تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833167163
چرا بانک ها به سمت ساخت و ساز و تجارت رفتند؟/ همیشه پای نرخ سود در میان است - شبکه اطلاع رسانی اتحادیه طلا جواهر و سکه تهران
واضح آرشیو وب فارسی:اتحادیه طلا: اقتصاد > اقتصاد کلان - تعیین دستوری و نادرست نرخ سود تسهیلات در اقتصاد ایران، بانک ها را به سمت فعالیت های اقتصادی غیراصیل برای یک بنگاه اعتباری سوق داده است؛ فعالیت هایی که پس از مدتی آثاز زیان بار آن را برای شبکه بانکی و اقتصاد کشور شاهد هستیم. مریم یعقوبی: علی دیواندری رئیس پژوهشکده پولی و بانکی بانک مرکزی که سابقه سال های مدیریت در شبکه بانکی کشور اعم از دولت و خصوصی را در کارنامه خود دارد با حضور در کافه خبر به تشریح ریشه های گرایش بانک ها به سمت فعالیت های اقتصادی غیربانکی و پیامدهای تحریم ها برای نظام بانکی کشورمان پرداخته است. از آنجایی که مخرج مشترک اغلب انتقادات به بانک ها در ایران ناتوانی این شبکه در تأمین مالی است، گفت و گو را با این پرسش آغاز کردیم که چرا عملیات اعتباری در شبکه بانکی ما بدرستی انجام نمی گیرد؟ مشکلات ساختاری باعث شده است فعالیت های اعتباری در داخل بانک ها به شکل مطلوب انجام نشود. بخشی از مطالبات معوق البته نه همه آنها یا گله و نارضایتی مشتریان از خدمات بانک ها به همین مشکل برمی گردد. در واقع "بیزنس مدل" بانک های ما دچار اشکال است. اصلاح این "بیزنس مدل" نه به هماهنگی های قانونی نیاز دارد و نه استعلامات فقهی و شرعی؛ مقوله ای است کاملا فنی که باید توسط بدنه کارشناسی بانک انجام بگیرد. بانک ها می توانند و باید این مدل های تجاری را به روز کنند و نه شرع دست آنها را بسته نه قوانین. اصلاح این مدل ها بیشتر برمی گردد به تصمیم های مدیریتی داخل بنگاه که بانک ها می توانند در جهت بهینه سازی مدل ها و روش های خود نسبت به آن اقدام و مدیریت بهتری اعمال کنند. البته نباید از حق نیز گذشت که برخی بانک ها در این مسیر اقدامات خوبی انجام داده اند و به دلیل اینکه حرفه ای تر به صنعت بانکداری نگاه کردند، به سمت اصلاح بیزنس مدل های خود حرکت کرده اند. به عنوان مثال طی یک دهه اخیر بانک ها در سطح بین المللی تغییراتی را در این راستا انجام داده اند. از آنجایی که عمدتا فعالیت های اعتباری به تمرکز نیاز دارد بنا بر این سعی شده فعالیت های خیلی پیچیده بانکی را از محیط شعبه دور کنند و شعبه بیشتر، فروشنده خدمات و بسته های اعتباری و خدمت باشد تا اینکه خود شعبه درگیر این کار شود. با انجام این اقدامات، هزینه ها بسیار کاهش پیدا کرده است چرا که با نگاهی تخصصی، تقسیم کار صورت گرفته و فعالیت های اعتباری به نوعی بهینه شده است. به عبارت دیگر باید گفت بانک ها برای حرکت به سمت شفافیت و بهینه سازی فعالیت های خود به دنبال الگوبرداری از صنعت بوده اند. بانک های دنیا از این الگوهای صنعتی الگو برداری کردند و مدل های کسب و کار خود را عوض کردند. به این ترتیب هم با هزینه کمتری کار می کنند و هم سرویس های بهتری می دهند. مثلا یکی از چسبندگی ها در نظام بانکی ما در درون سیستم، این است که خیلی به منابع اهمیت می دهند؛ رشد منابع که در ترازنامه بانکی یعنی بدهی، خیلی برای آنها مهم است که به هر قیمتی حتی قیمت های گران، تجهیز منابع انجام می دهند. این افزایش هزینه های عملیاتی بانک ها را در پی داشته است در حالی که بانکداری امروز دنیا این مدل و رویکرد را کنار گذاشته است. در این مدت دائما شاهد تکرار این پرسش هستیم که آیا مسئولان بانک مرکزی و مدیران بانکی نمی توانستند در برابر خواسته های نادرست دولت گذشته مقاومت کنند؟ پیش از پاسخ باید پرسید آیا بانک ها سپر دفاعی کافی داشتند برای اینکه این کارها را انجام ندهند و انجام دادند؟ این مسئله باید کالبد شکافی شود تا بفهمیم مشکل اصلی کجاست. یکی از موضوعات دیگر هم بحث های داخلی خود بانک هاست؛ در این خصوص به دو موضوع می توان اشاره کرد اولین مسئله مدل کسب و کار بانک هاست. واقعیت این است که مدل کسب و کار بانکی در ایران، مدلی ناکارآمد است. بانکداری دنیا در 4 دهه اخیر متحول و به طور کلی عوض شده تا جایی که روش و ساختار بانک و مدل کسب و کار بانک ها اساسا تغییر پیدا کرده و انضباط بیشتری در درون پیدا کرده اند. اصول حاکمیت شرکتی را بیشتر رعایت کردند، سیاست های احتیاطی را پیش گرفتند، استانداردهای حرفه ای نظارتی بانک های مرکزی از سوی بانک ها جدی گرفته شد، ساختارها بر مبنای تفکیک گروه های مشتریان صورت گرفته تا بتوانند ریسک ها را کنترل کنند و در عین حال خدمات بهتری هم به آنها ارائه دهند و از تمرکز روی انجام تمامی فعالیت ها در شعبه که مدل قدیمی بانکداری در دنیاست، کاسته شده و به تدریج به این سمت رفته اند که تولید خدمت را از خود بازاریابی و خدمات بعد از فروش و فروش خدمت، جدا کنند. یعنی با اصلاح مدل های تجاری مشکلات بانک های ایران حل می شود؟ نه همه مشکلات ولی بخش قابل توجهی از معضلات حل می شود یا دستکم در مسیر کاهش قرارمی گیرد. بخش دیگری از مشکلات هم به استراتژی یا همان راهبرد بانک ها برمی گردد. اشتباهات راهبردی بانک های ما طی سال های گذشته تا حدود زیادی ناشی از رویکرد و تعریف نادرستی است که نسبت به تسهیلات داشته اند. این رویکرد البته معلول رویه های غیرمنطقی حاکم بر فضای عمومی اقتصاد کشور شکل گرفته است. این نگاه باعث شده است بعضی از بانک ها از حرفه بانکداری دور شوند و به سمتی بروند که به تدریج، کارهای غیر بانکی در بانک بروز و ظهور پیدا کند. نرخ تسهیلات بانکی طی سه دهه گذشته عمدتا زیر نرخ تورم بوده است و به این ترتیب پرداخت تسهیلات به معنای نوعی توزیع رانت در جامعه بوده است. بسیاری از دریافت کنندگان تسهیلات به لطف ارزان بودن نرخ تأمین پول طی این سال ها توانسته اند فعالیت ها و سرمایه گذاری هایی را که در حال عادی فاقد توجیه بود، انجام دهند و سودهای زیادی نیز کسب کنند در حالی که این سودآوری در واقع ناشی از رانت برخورداری از تسهیلات ارزان تر از تورم بوده است. همین قیمت غیراقتصادی پول، بسیاری از ناکارامدی ها و سوءمدیریت ها را نیز جبران کرده است. بنا بر این بانک ها کم کم احساس کردند اگر شرایطی پیش آید که بخشی از این تسهیلات را خودشان مصرف کنند آن حاشیه سود برتر نصیب خود بانک می شود. بانک ها با این سؤال مواجه بودند که چرا تسهیلات را به مشتری بدهند بعد هم نگران باشند که اصل یا سود پول برنگردد یا تبدیل به مطالبات معوق شود؟ متأسفانه نمونه های فراوانی نیز هم وجود داشت؛ وارد کنندگان کالا که از ال سی استفاده می کردند، از عرضه های ارزان قیمت نظام بانکی استفاده و واردات کردند و اصل و سود بانک ها را برنگرداندند در حالی که خودشان سودهای کلانی بردند. عده ای از کارآفرینان هم که از تسهیلات نظام بانکی استفاده کردند و سودهای کلانی بردند ولی حاضر نیستند بدهی های خود را پس بدهند. این قبیل موارد باعث شد بانک ها به سمت استفاده از تسهیلات پیش بروند چرا که محاسبه می کردند با نصف نرخ تورم تسهیلات می دهند ولی حتی نمی توانند مطالبات را وصول کنند. بر این اساس برخی از بانک ها فکر کردند اگر خودشان یا شرکت های وابسته به آنها این تسهیلات را مصرف کنند سود بیشتری نصیب شان می شود بنابراین برای حوزه شرکت داری و سرمایه گذاری استراتژی تهاجمی انتخاب کردند البته باز می توانم بگویم که بانک ها قابل طبقه بندی هستند. همه بانک ها را نباید یکسان دید. بعضی از بانک ها حتی در این شرایط هم محتاطانه رفتار کردند و این کار را انجام ندادند ولی بعضی بانک ها این کار را انجام دادند و البته برای خودشان ریسک های بزرگی ایجاد کردند. یعنی وقتی به پورتفوی اعتباری آنها نگاه می کنیم می بینیم عمده این تسهیلات توسط خود بانک مصرف شده و عملا با شرایط روز، خیلی مشکل ایجاد شده است. مجموع این مسائل باعث شد بنیه بانک ها مقداری تحلیل برود و مقداری از منابع شان را خودشان سرمایه گذاری کنند، جایی هم که تسهیلات داده بودند به تدریج تبدیل شد به مطالبات معوق. دو اتفاق دیگر هم مزید بر علت شد؛ یکی از آنها تحریم بود. تحریم، دو نوع هزینه برای اقتصاد ما ایجاد کرد. یکی هزینه های مستقیم بود که مبادلات پولی را متوقف کرد و باعث شد هزینه نقل و انتقال پول، بالا برود. حتی هزینه بیش از هزینه های فاینانس رشد کرد. یعنی اگر ما در شرایطی می خواستیم از بانک های خارجی تسهیلات بگیریم، قیمتش ارزان تر بود تا اینکه بخواهیم پول خودمان را جابه جا کنیم. مثلا برای جابه جایی پول، هزینه های بیش از فاینانس می پرداختیم. این هزینه مستقیمی بود که برای اقتصاد ایران ایجاد شد. درست است که بانک ها این هزینه را می پرداختند ولی از مشتریان می گرفتند. مشتریان چه کسانی بودند؟ کارآفرینان که در نهایت باید این هزینه ها را می پرداختند و حوزه صنعت و کسب و کار هم طبیعتا اینها را منتقل می کرد به مصرف کننده و در نهایت، سطح عمومی قیمت ها بعد از تحریم، به تدریج بالا آمد. به عبارت دیگر اگر خوب نگاه کنیم، بخشی از این افزایش بابت همین هزینه های مستقیم بود. تحریم هزینه های غیرمستقیم هم داشت. هزینه غیرمستقیم تحریم این بود که خطوط اعتباری کوتاه مدت بانک های خارجی روی بانک های ایرانی بسته شد، مثل ریفایننس، یوزانس و دیسکانت ال سی و... اینها به خاطر شرایط تحریم، به تدریج به سمت صفر حرکت کرد و در مواقعی می توانم بگویم کاملا صفر شد. بانک های خارجی فقط مطالبات خود را پیگیری می کردند. از طرف دیگر ما ورودی جدید نداشتیم در حوزه ریفایننس، به ویژه یوزانس، دیس کانت ال سی ها که عملیات اعتباری متعارف بود به ویژه از طریق شعب بانک های ایرانی در خارج. در واقع فشار این محدودیت ها به نقدینگی ریالی بانک های داخلی منتقل شد. یعنی تجار ایرانی پیش از این از خطوط ریفایننس استفاده می کردند، اگزیم بانک های خارجی آنها را فایننس می کردند و... ناگهان با توقف همه این مسیرها مواجه شدند در حالی که باید به تعهدات قبلی خود عمل می کردند. از سوی دیگر فعالان اقتصادی برای ادامه کار به سرمایه در گردش نیاز داشتند در حالی که محدودیت های تحریم اجازه تأمین این سرمایه را نمی داد و به طور طبیعی فشار این نیاز به بانک ها منتقل شد. این در حالی بود که نظام بانکی با مشکلات فراوانی مانند مطالبات معوق، هزینه تامین مالی و منابع و محدودیت های تحریمی دست به گریبان بود. افزایش قیمت ارز هم به مشکلات دامن زد؛ درست است؟ بله دقیقا. موضوع دیگر هم افزایش قیمت ارز بود. افزایش قیمت ارز و افت ارزش ریال البته یک فایده برای اقتصاد ما داشت و آن هم این بود که به صادر کنندگان کمک کرد که قدرت رقابت بیشتری پیدا کنند اما ده ها زیان هم برای اقتصاد ما داشت. یکی اینکه وقتی قیمت ارز بالا می رود، سطح عمومی قیمت ها بالا می رود. اتفاقاتی که در بورس افتاد در اثر این بود در حالی که نباید آن موقع شاخص بورس بالا می رفت. و خیلی از افرادی که به هوای این افزایش شاخص به سمت بازار سرمایه رفتند بعدا متضرر شدند چون اتفاقی نیافتاده بود. نه سودآوری بانک ها و بنگاه هایی که در بورس بودند، بالا رفته بود، نه حتی پیش بینی سودشان فقط دارایی های خود را ضرب در ارز جدید کردند و ارزشش بالا رفت. مشخص است که این بعد از مدتی، مشکل پیدا می کند. یکی از آثار زیان بار این موضوع روی بانک ها بود، این باعث شد که بدهی های ارزی مشتریان، برابری اش با ریال، ناگهان سه برابر شود. هم ترازنامه بانک ها ارقام بزرگ تری را نشان دادند و هم آنها ناتوان شدند برای ایفای تعهدات خود. در این شرایط دولت یازدهم آغاز به کار کرد؟ بله. دولت جدید که سر کارآمد با این مسایل روبه رو بود، این اتفاقات محصول شرایط سالیان گذشته بود که به تدریج روی هم تل انبار شده بود. بدشانسی هایی هم مثل کاهش قیمت نفت و کاهش درآمدها اتفاق افتاد. مطالبات و نوعی تعهدات شدیدی که دولت در حوزه بانکی ایجاد کرده بود، به تدریج سررسید شد و دولت هم توان پرداختش را نداشت و طبیعتا به عنوان مطالبات معوق بخش دولتی ظهور و بروز پیدا کرد بنابراین استراتژی مسولان اقتصادی کشور این بود که اولا تورم مهار گسیخته را مدیریت کنند تا به تدریج برای ایفای تعهدات به ویژه بحث های مطالبات معوق دولت راه چاره ای پیدا کنند. در حوزه سیاسی هم دولت، تلاش کرد که در حوزه بین الملل گشایشی بوجود آورد و آزار و فشار تحریم ها کمتر شود که در آنجا توفیقات خوبی پیدا کرد. بنا بر این در یک جمعبندی کلی می توان گفت تا کنون موفق عمل کرده و برای سر و سامان دادن به شرایط به زمان بیشتری نیاز است. 22339
جمعه ، ۱۱تیر۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتحادیه طلا]
[مشاهده در: www.tgju.org]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 53]
-
گوناگون
پربازدیدترینها