تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817170080
می‌خواستیم نمایشی اجرا کنیم که تماشاگر کوچه با آن ارتباط برقرار کند
واضح آرشیو وب فارسی:ایلنا: در سومین نشست روایت صحنه عنوان شد: می‌خواستیم نمایشی اجرا کنیم که تماشاگر کوچه با آن ارتباط برقرار کند
سومین نشست «روایت صحنه» با موضوع نقد و بررسی نمایش محیطی «سینا... سینا... عباس» با حضور عوامل اجرایی این نمایش در سالن کنفرانس تئاتر شهر برگزار شد. به گزارش ایلنا، در این نشست نقد و بررسی علیرضا مهران کارگردان، علی براتی طراح حرکات، حمید نیلی تهیه کننده و سیدجواد روشن به عنوان منتقد به همراه یحیی نظری کار‌شناس و مجری حضور داشتند. این نشست ساعت ۹ شب بعد از اجرای نمایش و پس از برگزاری مراسم تجلیل از خانواده شهید مدافع حرم برگزار شد. در ابتدای این نشست جواد روشن منتقد این نشست درباره دیدگاه خود نسبت به این نمایش گفت: به نوبه خودم از نگاهی که فکر می‌کنم گروه تولید نمایش می‌توانستند که اثر را ارتقا ببخشند نکاتی را خواهم گفت. برای شروع بهتر است که از عنوان اثر شروع کنیم. عنوان اثر تئاتر محیطی «سینا... سینا... عباس...» است. من فکر می‌کنم که عنوان درست‌تر آن تئاتر فضای باز است. تئاتر غیر سالنی درست‌تر است. روشن تشریح کرد: چون وقتی می‌گوییم تئاتر محیطی یعنی قرار است که محیط موثر بر اجرا باشد. ولی این اثر محیط تئاترشهر قرار نیست که بر اجرایش تاثیر داشته باشد. این شرایط را می‌توان در جای دیگری هم فراهم کرد. این هم عیب محسوب نمی‌شود. این بنا بر شکلی که با آن برخورد می‌کنیم و بنابر گمان من با گونه‌ای از نمایش غیرسالنی و فضای باز مواجه هستیم که نمایش‌های می‌دانی در زیرشاخه آن قرار خواهندگرفت. در تئاتر محیطی قرار است که مکانی که اثر در آن اجرا می‌شود یک رابطه معنایی و شکلی با خود اثر داشته باشد. اگر اثر در یک مکانی مانند جنگل اجرا شود. جنگل بر آن تاثیر دارد و اگر جای دیگری اجرا شود محیط تاثیر خود را از دست می‌دهد. جواد روشن سروکار داشتن با مخاطب عام را از ویژگی‌های نمایش محیطی برشمرد و رهگذران را از مخاطبان این گونه نمایشی دانست و افزود: مخاطبی که هرچند ممکن است که به آن‌ها اطلاع رسانی شده باشد اما خیلی از آن‌ها ممکن است که با برنامه ریزی قبلی برای دیدن این نمایش حضور نداشته‌اند. رهگذری باشند که از میانه اجرا وارد شده باشند. کار کردن برای این نوع مخاطب خیلی سخت است چون وقتی ما یک نمایش را در یک سالن اجرا می‌کنیم مخاطبان آن با آگاهی وارد سالن می‌شوند و حتی بعضی از مواقع تولیدکنندگان نمایش یک شناخت نسبی از سلیقه مخاطبان دارند. روشن تصریح کرد: اما وقتی نمایش را به یک محیط باز می‌بری شرایط متغیر می‌شود و این جزء سختی‌های کار حساب می‌شود. از جمله ویژگی‌های آن، مفاهیم آن باید قابل فهم‌تر باشد برای یک مخاطب عام‌تر. چون ما در این گونه با دسته‌های مخاطبین مختلفی سروکار داریم که خیلی از وقت‌ها تولیدکنندگان مخاطبین را انتخاب نکرده‌اند و حتی مخاطبین هم آگاهانه اثر را انتخاب نکرده‌اند. این مخاطبین با آگاهی مختلف و نقطه نظرات مختلف هستند و کار کردن برای این مخاطبین سخت است چون تولیدکنندگان نمایش باید طوری عمل کنند که برای همه این نوع مخاطبین چیزی برای عرضه داشته باشند. وی با اشاره به مکان اجرای اثر افزود: تازه وقتی کار را قرار است جلوی تئاترشهر اجرا کنی، کار سخت‌تر هم می‌شود. چون هم شما با یکسری از مخاطبین و افرادی که با این مجموعه سروکار دارند مواجه هستی؛ کسانی که خودشان تئاتربرو هستند. و یک گروه دیگر افراد عام‌تر و حالا همه این‌ها احتمال دارد که مخاطبین شما باشند هم افرادی هستند که با یکسری فاکتورهای هنری شما را می‌سنجند و هم افرادی هستند که از نگاه زیبایی‌شناسانه خودشان که تا اندازه‌ای ساده‌تر است تولیدکنندگان نمایش را می‌سنجند. جواد روشن عملکرد گروه کارگردانی را در جنبه‌های زیبایی‌شناسانه خوب توصیف کرد اما توجه به نکاتی مانند نقاب‌های صورت گروه پلیدی‌ها و نحوه اجرای صحنه قتل شبیه حضرت عباس را لازمه این کار دانست و گفت: هنرمند همواره تلاش دارد که سلیقه مخاطب را یک گام به جلو پیش ببرد. یک مورد دیگر درباره مخاطبان نمایش باید بگویم که گروه تولید باید به این نکته توجه بیشتری می‌کرد چون بخشی از مخاطبان نمایش کودک هستند. او ادامه داد: بچه‌ها دریافت تصویری بالاتری دارند آنچه در ذهن آن‌ها می‌ماند تصویر است و دریافت معنایی کم تری دارند. می‌شد برای این مخاطبان دقت نظر بیشتری صورت می‌گرفت مثلا ماسک‌هایی که گروه فرم که نشان دهنده پلیدی‌ها هستند و بر چهره دارند. شاید یک ذره این ماسک‌ها تصویر وحشتناک تری می‌سازد. یا آن صحنه‌ای که در فینال کار می‌آید و می‌خواهد سر از تن شبیه حضرت عباس جدا کند. شاید برای این مخاطب کودک یک مقدار این تصویر ترسناک باشد. به نظرم می‌شد که انتخاب‌های دیگری در نظر گرفت که مقداری لطافت بیشتری به کار تزریق شود. وی همچنین تصریح کرد: در این اثر از کلام و نریشن و موسیقی استفاده می‌شود. که این کلام هم شکل روایت و تک گویی دارد و هم شکل دیالوگ می‌یابد. تصاویر فرم می‌بینیم. که به نظرم آقای براتی در این زمینه موفق بوده‌اند و توانسته‌اند که حرکات مفهومی و زیبایی خلق کنند. با شکل مولتی مدیا ویدئوپروجکشن، تکنیک سروکار داریم. پس عناصر مختلف در شکل اجرایی این کار سعی شده است که استفاده شود. به انضمام شکلی از طراحی صحنه، یعنی طراحی صحنه‌ای که فضاسازی دارد. از لباس و رنگ استفاده می‌شود. جایی که سیاه پوشان نمایش با سربند‌های قرمز برمی گردند و شکلی از اشقیا می‌شوند، ما ورود پیدامی کنیم به تاریخ و کار شکل نمادین پیدا می‌کند. به نظرمن توجه به این عناصر در جای جای اثر فکرشده است. وی استفاده از تصاویر ویدئو پروجکشن را نتیجه تعجیل زمانی دانست و اشاره کرد که باید در انتخاب تصاویر دقت بیشتری صورت می‌گرفت، مثلا تصاویر اولیه‌ای که ما از ایران می‌بینیم تصاویر ایران‌شناسی و توریستی است. یا تصاویری که از خرابه‌های سوریه می‌بینیم، تصاویری از بالا هستند که با ریتم خاصی به نمایش در می‌آیند. روشن خاطرنشان کرد: من فکر می‌کنم که اگر ما تصاویری از مردم کشورمان را در جاهای مختلف کشور می‌دیدیم و بعد این برداشت معنایی را در جوهره اثر می‌کردیم که این آرامشی که ما در جاهای مختلف ایران داریم با قومیت‌ها و گویش‌های مختلف ناشی از آن است که در بیرون از مرزهای ما رخ می‌دهد. من فکر می‌کنم اینگونه استفاده از تصاویر و بسط دادن آن به اثر می‌توانست انتخاب مناسب تری باشد. ولی آن تصویری که عباس قصه ما در کنار دریا دارد. تصویر زیبایی است که بعد بحث فرات و تشنگی مطرح می‌شود. این تصویری است که معنای زیبایی از آن استخراج می‌شود. این منتقد تئاتر پیشنهاداتی درباره استفاده از گروه فرم برای تکثر در قهرمانگرایی در نمایش ارائه داد و گفته خود را اینچنین تشریح کرد: باز درباره اینکه تصاویر کجا‌ها می‌توانست به ما کمک کند ما در قصه یک عباس به عنوان راوی داریم که دارد با پلیدی‌ها مبارزه می‌کند در ابتدا با داعشی‌ها که بعد‌ها شکل تاریخی به خود می‌گیرد. ما یک قهرمان داریم در برابر لشگری از سیاهی‌ها، ما اگر تصاویر مختلفی می‌دیدیم از رزمنده‌ها که یک نفر از آن‌ها بولد می‌شد و به مبارزه با پلیدی‌ها می‌پرداخت بهتر بود. روشن ادامه داد: ما چون در بحث پلیدی‌ها با نوعی تکثر مواجه هستیم می‌توانستیم این تکثر را نیز در مبارزین با این پلیدی‌ها هم نشان دهیم. حتی از لحاظ فرمی و حرکات هم می‌توانست این اتفاق بیفتد یعنی افرادی که پشت عباس قصه ما هستند. اگر به هر علتی نمی‌خواستید از این افراد استفاده کنید باز تصاویر می‌توانست به کمک نمایش بیایند و نشان دهند که قهرمان ما تنها نیست. وی در پایان سخنان خود درباره طراحی صحنه در نمایش «سینا... سینا... عباس» گفت: در بحث طراحی صحنه هم جا داشت که دقت بیشتری صورت می‌گرفت. عنصر خاک به لحاظ معنایی عنصر ویژه‌ای است و به لحاظ شکلی هم تصاویر زیبایی از آن ایجاد می‌شود. ولی ما باید فکر کنیم که هر چیزی که در صحنه استفاده می‌کنیم برای مخاطبین و تماشاگرانمان ایجاد زحمت نکند. در ادامه این نشست علیرضا مهران کارگردان این نمایش درباره نمایش‌های محیطی گفت: کارهایی که در فضای باز اجرا می‌شود یک زمان کافی و وافی می‌خواهد. چنین کارهایی نیاز به ۲-۳ ماه تمرین دارد. در حالی که همه تمرین ما دو هفته بوده است و ناخودآگاه یکسری کسری‌ها خواهد داشت. در سالهای اخیر کارهای محیطی که اجرا شده‌اند چندان پروداکشن ندارند چون محدود شده‌اند به تئاترهای خیابانی. این جور کار‌ها زمان و هزینه می‌خواهد. من الان به عنوان کارگردان و بازیگر و طراح صحنه نمایش، وقتی در این زمان به کارم نگاه می‌کنم با خودم می‌گویم‌ای کاش مثلا فلان کار را انجام می‌دادم. وی دلیل استفاده از خاک در این نمایش را درگیر شدن نمایش با حال و هوای نمایش و مدافعان حرم دانست و چاره اینکه تماشاگر با این خاک اذیت نشود را چنین توضیح داد: درباره خاک و اینکه‌ای کاش ما ترفند بهتری می‌اندیشیدیم که مردم اذیت نشوند. من اوایل کار خیلی به این موضوع فکر کردم و به علی براتی هم گفتم که اگر عنصر خاک را استفاده کنیم با توجه به این وسعتی که دارد مردم اذیت نشوند و این یک آزمون و خطا بود برای ما. گفتیم که اولین اجرا را می‌رویم اگر مردم با ما همراهی کردند که چه خوب خواهد شد و اگر همراهی نکرد تدبیر دیگری خواهیم اندیشید. او ادامه داد: دلیل اینکه می‌خواستم این خاک باشد این بود که می‌خواستیم این مخاطب ما یک مقدار درگیر آن حال و هوا شود. اگر خودش را در آن موقعیت قرار دهد چه اتفاقی خواهد افتاد. از شب اول تا الان فکر کنم بجز یک سری از تماشاگران که آن‌ها هم مشکلات جسمی داشتند اکثر این تماشاگران می‌آیند و جاهایی می‌نشینند که گردوخاک حسابی دارد. وقتی اجرا تمام می‌شود هاله‌ای از گرد وخاک روی تماشاگران ما نشسته است. فکر می‌کنم که آن ارتباط است که شکل گرفته است. یک بحث این خاک به بحث زیبایی‌شناسی مرتبط است و بخش دیگر، آن احساسی است که می‌خواستیم در تماشاگر شکل بگیرد. وی در ادامه گفت: ما سعی داشتیم که با طراحی صحنه و طراحی حرکات، نمایشی اجرا کنیم که تماشاگر کوچه و خیابان ما با آن ارتباط برقرار کند. درباره تصاویر و لحظه کشتن شبیه حضرت عباس در اجراهای اولیه ما تصاویری از داعش داشتیم که وقتی به تماشاگر نگاه می‌کردیم می‌دیدیم که آن‌ها سر‌هایشان را پایین انداخته‌اند و می‌ترسند. ما مراعات کردیم و آن تصاویر را حذف کردیم. شاید من به عنوان کارگردان می‌خواستم که این تصاویر باشند چون اعتقاد دارم که باید به تماشاگر تلنگر وارد شود. حمید نیلی در ادامه این نشست گفت: در تکمیل صحبت آقای مهران باید بگویم که هر کدام از این‌ها در صحنه هویت پیدا کرده است. ما سال گذشته که نمایش «اروندخون» را اجرا می‌کردیم ۴۰ هزار لیتر آب روی صحنه آوردیم. این هویت صحنه بود. فکر می‌کنم اجزای مختلف کار از رنتال تا خاک گرفته هویت خودشان را نشان دادند. هر کدام از این عناصر چقدر برای عکاسان جذاب بود. این کار جاذبه‌های بصری آن بسیار زیاد است.» در پایان این نشست علی براتی طراح حرکات فرم در این نمایش درباره هماهنگی حرکات فرم و موسیقی گفت: من حرکات فرم را ابتدا طراحی می‌کردم و سازنده موسیقی می‌آمد و از کار فیلمبرداری می‌کرد و بر اساس آن موسیقی را می‌ساخت. البته کار ساده‌تر این است که ما موسیقی را داشته باشیم و بر اساس آن حرکات را طراحی کنیم. براتی ادامه داد: درباره خاک باید بگویم که هر موقع من تصویری از داعش می‌دیدم همه‌اش خاک می‌دیدم. طراحی حرکات در این نمایش به چند دسته تقسیم بندی می‌شود. ابتدا زایش است. اگر تماشاگر با دقت نگاه کند گروه سیاهی و پلیدی وقتی روی زمین دراز کشیده‌اند درواقع جنین هستند. این‌ها در این قسمت مثل جنین بر روی حاک نشسته‌اند. تا این نطفه شکل بگیرد این تصویر زایمان یک بچه است. کم کم جان می‌گیرد و در نهایت قدرت می‌یابد و این قدرت نابودگر است. و این نابودگری را در انتهای صحنه اول نشان دادم.
۱۳۹۵/۰۷/۱۷ ۱۱:۴۳:۵۰
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایلنا]
[مشاهده در: www.ilna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 107]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها