محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1853068554
مصاحبه ای خواندنی، گفتگوی روزنامه ی Le Temps با عباس کیارستمی (اختصاصی سلام سینما) - سایت خبری تحلیلی سلام سینما
واضح آرشیو وب فارسی:سلام سینما: عباس کیارستمی برای جهانیان، از شکوه سینمای ایرانی و فرهنگِ پر از ظرافت کشوری که غرب به آن نگاهی کاریکاتوری دارد پرده برداشت. «مثل یک عاشق» و عکس هایش را در لوزان به نمایش گذاشت. چشم اندازهای طلاییِ درآمیخته با رنگِ اخرایی. ماشینی که به سوی «نامعلوم» می راند. پلان-سکانس های آهسته و فوق العاده و مناظری که وسعتِ جهان و شکنندگیِ انسان را متوجه می سازند. زیبایی شناسی و دستور زبانِ عباس کیارستمی به دیدِ همگان قابل تشخیص است. این فیلم های جاده ای که به آرامی می رانند و زبانشان را از شاعرانِ کلاسیک (عمر خیام) یا معاصر فارسی قرض می گیرند، تعادلِ معجزه آسایی بین دنیای درون و دنیای بیرون پیدا می کنند. عباس کیارستمیِ اومانسیت، در تکاپوی نزدیک شدن به رویاهای انسانی، ناآرامی های جامعه ی ایرانی را از راه استعاره ها یا با به تصویر کشیدن بچه ها، به ویژه در سه گانه ی زلزله در آوریل ۱۹۹۰ بیان می کند: «خانه ی دوست کجاست؟»، «زندگی و دیگر هیچ»، «زیرِ درختانِ زیتون». او با «پنج» که از پنج شاتِ بلند از طبیعت ساخته شده به مرزهای ذهنیت نزدیک می شود. این چهره ی همیشگیِ سینمای ایران، پشت صحنه فاش می کند که از «میزان ابیم» لذت می برد. نه برای فریب دادن تماشاگر بلکه برای تثبیت تمامِ قدرتِ آفرینشِ هنری و فرا تر از زندگی. چیزی شبیه پایان «طعمِ گیلاس»، این تصنیف منقلب کننده ی شامگاهی. آقای بادی می خواهد بمیرد. او قبر خود را بروی تپه ای حفر کرده است. در حومه ی تهران، به سه مرد مختلف پیشنهاد می دهد که در ازای دریافت پول، صبح روز بعد سر قبرش بیایند تا از مرگش مطمئن شوند، اگر نمرده بود دستش را بگیرند و دوباره به میان زنده ها بازش گردانند و یا در صورت لزوم بیست بیل خاک بر بدنش بریزند و دفنش کنند. کیارستمی، سینماگرِ پر از شک و تردید و وارث یک سنتِ هزاران ساله، غرب را مجذوب خودش کرده است. برای اسکورسیزی، «او بالا ترین سطح سینما را ارائه می کند» و در رتبه بندی انجام شده توسط گاردین، او بهترین کارگردان غیر آمریکایی شناخته شده است. پس از انقلاب ۱۹۷۹، عباس کیارستمی تصمیم گرفت در ایران بماند. این انتخاب را با یک استعاره توضیح می داد: «اگر درختی را از ریشه در آورید و در جایی دیگر بکارید، درخت دیگر میوه ای به بار نمی دهد، و اگر هم میوه بدهد، آن میوه ای که در خاک قبلی خود می داد نخواهد شد. این قانون طبیعت است. فکر می کنم اگر از کشورم فرار می کردم، به این درخت شباهت پیدا می کردم». امروز درخت کاملا بی ریشه است. او فیلم هایش پس از خروج از ایران را با سرمایه های غربی ساخته است مانند «کپی برابر اصلِ» که در توسکانی ساخته شد. استاد امروز دور تر رفته است: در توکیو «مثل یک عاشق» را کارگردانی کرده است. میوه ی جذاب ولی دور از ریشه اش که عواملش کاملا ژاپنی و به لحاظ سبکی کیارستمی وار است. با بازی های بیرونی، شخصیت هایی خارج از متن که تنها صدایشان را می شنویم، با حرکتهای دوربین طولانی و موتوریزه شده…. در یک «بار» به دانشجوی دختری که در آن تن فروشی می کند تلفنی زده می شود. پیرمردی درگیر وسواس فکری، که بیشتر در پی مصاحبت است تا ارضای جنسی اش در آن سوی تلفن است. اما دختر دانشجو دوست پسر حسودی دارد. در نتیجه این مشتری مجبور است خود را پدربزرگِ دختر زیبا جا بزند. «مثل یک عاشق» در مسابقه ی رسمی کن به نمایش گذاشته شد و در کروآزت، عباس کیارستمی با دستمال گردن ابریشمی و عینک دودی ما را پذیرا شد. چرا فیلمیرداری را در ژاپن انجام دادید؟ – نمی خواهم بگویم که عمدی در کار بود، بیشتر به شرایط ربط داشت. کارکردن در ایران تبدیل به یک آزمون شده است. ما انتخاب داریم بین پذیرفتن اجبار ها. از یک سو دشواری های کار کردن در خارج یا مواجه شدن با مشکلات در کشور خودمان. در حال حاضر من تصمیم گرفته ام به خارج بروم. چه چیزی در ژاپن آموختید؟ – نمی گویم چیزی یاد گرفته ام، ولی جواب هایی برای پرسش هایی که از خودم می پرسیدم پیدا کردم: کار کردن در جاییکه با فرهنگ آن آشنا نیستیم، با مردمی که زبانشان را حرف نمی زنیم، آیا امکان پذیراست؟ ساختن فیلمی که نکات مشترک را ورای تفاوت ها آشکار سازد وجود دارد؟ چه چیز بیشتر شما را در ژاپن شگفت زده کرد؟ – فکر می کنم چیزی که بیشتر مرا شگفتزده کرد این بود که چقدر این مردم کار می کنند. واقعا تحت تاثیر قرار گرفته بودم. سونامی سه هفته پیش از آغاز تورناژ پدید آمد. با توجه به وسعت فاجعه، با خودم گفتم فیلم ژاپنیِ من دیگر وجود نخواهد داشت. اما چند ماه بعد دوباره به ژاپن برای شروع تورناژ دعوت شدم. کار انجام شده برای دوباره سازی این کشور، پاک کردن همه ی آثارِ فاجعه و زندگی از سر گرفته را باور نمی کردم. برای من این نمایانگرِ بالا ترین سطح از مسئولیت پذیری و توان بود. درباره ی این موضوع داستانی تعریف می کنند. پیامبری به دیدن خدا می رود و به او می گوید «سونامی بیاید». خدا می پرسد «کجا؟» پیامیر نام کشوری را می برد. خدا می گوید: «نه، نه، آنجا نه». – «کجا پس؟». – «بگذار فکر کنم. ژاپن بفرستیم.» پیامبر می پرسد: «چرا ژاپن»؟. خدا: «زیرا ژاپنی ها تنها کسانی هستند که می دانند چطور با سونامی مقابله کنند». از تنهایی در ژاپن رنج بردید؟ – خیلی. دوستی دارم که به مدت چهل سال منشی کوروساوا بود. برای دیدنم به ژاپن آمد. از من پرسید: «خوبی؟» پیش از آنکه پاسخی بتوانم بدهم، گفت: «جواب نده، می دانم چه حسی داری. چون زمانیکه کوروساوا دِرسو اوزالا را در روسیه فیلمبرداری می کرد، هر شب می گریست». به او گفتم که من همیشه گریه نمی کردم، فقط بیشتر مواقع. فکر و احساس چطور در فیلم های شما شکل می گیرند… – درباره ی این مسئله می توانم ساعت ها صحبت کنم، اما زمان نداریم. در چند کلمه، فکر می کنم یک کاراکتر یا یک وضعیت را نمی شود عقلانی یا احساسی تعریف کرد. همواره تلفیقِ هر دوی آن ها در همه ی شخصیت ها وجود دارد. زدن برچسب های «عقلانی» یا «احساسی» معنی نمی دهد. هنگامیکه در یک رابطه غوطه ور می شویم، تشخیص مرز بین این دو سبک سخت می شود. چه معنایی برای واکنش هایی که در «مثل یک عاشق» کار می کنید، قائل هستید؟ – فکر می کنم که واکنش ها دقیقا برعکس اطلاعاتی که فیلم ارائه می کند، پوک و همچنین با دقتی بیشتر از آن چیزی هستند که می توانیم به تماشاگر بدهیم. در واقع اطلاعات بیش از اندازه به تماشاگر داده می شود. به نظر من واقعیت کاملا آشکار است. نباید با آن اینقدر نزدیک و بی واسطه برخورد کرد. می دانید، نگاه کردن به خورشید غیرممکن است. باید سایه ها را برای شناختن خورشید ببینید. فکر می کنم فیلمبرداری از واکنش ها بهترین راه برای دیدن چهره ی پنهان مسائل است. دیدن آنچه که محصول این داده هاست. این گونه می شود آرامشِ نگاه کردن را بدون دیده شدن تجربه کرد. در فیلم های اخیرتان، به نظر می رسد از مضمون مستند دور شده و بیشتر در سینمای داستانی وارد شدید؟ – من این را نمی گویم. احساس می کنم زمانی هم که «داستانی» می سازم قوانین مستند را رعایت می کنم. واقعا دوست دارم که شخصیت های من، قابلیت لمس کردن داشته باشند. چه جنبه هایی از آفرینش سینماتوگرافی را ترجیح می دهید؟ – جنبه ی بچگانه اش. همه این ها یک بازی بیشتر نیست. هر کاری انجام می دهید، استفاده از تخیل شماست. فردی را می گیرید، اسم و شغل دیگری به او می دهید. به او می گویید: «این خانه ات، زنت، دخترت…» کار کردن همواره یک لذت است، یک تفریح. سختی ها زمانی آغاز می شوند که اثرتان را قضاوت می کنند. اینجا مسئله ی دیگری است. بازی جدی می شود. درسِ سینما می دهید؟ – نه من در آتلیه های تمام دنیا شرکت می کنم. با مردم کار می کنم. سینما را نمی شود یاد گرفت یا یاد داد. مسائل تکنیکی یاد داده می شوند اما هنر نه. مدارسِ سینمایی می توانند به درد بخورند اگر به دانشجویان توضیح داده شود روزی که آغاز به کار کردند هر چه یاد گرفته اند باید فراموش کنند. مشکل اینجاست که آن ها می خواهند از تمام دانسته های خود در فیلم اولشان استفاده کنند و این ناگوار است. آماری دیدم که بر حسب آن ۸۰% دانش آموزانی که از مدارس سینمایی خارج شدند به سرعت از ساختن فیلم منصرف شدند به دلیل آنکه می ترسند. خوشبختانه من مدرسه ی سینمایی نرفتم، من هنرهای زیبا خواندم. ولی هیچ گاه نقاشی نکشیدم. از نقاشی کردن می ترسیدم. می خواستم نقاش شوم، دانشگاه مسیر من را تغییر داد. امروز، عکاسی را به سینما ترجیح می دهم. ناب تر و مستقل تر است. با این وجود به ریتم خودم در سینما ادامه می دهم، هر دو سال یک فیلم ترجمه از الهام حیدرپور
جمعه ، ۱۸تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سلام سینما]
[مشاهده در: www.salamcinama.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 112]
-
گوناگون
پربازدیدترینها