محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829469714
بازهم «اعتدال»؛ دوباره «ائتلاف»
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: ویژه سالروز انتخاب یازدهم بازهم «اعتدال»؛ دوباره «ائتلاف» تهران- ایرنا- روزنامه ایران در ویژه نامه امتداد امید با اشاره به سخنان غلامعلی دهقان، از قول وی نوشت: گام سوم در سال 96 برداشته خواهد شد، زیرا در یک سال دیگر نیز همچنان رقابت میان جریان فکری سیاسی آرمانگرایی صرف و جریان فکری سیاسی آرمانگرایی واقعیت بین خواهد بود.
در این گفت و گو که با سخنگوی حزب اعتدال و توسعه انجام شد و به قلم مرتضی گلپور به چاپ رسید، می خوانیم: دولت یازدهم محصول ائتلاف دوگانه و البته نانوشته اعتدالی ها و اصلاح طلبان است که در نهایت به ائتلاف سه گانه اعتدالی ها، اصولگرایان میانه و اصلاح طلبان بدل شد. از این رو می توان گفت «واقعه» خرداد 92، به« فرآیندی» تبدیل شد که در سال 94، دومین محصول آن به ثمر نشست. اما آیا فرایند به پایان رسیده است؟ او یک گام نیز پیشتر رفته و معتقد است که در نهایت، با تسلط کامل جریان فکری سیاسی آرمانگرایی واقعیت بین، اساساً اعتدال به گفتمانی غالب، تبدیل می شود، تغییری که به نوبه خود شرایط، قواعد و زمینه های بازی سیاسی در ایران را تغییر خواهد داد. دهقان در گفت وگو با «ایران»، این سیر را تبیین کرده است.**برای نخستین بار در سیاست ایران پس از انقلاب اسلامی، در سال 92 شاهد شکل گیری ائتلافی بودیم که هرچند نانوشته بود، اما زمینه ساز تحولات بسیار مهمی شد. این ائتلاف، این بار به صورت رسمی و نوشته شده، محکم تر و روشن تر، در سال 94 تکرار شد، ائتلافی که از گستره اصلاح طلبان و اعتدالی ها هم فراتر رفت و اصولگرایان میانه رو را در بر گرفت. شما زمینه های شکلگیری ائتلاف 92 و دلایل تداوم و تثبیت آن در سال 94 را چه می دانید؟به قول حکیم طوس که گفت «آنکه ناموزد از گذشت روزگار، نیز ناموزد ز هیچ آموزگار» باید قبول کنیم که گذشت زمان و به تعبیر دیگر تاریخ گذشته، بهترین آموزگارهاست. اینکه پس از سه سال، در آستانه انتخابات مجلس، علاوه بر اعتدالی ها و اصلاح طلبان، ضلع سومی به اسم اصولگرایی معتدلانه هم به این ائتلاف اضافه شد، نشان دهنده رسیدن به مرحله ای از بلوغ سیاسی در میان کنشگران ایرانی است. این بلوغ، بیشتر ناشی از عبرتآموزی از تاریخ، بویژه تاریخ انقلاب اسلامی و به طور خاص، 8 سال دولت های نهم و دهم، یعنی از 1384 تا 1392 است.**فعالان سیاسی از چه چیزی عبرت آموختند؟ یعنی معتقدید نتایج حاصله از سیطره تندروها بر بخش های مختلف کشور، آنان را بر آن داشت تا به منافع ملی فکر کنند و رقابت های درونی خود را به زمان دیگری موکول کنند؟در سال 84 جریانات فکری و سیاسی، خطرهای بالقوه عرصه سیاسی کشور را نادیده گرفتند، خطری که همچنان هم وجود دارد و اگر از روی تساهل و تسامح آن را خطر قلمداد نکنیم، اما می توانیم آن را یک رویکرد غیرمنطقی و غیرکارشناسی در عرصه سیاسی بدانیم. در سال 84 فعالان سیاسی تحول خواه، بخوبی این آسیب را رصد نکردند. این آسیب دو بخش دارد؛ یکی آسیب تفکر پوپولیسم یا عوام گرایی، یعنی نه حتی عوام زدگی، بلکه بازی کردن با احساسات توده ها، آن هم برای منافع و مقاطع کوتاه مدت. آسیب دیگری که به آن بی توجهی شد، تندروی و افراطی گری بود؛ چه در عرصه سیاست خارجی که به شعارزدگی منتهی شد؛ چه در عرصه داخلی که پیامدهایش را مشاهده کردیم. لذا ما در هشت سال فوق الذکر، دقیقاً شعارزدگی و پیامدهایش را دیدیم، بویژه در طرح مقولاتی که نه تنها هیچ مشکلی از کشور حل نمی کرد، بلکه اساساً طرح آن، عقلانی و منطقی نبود و تنها دستاویزی برای دشمنان انقلاب بود تا با بزرگ نمایی این ادعاها و شعارها، منافع ملی ما را تضعیف کنند. 8 سال دولت های نهم و دهم، سه جریان فکری و سیاسی اصلاحطلب، اعتدالی و اصولگرایان معتدل را به این فکر انداخت که شکاف سیاسی اصلی کشور، شکاف میان عقلانیت و اعتدال با پوپولیسم و تندروی است.به همین دلیل بود که در بزنگاه خرداد 1392 هنگامی که احساس شد شکاف میان این اردوگاه یا جبهه سه گانه، می تواند بار دیگر آن دوره 8 ساله را تمدید کند، یکی از این نامزدها یعنی جناب دکتر عارف، ایثار و از خودگذشتگی کرد و با درک درست از مقتضیات زمانی و مکانی، انصراف داد که بحق می شود این را یک انصراف تاریخی نامید که زمینه ساز تحول جدی در تاریخ معاصر ما شده است. به این ترتیب بود که اعتدالی ها و اصلاح طلبان گام اول را خیلی خوب برداشتند.**چه شد که در گام دوم، دایره ائتلاف گستردهتر شد، درحالی که براساس تجارب کشورهای دیگر، ائتلافها پس از رسیدن به اهداف مدنظر، از بین میروند، درعین حال که جریان انحرافی مورد اشاره نیز در انتخابات مجلس حضور چشمگیر و مستقلی نداشت؟در فاصله 92 تا 94، بخشی از جریان اصولگرایی که به هر دلیلی در مقطعی از دولت های نهم و دهم حمایت می کرد، در یک جمع بندی به این نتیجه رسیدند که باید جبهه عقلانیت و اعتدال را در برابر جبهه پوپولیسم و تندروی تقویت کنند. این رویکرد را به عینه در تحولات مربوط به تصویب برجام در مجلس نهم دیدیم که ریاست وقت مجلس و دوستانشان، به عنوان سخنگوی این جریان، در یک بزنگاه تاریخی موفق شدند برجام را به تصویب برسانند. شرایط خطیر بود و جریان تندرو بسیار تقلا و تلاش کرد تا مانع تصویب برجام شود و حتی توانست 100 رأی منفی نیز جمع کند. اما آن بخشی از اصولگرایان که به آن اشاره کردم، در نهایت توانست همراه با اقلیت اصلاح طلبان در مجلس نهم، با 139 رأی برجام را به تصویب برساند. می دانیم که حتی اگر 20 رأی جابه جا می شد، نتیجه برعکس می شد.**بنابرآنچه گفتید، میتوان این طور دریافت که اضلاع سه گانه ائتلاف، با وجود حضور در یک فهرست و یک جبهه، از مرزهای هویتی خود عبور نکردند و همچنان با هویت خود به فعالیت سیاسی ادامه می دهند.همین طور است. ائتلاف ها اساساً موقتی است و براساس منافع و رقیب مشترک، شکل می گیرد. از این رو جریان های سیاسی میتوانند هویت خود را حفظ کنند، درعین حال باید با یک نگاه پروسه ای، به گونه ای رفتار کنند که اقتدار، قدرت و زمین بازی به رقیب مشترک واگذار نشود. در انتخابات هفتم اسفندماه، دیدیم که هیچ جریان سیاسی، خود را بر دیگری رجحان نداد یا خود را حق و دیگری را باطل ندانست و به همین دلیل در عناوین تبلیغاتی هم دیدیم که گفته می شد ائتلاف حامیان دولت با اصلاحات یا ائتلاف حزب اعتدال و توسعه و اصلاحات یا در وزن کشی درباره ریاست مجلس، نشان داد که جریانات فکری سیاسی تلاش می کنند هویت خود را حفظ کنند. اما مهم، تشخیص درست عمل صالح در سیاست است که این میسر نمی شود مگر با داشتن اهداف استراتژیک در سیاست و درک درست از مقتضیات زمانی و مکانی در تصمیم گیری و نوعی شناخت عرفان واقعی نسبت به جامعه و تصمیمات مهمی که می تواند آینده آن را از این رو به آن ر و کند. از این رو، می توان امیدوار بود که جامعه سیاسی ما با قاعده الاهم فی الاهم و نگاه پروسه ای به سیاست و تشخیص بموقع آسیب های احتمالی از این مرحله هم عبور کند. از آنجا که معمولا نگاه تاریخی به قضایای سیاسی دارم، شخصاً چشم انداز آینده را مثبت میدانم و دلیل آن هم چیزی نیست جز اینکه نوعی پختگی، بلوغ و درایت سیاسی در میان اهالی سیاست کشور ما اعم از اصلاح طلب، اصولگرا و اعتدالیون دیده میشود که نمونه بارز آن تحولات سه سال گذشته است.**به نظر شما گام سوم چطور برداشته خواهد شد؟ آیا ائتلاف، با شدت و قدرت ادامه خواهد یافت یا اتفاقات دیگری را شاهد خواهیم بود؟از قدیم گفته اند کار را که کرد، آنکه تمام کرد. معتقدم گام سوم را باید در ادامه گام اول که ائتلاف اصلاح طلبان و اعتدالی ها بود و در گام دوم که مثلث ائتلاف شکل گرفت و اصولگرایی معتدلانه هم اضافه شد، قلمداد کرد. امیدواریم در گام سوم، مستقل هایی که نگاه اصلاح طلبانه و اعتدالی دارند هم به این مجموعه افزوده شوند. همچنین اشخاص حقیقی که در انتخابات 92 همچنان در ناامیدی ناشی از کارکردهای دولت قبلی به سر می بردند و حدودا 15 میلیون نفر را شامل می شدند و در نهایت هم در انتخابات شرکت نکردند، امیدواریم آنان هم با درک درست از تحولات سه سال اخیر، در انتخابات شرکت کنند تا گام سوم هم به خوبی برداشته شود. واقعیت این است که رنجش ها و دلخوری هایی که باعث شد آن 15 میلیون نفر در انتخابات شرکت نکنند، مرتفع شده است. اما حال که دستاوردهای دولت را به ویژه در سیاست خارجی و تعامل سازنده با جهان می بینند، بیش از گذشته به عرصه سیاست کشور امیدوار هستند و می توان امید داشت که بیش از گذشته شاهد حضور این دسته از جمعیت ایران در عرصه سیاسی کشور باشیم. اگر بخواهم جمع بندی کنم، معتقدم گام سوم این است: همچنان اعتدال، باز هم ائتلاف.**آیا می توان این طور گفت حال که رقیب کم اثر شده است و در دو انتخابات ریاست جمهوری و مجلس، به ویژه مجلس به حاشیه رانده شده است، ائتلاف سست شده و رقابت جریان های درون ائتلاف با خود جدی تر می شود؟ائتلاف های ما می تواند رقیب مشترک بالفعل یا رقیب مشترک بالقوه داشته باشد. ما در انتخاب 84 رقیب مشترک بالقوه داشتیم، اما از آنجا که این رقیب تا سال 84 قدرت و نفوذی در تصمیم گیری های کلان کشور نداشته و بیشتر در حاشیه جریان اصولگرایی بود، خود اصولگرایان هم آن را جدی نمی گرفتند، چه رسد به اصلاحطلبان. بنابراین در یک نگاه تاریخی لزومی ندارد که همیشه رقیب مشترک بالفعل داشته باشیم. اتفاقاً سیاستمدار واقعی کسی است که بتواند سخنگوی مطالبات نامرئی جامعه باشد. جریان سیاسی درست و اصولی، جریانی است که بتواند رقیب بالقوه خود را شناسایی کند و جلوی پیروزی او را بگیرد. اما در شرایط فعلی، حال که تجربه 84 را پشت سر داریم، چه جریان پوپولیسم و تندرو حضور داشته باشد و چه نداشته باشد، باید برای نهادینه کردن گفتمان اعتدال، در جهت شکل گیری زیرساخت های این گفتمان و کادرسازی نیروها اقدام کنیم که برای این امور به زمان نیاز داریم، هرچند قرائن نشان می دهد که رقیبب پوپولیست و تندرو می تواند در این انتخابات هم حضور داشته باشد. بنابراین معتقدم همچنان شکاف اعتدال و افراط بر شکاف اصولگرایی و اصلاح طلبی مرجح است و ما به خاطر اینکه از زمان و مکان و تاریخ درس بگیریم، نباید دست به خطر بزنیم و دوباره شکاف اصلاح طلب و اصولگرا را بازسازی کنیم. به نظر می رسد در 1400 اگر زیرساخت های گفتمان اعتدال شکل گرفته و این گفتمان نهادینه شده باشد و در کنار آن، اگر جریان پوپولیسم و تندرو به مغاک و حاشیه رفته باشد و عقبه اجتماعی قابل توجهی نداشته باشد، اتوماتیک وار، شکاف های دیگر سیاسی فعال خواهد شد که بهترین آن می تواند شکاف اصولگرا و اصلاح طلب باشد آن هم از نوع خوش خیم این دو مجموعه؛ یعنی از سویی شاهد رقابت اصولگرایان عاقل و کسانی باشیم که درک درستی از مقتضیات زمان دارند و سوی دیگر این رقابت، اصلاح طلبانی حضور داشته باشند که دایره قدرت را به خوبی شناخته و نظام سیاسی هم به آنان اعتماد کرده باشد. اما به نظرم ما تا آن زمان می بایست همچنان به اعتدال فکر کنیم.**به خطر تندروی درون جریان اصولگرایی اشاره کردید. چقدر تندروی در درون جریان مقابل اصولگرایی را جدی میدانید. زیرا اکنون بسیاری از تحلیلگران اصلاحطلب همچون عباس عبدی، معتقدند که برآمدن تندروهای اصولگرا، ناشی از تندرویهای بخشهایی از اصلاحطلبان بوده است؟اساساً یک نگرانی راجع به مجلس آینده و نه تنها مجلس آینده، بلکه فضای رسانه ای و سیاسی کشور وجود دارد، همین است. حال که به تعبیر آقای باهنر بازی را 30 بر هیچ در تهران بردیم، این نگرانی وجود دارد که بخشی از دوستان اصلاح طلب ما دچار ذوق زدگی یا جوزدگی شوند. پیشتر این جو زدگی را در اصولگرایان مشاهده کردیم و در اصلاح طلبان نیز پس از شکل گیری مجلس ششم. همواره احترام ویژه ای برای دولت اصلاحات قائل هستم و منظورم این بخش وزین اصلاح طلبان نیست، بلکه مراد من کسانی هستند که در بدنه اصلاحات و رسانه ها حضور داشتند. این توهم سراغ پوپولیست های دولت های نهم و دهم هم آمد و کار دستشان داد و هر کاری خواستند کردند و هر حرفی خواستند زدند، به ویژه تئوریسین آنان آقای مشایی، حرف هایی زد که متناسب با فضای گفتمانی انقلاب اسلامی نبود و طرح این مباحث سبب تضعیف موقعیت این طیف در ساخت قدرت شد. به نظر می رسد باید از این تجربه 16 ساله اصلاحات و دولت احمدی نژاد درس گرفت و دچار یک جوزدگی و ذوق زدگی نشد. زیرا اگر یک مجموعه تند برود، از دل این تندروی قطعاً تندروی دیگری دامن زده می شود. **دولت تدبیر و امید برخاسته از ائتلاف بوده و تداوم ائتلاف هم یکی از پایه های اساسی پیروزی در انتخابات 94 بوده است. آیا می شود گفت دولت یازدهم محصول ائتلاف سیاسی است و به همین ترتیب، این دولت خواهان و در پی ائئلاف هست و تلاش خواهد کرد تا شکاف های درون ائتلافی قوام نگیرد؟دولت یازدهم قطعاً از جهت روی کار آمدن ویژگی های خاص خود را داشت. این دولت در زمان های مورد اقبال قرار گرفت که مردم نتایج تندروی هر دو جناح را دیده بودند. بنابراین بخش قابل توجهی از جامعه اعم از اصلاح طلب، میانه و اصولگرا، دنبال این بودند تا دولتی سر کار بیاید که در عرصه های مختلف بدور از افراطی گری باشد. در انتخابات اخیر، شاهد بودیم که حزب اعتدال و توسعه، حلقه واصل اصلاح طلبان معتدل و اصولگرایی معتدلانه بود و به عنوان مرکز ثقل جریان اعتدال عمل کرد. با توجه به ویژگی های سیاسی جامعه ایرانی، جریانی که بتواند با یارگیری از افرادی که رویکرد اعتدالی دارند، مدیریت سیاسی جامعه را به پیش ببرد، همچنان ضروری است. به ویژه که فراموش نکنیم خاورمیانه بنابه دلایل تاریخی و روانی و فرهنگی و جامعه شناختی، دچار نوعی تندروی دینی و فرهنگی و سیاسی هم شده است.**شما و همه فعالان سیاسی تأکید دارید که ائتلاف برای مقابله با تندروی است و تندروی مقوم ائتلاف است. در انتخابات 94 لیست رقیب تماماً تندروانه نبود و تنها 30 یا 40 درصد فهرست اصولگرایان را می شد افراد تندرو نامید. این امر چطور قابل جمع است؟ در ایران، شفاف نبودن مرزهای جناح های یک طیف سیاسی، همیشه مسأله ساز بوده است. در حقیقت طیف اصولگرا، از یک سو به راست سنتی می رسد و از سوی دیگر به جبهه پایداری. طبیعی است که آقای آل اسحاق از جهت منش و برخورد با آقای کوچک زاده اختلاف دارد و نمی توان این اختلاف را کتمان کرد. اما این اختلاف ها را کنشگران سیاسی تحلیل می کنند که مثلاً آقای آل اسحاق تندرو یا مخالف برجام نیست و حتی در دوره ای وزیر آیت الله هاشمی هم بوده است.اما باید در نظر داشت که جامعه ما استعداد زیادی در دو قطبی کردن دارد و در انتخابات اخیر، این دوگانگی در تلقی جامعه ایجاد شده بود. این باور جامعه بود که فهرست امید حامی دولت است و در طرف دیگر فهرستی که مخالف دولت و برجام است؛ هرچند می دانیم که در این فهرست 30 درصد تندرو و بقیه افرادی منطقی و کارشناسی بودند. البته نتایج انتخابات در شهرهای دیگر لزوماً از این فرمول تبعیت نمی کند. فضای سیاسی ایران پیچیده است و به راحتی نمی توان نسبت به نتایج آن پیش بینی مشخصی ارائه کرد. ضمن اینکه، علاوه بر مسائل کلان سیاسی مسائل جزئی و بومی، قومی و شعارهای انتخاباتی و قوی بودن طبقه متوسط یا فرودست هم در نتایج انتخابات در کل کشور دخیل بوده است. **دولت یازدهم کاتالیزوری برای ائتلاف میان اصولگرایانه میانه و اصلاح طلبان بوده است. اگر عامل اصلی یعنی تندروی از میان برود، آیا دولت ائتلافی بلاوجه خواهد شد؟می شود به گونه دیگری نیز به آن فکر کرد و آن این که تا مدتها پس از پیروزی هر انقلابی، اصولاً تلاش ها در جهت غالب شدن یک گفتمان و عمومیت یافتن آن بوده و پس از آن، رقابت ها از جنس و شکل دیگری خواهد بود. در اوایل انقلاب اسلامی ایران، وقتی گفتمان ملی گرایی حاکم بود، رقابت اصلی میان اسلام سیاسی و جریان ملی گرا بود و در مرحله بعد، با حذف جریان ملی گرا، رقابت ها ذیل اسلام سیاسی فقاهتی شکل گرفت که از دل آن چپ و راست و میانه زاده شد تا امروز که در سال 1395 قرار داریم. واقعیت این است که اگر گفتمان اعتدال بتواند طی سالهای 95 و با پیروزی مجدد آقای روحانی در سال 96، تا سال 1400 دیدگاه های اجرایی و فکری خود را تبیین کند، شاهد تغییر شرایط بازی سیاسی در کشور خواهیم بود. ضمن اینکه باید در نظر داشت که اساساً در این سال ها محل نزاع این است که آیا می خواهیم کشور را با آرمان گرایی صرف اداره کنیم یا با آرمان گرایی توأم با واقعیت بینی. اگر رویکرد دوم را پذیرفتیم، می بایست میان آرمان و واقعیت توازن ایجاد کنیم که این همان بحث همیشگی ما یعنی اعتدال است. خلاصه اینکه همه شواهد و قرائن نشان می دهد که بعد از 37 سال، آرمان گرایی در حال توازن یافتن با واقعیت است. مخصوص یک جناح هم نیست. در این صورت، اگر این توازن نهادینه شود و آرمان گرایی و واقعیت بینی در عرصه سیاسی جا بیفتد، این به معنای نهادینه شدن اعتدال خواهد بود. در چنین شرایط نوینی، اگر رقابت هایی شکل بگیرد، از جنس دیگری خواهد بود، مثلاً از جنس رقابت های محیط زیستی یا صنفی. هرچند باید در نظر داشت که خاورمیانه همیشه آبستن و محملی برای انواع تندروی های فرهنگی، سیاسی و دینی بوده است که نمونه های خشن آن را در منطقه می بینیم. هرچند خوشبختانه کشور ما از این گذرگاه عبور و این مسیر را طی کرده است و دیگر تروریسم در ایران به پایان رسیده است. بنابراین تا اعتدال پارادایم غالب نشده، شک نکنید که یکی از محورهای اصلی کشور اعتدال گرایی است. معنای اعتدال گرایی هم این نیست که فقط حزب اعتدال و توسعه و جبهه اعتدال گرایان یا افراد خاص فعال باشند، بلکه مبنای آن فکری است.*منبع: روزنامه ایران (ویژه نامه امتداد امید) **گروه اطلاع رسانی**9128**9131
25/03/1395
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها