محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829506112
فقط ۱۰ سال وقت داریم مانع جنگ گسترده آب در ایران شویم - پایگاه خبری تحلیلی 55 آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:55 آنلاین: «منابع آب ایران» اکنون به اندازه ای شکننده شده است که به گمان کارشناسان ورزیده ای که در این باره مطالعه و تجربه دارند با جرات می توان گفت تمدن ایرانی در گروی حفظ این منابع است. عیسی کلانتری وزیر اسبق کشاورزی ایران و مشاور معاون اول رییس جمهور فعلی در امور آب که در طرح این موضوع پیشتاز و شجاعانه عمل کرده است.55آنلاین: «منابع آب ایران» اکنون به اندازه ای شکننده شده است که به گمان کارشناسان ورزیده ای که در این باره مطالعه و تجربه دارند با جرات می توان گفت تمدن ایرانی در گروی حفظ این منابع است. عیسی کلانتری وزیر اسبق کشاورزی ایران و مشاور معاون اول رییس جمهور فعلی در امور آب که در طرح این موضوع پیشتاز و شجاعانه عمل کرده است. وی معتقد است ادامه این روند در بهره برداری از منابع آب و سرمایه گذاری ناکافی برای حفظ آن می تواند یکی از بدترین حادثه های تاریخ را از ۱۰ سال به بعد بر تاریخ این سرزمین تحمیل کند و جنگ آب سراسر این مرز و بوم را فرا گیرد و مردم استان های گوناگون را به جان هم بیندازد. این صریح ترین اظهارنظر درباره پیامدهای دهشتناک یک مقام مسوول و یک ایرانی دلسوز و رییس یک نهاد مدنی نیرومند است که بر زبان می آید و به نظر می رسد باید آن را جدی گرفت. این مسوول احیای دریاچه ارومیه در جایی از سخنانش که با پرسش های پی درپی نقی آقالو که خود یک کارشناس ورزیده در امور آب ایران به حساب می آید با اندوه و خشم از پنهان سازی واقعیت های آب و نوعی آمارسازی و مخدوش کردن حقیقت های آب در وزار نیرو به دلیل ترس از سهیم شدن در امور خبر می دهد و معتقد است در این وزارتخانه تنهاست. اکنون عیسی کلانتری در نقش منتقد چگونگی مدیریت منابع آب ایران آنقدر از وضعیت آینده هراس دارد که بیم و هراس را کنار گذاشته و عباراتی به کار می برد که ساعت ۲۴ را ناگزیر از تعدیل کرده و عبارات و اصطلاحات دیگری را جایگزین سخنان بی پروای این مرد دلسوز به ایران می کند. گفت وگوی نقی آقالو مشاور سردبیر ساعت 24 را با عیسی کلانتری را در ادامه بخوانید: *** آقای کلانتری اجازه بدهید از اینجا شروع کنیم که عرضه آب و کشاورزی کشور در طول ۳۷ سال گذشته، شاهد رقابت دو گروه یا جبهه قدرتمند بوده است. وزارت نیرو و تمامی موسسات و شرکت های قدرتمندش به عنوان متولی تامین آب کشور و وزارت جهاد کشاورزی متولی تامین نان و غذا. در طول این مدت، بر اثر عواملی، زور وزارت نیرویی ها بر قدرت وزارت کشاورزی ها چربیده و بدین ترتیب، عرضه طبیعت، کوه ها و دشت های ایران به قلمرو سدهای بزرگ، نیروگاه ها، کانال های آبرسانی و... درآمده است. بفرمایید این نهضت تا کی ادامه دارد و با توجه به حجم سرمایه گذاری ها در این پروژه های سنگین، چرا انتظار مردم ایران هنوز برآورده نشده و آنان همچنان باید نگران بی آبی و کم آبی باشند و چرا باید همچنان با هشدار و قحطی و خشکسالی و... تهدید شوند. تفسیر شما از این پدیده ها و ریشه های بحران آب ایران چیست؟ * چنانچه سیاست های موجود ادامه یابد، ظرف ۱۰ سال آینده، بحران های غیرقابل تصوری در کشور پدید خواهد آمد که یکپارچگی کشور را تهدید کند. اولا نمی توان منکر لزوم سدسازی بود. همین طور کانال سازی و حفط محیط زیست. به نظرم بهتر است سوال را دو قسمت کنیم. یکی زمانی بود که آگاهی ما ناقص بود. مفهوم توسعه پایدار هنوز در ایران جایگاه واقعی خودش را نیافته بود (یعنی سال های ۱۳۷۰ تا ۱۳۷۵) یعنی دانش بشر ناقص بود. فکر می کردند که همه جا آب ها را باید مهار کنند. فکرشان نمی رسید که این سیاست همیشه جواب نمی دهد. تا سال ۱۳۷۰ یا ۱۳۷۵ این کار قابل توجیه بود، ولی در سال ۱۳۷۵ به بعد دیگر قابل قبول نبود. وقتی واقعیت های توسعه پایدار مشخص شد، باید ما هم پایبند آن می شدیم. ولی واقعیت این بود که سدسازان و حامیان آنها قوی بودند و ساختن سد، حتی برای نمایندگان مجلس هم وسیله ای بود برای جلب آرای بیشتر. پیمانکاران و مشاورین قدرتمندش، از محل ساخت سد درآمد کسب می کنند. بنابراین بزرگ ترین اشتباه سدسازی بعد از سال ۱۳۷۵ اتفاق افتاد. مثل ساختن سد گتوند در خوزستان نشان از لابی قدرتمند پیمانکاران و مشاورانش بود. هنوز هم هستند افرادی که معتقدند از منابع آبی باید بیشتر استفاده شود. در این فرایند فقط دولتیان مقصر نبودند. مجلس هم مقصر بود. مجلسی که حدادعادل رییس آن بود، تلاش کرد که هرچه چاه غیرمجاز در کشور است، مجاز اعلام شود و این همان سیاست های پوپولیستی بود که پدر کشور را درآورد. اشتباهات سیاسی و سیاست های اشتباه اقتصادی را می توان جبران کرد (با تغییر مسوولان عاقل تر) ولی سیاست های اشتباه آبی دیگر قابل جبران نیست. شما شاهد باشید اکنون در سال ۱۳۹۵ عرض می کنم. چنانچه سیاست های موجود ادامه یابد، ظرف ۱۰ سال آینده بحران های غیرقابل تصور و عظیمی در کشور پیدا خواهد آمد که پیوستگی و یکپارچگی کشور را تهدید خواهد کرد. آقای دکتر اجازه بدهید قبل از آنکه برویم به عمق ماجرا، تکلیف این قسمت روشن شود. خوب اگر این طور است، پس چرا دولت در این مورد تصمیم جدی و فوری نمی گیرد و چرا اختصاص هزینه و بودجه کافی برای اجرای سیاست های چاره ساز چون طرح های گسترده آبخیزداری و... در برنامه ششم توسعه به گردن نمی گیرد و... *همه دنیا، توسعه پایدار را پذیرفته اند غیر از ما! همین جا صبر کن! می گویم برنامه ششم اصلا برنامه نجات آبی کشور نیست. اکنون وضعیت ما به گونه ای است که پیوستگی بهره وری و استحصال از منابع آب گسسته است. سیاست های اعمال شده پس از سال ۱۳۷۵، اساسا قابل قبول نیست. همه دنیا، توسعه پایدار را پذیرفته اند، غیر از ما! آب در همه دنیا ماده ای طبیعی و تجدیدپذیر تلقی می شود ولی در اینجا ما آب را تجدیدناپذیر کرده ایم. و این جز با تجاوز روزمره و روزافزون به منابع آبی کشور حاصل نشده است. در سال ۱۳۴۵ منابع آب تجدیدپذیر ما ۱۳۲ میلیارد مترمکعب بود ولی الان این رقم به ۸۸ میلیارد مترمکعب رسیده است. وزارت نیرو هنوز بیلان منفی آب های زیرزمینی را ۶ میلیارد مترمکعب اعلام می کند ولی در واقع این بیلان منفی ۱۵ میلیارد مترمکعب است. آنان طوری رفتار می کنند که گویا همه چیز روبه راه است و در واقع در دل می گویند: کورش آسوده بخواب که ما بیداریم. غافل از آنکه تهدید و بحران آب کشور بسیار بسیار جدی است. جناب آقای دکتر کلانتری! بر اساس آمار بین ۶۰ تا ۷۰ درصد از ۴۰۰ تا ۴۵۰ میلیارد مترمکعب آب های نازل شده از آسمان ایران، متاسفانه قبل از وارد شدن از چرخه مصرف بار دیگر راهی آسمان می شود و از طرف دیگر، متاسفانه بخش عمده ای از تعداد بارش سالانه، در فصولی رخ می دهد که با فصل کشت و نیاز آبی کشتزارها و مزارع هماهنگی ندارد (۸۰ درصد بارش ها در بهار و زمستان) نگاه کارشناس می گوید شیب زمین زیاد است و آب رها شده با سرعت زیاد به سوی دریا یا حوضه آبریز حرکت می کند و بنابراین آب مجال نفوذ در خاک و زمین را ندارد. مراتع و جنگل ها هم تا حدودی به دست خود ما به نابودی کشیده می شود تا آب جذب خاک نشود و وارد آبخوان ها نشود. بعید است که مسوولان به این مسائل و نتایج آن واقف نبوده باشند. پس بفرمایید، چرا در این مدت ۳۰ ساله نتوانسته اند یا نخواسته اند، طرح های مناسب برای مهار آب ها چون آبخیزداری و جنگل کاری و احیای مراتع را به طور گسترده اجرا کنند؟ دقت کنید. ما یک آب داریم. یک آب تجدیدپذیر و یک آب قابل بهره برداری اینکه چرا آب های تجدیدپذیر ما از ۱۳۲ میلیارد متر مکعب اکنون به ۸۸ میلیارد متر مکعب کاهش یافته، دلایلی دارد. اول تغییر اقلیم بوده، حرارت زمین بالا رفته و تبخیر زیاد شده است. دوم تبدیل برف به باران بر اثر تغییر اقلیم موجب شده نفوذپذیری آب به زمین کمتر شود. سوم اینکه آب های جاری ما تاثیر خود را از دست داده اند. یعنی تعداد بارندگی ما از طرفی زیاد شده ولی مقدار بارش ها کمتر شده است. بدین ترتیب نحوه بارش های ما هم به ضرر ما تمام شده است. اکنون ۵۰ درصد روان آب های رودخانه های ما کاهش یافته است. مورد بعدی، افزایش وحشتناک برداشت های آبی ما از مخازن سطح زمین است. اینکه چرا دولت طرح های آبخیزداری و آبخوان داری را جدی نگرفته و تعهدات خود را عمل نکرده، لابد برای او توجیه اقتصادی ندارد. ولی آقای دکتر، اهمیت موضوع بالاتر و مهم تر از آن است که در دایره موضوع «توجیه اقتصادی» و... بگنجد! آقاجان ! دولت می گوید، منابع مالی ندارم نمی تواند بودجه کافی اختصاص بدهد. می گوید، حتی قدرت پرداخت ۹۰ درصد از حقوق پرسنل خود را هم ندارد، چه برسد به سرمایه گذاری در طرح هایی چون آبخیزداری و... دولت که در این زمینه ها سرمایه گذاری نمی کند، بخش خصوصی هم طبیعتا قادر به این کار نیست و این همزمان شده با افزایش جمعیت و فشار بر منابع آبی کشور. سدهای ما هم اکنون تقریبا خالی هستند به غیر از سد کرخه و حوزه «دز» که بارندگی زیاد بوده، بقیه سدها و حوزه ها سطح آب به شدت کاهش یافته است. اما وزارت نیرو چیز دیگری می گوید و با نظر شما مغایر است. متولی آب کشور نظر دیگری دارد. * وزارت نیرو برخورد دوگانه دارد. اطلاعات پشت صحنه را نمی گوید و از افشای حقایق می ترسد. مبادا که گناهکار شناخته شود. وزارت نیرو برخورد دوگانه دارد. اطلاعات پشت صحنه را نمی گوید. از افشای حقایق می ترسد مبادا که گناهکار شناخته شود. شما از اطلاعات پشت صحنه خبر دارید؟ من عضو اتاق فکر وزارت نیرو هستم. متاسفانه آقای در وزارت نیرو تنهاست، هیچ کس با او نیست، زیرمجموعه وی با وزیر هماهنگی ندارند و حاضر نیستند سخن حق را بپذیرند. وزارت نیرو می گوید آب های تجدیدپذیر زیرزمینی ما در سال ۳۳ میلیارد مترمکعب است، اما برداشت کنونی ما از این مخازن، ۶۲ میلیارد متر مکعب رانشان می دهد و این یعنی ۲۹ میلیارد مترمکعب کسری و اضافه برداشت که فاجعه است. البته چنانچه مقدار ۱۲ میلیارد مترمکعب آب در فرآیند بازگشت و بازچرخانی به مقدار ۳۳ میلیارد مترمکعب اضافه شود، رقم ۴۵ میلیارد مترمکعب به دست می آید، اما در این صورت هم باز، حدود ۱۷ میلیارد مترمکعب بیلان منفی داریم ولی وزارت نیرو این مقدار را ۶ میلیارد مترمکعب اعلام می کند. چرا و چطور این کار را می کند؟ این وزارتخانه حقیقت عریان را نمی گوید. او متوسط ۳۰ سال گذشته را اعلام می کند. می گوید متوسط برداشت منفی آب از ذخایر زیرزمینی در طول ۳۰ سال گذشته ۶ میلیارد مترمکعب است ولی کسی نیست به این افراد بگوید، وقتی از تورم سالانه سخن می گویید، متوسط سال های گذشته را مد نظر ندارید، شما تورم به روز را باید اعلام کنید و اکنون بیلان منفی آب و برداشت آب های اضافی از مخازن زمینی، از ۶ میلیارد مترمکعب به بیش از ۱۵ میلیارد متر مکعب رسیده و این رقم را باید بگویند که از گفتن آن می ترسند. آن اختلاف نظر من با وزارت نیرو که شما می گویید، همین جاست. آقای دکتر، وزارت نیرو چه یا از که می ترسد؟ آنان می ترسند به خاطر اینکه فکر می کنند اگر واقعیت ها را بگویند شریک جرم محسوب می شوند. از اتاق فکر بگویید. آنها بر اساس چه منطقی واقعیت را وارونه می گویند و چگونه در برابر افرادی مثل شما حقایق را پنهان می کنند؟ در اتاق فکر، دیگر سر من که نمی توانند کلاه بگذارند. ولی سر دیگران کلاه می گذارند. عرض کنم دنیا به این نتیجه رسیده که حداکثر به میزان ۴۰ درصد از آب تجدیدپذیرش استفاده کند. و اکنون آب های تجدیدپذیر واقعی ما ، نه ۱۳۳ که ۸۸ میلیارد مترمکعب است و ما فقط مجازیم مقدار حدود ۳۳ میلیارد مترمکعب برداشت کنیم ولی این برداشت اکنون ۸۸ درصد کل آب های تجدیدپذیر است. ما که از دنیا بیشتر بلد نیستیم. حداقل در احیای دریاچه ارومیه، ۷۱ نفر از بهترین متخصصین دنیا را آوردیم تا به ما در روند احیای دریاچه کمک کنند. اکنون باید بر اساس توانایی و ظرفیت کشور برنامه ریزی کنیم، اما برنامه ششم ما، اصلا با منابع کشور همخوانی ندارد. آقای کلانتری، باز آمدیم به برنامه ششم. در همین برنامه، قرار است برای عملیات آبخیزداری و آبخوان داری در ۱۴ میلیون هکتار از اراضی کشور، ۱۴ هزار میلیارد تومان بودجه اختصاص دهند. آیا به نظر شما این مقدار بودجه را دولت به این طرح ها اختصاص می دهد؟ پاسخ من نه است. نمی دهد. ندارد که بدهد. خوب اگر موضوع آب، برای کشور حیاتی است. خطر و بحران جدی است و خطر مهاجرت گسترده در پیش است و تنش ها و بحران های فراگیر در کمین است، چرا شاهد رفتار کج دار و مریز هستیم و چرا مدیران تصمیم جدی نمی گیرند؟ چرا از من سوال می کنید، بروید از رییس جمهور بپرسید! از رییس سازمان برنامه و بودجه بپرسید. به نظر من برای آن طرح هایی که گفتید، اینقدر بودجه نمی دهند. آقای کلانتری! شما به عنوان وزیر اسبق کشاورزی، رییس خانه کشاورز، عضو اتاق فکر وزارت نیرو، مشاور معاون اول رییس جمهور، رییس ستاد احیای دریاچه ارومیه و... چه راه حلی به نظرتان می رسد و برای نجات از این وضعیت، چه راهی را توصیه می کنید؟ * در ۵ ماه گذشته حتی یک ریال هم برای احیای دریاچه ارومیه نداده اند. ایران هنوز نیازمندی های مالی خود را نمی تواند از منابع داخلی تامین کند. ببینید اکنون ۵ میلیون بیکار تحصیلکرده دانشگاهی داریم. برای ایجاد کار به این تعداد از جوانان ایران، حداقل به ۵۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری نیاز داریم. همین دو هفته قبل، نامه ای به دکتر جهانگیری نوشتم و گفتم قادر به احیای دریاچه ارومیه نیستم چرا که در ۵ ماه گذشته، یک ریال هم برای این کار اختصاص نداده اید. در این موارد، منابع را باید دولت تامین کند. بخش خصوصی که نمی تواند تعهدات دولت را به عهده بگیرد. دریاچه ارومیه قابلیت احیا دارد به شرط آنکه منابع مالی مورد نیاز دراختیارش باشد. آقای کلانتری شما که می گویید دولت ندارد که بدهد پس از چه کسی شکایت و گلایه می کنید؟ انتظار دارید چه بگویم. خوب ندارد بدهد و وقتی هم ندارد باید از طریق سرمایه گذاری خارجی جبران کنیم. باز هم تکرار می کنم، اوضاع آب ایران با سیاست های موجود، بهتر از این نخواهد شد. ولی به نظر من، دولت با تمام این «نمی تواند»هایی گه گفتید، می تواند و باید بیش از این مساله را جدی بگیرد و در فکر تامین منابع مالی پروژه ها باشد. برادر من! الان تمام فکر و ذکر دولت این است که حقوق پرسنل خود را بدهد. نفت را می فروشد، مالیات را می گیرد، منابع را صادر می کند و عوارض را هم می گیرد، ولی حتی از پرداخت حقوق پرسنل خود هم ناتوان است. منظورم این نیست که باید کشور را رها کرد. نه، بلکه راه های دیگر را باید جستجو کرد. باید سرمایه گذاری کرد. این طور که شما سخن گفتید، ما راهی نداریم جز آنکه دست به دعا برداریم و چشم به آسمان بدوزیم! * دولت حتی قدرت پرداخت حقوق ۴ تا ۵ میلیون پرسنل خود را ندارد چه برسد به سرمایه گذاری در طرح هایی چون آبخیزداری و... نه! دعایمان هم مستجاب نمی شود و خدا باران را زیاد نمی کند. بنده عرض می کنم تامین منابع ممکن است ولی سیاست های اشتباه ما اجازه این کار را نمی دهد. خیلی از کشورها به رغم نداشتن منابع مالی کافی، منابع آبی خود را حفظ کردند. مثل کشور مصر که از زمان عبدالناصر، سد آسوان را ساختند و از کشور ژاپن کمک مالی گرفتند و با حفظ منابع آبی، کشاورزی خود را توسعه دادند. نکته مهم این است که سیاست های آنان طوری بود که دیگران کمک کردند، ولی برادر من! وقتی سیاست های تو به گونه ای است که هیچ کس حاضر نیست مشارکت کند و خودت هم نداری و تمام درآمدهای تو، حتی هزینه های جاری ات را هم پوشش نمی دهد. دولت به قدری بزرگ شده که منابع مالی اش قادر نیست حتی حقوق ۴ تا ۵ میلیون پرسنل خود را تامین کند و بنابراین دیگر پولی نمی ماند که خرج پروژه ها کند. نمونه این ناتوانی را می توانید در مقدار بودجه های عمرانی ببینید که هر سال آب رفته است. منابع آب ما اندک است ولی اضافه برداشت می کنیم. کمبودهای برنامه های پنجم و ششم، مصیبت های چاه های مجاز و غیرمجاز، فشار، تاراج منابع آب و منابع مالی بدون جایگزین و... خوب رسیدیم به موضوع چاه ها! آقای دکتر، واقعیت این است که اکنون دیگر بین چاه مجاز و غیرمجاز، تفاوتی وجود ندارد. چرا که دست در دست هم، در مکیدن و بلعیدن منابع و ذخایر مظلوم کشور شریکند و اکنون کفگیر به ته دیگ خورده است. از ۶۰۰ و اندی دشت بی گناه کشور، ۳۰۰ و اندی در معرض خطرند و اگر نشست کنند، برای همیشه با ملت ایران خداحافظی می کنند و به تاریخ می پیوندند و تازه فاجعه آغاز می شود. اکنون دیگر مقصریابی چه فایده ای دارد. مجازات مثلا حسین قلی خان ها دشت های ما را که زنده نمی کند. اکنون چه باید کرد. چطور باید به شاهراه توسعه پایدار برگردیم و چگونه کشورمان را از این بحران نجات دهیم. اگرچه مجازات مقصران نیز در جای خود اهمیت دارد، ولی بفرمایید اولویت ها کدامند؟ حالا به شما می گویم چه باید کرد. عرض کنم، نه این دولت و نه حکومت، اهل این حرف ها نیستند. همان ابتدای مصاحبه گفتم که پیوستگی بهره وری و استحصال آب، اصلا گسسته است. برترین اولویت به نظر من، توقف ۳۵ تا ۴۰ درصد میزان استحصال آب است و به هر قیمتی که شده، باید این اقدام صورت بگیرد. ارزش مملکت بیش از اینهاست. آیا به نظر شما دولت زیر بار این مسوولیت می رود یعنی به هر قیمتی، اقدامی را که گفتید انجام می دهد؟ فرض کنیم دولت ۳۵ درصد مصرف آب را کم کرد، بعدش چه؟ مهم ترین اقدام همان است که گفتم. بعد از آن سرمایه گذاری، جلب سرمایه گذاری خارجی، افزایش بهره وری، استفاده از آب مجازی، افزایش سهم صنعت، کاهش سهم کشاورزی. بدین ترتیب کشاورزی اولویت آخر می یابد ولی با بالاترین بهره وری. دولت باید بپذیرد. مثلا اگر احیای دریاچه ارومیه را می خواهیم، باید مصرف آب درصدی از کشاورزان کاهش یابد، چاره ای جز این نیست. در احیای دریاچه و احیای زمین های ایران و منابع آب های زیرزمینی، طبیعتا عده ای متضرر می شوند. آقای کلانتری، فرض کنیم، شما بار دیگر وزیر کشاورزی بشوید. در این صورت سه تا از مهم ترین اولویت های کاریتان کدام ها خواهد بود؟ بدون تردید اول: کاهش مصرف آب، دوم: افزایش سرمایه گذاری برای افزایش بهره وری... سرمایه گذاری دقیقا در کجا؟ * اگر جلوگیری از یک مترمکعب بخار یک دلار هزینه داشته باشد، توجیه اقتصادی ندارد. هر جا که توجیه اقتصادی داشته باشد. توجیه اقتصادی آنجایی است که با آب کمتر بتوان درآمد بیشتری کسب کرد. به نظر شما، عملیات آبخیزداری و آبخوان داری توجیه اقتصادی ندارد؟ شما چسبیده ای به آبخیزداری! نگرانی شما از این بابت قابل ستایش است و من هم می دانم، این کارها مهم است، اما اولویت همان است که گفتم. میزان مصرف و استحصال را باید ۳۵ تا ۴۰ درصد کاهش بدهیم. عملیات آبخیزداری هم باید توجیه اقتصادی داشته باشد. سوال خود را به گونه ای دیگر مطرح می کنم. آیا شما قبول دارید که سالانه حدود ۲۸۰ میلیارد مترمکعب از میزان بارش سالانه کشور بخار می شود و به هوا می رود، آیا نمی توان بخشی از این میزان هنگفت ۲۸۰ میلیارد مترمکعبی تبخیر شده را مهار کرد؟ به مقدار کم. اگر جلوگیری از یک مترمکعب بخار، یک دلار هزینه داشته باشد، توجیه اقتصادی ندارد و اگر این تلاش، از شیرین کردن آب دریا گران تر تمام شود، پاسخ منفی است و باید به شیرین سازی روی آورد و البته منظور من برتری شیرین سازی آب دریاها نیست. این مصاحبه در اینجا به علت کمبود وقت دکتر کلانتری نیمه تمام رها شد. در حالی که، سوالات فراوانی از جلو دیدگان مصاحبه گر، رژه می رفتند و کلانتری قول داد، در فرصتی دیگر به سوالات باقیمانده پاسخ گوید. تعدادی از این سوالات عبارتند بودند از: موضوع شیرین کردن آب و راه اندازی تاسیسات نمک زدایی در کناره های خلیج فارس و دریای عمان، موضوع انتقال آب از برخی استان ها به استان های دیگر، معضل پروژه انتقال آب دریای خزر به کویر مرکزی (سمنان)، عملکرد وزارت کشاورزی و موضوع کاهش مصرف آب در این بخش و تغییر الگوی مصرف آب کشاورزی، موضوع و پدیده پیشروی کویرها و حمله ریزگردها و تاکید بیشتر در موضوع بحران دشت ها و پدیده فروچاله ها، از بین بردن جنگل ها و مراتع و... منبع: ساعت 24
شنبه ، ۳۰مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 55 آنلاین]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها