی باعث شد تا ایتالیایی ها به فرهنگ و هنر خود تکانی بدهند. و در این زمینه سهم سینما نسبت به دیگر هنرها به راستی شگفت آور بود. با ظهور نئورئالیسم ایتالیا به زعامت دسیکا و روسیلینی و پیشگامان دیگری مثل ویسکونتی؛ برای حداقل یک دهه سینمای ایتالیا تکان خورد. فیلم های ناب این دوران مانند "دزد دوچرخه" ساخته ی ویتوریو دسیکا محصول 1948؛ "رم شهر بی دفاع" ساخته ی روبرتو روسیلینی محصول 1945؛ "جاده" ساخته ی فدریکو فلینی محصول 1954؛ روکو و برادرانش ساخته ی لوکینو ویسکونتی محصول 1960 و ... همگی نقاط عطف سینمای ایتالیا در این دوران طلایی به شمار می آیند. اما این روند مثبت و جریان زنده که در بدنه سینمایی ایتالیا جاری شده بود کم کم و در اواسط دهه 50 متوقف شد.و فیلم های تجاری ایتالیایی تمام صنعت سینمای این کشور را قبضه کردند. البته این روند باعث شد شهر رم و استودیوی عظیم چینه چیتا به یک قدرت در سینمای جهان و همچنین بازار هنر تبدیل شود. و در این راه کارگردانانی مانند فلینی و آنتونیونی با فیلم هایشان کمک فراوانی کردند. در این دوران کم کم سینمای ایتالیا حتی توانست به جوایز معتبر سینمایی نظیر اسکار؛ گلدن گلوب و بفتا نیز برسد. در دهه 60 بسیاری از فیلم های بزرگ هالیوودی در چینه چیتا و ایتالیا ساخته می شد. در همین سالها بود که سینمای ایتالیا چاره ای نداشت که تقلید و کپی کاری عجیبی از هالیوود از خود نشان دهد. چه با شروع روند فیمسازی وسترن اسپاگتی و یا با ساخت فیلم های کمدی پلیسی و ماجراجویانه. دهه 60 و 70 اوج تولیدات مشترک ایتالیا و فرانسه است که البته در این میان همان روند کپی کاری ادامه می یابد. در این سالها هنوز دسیکا و فلینی و آنتونیونی فیلم می سازند. پای دیگر کارگردانان و بازیگران ایتالیایی به هالیوود باز می شود و این سرآغازی است بر احتضار سینمای پرشکوه و قدیمی ایتالیا. در این میان بازیگرانی مانند سوفیا لورن و مارچلو ماسترویانی شهرت جهانی می یابند اما همه ی اینها بدنه ی سینمای ایتالیا را تقویت نمی کند. با اینهمه از اواسط دهه 70 تا اوایل قرن بیست و یکم ؛ نام های جدیدی مانند "برادران تاویانی" با فیلم "پدر سالار" محصول 1977؛ برناردو برتولوچی(-1940) با فیلم های "آخرین تانگو" در پاریس محصول 1972 و "آخرین امپراطور" محصول 1987 و سپس دیگرانی نظیر روبرتو بنینی(-1953) با "فیلم زندگی زیباست" محصول 1997؛ نانی مورتی(-1953) با فیلم اتاق پسر محصول 2001 به سر زبان ها افتاد. جدای از برادران تاویانی و همچنین برتولوچی که یک نسل از امثال بنینی و مورتی پیشکسوت تر هستند؛ بقیه ی این نام ها این امیدواری را به سینمای دنیا دادند که بازهم ایتالیا چشمه جوشانی در دنیای تصویر و معجزه از خود بروز خواهد داد. اتفاقی که صد البته روی نداد. جدای از کارگردان و غول های سینمای ایتالیا؛ تعدادی دیگر از فیلمسازان این کشور که کمی تا قسمتی توانستند خلاقیت از خود نشان دهند نیز قابل اشاره اند. برای مثال سرجیو لئونه حقیقتا توانست یک سبک جدید در سینمای ایتالیا و جهان برای وسترن سرو شکل دهد. وسترن اسپاگتی اگرچه ابتدا به ساکن تحویل گرفته نشد؛ اما سه ساخته ی عالی از سرجیو لئونه به نام های :به خاطر یک مشت دلار محصول 1964؛ به خاطر چند دلار بیشتر محصول 1965و خوب بد زشت محصول 1966 ؛ شهرت جهانی یافتند و چاره ای نبود که هالیوود به احترام لئونه و وسترن اسپاگتی اش کلاه از سر بردارد. بعد از لئونه بقدری وسترن اسپاگتی در ایتالیا محبوبیت یافت که این ساخت و سازها و عمدتا با حضور دو بازیگر توانمند و محبوب به نام های باد اسپنسر(-1929) و ترنس هیل(-1939) ادامه یافت. بکش جینکو ساخته ی جولیو کستی محصول 1967 یکی از این ساخته ها با حضور ترنس هیل است. در 2 دهه ی اخیر بازهم خون تازه ای به رگهای سینمای ایتالیا تزریق می شود. حضور جوانانی مانند جوزه تورناتوره و یک دهه بعد تر کارگردانانی مانند پائولو سورنتینو باعث شد سینمای ایتالیا بازهم تکان بخورد. جوزپه تورناتوره(-1956) در سالهای اخیر فیلم های شاخصی ساخته که توجه منتقدان را به خود جلب نموده است و به تعبیری در حال حاضر او معتبرترین کارگردان زنده سینمای ایتالیا است. از آثار مهم او سینما پارادیزو(1988)؛ یک تشریفات ساده( 1994)؛ مالنا (2000) ؛باریا (2009) و بهترین پیشنهاد (2013) قابل اشاره اند. پائولو سورنتینو(-1970) که در اسکار 86 با فیلم "زیبایی بزرگ" به اسکار بهترین فیلم خارجی زبان رسید نیز یکی از امیدهای سینمای ایتالیا است. او پیش از این با فیلم باید اینجا باشد در کن 64 درخشیده بود. از منظر آمار و ارقام نیز در حال حاضر در ایتالیا 3217 سالن سینما وجود دارد و جمعیت سینماروی این کشور سالیانه 97 میلیون نفر گزارش شده ضمن اینکه تولید سالیانه فیلم در ایتالیا نیز حدود 170 فیلم برآورد گردیده است. جدای از بحث بدنه ی تاریخی و حال حاضر سینمای ایتالیا وجود؛ بیش از 50 جشنواره ی فیلم کوچک و بزرگ ؛ داخلی و بین المللی که سالیانه در این کشور برگزار می شود باعث می شود سینمای این کشور پویایی زیادی از خود نشان دهد. از مهمترین جشنواره های فیلم ایتالیایی که شهرت جهانی و اعتبار فرهنگی و هنری فراوان دارند؛ جشنواره بین المللی فیلم ونیز که در سال 1932 پایه گذاری شده؛ به عنوان قدیمی ترین فستیوال فیلم جهان سرآمد بقیه است.
جمعه ، ۵آذر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کمونه]
[مشاهده در: www.kamooneh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
گوناگون
پربازدیدترینها