محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852904209
گفت و گوی محمد صادق جنان صفت سردبیر سایت ساعت 24 با خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران دولت از صدا و سیما وقت بخرد
واضح آرشیو وب فارسی:ساعت 24: ساعت 24- روزنامه نگار و کارشناس اقتصادی معتقد است دولت در برابر هجمه های غیر منصفانه رقبا نباید سکوت کند، باید از صدا و سیما وقت بخرد و دستاوردهای اقتصادی خود را با مردم در میان بگذارد.محمد صادق جنان صفت در گفت و گو با ایرنا از وضعیت اقتصادی در صورت ادامه تحریم ها، عملکرد اقتصادی دولت نهم و دهم و لزوم سرمایه گذاری خارجی می گوید.جنان صفت متولد سال 1335 در تهران است. وی پیش از این دبیری گروه اقتصاد روزنامه های همشهری،جامعه، توس، خرداد و فتح را بر عهده داشته است. جنان صفت همچنین در شورای سردبیری روزنامه های هم میهن و کارگزاران عضویت داشته و سردبیر مجلات نوآوران و گسترش صنعت بوده و کارآفرین بوده است. وی از بهار سال 1393، سردبیری روزنامه اقتصادی تعادل را به عهده داشت. **مخالفان دولت می گویند دولت روحانی کار مهمی نکرده است و برجام دستاوری نداشته است اگر توافق هسته ای صورت نمی گرفت الان از نظر اقتصادی کجا بودیم؟ سئوال بسیار سنجیده و هوشمندانه ای است. باید این موضوع برای جامعه شکافته و در افکار عمومی منتشر شود که اگر برجام نبود چه بر سر کسب و کار، اقتصاد کلان و شاخص های اقتصادی می آمد؟ از روزی که بحث مذاکرات هسته ای در دولت روحانی شروع شد تحریم ها تشدید نشد و بعد از برجام نیز بخشی از آن تحریم ها برداشته شد. حال اگر برجامی صورت نمی گرفت چه می شد؟ اگر تحریم ها با همان شدت سابق پیش می رفت اکنون در بسیاری از بخش های اقتصادی مان با دشواری های فوق العاده زیادی مواجه بودیم که در راس آن مساله نفت بود. الان منتقدان برجام چشم خود را روی این مسائل بسته اند و فراموش کرده اند چگونه با صد میلیارد دلار درآمد سالانه در دولت پیشین تورم 40 درصدی، بیکاری 11 درصدی و نرخ رشد سرمایه گذاری 18 درصد منفی داشتیم. این روند می توانست شدیدتر شود و به ویژه در بخش فروش نفت ما را با مشکلات بسیار حادتری روبرو کند. به نظر من یکی از وظایف اصلی دولت و طرفدارانش بیان این موضوع برای مردم است که بیایند با عدد و رقم بگویند اگر برجام رخ نمی داد چه بر سر صنعت، کشاورزی، واردات، صادرات و رفاه مملکت می آمد. ما در سالهای 91 و 92 به ترتیب رشد اقتصادی منفی 6 درصد و حدود منفی 2 درصد داشتیم. در حالیکه نرخ رشد جمعیت 1.5 درصد بود. درآمد سرانه هر ایرانی حدود 15 درصد کاهش پیدا کرد. اما اکنون این بلایا را نمی بینیم. اگر تحریم ها ادامه پیدا می کرد قطعا تعداد بیکاران ما بیشتر از الان بود و کارخانه های بیشتری فعالیت خود را تعطیل می کردند. اقتصاد و شاخص های آن مانند سیاست نیستند که با یک تصمیم به سرجای اولیه خود برگردند. شاخص هایی چون میزان پس انداز، سرمایه گذاری، صادارت و تولید ناخالص ملی نیازمند عبور از فرآیندی زمان بر هستند تا تغییر کنند از سویی به دلایل فنی و تکنیکی تحریم ها هنوز آنطور که باید و شاید برداشته نشده و فقط جلوی تشدید آن گرفته شده است. با این وجود تا همین الان دستاوردهای زیادی داشته ایم. شما مقایسه ای کنید بین آخرین سفرهای رئیس جمهور دوره قبل با رئیس جمهور فعلی. در دولت نهم و دهم پرو،ونزوئلا و کشورهای گمنام آفریقایی مقصد این سفرها بودند و معمولا این کشورها از ایران کمک مالی دریافت می کردند. اگر رئیس جمهوری هم به ایران می آمد معمولا پول و امتیاز می خواست. اما اکنون سطح مناسبات چگونه است؟ الان رئیس جمهور کره جنوبی به عنوان دوازدهمین قدرت اقتصادی دنیا به ایران سفر و اعلام کرده که 25 میلیارد دلار خط اعتباری باز کرده است. چند روز قبل رئیس جمهور آفریقای جنوبی در ایران بود کشوری که جزو غولهای نوظهور اقتصاد دنیا قلمداد شده و در کنار روسیه،چین، هند و برزیل قرار می گیرد. همین الان معاون وزیر اقتصاد آلمان در تهران است. چند روز پیش هم رئیس اتاق تجارت انگلستان اینجا بود. اینها برای چه به ایران می آیند؟ برای اینکه توانایی ایران را دیده و می شناسند و بهتر از خود ما به آنها واقفند و آن را تحلیل می کنند. ما باید قدر این موقعیت را بدانیم و فرصت سوزی نکنیم. البته باید این مذاکرات از موضع بالا باشد و عزت و سرافرازی این سرزمین را لحاظ کند. حال شما مناسبات بین المللی دو سال و نیمه این دولت را با دولت قبلی مقایسه کنید. این کجا و آن کجا؟ ** برخی از منتقدین روحانی درصدد القای این مطلب به افکار عمومی هستند که رئیس جمهور راهی را رفت که هر کدام از دیگر رقبایش در صورت پیروزی در انتخابات مجبور به طی کردن آن بودند. یعنی رسیدن به توافق هسته ای از قبل در دستور کار نظام بود؟ این موضوع بخشی از حقیقت را در دل خود دارد. اینکه کلیت نظام سیاسی ایران به این نتیجه رسیده بود که باید درباره مساله هسته ای مذاکره کند درست است. برای من که از زاویه اقتصاد به سیاست نگاه می کنم فهم این مساله دشوار نبود که توانایی اقتصادی ایران در سالهای 91 و 92 بسیار تحلیل رفته بود. اما شما این را هم در نظر بگیرید که آقای جلیلی که رقیب مستقیم آقای روحانی بود اصلا در اندیشه این توافق نبود. شما مباحث مطرح شده توسط وی در مبارزات انتخاباتی را ببینید متوجه می شوید که ایشان همچنان بر طبل بی نیازی به هر گونه توافق با غرب می کوبید. یعنی حتی اگر بپذیریم که نظام می خواست چنین توافقی کند باز هم باید سراغ فردی می رفت که خبره این کار باشد. اگر مذاکره کننده سابقه، پیشینه، مهارت و دانش لازم را نداشته باشد چه موفقیتی در مذاکره می تواند کسب کند؟ فقط مدام پای میز مذاکره می رود و دست خالی بر می گردد. در مورد آقای روحانی اما این طور نبود. آقای ظریف به عنوان نماینده ایشان در مذاکرات هسته ای دارای پیشنیه ای روشن است و مهارت وی در دیپلماسی بر همه آشکار است. تیم مذاکره کننده قبلی چندین سال برای مذاکره در رفت و آمد بود اما چرا کلیت نظام سیاسی کشور را متقاعد نکرد که اوضاع خیلی خوب نیست، یا این کار را کرده و الان کتمان می کند یا اینکه چنین اقدامی انجام نداده است. اگر نگاه کارشناسانه به موضوع داشته باشیم مهارتهای تیم سیاست خارجی ایران به ویژه دستگاه وزارت امور خارجه در سرنوشت مذاکرات تعیین کننده بود. ** موانع داخلی و خارجی اجرای درست برجام چیست؟ در داخل کشور دو مانع برای اجرای دستاورد برجام داریم. بخشی از موانع تکنیکی است مثلا نرخ سود بانکی، قیمت ارز، سیاست ارزی، سیاست تجاری و دیگر موارد، یعنی اینکه آیا ایران حاضر است تعرفه های گمرکی را کاهش یا افزایش دهد یا اینکه نرخ سود بانکی در بازار تعیین شود یا طبق دستور دولت تغییرکند؟ مانع داخلی دیگر عدم وفاق و تفاهم سیاسی بین احزاب و گروههای سیاسی است. در ایران بر خلاف آنچه که برخی احزاب و گروهها بر سر زبان می آوردند درک دقیق و درستی از منافع ملی وجود ندارد. کشور وضعیت فوق العاده دشواری به ویژه از نظر اقتصادی دارد. آمارها می گویند سالانه به 700 هزار میلیارد تومان سرمایه گذاری در اقتصاد کشور نیاز داریم. در حالتی تقلیل گرایانه سالانه 500 هزار فارغ التحصیل دانشگاهی در جست و جوی کار برمی آیند. اما آیا ما توانایی تامین این میزان سرمایه را از داخل کشور داریم؟ پاسخ منفی است. تجربه نیم قرن اخیر ما نشان می دهد که به ویژه الان که نفت در پایین ترین قیمت خود است نمی توان این مقدار سرمایه را تامین کرد و این سرمایه باید از جایی به اقتصاد کشور تزریق شود. پس انداز مردم هم از سال 90 به بعد پایین آمده و مردم اندوخته ای ندارند که در بازار سرمایه گذاری کنند. صاحبان سرمایه هم در این 5 سال مدام با شرایط بد مواجه بوده اند. به ویژه اینکه بازار فروش آنها در داخل هم مشکل دارد. برای تامین این سرمایه نیاز به وفاق سیاسی و اجماع حول و حوش ضرورت رشد اقتصادی داریم. یعنی بر سر این موضوع که کلید حل مشکلات کشور است وفاق کنیم . بگوییم فعلا تا 5 سال سر اینکه سرمایه گذاری خارجی در کشور شود با هم دعوایی نداریم تا درآمد کارگران افزایش پیدا کند و بیکاران نیز سر کار بروند. چرا که تا سرمایه ای نباشد رشد اقتصادی تحقق پیدا نمی کند. اما در بعد خارجی. هر دو جناح سیاسی آمریکا منافعی واقعی در اجرا یا عدم اجرای برجام دارند. البته این از دست ما خارج است ولی می توانیم جوری رفتار کنیم که مخالفان برجام در موضع ضعف قرار گیرند. از سویی برخی کشورها در سطوح مختلف قدرت نیز علاقه ای به وجود یک ایران باثبات در منطقه ندارند. ترکیه و عربستان به عنوان دو رقیب اصلی اقتصاد ایران از بهبود رابطه ایران با دنیا زیان می کنند. حتی درباره روسیه هم باید محتاط بود. شاید این کشور هم از اینکه ایران مساله اش با غرب را سامان دهد چندان شاد نباشد چرا که از نظر فروش نفت و گاز رقیب ایران است. حتی چین هم ممکن است ناراضی باشد چون میلیاردها دلار قرارداد با ایران بسته است و می بیند اکنون کره جنوبی به سرعت دارد جایش را در ایران می گیرد. ** رئیس جمهور بحثی را با عنوان برجام 2 مطرح کرد. ایشان گفت همانطور که با کشورهای خارجی بر سر مشکلاتمان توافق کردیم بیایید سر مسائل داخلی با جناح های مختلف سیاسی بر سر حل اختلافات تفاهم کنیم. برخی تفاهم سیاسی را پیش زمینه رشد اقتصادی کشور می دانند. تحلیلتان چیست؟ ببینید ما در ده سال آینده با گرفتاری های بزرگی در عرصه اقتصادی مواجه خواهیم بود. باید احزاب و گروههای سیاسی مختلف بر روی یک نقطه به اشتراک برسند. آقای طیب نیا هم به عنوان سکاندار بخش اصلی اقتصاد دولت پیش از عید و سیاسی شدن بحث برجام 2 تصریح کرد که برجام 2 اقتصادی است و آن را همان برنامه ششم توسعه کشور دانست. آقای نیلی هم همان موقع در گفت و گویی با سالنامه ایران تاکید کرد که موضوع برجام 2 اقتصادی و هدف آن بالا بردن رشد اقتصادی است. اقتصاد ایران همانطور که عرض کردم نیازمند توافق بر سر موضوع رشد اقتصادی است. یعنی سران احزاب و جناح های سیاسی و هر که فکر می کند بخشی از قدرت را در دست دارد باید با یکدیگر گفت و گو کنند تا برجام 2 در حوزه اقتصادی به نقطه خوب برسد. ** انتظار تان از مجلس دهم چیست. این مجلس چه اقداماتی برای خروج اقتصاد کشور از رکود باید انجام دهد؟ همانطور که قبلا گفتم برای این کار راهی جز جذب سرمایه در مقادیر هنگفت ندایم. منابع داخلی کشش ایجاد زمینه برای رشد اقتصادی سالانه 8 درصد که در برنامه ششم توسعه و سند چشم انداز پیش بینی شده ندارد و باید سرمایه گذاری خارجی صورت گیرد. اقدامی که مجلس می تواند انجام دهد خودداری از نوشتن و تصویب قانون جدید است. باید کار قانون گذاری را برای مدتی تعطیل کند. چرا که به اندازه کافی قانون داریم. آن دسته از قوانین مخل و بازدارنده سرمایه گذاری را هم باید حذف و ملغی کند. علاوه بر آن مجلس می بایست تنش سیاسی را هم کاهش دهد. تا تصوری که یک سرمایه گذار خارجی از ایران می کند این نباشد که اینها به هیچ صراطی مستقیم نیستند و نمی توانند با هم سازگار باشند. ** مدتی پیش یکی از اقتصاددانها گفته بود فعالیت کارگاههای تولیدی کشور با کمتر از یک سوم ظرفیت آن نشان دهنده آن است که ما مشکلی از نظر سرمایه در کشور نداریم. بلکه معضل جای دیگر است که مانع از سرمایه گذاری سرمایه داران وطنی در کشور می شود نظر شما چیست؟ بحث غیر دقیقی نکرده اند. اما تصور کنید کارخانه هایی که طی چند سال اخیر بسته شده اند در سالهای 89 و 90 که باز بودند. ولی باز رشد اقتصادی ما پایین و کمتر از 3 درصد بود. ما برای رسیدن به رشد اقتصادی مستمر و بالای 6 درصد که برای کشور ضروری است حتما به سرمایه گذاری خارجی نیازمندیم. علاوه بر این بنگاههای تولیدی کشور به دلیل مناسبات ناسازگار سیاست خارجی سالهاست از تکنولوژی های روز دنیا عقب مانده اند و کالای تولیدی آنها به فروش نمی رود. این طور نیست که مردم ما دوست داشته باشند جنس خارجی بخرند. بلکه چون قیمت تمام شده تولید در ایران بالا و کیفیت کالاهای تولیدی پایین است رغبت مردم به خرید داخلی کم شده است. با انتقال تکنولوژی ما خیلی آسانتر می توانیم مشکل تولید را حل کنیم. سرمایه گذاری خارجی این امکان را برای ما فراهم می کند. ** مخالفان دولت این روزها بحثی را پیش کشیده اند و می گویند روحانی نتوانست به وعده های اقتصادی خود عمل کند، نظر شما چیست؟ متاسفانه بحثی انحرافی در جامعه دارد شکل می گیرد که 3 سال است روحانی سرکار آمده است وضع چه تفاوتی با قبل کرده است. این حرف نادرست و گمراه کننده ای است. چرا که آنچه که قرار است امروز ساخته شود باید بر پایه هایی ساخته شود که از پیش وجود داشته است. وقتی پایه ها را قطع کرده اند برای اقدام به کار باید ابتدا آنها را ترمیم کرد. طی 8 سال 700 میلیارد دلار نفت فروخته شد. تعداد زیادی شرکت دولتی به قیمت های گوناگون به بخش خصوصی واگذار شده است، با این وجود 200 هزار میلیارد تومان بدهی توسط دولت قبلی برجا گذاشته شده است که روی دوش دولت روحانی مانده است. دولت یازدهم یک زمین سوخته در مناسبات اقتصادی با خارج را تحویل گرفت. اگر هنر این دولت فقط این بود که نگذارد وضع از آنی که بود بدتر نشود باز هم باید آن را کارآمد دانست. این دولت با این مشکلات توانست رشد اقتصادی 3 درصدی را برای سال 93 به دست آورد. در سال 94 هم کشور را فقط با سی میلیارد دلار درآمد فروش نفت چرخاند. از این سی میلیارد سالانه 12 میلیارد دلار آن صرف پرداخت یارانه 45 هزار تومانی شد. یعنی فقط 18 میلیارد دلار برای دولت مانده بود. مخارج جاری کشور را هم از آن کسر کنید. شما ببینید دولت قبلی چقدر نیرو استخدام کرد.حقوق آنها ماهانه ده هزار میلیارد تومان می شود. این دولت پولی در دستش نبوده که بیش از این کاری برای اقتصاد کشور بکند. اگر فضا آرام و مناسبات بین المللی برقرار و پایه های اقتصاد کشور ویران نشده بود و این دولت همین دستاورد فعلی را داشت می توانستیم بگوییم ناکارآمد است. ولی شرایطی که این دولت در آن کار می کند یک شرایط اقتصادی عادی نیست. حتی مثل شرایط دولت اصلاحات هم نبود. چون آن موقع پول نفت بود و برخی زیر ساخت ها نیز از زمان هاشمی فراهم شده بود. ** چه نمره ای از نظر اقتصادی به عملکرد دولت های هشتم و نهم می دهید و معیارتان برای این نمره دادن چیست؟ نمره بسیار بسیار پایینی به آن می دهم. دو عنصر را باید در نمره دادن در نظر گرفت.یکی شاخص های کمی که در راس آن رشد تولید ناخالص داخلی و سپس تورم است. نرخ بیکاری و میزان سرمایه گذاری هم جزو این دسته اند. اما معیار مهمتر کیفیت سیاستگذاری است که دولت قبلی از این بابت نمره صفر می گیرد. شما فقط ببنید چند رئیس کل بانک مرکزی در آن دولت عوض شد. شیبانی، مظاهری و بهمنی. چند وزیر اقتصاد و وزیر صنعت عوض شد؟ یعنی سیاستگذاری وجود نداشت. شما این وضعیت را با دولت اصلاحات مقایسه کنید. دستاورد آن دولت در برنامه نویسی برنامه سوم توسعه است که همه کارشناسان راست و چپ اعتراف می کنند که برنامه فوق العاده موفقی بوده است. ببینید دولت اصلاحات چه برنامه ای نوشت و دولت احمدی نژاد چه نوشت؟ به سیاست های تجاری دولت نهم و دهم نگاه کنید. آشوب تصمیم گیری در دوسال آخر کاری احمدی نژاد در حوزه اقتصاد کاملا مشهود بود. کار از دست بانک مرکزی درآمده و دست وزارت صنعت افتاده بود و این وزارتخانه سیاست های ارزی را دیکته می کرد. اتاق مبادلات ارزی را باز کردند. حدود 50 بخشنامه ارزی را در مدتی کوتاه صادر کردند. ** دولت یازدهم بارها بحث لزوم پرداخت مالیات توسط ارگانهای انقلابی را مطرح کرده است. دریافت مالیات از این دستگاهها چقدر به اقتصاد کشور کمک خواهد کرد؟ مطابق آماری که چند روز قبل بانک مرکزی منتشر کرد سهم پرداخت مالیات توسط این نهادها آنقدر پایین است که در این آمار عدد صفر مقابل آن گذاشته شده است. البته من اطلاع دقیقی از میزان دارایی این ارگانها ندارم. و حتی مالیاتی که آنها در سال 94 پرداخت کرده اند نسبت به سال 93 کاهش داشته است در حالیکه درست است طی این سالها همه وضع اقتصادی شان بد بود ولی مالیات کارکنان دولت و بخش خصوصی افزایش پیدا کرده است. ** شما در جایی صحبت از این کرده بودید که رئیس جمهور در مقابل هجمه های غیرمنصفانه رقبا باید از صدا و سیما وقت بخرد و در برنامه های تلویزیونی به دفاع از کارنامه اقتصادی خود پرداخته و واقعیات را با مردم در میان بگذارد. دولت در این زمینه تا کنون چگونه عمل کرده است؟ دولت نباید این تصور را داشته باشد که اگر سکوت کند منتقدان انصاف به خرج می دهند. این استراتژی اشتباه است. دولت باید خیلی جدی و محکم و به صورت تهاجمی و با استفاده از هر آنچه امکان دارد مقابل این تخریب ها بایستد. در این راستا باید با استفاده از کارشناسان ورزیده و سخنور از فضای دانشگاهها و رسانه ها برای بیان حقایق اقتصادی کشور برای مردم استفاده کند. چرا که اگر این کار را نکند حتما این امر بر مردم مشتبه می شود که منتقدانش درست می گویند. در حالیکه حرفهای منتقدان دولت غیرکارشناسانه و به قصد تهییج و سوار شدن بر احساسات عمومی است. دولت باید با تلویزیون گفت و گو و چنین وقتی را به صورت روزانه از آن بگیرد. حتی روزانه یک ربع در وقتی مشخص وضعیت اقتصادی کشور و دستاوردهای خود را طی یک برنامه تلویزیونی تشریح کند. اگر هم تلویزیون این فرصت را به وی نمی دهد برود آن را با پول بخرد. مثل شرکت هایی که زمان تلویزیون را می خرند و برنامه های ساخت خود را در ساعاتی مشخص پخش می کنند. البته یکبار همین پیشنهاد را در دولت اصلاحات کردم که جدی گرفته نشد. تلویزیون رسانه ای با نفوذ بین اقشاری است که دسترسی کمتری به شبکه های اجتماعی و سایر رسانه ها دارند. به نظر من دولت در حال حاضر از این فرصت به طور نظام مند و سیستماتیک استفاده نمی کند. ایرنا
چهارشنبه ، ۱۵اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ساعت 24]
[مشاهده در: www.saat24.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 116]
-
گوناگون
پربازدیدترینها