واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: پنجشنبه ۶ خرداد ۱۳۹۵ - ۰۹:۰۲
محمدرضا گودرزی میگوید: در کارگاههای داستاننویسی مدرس نمیگوید چطور بنویس، بلکه میگوید «چطور ننویس»؛ این دیگر به خود فرد کارآموز بازمیگردد که چطور بنویسد. این داستاننویس و منتقد ادبی، در گفتوگو با خبرنگار ادبیات و کتاب ایسنا، درباره کارگاههای داستاننویسی تصریح کرد: در جامعه ادبی کارگاه داستاننویسی موافق و مخالفانی دارد. در این کارگاهها مدرس نمیگوید چطور بنویس، بلکه میگوید «چطور ننویس». این دیگر به خود فرد شرکت کننده بازمیگردد که چطور بنویسد. او با بیان این که «در مجموع بودن کارگاهها از نبودنشان بهتر است»، درباره تاثیر کارگاههای داستاننویسی اظهار کرد: در این چند سال اخیر 6 تا 7 نفر از کارآموزان خود من مجموعه داستان و نقد ادبی چاپ کردهاند. از دلیل کسانی که کارگاهها را منفی میدانند مطلع نیستم و باید دلیل این افراد را در یک میزگرد بررسی کنیم. من نکته منفی در این کارگاه ها نمیبینم. "برخی از منتقدان کارگاههای داستاننویسی معتقدند، این کارگاهها قلم کارآموزان را به مدرس نزدیک میکند و هویتِ فردی نویسنده را از بین میبرد"؛ گودرزی در واکنش به این نظر گفت: نکته اصلی این است وقتی از کارگاه حرف میزنیم، مثل این میماند که میگوییم همه نویسندگان یک خصوصیت را دارند. نویسندگان رضا امیرخانی، فهمیه رحیمی و ... را شامل میشود. این گفته خیلی گنگ و مبهم است، نمیتوان یک کارگاه را به همه تعمیم داد. او درباره وضعیت کارگاهها بیان کرد: وضعیت کارگاه به مُدرس آن بستگی دارد. در حال حاضر تهران پر از کارگاه است. در یک کارگاه ممکن است همین روش اشتباه وجود داشته باشد، چنان که هست و من آن را نفی نمیکنم. اما من در کارگاهم سبک دیگری دارم. این منتقد ادبی ادامه داد: من سبک آموزشیام را با ذهن کارآموز هماهنگ میکنم. کسی که دوست دارد طنز، تخیلی، عاشقانه، واقعگرا، سورئال و ... بنویسد را نفی نمیکنم. هیچوقت نمیگویم که کدام بهتر است. هر نوعی خصوصیات خود را دارد. او با تاکید بر اینکه «برخی از نقصهای مطرح شده توسط مخالفان کارگاهها کاملا صدق میکند» شرح داد: باید در نظر داشت کیفیت کارگاه به گونه و روش مدرس باز میگردد. برخی آن تنها آن گونه و روشی که دوست دارند را آموزش میدهد. من همیشه سعی کردم کارآموزانم هر چه که دوست دارند را بنویسند. بعد من آگاهی را دارم که بدانم این نوشته در چه ژانری قرار دارد و به او کمک که نوشته خود را بهتر کند. این داستاننویس کارگاههای داستاننویسی را موثر دانست و گفت: من حدود 16 سال است که کارگاه دارم. در این مدت کسانی که مستعد بودند، معمولا آثار موفقی داشتند. البته من درمورد نقد بیشتر میتوانم تضمین دهم. کسی که در کارگاه من شرکت میکند، حدود 2 سال میتواند نوشته را بشناسد و بتواند نقد کند. گودرزی خود کارآموز را در بازدهی کارگاههای داستاننویسی موثر دانست و بیان کرد: اینکه کارآموز چطور داستان بنویسد به خودش باز میگردد، مدرس تنها میتوانید به او کمک کنید. اگر تلاش کنند مانند افراد مستعد کارشان چاپ میشود. اما کسی که نمیتواند بنویسد نمیتواند و دست مدرس نیست. او درباره آنچه که کارگاه به کارآموز میدهد نیز اظهار کرد: کارگاه داستاننویسی بخشهای متفاوتی دارد. مدرس میتواند هرچه در ذهن فرد قرار دارد به نوشته تبدیل کند. مدرس کارگاه اگر حاصل نوشته کارآموز ویژگی داستانی داشته باشد، قوت و ضعفش را مد نظر قرار میدهد و اگر در حد خاطره و گزارش باشد، به او میگوید. او همچنین افزود: در ادامه مدرس یک سری تمرین برای ایده گرفتن میدهید. این تمرینها برای هماهنگی ذهن و دست به کار می رود. کسی که ایده دارد کمکم ایدههای خودش را مینویسد. بخشی هم به بررسی کارهای موفق جهان میپردازید و بحثهای نظری هم مطرح می شود. او در پایان تصریح کرد: باید منظور از کارگاهها مشخص شود. افراد موافق و مخالف کارگاهها هر کدام چندین دسته هستند. باید انواع کارگاهها مشخص شود. برخی که تجربه کافی ندارند، با رابطه و زدوبند کارگاه برگزار میکنند. باید کارگاههایی که خوب کار میکنند، جدا شوند. در واقع نباید همه کارگاهها را بایک عنوان بخوانیم. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]