محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829578749
منافقین و سینما؛ اندر حکایت خیانت های پیش از سال شصت و هفت - پایگاه علمی خبری ایران ویج
واضح آرشیو وب فارسی:ایران ویج: ماجراهای مربوط گروهک موسوم به سازمان مجاهدین خلق را می شود در زمره داستانی ترین اتفاقات تاریخ معاصر ایران قرارداد. امروز مردم ایران این گروهک چپ گرا را منافقین خطاب می کنند و دسته های جورواجور سیاسی کشور، چه پوزیسیون و چه اپوزیسیون، همگی از آن ها بیزارند؛ اما آیا از ابتدا هم چنین بوده؟ خلقی ها در ابتدا جزو مبارزان انقلابی بودند. آن ها مسلمان هایی اند که مارکسیسم را با توجیه (علم مبارزه) به آموزه های فکری شان راه دادند و انحراف و انشعاب و… کم کم شروع شد. این اتفاقات همه برای قصه شدن عالی اند و حتی اگر روزی تتمه ی برو بیای منافقین هم از بساط کره ارض جمع شود، این قصص عجیب و غریب می توانند آیینه ای باشند برای دیدن روز و فرداروز خودمان. مجاهدین خلق بعد از انقلاب هم داستان های غریبی رقم زدند. لایه در لایه ترین سناریوهای امنیتی و پلیسی را می شود درباره همین گروهک نوشت. این قصه هنوز هم کشش اولیه اش را حفظ کرده . ماجرای سازمان مجاهدین خلق از ابتدا تا امروز و همچنان و همواره عبرت است و آموزش. نه اینکه این تروریست های دست از مغز شسته با دست های آلوده به خون شان و پاهای در کفش های سراسر قهقرا فرورفته که بر سنگفرش لج کوبیده می شوند، شمایل زیبایی داشته باشند، نه؛ قضیه این است که ظرفیت انسان ها در خوب بودن و بد بودن را می شود میان ماجراهای مربوط به چنین گروه هایی دید. امسال دو فیلم درباره سازمان مجاهدین خلق ساخته شدند. یکی «سیانور» که به قبل از انقلاب مربوط می شد و دیگری «امکان مینا» که به اتفاقات اوایل انقلاب مربوط است. اما متاسفانه هر دوی این فیلم ها متوسط هایی اند که نمی شد دوست شان داشت. کمال تبریزی با بضاعتی که در اختیار داشته، کارگردانی نسبتاً خوبی را ارائه داده است. مشکل اصلی را باید از فیلمنامه دانست. ما شهرک سینمایی درست درمانی برای دوران های پهلوی دوم و اوایل انقلاب نداریم و این کار هر کارگردانی را برای ساخت اثری در آن فضاهای تاریخی مشکل می کند. اما تمام تجربیات کمال تبریزی تا به امروز برای لو ندادن این فقرات منکسره که در کمرکش سینمای ایران تق و لق می کنند، به کار آمده و خوب هم کار کرده. نمی شود ایراد فاحش چندانی از تکنیک تبریزی گرفت. او حتی در جاهایی نمک کمال تبریزی بودن را هم در شوربای فیلم ریخته تا از بی حالی قصه بکاهد؛ اما اگر تکنیک تمام کارگردان های دنیا هم در قفای قصه ای ضعیف و بی رمق قرار بگیرد، باز نتیجه درخوری به دست نخواهد آمد. ایده فوق العاده است. انتخاب چنین ایده ای واقعاً عالی بود و منوچهر محمدی خوب فکری به سرش زده. او کارگردان مناسبی هم انتخاب کرد اما نویسنده مناسبی خیر. فرهاد توحیدی مدرس خوبی برای درام نویسی است و خودش هم فیلمنامه های موفقی در کارنامه دارد اما فضای امنیتی و پرشیب و نشیب اول انقلاب را نتوانسته در چهره قصه حلول بدهد. امکان مینا وقتی شروع می شود انگار عشقی است اما در ادامه به سمت پلیسی شدن می رود و به آن نمی رسد. فیلم لوس و لوث از آب در آمده. هیچ چیز قوام پیدا نمی کند و جا نمی افتد. فضای داستان شبیه به سریال های خانوادگی دهه شصت است و با حال و هوای پر از رموز و غموض گروهک های مختلف الشکل اول انقلاب نسبتی ندارد. نه انگیزه تروریستهای منافقین مشخص می شود و نه دلیل اغفال شدگان برای پیوستن به این گروهک همدلی برمی انگیزد. توبه و جبران بعدی آن فرد اغفال شده و اقدام عجیب همسر کسی که اغفال شده بود و حالا توبه کرده هم مهمل است. یک اگشن اسلوموشن هم در انتهای کار تعبیه شده که غیر از بی مزگی داستانی اش، از لحاظ سبک بصری آدم را یاد اگشن های اسپاگتی در دهه های ۶۰ و ۷۰ میلادی ایتالیا می اندازد، فیلم هایی که تا مدت ها وقتی قرار بود از فیلم بد مثال زده شود به آن ها اشاره می شد؛ یعنی قبل از اینکه بزن بزن های چاخان هندی در محاورات منتقدین استخدام شوند و عامه پسندهای ایتالیایی را بازنشسته کنند. البته تبریزی صحنه را چندان بد در نیاورده اما معروف است که می گویند میزانسن از دل فیلمنامه در می آید و وقتی در فیلمنامه چیز دندانگیری نبود، چه می شود کرد؟ آیا می شود از یک کارگردان انتظار معجزه داشت؟ به هرحال باید امید داشته باشیم که این داستان ناموفق باعث نشود تمام افراد بعدی هم از تحریر و تولید ایده هایی بر اساس ماجراهای مربوط به مجاهدین خلق منصرف شوند و ما همچنان بمانیم و فیلم های آپارتمانی در کلانشهرها با ماجراهایی در کمند چند کلیشه جا افتاده مثل خیانت، تنهایی انسان، هجوم خاطرات گذشته، تردید در متولد کردن یک کودک و…
جمعه ، ۲۹مرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایران ویج]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 52]
-
گوناگون
پربازدیدترینها