محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845065730
خـودم کلنـگ زدم و آجـر چیـدم - پایگاه خبری اطلاع رسانی شفا آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>جامعه پزشکی>دکتر ولی الله محرابی را بنیان گذار جراحی کودکان در ایران می دانند، مردی که حالا در آستانه 80 سالگی همچنان دغدغه مسائل و چالش های جامعه پزشکی را دارد.به گزارش شفا آنلاین ،به نقل از سپید از بی مهری رسانه ها گله مند است ، از آن چیزی که بیگانه پرستی می داند و می گوید به محض اینکه یک پزشکی از خارج می آید برای ما تبدیل به یک بت می شود و این اجحاف بزرگی به پزشکانی است که 8 سال در سخت ترین شرایط در ایران ماندند و زیر آتش و گلوله کارکردند و حالا نادیده گرفته می شوند. محرابی روستازاده ای است که فقط با اتکا به پشتکار و همت خود با شرایط سخت جنگید و درس خواند تا تبدیل به یکی از پیشکسوتان موثر جامعه پزشکی ایران شود. او با دست خالی به ترکیه رفت و بعد از پایان تحصیلاتش در آلمان و آمریکا با دست پر برگشت و توانست جراحی اطفال در ایران را راه اندازی کند. او از موسسان جامعه جراحان است و حالا بعد از 50 سال طبابت بسیاری از جراحان امروزی مدیون تلاش های او در طب اطفال هستند. محرابی نخستین دانشجویی بود که دوره هفت سال عـمومی را در کـم تر از 5 سـال به پایـان رساند و با رتبه ممتاز، فارغ التحصیل شد. او سپس برای ادامه تحصیل راهی کشور آلمان شد تا در دانشگاه بن دوره جراحی عمومی خود را به پایان ببرد. محرابی ضمن تخصص جراحی عمومی دوره آموزشی بیهوشی و رادیولوژی را نیز گذراند. در ضمن کار و آموزش دانشجویان و دستیاران جراحی به دانشگاه فرانکفورت رفت و عضو هیئت علمی انتخاب شد و دوره فلوشیپ روماتولوژی را به موازات کار علمی به پایان رسانید. در این زمان تصمیم به فراگرفتن جراحی کودکان گرفت و برای دریافت فوق تخصص در این رشته به دانشگاه های پنسیلوانیا (آمریکا)، زوریخ (سوییس) ، هایدلبرگ و مونیخ ( آلمان) رفت. دانشگاه پنسیلوانیا نخستین مرکز آموزش جراحی کودکان بود که محرابی آنجا رشته جراحی کودکان را در کنار اساتیدی مانند بیشان، داکت، ریکهام و هکر به پایان رساند. او در سال 1352 به دعوت جامعه علمی ایران، به میهن بازگشت و در بازگشت به عنوان دانشیار در دانشگاه تهران آغاز به کارکرد. او در سال 1358 توانست با کسب درجه علمی استادی، به عنوان جوان ترین استاد دانشگاه معرفی شود. دکتر ولی الله محرابی، در طول حیات علمی خود، چه در خارج از کشور و چه در ایران، سمت های اجرایی و پژوهشی فراوانی را عهده دار بوده است: ریاست بخش جراحی بیمارستان لاستروپ، عضویت در هیئت علمی دانشکده پزشکی دانشگاه فرانکفورت، مسئولیت اورژانس شهر آفن باخ، عضویت در انجمن جراحان عمومی و کودکان اروپا، عضویت در فرهنگستان علوم پزشکی ایران، عضو موسس جامعه جراحان ایران ، عضو هیئت مدیره جامعه جراحان ایران و عهده دار سمت دبیر اجرایی و قائم مقام جامعه جراحان به مدت بیش از ۱۶ سال و عضویت در هیئت مدیره نظام پزشکی جمهوری اسلامی ایران، عضو موسس انجمن جراحان اطفال و موسس انجمن پاتولوژی و جراحی و موسس انجمن دوستی ایران و آلمان تنها تعدادی از فعالیت های اوست. رشته فوق تخصصی جراحی کودکان برای نخستین بار به کوشش او در دانشگاه تهران با گشایش بخش جراحی کودکان در بیمارستان بهرامی و سپس در بیمارستان امیرکبیر، آغاز به کارکرد. از آن زمان تاکنون، شمار فراوانی از متخصصان جراحی عمومی در این دانشگاه برای دوره تخصصی جراحی کودکان تربیت شده اند که بسیاری از آنان به درجه استادی، دانشیاری و استادیاری در دانشگاه های سراسر کشور به خدمت مشغول اند. دوره هشت جلدی «دایره المعارف تاریخ مصور پزشکی جهان» که در سال 1385 برنده جایزه نخست کتاب سال ایران نیز شده است، تاکنون سه بار به چاپ رسیده است. اگر امروز به گذشته برگردم بدون شک بازهم پزشکی می خوانم ولی طور دیگری می خوانم یعنی پزشکی را زیرورو می کنم.فکرمی کنم هنوز خیلی چیزها هست که در پزشکی نمی دانم. همیشه به شاگردانم سر کلاس می گویم، موضوعی را اگر می خواهید بدانید بریزیدش توی هاون بکوبید و با خاک یکسانش کنید و از نو بسازید، بازهم دوباره خردش کنید و دوباره بسازید تا بهترینش را بسازید. پزشکی هم همین است باید هرروز خواند و خواند. باید هرروز تا آخر عمرتان درس بخوانید و دانشجویی کنید. ایستایی در پزشکی یعنی مرگ. از وقتی که به یاد دارم عاشق خانواده ام بودم. خانواده روستایی که باوجود تمام مشکلات معیشتی تمام سعی و تلاششان این بود که شرایطی فراهم کنند تا بچه ها امکان پیشرفت و موفقیت داشته باشند. ما در روستایی به نام امیرنان زندگی می کردیم جایی در 120 کیلومتری تهران. طالقان روستای دوست داشتنی است، ما در قسمت پایین طالقان زندگی می کردیم. من در آن روستا به دنیا آمدم، ولی بیشتر دوران کودکی ام در روستایی به نام شهسوار گذشت. تمام زندگی ما در شمال گذشت، چون پدرم در آنجا تجارت می کرد. ما ییلاق و قشلاق داشتیم. پدرم 2 ماه در سال به طالقان می آمد و بقیه سال در شمال بود. زندگی در آن زمان خیلی با این چیزی که شما امروز می بینید متفاوت بود. ما برای طی مسافت با اسب و قاطر 4 روز در این کوه ها راه می رفتیم تا به شهسوار برسیم. من در یکی از روزهای خرداد 1316 به دنیا آمدم. مادرم تعریف می کرد وقتی به دنیا آمدم درست ساعتی بود که اذان می گفتند و پدربزرگم که انسان متدینی بوده به محض اینکه «اشهدان علی ولی الله» را می شنود می گوید اسم بچه را «ولی الله» می گذاریم. قدیمی ترین تصویر کودکی تان را به یاد می آورید؟ از سه سالگی یادم می آید که چه اتفاقاتی افتاده است. آن سال برف زیادی بارید در حدی که به غیر از در و پنجره دیده نمی شد. خانه های ما گلی بود و در سقف گلی خانه ها حفره ای بود به نام درجی. یادم هست در غروب یکی از همین روزهای برفی حیوانی در پشت بام چنگ می زد و ما آن قدر سروصدا کردیم تا ترسید و رفت و بعد متوجه شدیم که گرگ بوده. تا 4 و 5 سالگی همین روند ادامه داشت و از 5 سالگی پدر ما را به روستای کشکو برد. من بچه بازیگوشی بودم و با بقیه بچه ها خیلی شلوغ می کردم و برای اینکه ما را آرام کنند تصمیم گرفتند به ما قرآن یاد بدهند. چند تا خواهر و برادر بودید؟ سه برادر و یک خواهر بودیم. یک برادر و خواهرم از من بزرگ ترند. با آموزش قرآن آرام شدید؟ یک سال که یک معلمی بود که به خانه ما می آمد و درس می داد و بعد یک ملاخانه ای در روستای ما تاسیس شد که به آنجا می رفتیم. یادم هست یک بار پدرم از تهران یک کیف قشنگ آورده بود که من به زور از برادرم گرفتم و رفتم ملاخانه و چون قرآن بزرگ بود جا نشد که در کیف بگذارم و بی کتاب رفتم. معلم مان وقتی از من خواست که بخوانم دید که قرآن همراهم نیست و بعد از کلاس که بچه ها رفتند می خواست من را به فلک ببندد. تا فهمیدم پریدم بیرون کلاس و فرار کردم و هر چه ناسزا بلد بودم به آقای معلم دادم. غروب که شد دیدم آقای معلم آمد پیش پدرم و گفت پسر شما آبروی من را برده و چرا این کارها را می کند. پدرم یک تشری به من زد و فردا صبح که می خواستم به مدرسه بروم سه پاکت سیگار اشنو که آن زمان کمیاب و کوپنی بود، داد تا برای معلممان ببرم. روستایی که بودید مدرسه نداشت؟ مدرسه که نبود. شش سالم که شد پدرم که معتقد بود، نمی توان فقط به مکتب خانه برویم، برای همین با شخصی از خاندان اکبر مقدم صحبت کرد تا اجازه دهند خانه خالی از سکنه آن ها تبدیل به مدرسه شود. پدرم که خودش خواندن و نوشتن بلد بود توانست بالاخره مدرسه ای را راه بیندازد. مدرسه ای که در آن هیچ امکاناتی نبود و هرکس زیلویی، چیزی داشت به آنجا می داد. اسم مدرسه را دبستان فارابی کشکو گذاشتند. برای معلم هم برادرزاده یکی از اهالی را که تا کلاس 11 در رشت درس خوانده بود را آوردند و آقای مسیح مقدم شد، معلم تنها مدرسه روستای ما. ایشان هنوز در قید حیات هستند و در مراسم تجلیلی که چند وقت پیش نظام پزشکی برگزار کرد، شرکت کرد و من خیلی خوشحال و هیجان زده شدم. آرزوی کودکی تان را به یاد دارید ؟ دوست داشتید چه کاره شوید؟ وقتی برای اولین بار تیغ ژیلت به ایران آمد از اسمش و نوع تلفظ و نوشته اش خیلی خوشم آمد و با خودم فکر می کردم دوست دارم فرانسه یاد بگیرم و به فرانسه بروم. بعد در رادیو اسم لوئی پاستور را شنیدم و خیلی برایم جالب بود اینکه می گویند او میکروب را کشف کرده یعنی چه؟ با خودم می گفتم یعنی می شود یک روز من هم به همچنین جاهایی برسم و چیزی را کشف کنم. فکر می کنید زمینه چنین علاقه و کششی برای یک بچه ای که در یک محیط روستایی زندگی می کرد چه بود؟ بچه ها در دنیای کودکی شان یک چیزهایی را که می بینند در ذهنشان نقش می بندد. یک وقت پلیسی را می بینند و دوست دارند در آینده پلیس شوند یا معلم یا هنرپیشه و خواننده شوند. حالا وقتی که از یک جامعه کوچک تری هم بیایی که این چیزها انگیزه های قوی تری برایت می شوند. من از وقتی به یاد دارم دوست داشتم که درس بخوانم و پیشرفت کنم و فکر می کردم که با پزشکی می توانم به هدفم برسم. پزشکی را می دیدید که الگوی ذهنی داشتید؟ در قدیم پزشک ها اول حکیم بودند، ارج وقرب بی نظیری بین مردم داشتند و شاید اولین مرجع مورد اعتماد مردم بودند و من وقتی این شان و جایگاه را می دیدم دوست داشتم پزشک شوم. پدرم تاجر بود و در کار خریدوفروش بود و مادرم سواد قرآنی داشت ولی به شدت علاقه داشتند که ما درس بخوانیم و پیشرفت کنیم. یک برادرم مهندسی خواند و برادر بزرگم به دنبال شغل پدری رفت. شما هم به بچه های خودتان آزادی انتخاب رشته را دادید؟ هیچ وقت به بچه ها تحمیل نکردم که حتماً پزشکی بخوانند، خودشان دوست داشتند و پزشک شدند. علاوه بر دوتا پسرم که در حال حاضر از پزشکان خوب هستند در خانواده ما و بین خواهرزاده ها و برادرزاده ها حدود 17 پزشک داریم. ته دلتان هم دوست نداشتید بچه ها پزشک شوند؟ راستش فقط به پسر بزرگم گفتم که پزشکی بخواند و او علی رغم اینکه به رشته های فنی علاقه مند بود گوش کرد و خیلی خوشحالم که الآن هم خودش و هم همسرش از جراح های بسیار خوب ایرانی در آلمان هستند.پسر دومم هم پزشکی خواند و دخترم سال پنجم رشته پزشکی دانشگاه تهران بود که تغییر رشته داد و رفت مدیریت بیمارستانی خواند. جراحی اطفال ازنظر احساسی سخت نیست؟ اتفاقاً یک شیرینی ها و ویژگی های خاص خودش را دارد. همین چند روز پیش خانمی آمد مطب که وقتی شش ماهه بوده من جراحی اش کرده بودم و الآن برای معاینه فرزندش آمده بود که برای من خیلی شیرین بود. بچه ها واقعاً فرشته های روی زمین اند و ارزش والایی دارند و هرلحظه احتیاج به کمک دارند. شما مجسم کنید یک بچه چندماهه را که روی تخت بیمارستان خوابیده و درد می کشد و زبان ندارد که دردش را بگوید. شما دردش را تشخیص می دهید وقتی درمانش می کنید و بچه به آرامش می رسد نمی دانید چه لذتی نصیبتان می شود. وقتی مریضتان از درد دست وپا می زند و گریه می کند باید عاطفه را کنار بگذارید و احساساتی نشوید تا بتوانید درمانش کنید. در علم پزشکی عاطفه و احساساتی شدن جایگاهی ندارد. واقعاً می توان احساسات را نادیده گرفت؟ منظورم احساساتی شدن است اینکه حالا این بچه چندروزه است و وای من دلم نمی آید بهش دست بزنم. این عاطفه مخل کار حرفه ای است. جراحی اطفال یکی از سخت ترین جراحی هاست. شما با یک پوستی مثل پوست پیاز طرفی. ترد، نازک و شکننده. جراحی و پیوند این پوست خیلی کار مهمی است. شما در حال نجات جان یک فرشته ای و این خیلی سخت است. هنوز هم جراحی می کنید؟ بله، هنوز هم کار می کنم. برای دبیرستان چه کردید؟ برای دبیرستان باید به شهسوار می رفتیم. یک اتاقکی گرفته بودم و با نان و پنیری سر می کردم تا آخر هفته ها که به خانه برمی گشتم. خانه تا مدرسه ما 6 تا 5 کیلومتر فاصله داشت و بعد برای سال آخر که می خواستم دیپلم بگیرم آمدم تهران منزل دختردایی ام که برای ما مثل خواهر بود. چرا این قدر دانشگاه تهران را دوست داشتید؟ دلیلش را نمی دانم ولی عاشق دانشگاه تهران بودم. خیابان پایین دانشگاه یک خانه ای اجاره کرده بودم و یک سالی که برای کنکور درس می خواندم به عشق دانشگاه تهران بود. هرروز صبح به خیال ورود به دانشگاه بیدار می شدم از لابه لای نرده ها وارد دانشگاه می شدم و یک شیشه شیر با یک نان می خریدم تا شب با آن سر می کردم و تمام مدت فقط و فقط درس می خواندم. احساس می کردم هیچ چیز بهتر از درس خواندن نیست و تمام آرزوی من در آن مقطع فقط قبولی در دانشگاه بود. کلاس دهم بودم و جنگ جهانی دوم تازه تمام شده بود و من برای اولین بار کلمه لویی پاستور را شنیدم آن موقع ها تلویزیونی نبود و گاهی از رادیو چیزهایی می شنیدیم و من از وقتی کلمه لویی پاستور را شنیده بودم همیشه فکرم مشغول بود و دوست داشتم پزشک شوم. بااین همه علاقه و انگیزه چطور دانشگاه تهران نرفتید؟ قبول نشدم. زمان ما دو کنکور بود، کنکور اول ادبیات و کنکور دوم فیزیک و شیمی بود. در کنکور اول در لیست رزرو و در کنکور دوم اصلاً قبول نشدم. زمانی به خودم آمدم دیدم در رزرو دامپزشکی دانشگاه تهران قبول شدم و گفتم که نمی روم. برای امتحان به مشهد رفتم و وقتی برگشتم دیدم پدر و مادرم از ده آمده اند و در اتاقم نشسته اند. گفتند چون در روزنامه دیدیم قبول نشدی نگران بودیم که خودکشی نکنی. به خودکشی فکر می کردید؟ نه، حتی برای لحظه ای. من این راه را شروع کرده بودم و باید تمامش می کردم. جوان 18 ساله ای که از یک ده آمده تهران و تمام زندگی اش را گذاشته و در دانشگاه قبول نشده چه خواهد کرد؟ هیچ تفریحی به جز کتاب برای من وجود نداشت. نه سینما نه گردش و نه هیچ چیز دیگری نمی خواستم. چطور به دانشگاه آنکارا فکر کردید؟ رفتن به ترکیه برای من کاملاً تصادفی بود. یک روزی در اتوبوس نشسته بودم و خیلی در فکر و ناراحت بودم. جوانی سوار شد و کنارم نشست که از لهجه اش معلوم بود آذری است. پرسید چرا این قدر ناراحتی، یک چیزی را از من داشته باش اگر به خدا اعتقادی داری هر چه از او بخواهی به تو می دهد و نیازی به این همه غصه و فکر و خیال نیست. گفتم نتوانستم کنکور قبول شوم و واقعاً نمی دانم چه کاری کنم استطاعت مالی هم ندارم که به اروپا بروم. همیشه هم دوست داشتم خودکفا و مستقل باشم. حتی دوران مدرسه و دانش آموزی؟ بله در تمام سال های دبیرستان در ایام تعطیلات به شمال می رفتم و کار می کردم که از پدر و مادرم پولی نگیرم. قضیه دوست آذری تان چه شد؟ در ادامه حرف هایش گفت که در آنکارا دانشجوی پزشکی است. در تمام طول راه باهم صحبت کردیم و من را راهنمایی کرد که به دفتر دوستی ایران و ترکیه در خیابان شاه بروم و از دو برادری که آنجا هستند کمک بخواهم. من هم به سرعت رفتم و از آنان راهنمایی خواستم. گفتند که باید ابتدا عضو انجمن دوستی ایران و ترکیه شوم. من هم عضو شدم و کارتی هم برایم صادر شد. گفتند باید زبان ترکی بیاموزی و پاسپورت بگیری. مشکلات زیادی سر راهم بود. این ها را می گویم تا جوان های امروزی بدانند هر چیزی به سادگی به دست نمی آید. سپید: زبان ترکی یاد گرفتید؟ چاره ای نداشتم. در دبیرستان کمی فرانسه خوانده بودم و دوست داشتم به فرانسه یا الجزایر بروم ولی پولی نداشتم. فردای همان روز برای پاسپورت اقدام کردم. آدم های زیادی اقدام کرده بودند و بیشتر از سه ماه در نوبت بودند ولی من دو روز بعد پاسپورتم را دادند. چه کسی نیاز شمارا برآورده می کند جز خدا؟ شما که ترکی بلد نبودید؟ مشکلی ایجاد نشد؟ وقتی پاسپورتم را گرفتم گفتند چون عضو انجمن دوستی ما هستی ایرادی ندارد که زبان بلد نیستی. رفتم شمال و به پدر و مادرم گفتم که می خواهم بروم ترکیه. آن ها خیلی نگران بودند که می خواهی کجا بروی؟ کشور غریب که زبان هم بلد نیستی. گفتم که حتی برای خداحافظی به تهران هم نیایند. در این مدت حتی پولی هم نداشتم که برای خودم چمدان بخرم. در آن یک هفته ای که شمال بودم از تخته های پرتقال یک چمدان ساختم و روی آن پارچه گل سرخی کشیدم و برایش در و کلید هم گذاشتم و هر آنچه داشتم در همان چمدان جا شد. مادرم در یک کیسه کوچک 4-5 کیلو برنج برایم گذاشت. زندگی بعد از جنگ جهانی دوم خیلی سخت بود. وقتی به تهران برگشتم بهترین راهی که داشتم این بود که با اتوبوس به ترکیه بروم. با اتوبوس دو روز راه بود که از ضلع جنوبی میدان فردوسی حرکت می کردند. رفتم و از راننده خواهش کردم که اگر می شود من را از جلوی دانشگاه تهران سوار کند و او هم پذیرفت. فردا ساعت 8 صبح دختردایی ام و شوهرش تا جلوی در دانشگاه تهران آمدند تا من سوار شوم. روی پله اتوبوس مقابل سر در دانشگاه ایستادم و گفتم یا من لیاقت این را نداشتم که در اینجا به عنوان یک دانشجو درس بخوانم یا تو من را نپذیرفتی. ولی به شرفم قسم یاد می کنم که روزی به عنوان معلم و استاد به اینجا برمی گردم. قسمی که به آن پایبند ماندید؟ هیچ وقت حس و حال آن روزم و قسمم را فراموش نکردم و امروز خیلی خوشحالم که روزی به عنوان استاد به دانشگاه تهران برگشتم. با همین مقدمه راهی کشور غریب شدید؟ بله با همین مقدمه و با دست خالی رفتم. من در همین رفت وآمدها کلی خاطره دارم. دو خاطره آن زیباتر است که برایتان می گویم. به مرز بازرگان رسیدیم پاسپورت من جزو آخرین ها بود که کنترل شد. در این لحظه یک آن به خودم آمدم که می خواهم کجا بروم و چه کار بکنم؟ همان طور که می دانید، در مرز بازرگان، کوه های سر به فلک کشیده آرارات را می بینید، تخته سنگی سمت چپ قرار داشت که در حال حاضر هم آنجاست بالای آن تخته سنگ نشستم و گریه کردم که کجا می روی تو که نه زبان بلدی و نه پول داری، می خواهی چه کارکنی؟ ساعت 4-3 بود که اتوبوس کنار رود دجله ایستاد تا استراحتی کنیم همه پایین آمدند و هرکسی غذایی داشت تا بخورد ولی من غذایی نداشتم. گروه نوازنده ایتالیایی که در ماشین ما بودند وسایلشان را کنار رودخانه آوردند و یک دفعه شروع به زدن و خواندن تصنیف گل اومد، بهار اومد کردند. فکر می کنید در آن وضعیت چه روحیه ای داشتم؛ امروز در این سن هم نمی توانم آن شرایط را تحمل کنم. با شنیدن آن با خود گفتم من دارم از این مملکت دور می شوم واقعاً ترک وطن خیلی سخت است. خلاصه حرکت کردیم. همه پیاده شدند من هم با کیسه برنج و چمدان به راه افتادم. آن زمان قطارهای زغال سنگی و دودی تا آنکارا می رفت و من هم روی یک صندلی چوبی آن نشستم تا به آنکارا رسیدم. در آنکارا هم نمی دانستم به کجا می روم. انگار همه ایرانی ها به میدان او «لوس» می رفتند یک ماشین قدیمی آمد و من را هم سوار کرد و به آنجا برد. هنگام پیاده شدن فراموش کردم برنجی را که مادر داده بود با خود ببرم. به یک مسافرخانه قدیمی رفتم. مدیر مسافرخانه از من سوالاتی پرسید و من اصلاً ترکی بلد نبودم که پاسخ دهم. مدیر مسافرخانه، جوانی را صدا زد که ایرانی بود و 2 روز زودتر از من آمده بود و دریکی از اتاق ها زندگی می کرد و هر دو باهم به دانشگاه رفتیم. همین جوان با نام دکتر سیستانی 60 سال است که به عنوان برادر با من در ارتباط است، اما اتفاق فردا صبح جالب بود که راننده کیسه برنج را آورد. این 5 کیلو برنج برایم خیلی باارزش بود چون آن را مادرم داده بود. تامین مالی می شدید؟ یعنی خانواده تان پول برایتان می فرستاند؟ هیچ وقت انتظاری از خانواده ام نداشتم و هیچ وقت هم کمکی مالی آن چنانی به من نکردند. شروع به درس خواندن کردم. پول زیادی هم نداشتم. هفته را با یک پیاز و سیب زمینی می گذراندم و در یک اتاق کوچک سرد زندگی می کردم ولی درس می خواندم. برای ورود به دانشگاه، فقط دانشکده کشاورزی ظرفیت خالی داشت که من هم ثبت نام کردم. با خود گفتم حتی اگر 10 سال هم مهندسی کشاورزی بخوانم درنهایت پزشک می شوم. به واسطه یکی از آشنایان مطلع شدم که دانشکده پزشکی دانشگاه آنکارا، 50 دانشجوی خارجی می گیرد که 47 نفر آن پذیرفته شدند و 3 جای خالی دیگر باقی مانده است؛ اما چطور پذیرفته می شدم من که زبان ترکی نمی دانستم؟ صبح آن روز پیش رئیس دانشگاه، مردی قدبلند موقر و شیک پوش 70 ساله رفتم. هرچند که ترکی را خوب بلد نبودم ولی وقتی کارت انجمن دوستی ایران و ترکیه را دید، با پذیرشم موافقت کرد. پس به آرزویتان رسیدید... واقعاً آرزو و رویای من بود. من و دکتر سیستانی که پول نداشتیم سوار ماشین شویم با شور و عشق هر دو صبح ها، 5 کیلومتر تا دانشکده پیاده می رفتیم که سر کلاس نفر اول باشیم و جلو بنشینیم. در هفته اول که استاد داشت درس زمین شناسی و گیاه شناسی می داد می دانستم که به درخت و چوب می گویند آچ، من هم که ترکی بلد نبودم به سقف سالنی که در آن نشسته بودیم و چوبی بود نگاه می کردم و فکر می کردم این ها را شرح می دهد. 3-2 هفته گذشت و بچه ها گفتند برویم و زبان ترکی یاد بگیریم. چطور از پس امتحانات برآمدید؟ در خرداد همان سال اول امتحان دادم. از 550 دانشجویی که بودیم، فقط 20 نفر قبول و بقیه تجدید شدند و از همه بیشتر من تجدید داشتم چون زبان نمی دانستم. از 5 درس، 4 درس را تجدید شدم هرچند پایه علمی را داشتم ولی نمی توانستم پاسخ دهم. یکی از سوالات این بود آیا بین سگ و گرگ، بز و گوسفند، اسب و الاغ نسبت خانوادگی و ژنتیکی وجود دارد؟ گوسفند را می دانستم که چیست ولی بز را نمی دانستم به ترکی چه می شود. از ته سالن داد زدم که علی بز چه می شود و این گونه به سوال پاسخ درست دادم؛ زیرا می دانستم که بز و گوسفند باهم رابطه ای ندارند. سوال دیگر این بود که قلب یک موجود تک سلولی را بکشید. مگر میکروب قلب دارد! پس از امتحانات همه چمدان هایشان را بستند تا به شهر خود و پیش خانواده هایشان بروند ولی من پولش را نداشتم و وقتی دیدم این همه تجدید دارم، 3 ماه خودم را در کتابخانه محبوس کردم و درس خواندم. در امتحان تجدیدی از میان 520 نفر، 50 نفر قبول شدند که یکی از آن ها من بودم و به سال دوم رفتم. دیگر هیچ کسی ازنظر پزشکی جلودارم نبود و این باعث شد که سال دوم را هم خیلی سریع بگذرانم. مدتی از سال سوم را نگذرانده بودم که به دانشگاه استانبول که بین المللی بود انتقالی گرفتم و در این دانشگاه، بر کرسی سال پنجم نشستم و دو سال و نیم جلو افتادم. درنتیجه در 4 سال و 10 ماه پزشکی را در ترکیه به پایان رساندم و در سن 22 سالگی دکتر شدم. دوره ها را با نمرات عالی طی کردم و به عنوان شاگرداول و ممتاز مورد تشویق قرار گرفتم. چطور شد به جراحی اطفال علاقه مند شدید؟ برای دوره فوق تخصص جراحی کودکان را انتخاب کردم که چند دلیل داشت. یکی اینکه همیشه وقتی به برگشت به ایران فکر می کردم دوست داشتم با دست پر برگردم و تاثیری داشته باشم و تحقیق کردم. من در تمام سالهایی که خارج از کشور زندگی کردم هیچ وقت ایران را فراموش نکردم همیشه به برنامه برگشتم فکر می کردم. تحقیق کردم، دیدم که جراحی با گرایش های مختلف تا حدودی در ایران شکل گرفته اما بچه های ما در جراحی متولی ندارند که درصد زیادی از جمعیت کشوربودند. من با این هدف به سراغ این تخصص رفتم و خدا را شکر که توانستم به سرانجامی برسم. چگونه با همسرتان آشنا شدید؟ پس از پایان دانشگاه، خانواده ای از قبرس به استانبول برای عمل جراحی مغز آمده بودند و کنار اتاق ما، اتاق گرفته بودند. در آن زمان که انترن بودیم آن ها را ازنظر پزشکی راهنمایی کردیم و باهم آشنا شدیم. دخترخانم 16-15 ساله ای داشتند. به پدر و مادرش گفتم که می خواهم با دخترشان ازدواج کنم. پدر گفت باید فکر کنم و پرسید از مال دنیا چه دارم؟ گفتم فقیر هستم و چیزی ندارم ولی با مدرک پزشکی ام تعهد می دهم که به دخترت شبی یک تکه نان بدهم. پس از مدتی آن ها به قبرس رفتند که در این کشور جنگ می شود و آن ها به ترکیه می آیند. یک روز در خانه ام را زدند آن را باز کردم دیدم این دخترخانم آمد و گریه می کرد که همه خانواده ما در جنگ از بین رفتند و ما فرار کردیم و به اینجا آمدیم. سال 1962 بود که توسط پیش نماز ایرانی ها در استانبول مجلس عقد برگزار شد و پدر ثریا همسرم، آمد که شاهد عقدمان شود. به هرحال ما ازدواج کردیم، مدتی در استانبول بودیم و بعد برای تخصص به آلمان رفتیم. همسرتان هم پزشکی خواندند؟ همسرم نیز تصمیم گرفتند تحصیل کنند. ابتدا علوم آزمایشگاهی خواند و مدتی درزمینه رادیولوژی کارکرد و بعد رشته مامایی خواند. بین جراحی اطفال و پژوهش تاریخی ارتباطی هست؟ برای من این ارتباط به وجود آمد. همیشه کار پژوهشی را دوست داشتم. شما عاشق شدید؟ وقتی عاشق باشید کار می کنید. من هنوزم هم روزی 18 ساعت کار می کنم. از بیکار بودن و بی هدفی رنج می برم. جراحی اطفال را شروع کردم چون احساس کردم در ایران به آن نیاز داریم، با تلاش شبانه روزی اولین مرکز جراحی بچه ها را در بیمارستان بهرامی راه انداختیم. بعدها دیدم به همان میزانی که به جراحی اطفال نیاز داریم به پژوهش هم نیاز داریم و کار را شروع کردم. دائره المعارف تاریخ پزشکی جهان در ده جلد نوشتم. 35 سال تمام وقتم را صرف کردم و تاریخ 9 هزارساله پزشکی جهان را جمع کردم، چون هیچ جای جهان نمونه این کار نبود و من دوست داشتم بگویم که یک ایرانی می تواند و این افتخار ایران است. در ایران نمی شود کار گروهی کرد و من تک وتنها این کار را به سرانجام رساندم. به نظر من باید مرد عمل بود. نباید فقط بنشینیم و شعار دهیم. من و دکتر فاضل و دکتر عباسیون و دکتر ابا سهل جامعه جراحان ایران را در سال 1365 راه اندازی کردیم با هزار مشکل و مکافات تا امروز که تبدیل به یک مرکز معتبر صنفی شده است.
پنجشنبه ، ۲۳اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 55]
-
گوناگون
پربازدیدترینها