تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1805561169
بی ثباتی سیاسی در عراق از کجا نشأت می گیرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:ثامن: ثامن : عراقِ امروز، کشور جوانی است که روند ملت سازی در آن ناقص پیش رفته است؛ کشوری به مثابه چندین قوم و مذهب جدا از هم و حال در این شرایط سیستم پارلمانی وضعیت را وخیم تر کرده است.به گزارش سایت خبری ثامن ؛حوادث روزهای گذشته در عراق و ورود روز شنبه طرفداران جریان صدر به پارلمان و دفتر نخست وزیری، اوج درگیری های سیاسی یک ماه اخیر این کشور را رقم زد؛ اختلافاتی که بر سر ترکیب کابینه و ماهیت آن بروز کرده است و هنوز هم ادامه دارد. با نگاه به این اتفاقات و نگاهی دیگر به فضای سیاسی در عراق از سال 2003 و سقوط صدام، متوجه بی ثباتی و شکنندگی همیشگی فضای سیاسی این کشور می شویم. اختلافات سیاسی از سال 2004 همراه با اولین دوره انتخابات پارلمانی خود را نشان داده است که با چند ماه تأخیر به انتخاب نخست وزیر انجامید. در پارلمان دوم در سال 2010 نیز عراق به مدت 8 ماه نخست وزیر نداشت. در سال 2014 نیز نوری المالکی بسختی پذیرفت که منصب نخست وزیری را به کس دیگری واگذار کند. علاوه بر این، اختلافات درون پارلمانی و قربانی شدن طرح ها در سایه اختلافات بین احزاب، عملا پارلمان را با عدم کارایی مواجه کرده است. اختلافات بین کردها و دولت مرکزی یا بین گروههای شیعی و سنی گسست و عدم یکپارچگی را موجب شده است. اختلافات درون پارلمانی و قربانی شدن طرح ها در سایه اختلافات بین احزاب، عملا پارلمان را با عدم کارایی مواجه کرده است. اما ریشه این ماجراها کجاست؟ مقدمه بالا برای رسیدن به این سؤال بود و اینکه ریشه عدم ثبات سیاسی عراق چیست؟ موضوعی که قصد مطرح کردن آن را داریم، قابل تعمیم به دیگر کشورهای بی ثبات خاورمیانه از جمله لبنان، سوریه تا یمن و لیبی نیز هست. کلید واژه ما دو عبارت است: ملت سازی و سیستم پارلمانی؛ نویسنده معتقد است عدم ملت سازی درعراق و همچنین سیستم پارلمانی ریشه تمام بی ثباتی ها در این کشور است. عدم ملت سازی یا ملت سازی ناقص منجر به عدم یکپارچگی، رشد تعلقات و اختلافات قومی و قبیله ای، رشد تروریسم، نفوذ آسان عوامل بیگانه و قدرت های بزرگ و نهایتا جنگ و نا آرامی داخلی می شود. حال در این میان اگر کشور بر اساس سیستم پارلمانی و نه ریاستی اداره شود، مشکلات دو چندان خواهد شد و امید ناچیزی برای پیمودن مسیر ملت سازی خواهیم داشت و عملا هر پروژه ای برای کم رنگ کردن قوم و قبیله و ایجاد ملت واحد را به شکست خواهد کشاند. ملت تعاریف مختلف و گاه متضادی از عبارت «ملت» شده است که با دقیق شدن در این تعاریف می توان تعریفی نسبتا جامع بدست آورد؛ بر این اساس گروه ملی به یک جامعه بشری گفته می شود که دارای سرزمین جغرافیایی واحد هستند و به این محدوده جغرافیایی حس مشترک تاریخی و تعلق مشترک فراتر از وابستگی های مذهبی، قومی و حتی زبانی دارند که به مرور زمان در طول تاریخ شکل گرفته است. عدم ملت سازی، یعنی هنوز وفاداری های قومی و قبیله ای بر وفاداری به موجودیتی به نام کشور، ارجحیت دارد. منافع قوم فراتر از منافع کشور است. در عراق پیش از آن که فردی خود را عراقی بداند، شیعه مذهب یا سنی مذهب یا کرد می داند. شاید به همین دلیل است که ما ابتدای ظهور داعش، شاهد همراهی برخی از مردم شهرهای سنی نشین با آن در اشغال شهرشان بوده ایم. در موصل، تکریت، الرمادی یا فلوجه، گزارش های بسیاری از همکاری برخی از مردم شهر با تروریست های داعش در دست است. در دوره طولانی از تاریخ عراق، شیعیان و کردها سرکوب شده اند و حال برخی مردم اهل سنت احساس می کنند حقشان ضایع می شود. سوای صحت یا کذب این احساس، نکته این است که این احساس وجود دارد. تمامی این ها نشان از عدم ملت سازی در عراق است. از زمانی که کشور عراق به یکباره با فروپاشی عثمانی شکل گرفت تا کنون تلاشی برای ایجاد حس مشترک تعلق، به موجودیتی به نام عراق در میان مردم نشده است. عدم ملت سازی، یعنی هنوز وفاداری های قومی و قبیله ای بر وفاداری به موجودیتی به نام کشور، ارجحیت دارد.در عراق پیش از آن که فردی خود را عراقی بداند، شیعه مذهب یا سنی مذهب و با کرد می داند صدام دیکتاتور سابق عراق، سعی داشت ملی گرایی عربی را در عراق مبنا قرار دهد، اما او بیش از 70درصد جمعیت این کشور را در این پروژه نادیده می گرفت و سرکوب می کرد. آرامش در یک کشوری فاقد ملت به معنی اخص آن، تنها در سایه دیکتاتوری -البته آن هم شکننده و گذرا- ممکن است و اگر می خواهیم همراه با دموکراسی آرامش نیز در کشوری حاکم باشد، تنها راهش ملت سازی است. در کشورهایی مثل یمن، لبنان، لیبی و سوریه نیز وضع همین منوال است، وفاداری های قبیله ای، قومی و مذهبی پیش از وفاداری به کلیتی به نام کشور قرار دارد و به همین دلیبل است که این کشورها همواره مستعد نا امنی و شورش هستند. پرداختن به چگونگی پیمودن روند ملت سازی، خارج از حوصله این نوشته کوتاه است. نظام پارلمانی اینکه در کشوری، نظام پارلمانی کارایی بیشتری دارد یا ریاستی، به عوامل مختلفی بستگی دارد. برای یک نظام پارلمانی پویا و موفق، فرهنگ پیشرفته سیاسی مردم، احزاب کارا و واقعی، اقتصادی پویا، امنیت و از همه مهم تر، تکمیل روند ملت سازی لازم است. در نظام پارلمانی احزاب جایگاه مرکزی دارند، احزابی که بر مبنای تفکرات مختلف و نه بر منافع قوم و قبیله و مذهب شکل گرفته باشد. در عراقی که احزاب به فکر منافع سطح پایین قوم و مذهب خود هستند و منافع عراق در وهله دوم تعریف می شود، سیستم پارلمانی کارایی ندارد و منجر به بن بست های متعدد در اداره سیاسی و به تبع آن در اداره اقتصادی و امنیتی می شود. در سیستم پارلمانی، همه تصمیمات بر عهده توافق بین گروههای سیاسی گذاشته می شود و حال اگر گروههای سیاسی در کشمکش قومی و مذهبی و منافع سطح پایین باشند، آن وقت، آن می شود که در عراق شاهد هستیم. هم سیاست تعطیل می شود، هم با وجود منابع عظیم نفتی فقر گسترش می یابد و هم اراده مبارزه با تروریسم در حد کامل خود وجود ندارد. سیستم پارلمانی به فرهنگ سیاسی مردم نیز بستگی دارد، اینکه در انگلیس سیستم پارلمانی جواب می دهد اما در فرانسه پس از چهار جمهوری، سرانجام سیستم ریاستی می تواند ثبات و پیشرفت را به این کشور بازگرداند؛ به فرهنگ سیاسی مردم این کشورها بستگی دارد. در فرانسه پس از گسستگی های متعدد سیاسی، روحیه و فرهنگ سیاسی مردم خواستار سیستم ریاستی با اختیارات وسیع رئیس جمهور بود که ژنرال «دوگل» این نیاز فرانسوی ها را برآورده و سیستم پارلمانی جمهوری چهارم را به ریاستی بدل کرد. سیستم پارلمانی یا ریاستی فی نفسه واجد کارایی یا ارزش نیستند و در موقعیت ها و شرایط مختلف باید محک بخورند. نکته مهم پایانی اینکه، در این وضعیت کشمکش های قومی و مذهبی و منافع شخصی و حزبی بین فراکسیون های مختلف پارلمان، سیستم پارلمانی بیشتر موجب هرج و مرج است و باعث می شود تا ترجیح منافع قومی و سطح پایین به منافع ملی و سطح کلان بیش از پیش در فرهنگ سیاسی مردم نهادینه شود و این یعنی مانعی بزرگ بر سر راه ملت سازی. به بیان دیگر، سیستم پارلمانی خود باعث کند شدن روند ملت سازی در عراق شده است و از سوی دیگر، عدم ملت سازی سیستم پارلمانی را ناکارآمد می کند.
چهارشنبه ، ۱۵اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ثامن]
[مشاهده در: www.saamen.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها