تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836157354
خطر! جوانان ایرانی مشغول کار نیستند - پورتال خبری و سبک زندگی
واضح آرشیو وب فارسی:برترینها: هفته نامه تجارت فردا - فاطمه شیرزادی: رئیس جمهوری در ضیافت افطار با فعالان اقتصادی، بیکاری جوانان را خطری بزرگ برای جامعه توصیف کرد: «در سه سال اخیر و به رغم مشکلات، هر سال حدود 450 هزار شغل خالص ایجاد شده است؛ رقمی معادل یک میلیون و 345 هزار شغل و این حرکت بزرگی است و البته تا رسیدن به رقم اشتغال مورد نیاز، فاصله داریم. درست است که می گوییم میزان بیکاری در کشور 11 درصد است اما این رقم در بین جوانان 19 تا 34 سال حدود 30 درصد است و این خطر بزرگی برای جامعه است.»1 کارشناسان نیز معتقدند اگر نرخ بیکاری جوانان دو برابر نرخ بیکاری کل باشد، از نظر نرخ بیکاری دچار بحران شده ایم. بر این اساس به نظر می رسد در حال حاضر ما در وضعیتی کاملاً بحرانی قرار داریم. اما این وضعیت بحرانی فارغ از آثار اقتصادی، چه تبعات اجتماعی به دنبال دارد؟ اسفندماه 93 علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در این باره گفت: «طولانی شدن دوره انتظار برای ورود به بازار کار، افت انرژی و انگیزه نیروی کار برای حضور قوی در عرصه تولید و خدمت رسانی، دلسردی و ناامیدی در نیروهای جوان کشور، اشتغال اجباری در بخش هایی مانند دلالی و سوداگری برای فرار از بیکاری و همچنین تامین نیازهای مالی و قرار گرفتن در مشاغلی که فرد تخصص و علاقه خاصی نسبت به آن ندارد از آفت های بیکاری در کشور است.» او همچنین بیکاری را یکی از مهم ترین دل مشغولی ها و نگرانی های خانواده های ایرانی برشمرده و عنوان کرد: «ترس از بیکار ماندن فرزندان به شدت والدین را می آزارد.» اما تبعات بیکاری ممکن است خطرناک تر از این هم باشد؟ دی ماه سال گذشته، اصغر جهانگیر، رئیس سازمان زندان های کشور، با اعلام اینکه متوسط سنی مجرمان کشور از 36 سال به 30 سال رسیده، در تحلیل این تغییر اظهار کرد: «این مساله نشان دهنده وقوع اتفاقاتی در بخش های اقتصادی، اجتماعی و... جامعه است. دو جرم مهم ما مواد مخدر و سرقت است که می دانیم مواد مخدر ارتباط تنگاتنگی با بیکاری، عدم اشتغال و وضعیت مرزهای کشور دارد؛ همچنین بیشترین حجم سرقت هایی که در کشور ما انجام می شود، سرقت های سبک است که این نوع سرقت ها نیز به دلیل مشکلات اقتصادی اتفاق می افتد.» جهانگیر در گفت وگو با ایلنا افزود: «اگر برای جوانان شغل ایجاد نکنیم و جوانان ما منبع درآمدی نداشته باشند؛ لاجرم بدهکار می شوند و ممکن است که این بدهکاری، بزهکاری را نیز به دنبال داشته باشد.» اما آیا میان افزایش بیکاری و آمارهای ارتکاب جرم رابطه معناداری وجود دارد و انگیزه فرد بیکار برای ارتکاب جرم بیشتر است؟ علاوه بر افزایش میزان جرائم، بیکاری جوانان می تواند چه تبعات دیگری برای جامعه در پی داشته باشد؟ بیکاری بر کدام دسته از آسیب های اجتماعی اثرگذار است؟ بیکاری و به ویژه بالا بودن آمار بیکاری جوانان چه خطراتی برای جامعه به دنبال دارد؟ با توجه به اینکه نمی توان بیکاری را به سرعت ریشه کن کرد، آیا می توان برای کاهش آثار مخرب اجتماعی آن حتی به صورت مقطعی، راهکارهایی ارائه کرد؟ یکی از ویژگی های بیکاری در ایران، بیکاری فارغ التحصیلان است؛ در سال های اخیر بسیاری از جوانانی که شغلی نیافته اند، مقاطع مختلف تحصیلی را یکی پس از دیگری پشت سر گذاشته اند، ولی تعداد قابل توجهی از آنها حتی با به پایان رساندن مقطع دکترا، هنوز به شغلی دست نیافته اند. آیا خطرات بیکاری این قشر با تبعات معمول بیکاری متفاوت است؟ آیا بیکاران تحصیل کرده کمتر از دیگر بیکاران مرتکب جرم می شوند؟ آیا بیکاری این قشر آسیب ها و خطرات دیگری به دنبال دارد؟ با توجه به خطرات بیکاری و تبعات تورم و فقر برای جامعه، رفع کدام یک از این دو مساله باید از سوی دولت در اولویت قرار بگیرد؟ چرخه مخرب نرخ بالای بیکاری در میان جوانان به ویژه فارغ التحصیلان دانشگاهی که توسط مرکز آمار ایران در فروردین ماه امسال بین 23 تا 26 درصد اعلام شده است می تواند اثرات اقتصادی و اجتماعی بسیار نگران کننده کوتاه مدت و در عین حال نتایج مخرب چرخه ای تشدید شونده بلند مدتی داشته باشد که می بایست به صورت جدی مورد توجه سیاستمداران و اولیای امور، اقتصاددانان و جامعه شناسان قرار گیرد. در واقع بیکاری زودرس و اولیه نیروی کار جوان نه تنها می تواند پیامدهای منفی بر اشتغال پذیری آتی و پایدار آنها داشته باشد بلکه اثرات مخربی نیز بر اعتماد به نفس آنان، نقش و رویکرد اجتماعی آنان و همچنین نتایج زیانبار اقتصادی بر ساختار کلان کشور به دنبال داشته باشد. به بیان دیگر بیکاری نیروی کار جوانی که قادر به فعالیت مفید اقتصادی و امرار معاش نیست علاوه بر اینکه می تواند منجر به افزایش خطرات ناشی از عدم پویایی اقتصادی از جمله مهارت زدایی و بیکاری پیش رونده شود، معضلات فردی و اجتماعی دیگری اعم از فقدان انگیزه، آشفتگی روحی و روانی، حاشیه نشینی و گوشه گیری اجتماعی، اعتیاد و بزهکاری و دیگر مخاطرات سلامت جسمی و روانی را نیز در پی خواهد داشت. جملگی این مسائل و مخاطرات باعث می شوند که نیروی آماده به کار جوان به ویژه فارغ التحصیلان دانشگاهی خود را در معرض مخاطره گرفتاری در چرخه باطلی از بیکاری اولیه و پیش رونده ببینند که در این یادداشت اجمالاً به جنبه هایی از آن اشاره می شود. در واقع در حالی که اشکالات و کاستی های متعددی از طرفین موضوع یعنی هم طرف تقاضا شامل بخش های مختلف اقتصادی شامل صنعت، کشاورزی و خدمات و هم طرف عرضه شامل بخش آموزش و تربیت نیروی انسانی و دولت و برنامه ریزان از دیگر سو پیرامون موضوع بیکاری جوانان بر یکدیگر وارد است، این نوشتار کوتاه سودای بررسی این علل و عوامل را در سر نداشته و تمرکز اصلی آن مروری بر پیامدهای بیکاری جوانان به ویژه از منظر فردی و اقتصادی-اجتماعی است. در فاز اولیه چرخه اشتغال، وقتی نیروی کار جوان پا به سن فعالیت اقتصادی می گذارد و به بیانی از فرآیند تحصیل دانش و مهارت از طریق آموزش های مقدماتی و آکادمیک فارغ می شود، از بیکاری اولیه (عدم جایابی در بازار کار در اولین مواجهه جدی با آن) به عنوان چالش و مخاطره اصلی نیروی کار در فرآیند ورود و پیوستن به بازار کار می توان نام برد. توجه به بیکاری اولیه از آن جهت بسیار حائز اهمیت است که وقتی فارغ التحصیلان دانشگاهی و به طور کلی جوانان به دلایل مختلفی به طور مثال فقدان دانش، مهارت یا تجربه لازم و مورد نیاز در بازار کار قادر به یافتن شغل نمی شوند و از جذب و پیوستن به بازار کار باز می مانند، به طور طبیعی دوره جست وجوی شغلی آنها طولانی تر می شود. این طولانی تر شدن دوران جست وجوی کار، باعث تشدید فاصله و نابرابری فرصت های شغلی پیش روی آنان در برابر نیروی کار شاغل می شود. چرا که با گذر زمان و طولانی شدن دوره بیکاری، این قشر از نیروی آماده به کار علاوه بر آنکه فرصت افزایش سابقه و تجربه کاری در بازار را از دست می دهد، به مرور اثربخشی و بهره وری دانش و مهارت فعلی آنان به واسطه گذر زمان رو به کاهش گذاشته و نیاز به به روزرسانی این دانش و مهارت به طور روزافزونی افزایش می یابد. لذا با طولانی تر شدن دوره بیکاری اولیه، امکان واجد شرایط بودن و اخذ فرصت های شغلی موجود و آتی در بازار کار برای نیروی کار جویای کار روزبه روز کاهش می یابد. در چنین شرایطی، جوانان جویای کار به طور طبیعی و گاه از روی ناچاری به گزینه دیگری روی می آورند که آن خود می تواند مخاطرات و اثرات جانبی خاص و گاه تشدید کننده بیکاری را در پی داشته باشد. در واقع در شرایط بیکاری، جوانان به اولین فرصت شغلی موجود که غالباً موقعیت شغلی موقتی یا کوتاه مدت است، چنگ می زنند. در چنین موقعیت های شغلی زودگذر و موقتی، علاوه بر آنکه پایداری و امنیت شغلی شکننده است، معمولاً سطح حقوق و مزایای کاری و اجتماعی نیز از استانداردهای رایج بازار پایین تر بوده و مهم تر آنکه معمولاً سطح آموزش ها یا مهارت های حین کار پایین یا غیر مرتبط با دانش و مهارت اصلی متصدی آن شغل هستند. بر همین اساس این دست از موقعیت های شغلی موقتی کمتر از سوی کارفرمایان جدی گرفته می شوند و در سوابق کاری و اجرایی فرد برای احراز مشاغل پایدار ارزش آفرینی خاصی ایجاد نمی کنند. صورت دیگر مشکل فوق به این صورت می تواند روی دهد که فرد تحصیل کرده جویای کار با سطح دانش و مهارت بالا جذب موقعیت های شغلی موقتی و گاه دائمی با سطح تحصیلی و مهارتی پایین شود. در چنین شرایطی، عدم تناسب شغل و شاغل، علاوه بر ایجاد نارضایتی و عدم انگیزش، باعث عدم ارتقای شغلی و مهارتی فرد شاغل می شود. مثال معروف در این زمینه رانندگان تاکسی با تحصیلات عالیه و آکادمیک هستند که در بازار کار کشورهای مختلف از جمله ایران به وفور یافت می شوند. بدین ترتیب شرایط مشاغل موقتی یا سطح پایین به نوعی باعث از دست رفتن یا کاهش فرصت های شغلی پایدار پیش روی نیروی کار می شوند. علاوه بر آن فعالیت طولانی مدت در بازار کار موقت، نه تنها انتظارات حقوق و دستمزد فرد جویای کار را پایین نگه می دارد همچنین باعث تنزل سطح انتظارات و موقعیت شغلی در بازار کار می شود. اما در سطح کلان نیز نرخ بالای بیکاری اولیه جوانان اثرات مخرب قابل توجهی بر میزان بهره وری و رشد اقتصادی در پی خواهد داشت. چرا که وقتی نیروی کار جوان ماهر و تحصیل کرده قادر به یافتن شغلی متناسب با سطح تحصیلات و مهارت خود نیست بالطبع، فعالیت های اقتصادی و کلان کشور از به کارگیری دانش و توانمندی های منابع انسانی خود محروم خواهد ماند یا به شکل محدودی بهره برداری خواهد کرد. این محرومیت یا محدودیت استفاده از دانش و مهارت های سرمایه انسانی کشور، چرخه باطلی از عدم نوآوری و خلاقیت در سطح کلان فعالیت های ارزش آفرین و دانش بنیان کشور نیز ایجاد خواهد کرد. در واقع وقتی هر دو طرف عرضه (نیروی انسانی) و تقاضا (بخش های مختلف اقتصادی اعم از صنعت، کشاورزی و خدمات) به هر دلیل ساختاری یا غیر ساختاری از فعال کردن و به کارگیری سطح بالای دانش و مهارت عاجز شوند، سیستم کلان اقتصادی کشور در دام نوعی تله یا اصطلاحاً تعادل سطح پایین دانش و مهارت گرفتار خواهد شد. برای مثال، در کشور انگلستان در دهه 90 میلادی مجموعه عوامل و اتفاقاتی دست به دست یکدیگر دادند تا کل سیستم اقتصادی کشور اعم از بخش های مختلف اقتصادی و هم نیروی کار در دام نوعی تعادل سطح پایین مهارت و دانش گرفتار شوند که باعث شد کل سیستم اقتصادی کشور از ارزش آفرینی مبتنی بر خلاقیت و نوآوری برای چند سال به دور باشد. به علاوه، خیل گسترده بیکاران به ویژه در میان جوانان و فارغ التحصیلان دانشگاهی، نه تنها می تواند منجر به کاهش سطح بهره وری و تولید ناخالص داخلی (GDP) و خلاقیت و نوآوری در کشور شود، بلکه افزایش هزینه ها و کاهش درآمدهای دولت را نیز در پی داشته باشد. زیرا در چنین شرایطی دولت مجبور به پرداخت و هزینه کرد مبالغ بیشتری برای مسائل اجتماعی (بیمه های بیکاری، بهداشت و درمان و سایر هزینه های اجتماعی مرتبط با فقر و بیکاری) می شود و در عین حال سطح درآمدهای دولت ناشی از دریافت مالیات و فعالیت های اقتصادی ارزش آفرین نیروی کار فعال، رو به افول خواهد گذاشت. در واقع نیروی کار جوان علاوه بر اینکه می تواند در دوره اولیه اشتغال خود سهم بیشتری در میزان درآمد زایی دولت داشته باشد و بار هزینه ای کمتری بر سیستم های رفاهی- اجتماعی و بهداشتی و درمانی کشور داشته باشد، به واسطه بیکاری اولیه خود از یک عنصر درآمد زا به یک عنصر هزینه زا تبدیل خواهد شد. در مقابل نیز، نیروی کار شاغل مسن تر با توجه به نزدیک شدن به دوره های کهنسالی، بار هزینه ای سنگین تری بر دوش سیستم های رفاهی و اجتماعی کشور خواهد گذاشت. این فرآیند نه تنها بازدهی و کارآمدی سیستم های رفاهی- اجتماعی را با مخاطره دوچندان روبه رو خواهد ساخت، بلکه مانع از توسعه و بهبود آنها در جهت حمایت از اقشار مختلف جامعه خواهد شد. مجموعه عوامل و پیامدهای فوق الذکر در کنار سایر مواردی که به واسطه این مجال اندک فرصت اشاره به آنها میسر نشد، جملگی ایجاب می کنند که جامعه و مسوولان امر با حساسیت و نگرانی بیشتری به چالش جذب و به کارگیری درست و متناسب جوانان در بازار کار و کاهش اثرات منفی بیکاری آنان توجه کنند. در واقع نکته حائز اهمیت این است که نرخ بالای بیکاری در جوانان نه تنها می تواند به معضلات نگران کننده فردی برای خود آنان تبدیل شود، بلکه می تواند کل جامعه را دچار چالش ها و مخاطرات اقتصادی و اجتماعی بسیار کند.
جمعه ، ۲۵تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: برترینها]
[مشاهده در: www.tnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]
-
گوناگون
پربازدیدترینها