پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1848676057
بازیافت چوبهای آب آورده به مجسمه‌های سورئال حیرت انگیز
واضح آرشیو وب فارسی:برترین ها: برترین ها: هنرمند «میشل دیکسون» مرزهای آنچه که یک سلف پرتره می تواند باشد را فراتر برده است. دیکسون در مجموعه مجسمه های سورئالی که می بینید، قالب گچی صورتش را با چوب های شناور روی آبی که در پیاده روی هایش در بالتیمور و واشنگتن دی سی جمع آوری کرده، ادغام می کند.
ترکیب گچ، رنگ روغن، موم و چوب تلفیقی از بافت، رنگ و شکاف های طبیعی ایجاد می کند که بر ارتباط بدن با طبیعت اطرافش تاکید دارد. پرتره ها بررسی فروپاشی و بی نظمی طبیعت هستند اما به نظر می رسد این مجموعه به طور کلی استعاره ای از تاثیراتی باشد که خاطره و تجربه روی یک شخص دارند.
دیکسون توضیح می دهد: «من در مورد فرآیند فیزیکی به یادآوردن، طبیعت ناپایدار حافظه و ترس ناشی از فراموشی فکر می کنم. استفاده از فضا در کار من اغلب به چگونگی فکر کردنم درباره چشم انداز ذهنی حافظه ارتباط دارد. من علاقمند به شباهت هایی هستم که می توانید در شکل و بافت در بخش های مختلف زندگی پیدا کنید. اینکه چگونه ساختار رودخانه شبیه به بزرگراه ها، شبیه رگ ها و شبیه سیستم ریشه ای هستند. دیوارهای خراب و رو به زوال می توانند پرتره ای از زمان و تاثیر انسان باشند.»
بسیاری از مجسمه های او بیننده را وسوسه می کنند آن ها را لمس کند و اشکال غیرمعمول آن را احساس کند. این ها صورت هایی هستند که شباهتی به آن هایی که در خیابان از کنارشان عبور می کنیم ندارند. بعضی از آن ها تغییر شکل داده اند، مثل صورت هایی که زیر آوار فجایع پیدا می کنیم، یا نیمی از آن ها توسط تخته پاره ها پوشانده شده اند. آیا ما می توانیم زخم های زمان که این صورت ها با آن مواجه شده اند را بهبود بخشیم؟ همچنین این واقعیت که صورت ها از بدنی که به آن تعلق دارند جدا هستند هم به ایجاد نگرانی فراموشی کمک می کند. این سرها از کجا آمده اند؟ آنها کجا بوده اند؟ چطور به اینجا رسیده اند؟ در نهایت با ترکیب عناصر انسانی با اشیای طبیعی دیکسون بازدیدکننده را تشویق به تامل می کند: ما چه خواهیم شد؟
۲۴ مرداد ۱۳۹۵ - ۱۳:۲۶
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-