محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844717641
شهید طاهری مجبور نبود تابع خواسته های مدیران فرهنگی باشد - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: زمانی که در تبریز زلزله آمد،همه فکر دیوارهای شهر بودند اما شهید طاهری جشنواره فیلمش را به آنجا برد تا روحیه بچه های شهر را تغییر دهد. کار فرهنگی در میان ویرانه های شهر چیزی بود که به فکر کسی نمی رسید اما حاج سعید انجام داد. او از هیچکس دستور نمی گرفت.به گزارش دولت بهار به نقل از تسنیم، حبیب احمدزاده نویسنده، مستندساز و پژوهشگر کشورمان است. فعالیت های اجتماعی چیزیست که هیچوقت از او جدا نشده است. او رفاقت قدیمی ای با شهید سعید سیاح طاهری داشته است و از نزدیک در جریان شکل گیری و برگزاری اقداماتی مثل «جشنواره های دانش آموزی فیلم دفاع مقدس» و «مسابقات کتاب خوانی دا» بوده است. یکی از کسانی که می تواند بخوبی اقدامات فرهنگی شهید سیاح طاهری را تحلیل و واکاوی کند حبیب احمدزاده است. احمدزاده تنها یک هفته قبل از شهادت حاج سعید، با او به دیدار با مقام معظم رهبری می رود تا گزارشی از کارهایی که انجام شده است را ارائه کنند. پیش از این هدیه غبیشی همسر شهید سیاح طاهری جزئیاتی از این دیدار را در گفتگو با خبرگزاری تسنیم مطرح کرد. حالا یادداشت شفاهی احمدزاده پنجمین مطلبی است که در پرونده « میراث جنگ، پاسدار صلح » منتشر می شود. متن این یادداشت را بخوانید: در زمان قدیم یکی از پادشاهان بزرگ هند گفت بهترین شاعران هند را برای من انتخاب کنید. اینها حدود 100 نفر شاعر را انتخاب کردند. در قصر همه شعر خواندند. شعرهای کاملی هم بود. پادشاه گفت به این 100 نفر هر کدام یک اتاق دهید و اسباب لهو و لعب را برای اینها فراهم کنید. آن ها خوشحال شدند و از این اسباب استفاده کردند. 6 ماه گذشت. خواب و تنبلی و خوراک خوب، شاعران را عوض کرد. پادشاه دوباره آنها را خواست که شعر بخوانند. 50 نفر بیشتر نتوانستند این کار را انجام دهند. 50 نفری که شعر خواندند را به سیاهچال انداخت. پرسیدند چرا؟ پادشاه گفت مگر موقع عیش و نوش سوال کردید چرا؟ بعد از چند ماه که اینها پوست و استخوان شدند، دوباره اینها را بیرون آوردند و خواستند که شعر بخوانند. تنها یک نفر توانست شعر بگوید. سیاح طاهری محیط را تابع خودش می کرد پادشاه گفت این شاعر واقعی است که تابع محیط نیست، بلکه محیط را تابع خود می کند. من فکر می کنم دوستی[شهید سعید سیاح طاهری] که می خواهیم درباره اش صحبت کنیم، چنین است. ما داستان های تخیلی زیاد می گوییم. می توانیم با این داستان ها حال کنیم. مهم این است که در زمین خدا آسمانی رفتار کنیم نه برای اینکه صرفاً فرشته باشیم. چون خداوند فرشته را داشت، کار عبثی است که انسان بخواهد فرشته شود. بحث ما کاربردی است. باید سراغ روش هایی برویم که بتواند این موضوع و این شخص را قابل تکرار کند. والا همانند عناصر جدول مندلیف خواهند شد که در آزمایشگاه در یک میلیاردم ثانیه ایجاد می شوند و اسم آنها هم می آید اما در زندگی انسان، کره زمین و جهان هستی تاثیرگذار نیستند. مثل طلا و نقره و مس نیستند. شهید سیاح طاهری یک مقوله ای است که باید ده ها بار آن را آنالیز کرد که چرا مردی که بالای 60 سال سن دارد و جانباز 70 درصد است و با حقوق بازنشستگی زندگی می گذراند، تا این اندازه فعال است؟ اواصلاً خسته نمی شد. من تا کنون مردی ندیدم که اینقدر خستگی ناپذیر باشد و کارش را ادامه دهد. بهترین زمینه زندگی و تحصیل را در خارج از کشور داشت من این بحث را باز کنم که جشنواره دانش آموزی فیلم دفاع مقدس و تجربه مسابقات کتابخوانی دفاع مقدس چگونه شکل گرفت. حاج سعید فرمانده بسیج ما در آبادان بود. در زمان قبل از جنگ و در مناطق محروم مقابل ارباب ها و فئودال ها ایستاد با این که پدرش کارمند عالی رتبه شرکت نفت بود. بهترین زمینه زندگی و تحصیل را در خارج کشور داشت. او همراه با خواسته های انقلاب و محرومان ماند. بعد که مقوله جنگ پیش آمد چندین بار مجروح شد. بدن سالمی نداشت. جانباز 70 درصد تعریف مشخصی دارد. داستان از این جا شروع شد که کنگره های شهدا آغاز شد. در استان های مختلف با همکاری سپاه و جهاد و کسانی که با جنگ درگیر بودند، این کنگره ها آغاز شد. وقتی یادواره شهدای آبادان گرفته شد، آقای طاهری گفت ما یک مراسم برای خودمان گرفته ایم یعنی فقط ما رزمنده ها هستیم، جانبازان و خانواده های شهدا. دور هم می خندیم و گریه می کنیم اما همه متعلق به یک نسل هستیم. گفت چه کار کنیم بچه ها را وارد کنیم؟ بچه ها را درگیر کنیم در شهری که 8 سال جنگ بوده است و اینها تنها جنگ زدگی و سختی آن را کشیده اند. نقاشی های کشیده شده از شهدا بر دیوار شهر را نمی شناسند. مشکل آب دارند. مشکل بیکاری دارند. خیلی راحت می گویند این خرج و مخارجی که می شود چرا برای ما نمی شود؟ حاج سعید یک کار جهادی را شروع کرد. ما اگر می توانستیم کاری کنیم که بیشترین تعداد بچه ها را بیاوریم و بالاترین کیفیت تاثیرگذاری و کمترین قیمت را داشته باشیم، به نتیجه رسیده ایم. به این نتیجه رسیدیم که باید کار را با مدل نذر امام حسینی (ع) پیش ببریم. یعنی دیگی برای این کار درست کنیم و روی آن بنویسیم امام حسین (ع) تا هر کسی بهترین را در آن بریزد، اگر روی دیگ اسم من یا حاج سعید بود شاید فکر می کردند که اینها می خواهند به فلان ارگان گزارش دهند و اعتماد نمی کردند. اما مدل امام حسینی کار را پیش می برد. برنامه های ما برای بچه ها کاملا شاد بود؛به جرات می گویم که تا آخر برنامه ی 4ساعته مان هیچ صلواتی نمی گرفتیم! خانم انسیه شاه حسینی، پرویز پرستویی، خانم احدی، خانم آزادی و... پای کار آمدند. خیلی از بچه ها در آن زمان جزء دانش آموزان بودند که پای کار آمدند. در شهرستانی که قرار بود جشنواره دانش آموزی فیلم دفاع مقدس برگزار شود اگر سالن بود که همانجا برگزار می کردیم و اگر نبود کارمان را بازهم انجام می دادیم. صندلی پلاستیکی تهیه می کردیم و بچه ها از گوشه گوشه شهرستان و روستاهایش به آنجا می آوردیم. کل 4 ساعتِ برنامه شاد بود. ما در سه چهارم برنامه صلوات نمی فرستادیم. این را با جرات می گویم! چون صلوات های خسته و کسل را نمی خواستیم. حتی به کیفیت صلوات بچه ها هم فکر کرده بودیم به همین خاطر اواخر برنامه که میشد از بچه ها صلوات می خواستیم، آنها هم آنقدر شاد و سرحال شده بودند که صلواتشان سقف را پایین می آورد. خوبی جشنواره این بود که مخارج آن بسیار پایین بود، محورش شادی بچه ها بود و به صورت نرم صحبت هایی درباره مقاومت و صلح به آنها گفته می شد. ما همیشه یک مجاهد عراقی داشتیم که آنجا صحبت می کرد و توضیح می داد که فردی به نام صدام دو ملت را به جنگ انداخته است تا کینه ای ابدی ایجاد کند وهر کسی هم بخواهد این کینه را ادامه دهد در واقع راه ناتمام صدام را ادامه می دهد. جشنواره دانش آموزی فیلم دفاع مقدس از آبادان و خرمشهر شروع شد بعد به سوسنگرد و... رسید. همانند زمان جنگ که توان نظامی سپاه افزایش می یافت، این جشنواره هم تقویت می شد. شهید طاهری در جشنواره اول 500 دانش آموز و بعد 3000 تا و بعد 5000 تا و بعد 20000 تا و ... همینطور افزایش مخاطب داشتیم و دانش آموزان بیشتری را پای کار می آوردیم. در بحبوحه زلزله تبریز همه به فکر ساختن دیوارها بودند اما حاج سعید فکر بچه ها بود و جشنواره را به شهرشان برد زلزله تبریز و ارسباران در سال 1391 پیش آمد. در زلزله تبریز همه به دنبال ساختن دیوارها بودند و حق هم داشتند. هیچ کسی فکر نمی کرد بچه ها در آنجا باید ریکاوری روحی شوند. شهید طاهری پیشنهاد کرد و در همان بحبوحه بعد از زلزله، جشنواره دانش آموزی فیلم دفاع مقدس راه افتاد. آقای پرویز پرستویی آمد و 22 روز آنجا بود. صبح و بعد از ظهر 3000 بچه را وارد سالن می کردند و یک برنامه شاد برگزار میشد. یعنی در 22 روز حدود 43 هزار نفر از بچه های کل مناطق زلزله زده در جشنواره شرکت کردند. حاج سعید مجبور نبود تابع خواسته های احمقانه برخی مدیران دولتی باشد و این بزرگترین موفقیت بود آقای طاهری که دبیر این جشنواره بود به هیچ جا گزارش نمی داد. این بزرگ ترین موفقیت در مملکت ما است که شما خود را تابع هیچ جایی نکنید تا بخواهید گزارش دهید. این گزارش نویسی به نظرم پدر این مملکت را در آورده است. چون مجبور می شوید خود را مطابق خواسته های احمقانه برخی مدیران دولتی کنید. یعنی سر و پای شما را می زنند تا در تابوت آنها قرار بگیرید. کیلومترها دور تر از منطقه جشنواره، مدرسه ای در روستایی بالای کوه بود که کلا شش دانش آموز داشت اما آنها هم به جشنواره آمدند تاثیرگذاری برایش مهم بود. 45 کیلومتر دورتر از منطقه ای که کار می کردیم روستایی در یک منطقه صعب العبور و بالای کوه وجود داشت. در روستا مدرسه ای بود که سه دانش آموز در نوبت صبح و سه دانش آموز در نوبت بعد از ظهر داشت. به یاد دارم مسئول آموزش وپرورش آن منطقه با اعتراض گفت: «بابا اینها فقط سه نفرند!».شهید طاهری خودش برای آوردن این بچه ها اقدام کرد.یک هایس باید تا پای کوه می رفت و بقیه راه باید با لندکروز طی میشد. آنهم دوبار در نوبت صبح و بعد از ظهر! حاج سعید گفت آنها هم حق دارند، اگر روزی بفهمند که شهرشان جشنواره ای برای بچه ها بوده و آنها نبوده اند نسبت به نظام و کشورشان دلسرد می شوند و پیش خودشان می گویند که چون در منطقه محروم و صعب العبور هستند پس کسی فکرشان نیست. این مهم بود که یک نوع وفاق ملی هم وجود داشت. بر روی صحنه از روحانی، امام جمعه شهر، سپاه، بسیج، هنرمند، مجاهد عراقی و... حضور دارند و این حس به دانش آموزان منتقل میشد که در موضوع مقاومت هیچ کسی با دیگری مخالف نیست. حاج سعید 9 دوره از جشنواره را به این شکل برگزار کرد. جالب این است که هیچ کسی نمی دانست که او دبیر جشنواره است. همه گمان می کردند او کسی است که فقط در اجرا همکاری می کند. او دوست نداشت دیده شود. خودجوش بودن این جشنواره نیز باعث می شد که با پایین ترین مبالغ این کار انجام شود. به یاد دارم در اهواز 67 هزار دانش آموز در جشنواره شرکت کردند آنهم فقط با 120 میلیون تومان. هر کسی یک بار می آمد، می خواست بار دیگر هم بیاید و همکاری داشته باشد. همه با جان و دل می آمدند. روش جالب شهید طاهری در توزیع کتاب دا میان معلمان: او با کمپرسی به آموزش و پرورش استان نمی رفت! یکی دیگر از کارهای بزرگی که حاج سعید انجام داد، برگزاری مسابقه کتابخوانی بود. او بین همه معلمان زن در 5 استان خوزستان، ایلام، هرمزگان، بوشهر و سیستان وبلوچستان کتاب «دا» را توزیع کرد و مسابقه کتابخوانی برگزار کرد. روش او هم جالب بود. کتاب دا را نمیرفت با کمپرسی در آموزش و پرورش استان خالی کند! اول پوستری که هنرمندان تهیه کرده بودند و درباره دا حرف زده بودند در مدارس نصب می شد. بعد از یک مدت ذهنیت به سمت این موضوع می رفت. با صداوسیمای استان هماهنگ می کرد و صحبت های هنرمندان را بارها در شبکه استان پخش می کرد. بعد از همه اینکارها پخش کتاب اغاز می شد و مثلا در برخی مدارس تنها به مدیر، ناظم و معاون کتاب داده می شد. سایر معلمان صدایشان در می آمد که چرا به آنها کتاب داده نشده و اینطور بود که حس نیاز در آنها شکل می گرفت و میان همه آنها کتاب توزیع میشد. شرط عجیب شهید طاهری برای رئیس زندان: تا رئیس دادگستری هم کتاب را نخواند از جایزه خبری نیست او همین کار را در زندان ها انجام داد. مسابقات کتابخوانی همیشه در زندان ها بوده اما کار او این بود که مددجو را پایلوت قرار می داد و اینها باعث تبلیغ کتاب می شدند.حاج سعید نتیجه گرفته بود که زندان بان هم باید حتماً کتاب بخواند. کتابی که به زندان بان می داد، درباره اسرای ایرانی در عراق بود تا احساس کند چرا زندان بان عراقی با زندانی ایرانی بد برخورد می کند. وقتی کار انجام میشد به رئیس زندان می گفت که اگر رئیس دادگستری آن منطقه هم کتاب را نخواند، از جایزه خبری نیست. می گفت اینها وظیفه دارند که بخوانند. به زندانی گفته می شد اگر خودش خوانده می تواند به خانواده اش هم بدهد تا آنها هم در مسابقه شرکت کنند. یعنی تمام چرخ دنده های یک اتمسفر را عوض می کرد. خودبه خود در رفتار زندانی تغییر ایجاد می شد. بر روی زندان بان، رئیس دادگستری و... تغییر ایجاد می شد. ما یک غرور بی خود داریم. این که من مسئول نهادی باشم فکر می کنم تنها زیردستم نیاز به خواندن کتاب دارد. این روندی که حاج سعید داشت باعث می شد تاثیرگذاری بالا رود. در کنار آن یک خیریه راه می انداخت تا مشکلات کوچک زندانی ها را قابل حل کنند. بسیاری از زندانی ها این گونه آزاد شدند. حکم آنها تقلیل یافت. ما یک فرهنگ امام حسینی داریم. یعنی وقتی احساس کنیم فداکاری باعث نجات جمع می شود، همه در آن حاضر هستیم و کمک می کنیم. اگر احساس کنیم فردیت وسط می آید و احساس کنیم برای یک فرد خاص که ربطی هم به آیتم های ذهنی ما ندارد کار می کنیم، خود به خود این گسستگی ایجاد می شود. اقدامی که تاثیرگذاری کار شهید طاهری را افزایش داد این بود که تعریفی از «از تو حرکت از خدا برکت» بود. شما یک دانه گندم را در فصل خود در زمین مناسب و با آب مناسب و با کود مناسب بکارید، صددرصد بیرون خواهد آمد و محصول می دهد. یک کشاورز در این تقسیم سلولی گندم چقدر تاثیرگذار است؟ این یک مکانیزم خدایی است. اگر یکی از انتخاب های شما غلط باشد 100 درصد این گندم محصول نخواهد داد. گندم پوک انتخاب کنید، زمین شور انتخاب کنید، فصل یخبندان باشد و... قطعاً محصول نخواهد داد. به نظر من یکی از مشکلاتی که در جمهوری اسلامی وجود دارد این است که مسئولین فرهنگی ما مثلا میلیاردها تومان در مغازه ریختند و سر ماه سودی هم ندارند و از خودشان نمی پرسند که چرا؟ اصلاً به این نتیجه رسیده اند که کار فرهنگی نتیجه نمی دهد. شهید طاهری این فضا را شکست و ثابت کرد کار فرهنگی نتیجه می دهد ولی با آزمایش و خطا همراه است. ادیسون دو هزار و چند بار شکست خورد تا به نتیجه رسید. کار شهید از همان ابتدا موفقیت آمیز بود چون با روان انسان ها ارتباط برقرار می کرد. با مردمی که بر روی موج FM بودند، روی موج SW12 صحبت نمی کرد. این بسیار مهم است. طول موج افراد را باید شناخت. در مواجهه با مشکلات فرهنگی به جای درمان بیماری، با بیمار برخورد می کنیم شما فکر کنید یک نفر وارد مطب دکتر شود و حکیم و دکتر جای این که بیماری او را رفع کند، بیمار را بزند. یکی از اشکالات ما همین است. اگر بدحجابی را بیماری بدانیم، به جای این که با بیماری برخورد کنیم، با بیمار برخورد می کنیم. به این خاطر است که ما دکتر نیستیم. چون بلد نیستیم نسخه خوبی بپیچیم، عصبانیت مان را بر سر مردم خالی می کنیم. اگر حکیم خوبی بودیم خودبه خود همه مشکلات حل می شد. این فاعل و حکیم بودن را نباید فقط با حرف زدن حل کنیم. باید بگردیم و مشکل را پیدا کنیم و بفهمیم مشکل کجاست که نمی توانیم مسائل را حل کنیم. صحبت از آزمون و خطا در فرهنگ کردم. در زمان جنگ تجربه ای نداشتیم و خطای آن این بود که شهید می دادیم که این خسارت را پذیرفته بودیم اما در مقوله فرهنگ اگر خطا کنیم باید آبرو بدهیم. خود را برای آبرو دادن آماده نکردیم. اگر در فرهنگ کاری نکنیم کسی به مسئول فرهنگی نمی گوید چرا کاری نکردی؟ ولی اگر کاری کنیم و جایی خط بی افتد، همه می گویند چرا کردی؟ در چنین شرایطی خود به خود من به تدریج کنار می کشم تا تنها وضع موجود را حفظ کنم و اسباب و اساسیه را به سلامت به مسئول بعدی برسانم. یکی از اشکالات جشنواره دانش آموزی که داشتیم این بود که الان می گویم. دولت زحمت ساخت سالن را کشیده است و آن را به یک نگهبان سپرده است، وقتی بچه ها را می خواستیم بیاوریم نپذیرفتند و مسئول ارشاد و بقیه گفتند: «صندلی ها خراب می شود». این فرد فکر نمی کند که این صندلی ها برای استفاده است! ما چه کردیم که می خواهیم خروجی بگیریم؟ باید اول آسیب شناسی کرد. روی فرکانس غلط صحبت می کنیم. اصلا مخاطب تمایل به شنیدن حرف مان ندارد. مثلاً ما با گروه خاکستری بین خود و دشمن روبرو هستیم. دشمن هم منظور کسانی هستند که به هر شکلی نمی خواهند این مملکت شکل بگیرد و می خواهند این کشور همیشه مستعمره باشد. ما باید این گروه وسط را به سمت خود بکشیم. یکی از اصول کار فرهنگی شهید سیاح طاهری این بود که انشقاق را از بین ببرد با نفَس امام و انقلاب 95 درصد از دختران ما بعد از انقلاب چادری شدند. 5 درصد باقی مانده انقلاب و دین خود را دوست داشتند. سیستم های فرهنگی ما روی 5 درصد برنامه ریزی نکرد. برخی هم پس زدند و گفتند :«کسی بدون چادر حق ورود به فلان مکان یا سازمان را ندارد». دشمن از آن سو سیستم جاذب و ما سیستم کاملاً دافع را تشکیل دادیم. کم کم این درصدها جا به جا شد. واقعیت است و نمی توانیم خودمان را فریب دهیم. خودبه خود جامعه را تفکیک لباسی کردیم که مثلا مانتویی ها اینطرف وم چادری ها آنطرف. این را چه کسی کرده است؟ خودمان با غلط فکر کردن این کار را انجام دادیم. ما جاذبه هایی که دین مان دارد را نشان نمی دهیم. با این حال و با این رفتارهای ما ریشه دین در جامعه قوی بود که تا کنون استوار باقی مانده است. یکی از اصولی که حاج سعید بر روی آن کار می کرد این بود که انشقاق را از بین ببرد. مقام معظم رهبری می گویند دشمن قصد دوقطبی کردن مملکت را دارد. ولی متاسفانه نقش خودمان در این مقوله بیشتر از دشمن است. این را باید قبول کرد. مسئولین ما باید قبول کنند. ما تعاریفی می دهیم که برخی آپارتایدی و لباسی است. کار شهید این گونه بود که به دنبال تاثیرگذاری بود نه دنبال گزارش دادن. از ابتدا که می گفت کتاب را دست زندانی دهیم معتقد بود که باید تغییر در ذهن او ایجاد شود. نباید تنها برای بردن جایزه باشد. فکر می کنم ما را مجبور کردند با گزارش به بالاتری زندگی کنیم. این امر سبب می شود جسارت ما از بین برود. تصویری که از رزمنده ها نشان داده ایم در بهترین حالت کسی بوده که از دنیا خسته است و می خواهد برود/ نسل امروز چطور با این تصاویر خسته کنار بیاید؟ الان هم مسابقات کتاب خوانی بین معلمان به صورت کار پژوهشی در پژوهشکده هنر کار می شود. تجربه دفاع مقدس در این کار به حاج سعید و بچه ها کمک کرد. مثلا امروز حاج سعید به اهواز می آمد و با آموزش و پرورش و شهرداری صحبت می کرد و پس فردا جشنواره شروع می شد. فکر نکنم هیچ جای دنیا این گونه جشنواره برگزار کنند آن هم با حضور 67 هزار دانش آموز. مثل شهید چمران می گفتند اگر بخواهیم درگیر موانع شویم هیچ گاه به نتیجه نخواهیم رسید. باید از روی موانع پرید. همه را مجبور می کرد که پای کار بیایند و حتی سالن برگزاری جشنواره را خودش جارو می کرد. ما از رزمندگان در تلویزیون چه چیزی نشان دادیم؟ در سینما چه چیزی نشان دادیم؟ رزمنده دسته اول یک شیمیایی یا قطع نخاعی است که دارد تمام می کند. دسته دوم آن گروهی است که مرده و فاسد شده است. دسته سوم آنهایی هستند که در شلمچه گریه می کند و می گوید کاش جنگ تمام نشده بود و ما هم رفته بودیم. بچه من و شما این دسته سوم را می بیند و می گوید: «خودِ این فرد اذعان دارد در دنیا کم آورده است». چرا ما به دنبال مظلوم نمایی دروغین هستیم؟ این بیماری است. 4 میلیون آدم به جبهه رفتند که مثلا یکی از آنها آهنگری بوده که در شهرش «هل من ناصر ینصرنی» را شنیده و رفته جنگیده، حالا هم برگشته و دوباره آهنگری می کند. هیچوقت چنین چیزی نشان نمی دهیم. حاج سعید از جنس سردارهایی بود که در زمان جنگ سوار موتور می شدند و به خط مقدم می رفتند تا همه چیز را عینی ببینند؛ او خودش را دقیقا به خط اصلی فرهنگ رسانده بود یکی از چیزهایی که دفاع مقدس و محاصره آبادان به ما نشان داد این بود که اگر به پاهای خود اعتماد نکنی و بعد توکل به خدا را نداشته باشی، هیچ کاری نمی توانی انجام دهی. یاد گرفتیم اگر می خواهیم شهرمان را از محاصره خارج کنیم باید خودمان تفنگ را در دست بگیریم. این را بچه های ما یاد گرفتند و با نسل جدیدتر هماهنگ شدند و این خروجی شد که هر جا می روند خودبه خود همراه آنها می شوند. با پشتیبانی دوستان این راه ادامه خواهد داشت. حتی اگر کسی پشتیبانی سیستماتیک نکند. یک قرارگاهی که 30 کیلومتر در خط است نمی تواند بفهمد وقتی می گویند «من زیر آتش هستم» به چه معنا است. ولی اگر فرد سوار موتور شود و همانند حاج همت و کاظمی به خط برود، همان لحظه عینا متوجه خواهد شد. حاج سعید از جنس سردارهای زمان جنگ بود که در خط فرهنگی رفته بود. آنوقت در این فضا وقتی لازم باشد جلوی داعش هم می ایستد چون می داند اگر داعش به مرز ما برسد ما هم 3 میلیون آواره پیدا می کنیم و باید همانند سوریه التماس و گدایی کنیم. او نمی گذارد دشمن از گروه های تروریستی به دولت های تروریستی تبدیل شوند. فرد 63 ساله و جانباز 70 درصد درگیر می شود و کارهای فرهنگی را انجام می دهد. جایی که لازم می بیند با داعش می جنگد و شهید می شود. در تفسیر شعر خیام «دم را غنیمت شمار» گمان می کنند که باید به عیش و نوش نشست. به نظرم تفسیر امثال شهید طاهری این بود که زمان محدود است و باید حداکثر استفاده را از این عمر محدود کرد. چند سال پیش به کمیسیون فرهنگی مجلس رفتیم و گفتیم: «ما نمی گوییم به ما کمک کنید بلکه ما آمدیم به شما کمک کنیم». شهید طاهری 9 دوره دبیر جشنواره بودند اما یک ریال بابت این کارها نگرفتند. این برای من بسیار شاخص است. البته بد هم نیست که دریافت کند اما باید کاری کرد تا جایی که می شود هزینه ها کاهش پیدا کند. شهید از خودش شروع می کرد نه این که به دیگری دستور دهد. حضرت علی(ع) می فرمایند قرار نیست شما مثل من باشید. اگر من نان جو می خورم قرار نیست شما هم نان جو بخورید. شما زندگی عادی خود را داشته باشید. حاج سعید می دانست اگر قرار است جشنواره برگزار کند باید خودش تا جایی که می تواند صرفه جویی کند چون کسی پول برای این کار نمی دهد. این پول ها در جاهای دیگر احمقانه خرج می شد و می شود. به نظر من این صرفه جویی چون خروجی آن صرفاً به بچه ها می رسید، کار خوبی بود. با آن بودجه و صرفه جویی تعداد بچه های بیشتری را می آورد. ما سعی می کنیم لنگان لنگان مسیر را طی کنیم. من وقتی فهمیدم حاج سعید شهید شده است، از صندلی افتادم. ما وقتی حاج سعید را می دیدیم آرامش می گرفتیم. می فهمیدیم مشکلی درکار برای ما پیش نخواهد آمد. همان طور که خدا حاج سعیدها را به ما داد. تجربه حاج سعیدها را هم برای ما نگاه می دارد. در عمل ان شاالله سعی خواهیم کرد راه حاج سعید را ادامه دهیم.
سه شنبه ، ۱۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 124]
-
گوناگون
پربازدیدترینها