تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833234397
میزان ارادت شهید چمران به امام - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: شهید چمران ذوب در امام بود. از زمانی که حضرت امام در نجف تبعید بودند با امام چه به صورت حضوری و چه توسط مرحوم حاج احمدآقا که به لبنان می آمدند، ارتباط داشت.به گزارش دولت بهار به نقل از فارس، مهدی چمران نوشت: شهید گرانقدر دکتر چمران در مورد علل پیروزی انقلاب اسلامی تحلیل جالیی دارد انقلابی سه پایه دارد که اول آن رهبری است. دوم ایدئولوژی و مکتب است که در انقلاب ما «اسلام» بود و سوم هم امکانات آن انقلاب است که امکانات انقلاب اسلامی ایران «مردم» بودند. او انقلاب کبیر فرانسه، انقلاب اکتبر شوروی، انقلاب کوبا، انقلاب هوشی مینه را مثال می زند که همه اینها ایدئولوژی، رهبری و امکانات داشتند، اما «مردم» را به شکل انقلاب اسلامی همراه خود نداشتند. مانند انقلاب اکتبر شوروی که پنج درصد مردم با آن همراه بودند، ولی سلاح و مهمات داشتند و با آن به پیروزی رسیدند و عنصر سوم آنها ناقص بود. اما عنصر سوم انقلاب اسلامی بسیار قوی بود، یعنی ما مردم را داشتیم. بنابراین یکی از پایه های اصولی و اساسی انقلاب و پشتوانه آن مردم ما بودند. اگر ما مردم را از دست بدهیم، در مقابل قدرتهای بزرگ دنیا چیزی نداریم که بخواهیم در برابر آنها بایستیم. پشتوانه سلاح و مهمات به اندازة آنها نداریم. آنها بیشتر از ما اسلحه دارند، اما آنچه که ندارند، ایدئولوژی و مکتبی است که ما داریم و به خاطر این ایدئولوژی و مکتب، رهبری از نظر ما ارزش فوق العاده ای پیدا می کند و بعد هم مردم. البته ما امکانات دیگر مانند مهمات و سلاح هم داریم، ولی اینها بدون مردم کارساز نیست. همان طوری که در طول دفاع مقدس مشخص شد آنچه که جنگ را اداره می کند بسیج مردمی است نه فقط نیروهای مسلح و سلاح و مهمات. دفاع مقدس بدون بسیج مردمی قطعاً به جایی نمی رسید. پیروزی انقلاب هم همینطور. بعد از ارتحال امام این رویکرد باید ادامه می یافت که متأسفانه در مقاطعی از این عنصر اصلی انقلاب فاصله گرفتیم و چه ضررها که نکردیم. اگر ما هر سه عنصر را داشته باشیم، اما عنصر اصلی یعنی «مردم» را که مکمل عنصر سوم است اگر به شکل کامل نداشته باشیم، در رسیدن به مقصد باید تردید کنیم. آنچه که امام به ما آموخت توجه به مردم به عنوان ولینعمتان انقلاب است. *** امام باید برای مسئولین مملکت ما به عنوان یک الگو و سمبل قلمداد شود. امامی که سعی می کرد با ساده ترین روش با مردم و مسئولین حرف بزند. از شهید چمران نقل کنم که می گفت، «زندگی امام قبل از پیروزی و قبل از آنکه قدرت اول کشور و مرد نمونه دنیا باشد، با بعد از آن هیچ تفاوتی نکرد و با همان سادگی قبل به زندگیش ادامه داد.» واقعیت این است که در دوران پیروزی انقلاب، در دوران دفاع مقدس، در دوران مشارکت سیاسی و اجتماعی و ... تصمیمی که امام می گرفت اول کسی که آن را اجرا می کرد مردم بودند. با مردم تصمیم می گرفت. مردم امام را به طور کامل پذیرفته بودند و کاملاً او را قبول داشتند. از نظر امام بقای مسئولین بسته به نظر مردم است و آنها برای خدمت به مردم مسئولیت دارند. وجود امام با مردم عجین بود و این آمیختگی در اوج خود بود. به همین دلیل امام در دل مردم نفوذی عجیب داشت و کلامی از ایشان می توانست ایران و دنیایی را تکان دهد و این به خاطر حضور همین مردم بود. رهبران بزرگ دنیا عموماً وقتی که به قدرت می رسند مردم را فراموش می کنند. زمانی که امام شخصیت اول کشور شد (که البته آن را قدرت نمی دانست بلکه مردم را قدرت واقعی می دانست) سعی می کرد ارتباطش با مردم بیشتر شود نه اینکه مردم را فراموش کند و به کناری برود و تنهایی تصمیم بگیرد. به همین سبب دائماً به مسئولین گوشزد می کرد که مردم ولینعمت ما هستند برای این مردم هرچه انجام دهیم کم کردیم و می خواست به مسئولن بگوید بحث این است که پشتوانه انقلاب ما مردم هستند. *** شهید چمران می گفت که من با برخی از رهبران انقلابی بزرگ دنیا زندگی کرده و یا از نزدیک با زندگی آنها آشنا بوده ام. مانند جمال عبدالناصر، بومیدین، رهبران فلسطین و با انقلابیون خاورمیانه و دیگر نقاط دنیا و با آنها نشست و برخاست و بحث های طولانی داشته ام، اما یک موی امام را در آنها ندیدم. البته او اهل تعریف بیجا نبود و برای کسی هم نمی گفت، ارزش امام تا این حد بالا بود. مسئولین ما باید از چنین الگو و اسوه ای بهره گرفته و راهش را دنبال کنند. باید از تفکر، ایده، روش زندگی، ساده زیستی، صداقت و توجه خاص به مردم از حضرت امام الهام بگیرند. مبدأ احترام امام به اشخاص و مسئولان، میزان مشارکت آنها در انقلاب، صادق تر، عالم تر، ساده تر و پرکارتر بودن و همچنین وفادارتر بودن آنها به انقلاب بود. اینها را ما در رفتار، گفتار، و رویکرد امام به مسئولین مشاهده می کنیم. مسئولین هم بیش از پیش این روش را ادامه می دهند که در آن صورت انقلاب ما همان شادابی، طراوت و سرزندگی را خواهد داشت. *** اصولاً ما حضرت امام را با حل و مدیریت کردن بحرانهای بزرگ و پیچیده در تاریخ می شناسیم. به وجود آمدن پانزده خرداد، تبعید امام، هدایت نهضت و پیروزی آن، دفاع مقدس، توطئه دشمنان و ... همه از پیچیده ترین بحرانهای کشور بودند که امام، پیامبرگونه آنها را مدیریت کرد. مدیریت امام سیاسی و مصلحت طلبانه نبود. با مدیریتی الهی بزرگ ترین بحرانها را با کمال سادگی و با فلسفه ای ساده و با ساده ترین روشهای مدیریتی حل می کرد. بعد از هفده شهریور پنجاه و هفت و بعد از حوادث تاسوعا و عاشورا و فرار شاه، با بحرانی که بر اوضاع ایران حاکم بود، امام با اعلامیه اوضاع کشور را مدیریت می کرد. وقتی که نخست وزیر وقت و یا کسان دیگری مانند شهردار آن روز (مهندس شهرستانی) نزد امام می رفتند و تمایل خود را برای خدمت اعلام می کردند، حضرت امام(ره) ساده ترین کار را انجام می دادند و می فرمودند اول استعفا کن و بعد بیا، زیرا که رژیم شاه نه قانونی است و نه شرعی. شهردار این کار را انجام داد و امام هم به او گفت که حالا برو و به مسائل شهر تهران بپرداز. یعنی قبل از 22 بهمن 57، او از جانب امام منسوب به کار شد. زمانی که امام می خواستند به ایران بیایند عوامل آمریکا و رسانه های غربی می گفتند که آمدن امام خمینی به صلاح او نیست، اما امام بدون هیچگونه هراسی تصمیم گرفتند و به وطن آمدند. با اعلام حکومت نظامی در شب 22 بهمن امام به همه گفت که بیایید بیرون و حکومت نظامی را لغو کنید. امام با مدیریت، بحران را حل می کرد و در این نوع مدیریت، به مصلحت های معمولی که عموم سیاستمداران آن را دنبال می کنند، فکر نمی کرد. او نهایت هدف یعنی وظیفه الهی و شرعی را می دید و همان مقصد را دنبال می کرد. در مدیریت جنگ هم اینگونه اندیشید. صدام را موجودی از بین رفته و مرعوب و نوکر استعمار معرفی کرد و از همان اول گفت که او شکست می خورد و ما پیروز هستیم و دیدیم که به این نتیجه هم نائل شدیم. به طور کلی در دوران جنگ و به تبع آن بحرانهای خطرناکی که پیش آمد، جایی که همه به بیان و قلم ایشان چشم دوخته بودند، ایشان با کمال صلابت و صراحت مطلب آخرشان را مطرح می کردند و هیچگونه مصلحت طلبی های معمول و سیاستمدارانه و سیاست بازیها را در این نوع مدیریت دخالت نمی دادند. نه اینکه سیاست کلی و تدابیر را در نظر نگیرند، بلکه در حل بحران با کمال صداقت، صراحت و صلابت عمل می کردند، مانند قطع جنگ و پذیرش قطعنامه که با کمال شهامت و جرئت آن را اعلام کردند. *** حضرت امام به خاطر اهمیتی که برای مردم قائل بود به نهادهای مدنی اهمیت خاصی می داد. بسیاری از انقلابها که در دنیا به وجود آمدند، بعد از گذشت چند دهه از انقلابشان نتوانستند نهادهای مدنیشان را شکل بدهند. گروهی مانند شورای انقلاب ما درست کردند و با همان کشورشان را اداره کردند. حتی با تعجب به ما می گفتند که چرا ایران با این سرعت می خواهد نهادهای مدنی را توسعه بدهد، می گفتند برای شما که با این سرعت در این زمینه حرکت می کنید، مشکل ایجاد می شود. با همین شورای انقلاب به کارتان ادامه بدهید تا از این مشکلات و گردنه ها بگذرید، بعداً فرصت دارید که به نهادهای مدنی بپردازید. اما حضرت امام این نظر را نداشتند و می فرمودند هر چه زودتر باید حکومت اسلامی با تمام نهادهای مورد نیازش مستقر و تثبیت شود و راه خودش را ادامه دهد. این دموکرات ترین و آزادمنشانه ترین سیستم دموکراسی در دنیا بود که حضرت امام به همین راحتی و با مدیریت الهی خودش آن را پیاده و اجرا و تدوین قانون اساسی، انتخابات شورای اسلامی، رفراندوم و مجلس شورای اسلامی، شوراها و ...پیگیری کرد، لذا در مدت کوتاهی به حکومتی تثبیت شده تبدیل شد. این یکی از بزرگ ترین و زیباترین تجربه های دموکراتیک در طول تاریخ است که نظیرش را نداریم. هر چند به این بعد از دستاورد امام(ره) کمترین توجه را داشتیم، اما موضوع قابل تأمّلی است که چرا امام این قدر به تأسیس نهادهای مدنی توجه خاص و ویژه مبذول و اصرار داشتند که دموکراسی و آزادی واقعی در قالب این نهادها بیش از پیش تحقق یابد. الان متوجه می شویم که اگر به این نهادها توجه خاص نمی شد و تصمیم گیریها تنها بر عهده مثلاً نهادی چون شورای انقلاب گذاشته می شد، ممکن بود که بویی از دیکتاتوری به مشام برسد، ولی با استقرار نهادهای مدنی اصولاً جایی برای هیچ شائبه ای باقی نماند. اگر این تفکر بسیار پیشرفته، پشتوانه نیاز جامعه نبود، قطعاً این نیاز سرانجام مطلوب پیدا نمی کرد. امام(ره) از کسانی که برای آزادی سینه چاک می کردند، بسیار پیشرفته تر و دموکراتیک تر بود و با تشکیل این نهادهای مدنی که نمادهایی از دموکراسی جدی و واقعی هستند، جمهوری اسلامی را مستقر کرد. هرگز نباید یادمان برود که این نهادها چگونه تشکیل می شدند. این نهادها در ربع قرن انقلاب عملکرد کاملاً مثبتی داشتند، زیرا بر اساس پیشرفته ترین قانون اساسی دنیا بنا نهاده شدند و لذا تجربه تشکیل نهادهای مدنی، یکی از تجارب گرانسنگ انقلاب اسلامی ایران محسوب می شود. *** دکتر چمران ذوب در امام بود. از زمانی که حضرت امام در نجف تبعید بودند با امام چه به صورت حضوری و چه توسط مرحوم حاج احمدآقا که به لبنان می آمدند ارتباط داشت. به شدت به امام علاقمند بود و حس احترام ایشان به امام بسیار تعجب آور بود تا جایی که امام را به عنوان رمز یک امت مطرح می کرد و می گفت، «نباید قلب امام را به درد آورد.» نامه بسیار زیبا و جالبی دارد که برای امام نوشته و هیچگاه هم البته به امام نداد. می نویسد که من از شدت علاقه نمی توانم بیایم و شما را ببینم، هرچند که خیلی دوست دارم و می خواهم کارهایی را که انجام می دهم برای شما توضیح دهم، هر چند کارهایی را که انجام می دهم، خدا بداند کافی است. ارتباط صمیمی و نزدیکی با امام داشت. آنچه هم که خدمت امام مطرح می کرد، برای امام بسیار ارزنده بود. مسئله فلسطین و لبنان را برای امام(ره) توضیح داد. بعد از آمدن عرفات به ایران مباحثی مطرح شد و تجربه هایی را که داشت برای امام گفت که منجر به دستوراتی شد. بحث حضور احزاب در نیروهای مسلح را خدمت امام گفت که حضرت امام همان روز آن را مطرح کردند. امام برای پیشنهادهای دکتر چمران ارزش قائل بود و متقابلاً شهید چمران هم ذوب در امام بود. هیچ وقت یادم نمی رود بعد از حماسه بلندی که در پاوه خلق کرد و به پیروزی انجامید، وقتی از او سئوال می کردیم می گفت همه این پیروزیها به خاطر فرمان امام است. در ابتدای کتاب کردستان که چندی قبل منتشر کردیم، آورده ایم که دکتر با خط خودش نوشت، «پاوه و فرمان امام» و تأکید می کرد که این فرمان امام بود که ما را پیروز کرد. او معتقد بود که مشکلات را نباید خدمت امام ببریم، برای اینکه قلب ایشان نباید به درد آید. آخرین باری هم که خدمت امام رسید، بعد از رویدادهای تپه های الله اکبر بود و گفت که من آمده ام که شما را خوشحال کنم و شرح پیروزیهای الله اکبر را خدمت امام داد و پانزده روز بعد هم در جبهه های دهلاویه به شهادت رسید.
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
گوناگون
پربازدیدترینها