تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815354223
تیترهای احساسی پس از یک سال دوری از حسین قندی
واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: یکشنبه ۵ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۹:۵۶
«جایش اینجا خیلی خالی است»، «مرگ حسین قندی جامعه روزنامه‌نگاری را سخت تکان داد»، «چرا اینقدر خلأ قندی حس می‌شود»، «امیدوارم شاگردان قندی راهش را ادامه بدهند»، «قندی نمادی از هم‌پیوندی و قرابت میان سلوک و دانش بود»، «حسین قندی یک شخصیت بود نه یک تیپ»، «او یک آرتیست کامل بود» و... جملات بالا بخشی از سخنان اساتید ارتباطات است که در مراسم اولین سالگرد درگذشت حسین قندی - استاد و پیشکسوت روزنامه‌نگاری کشورمان - عنوان شد. به گزارش خبرنگار بخش رسانه ایسنا، اولین مراسم سالگرد درگذشت استاد حسین قندی عصر امروز - یکشنبه - پنجم اردیبهشت ماه با حضور اساتید ارتباطات در دفتر مطالعات و برنامه‌ریزی رسانه‌ها برگزار شد. چرا اینقدر خلأ قندی حس می‌شود؟ هادی خانیکی، از اساتید روزنامه‌نگاری اولین سخنران مراسم بود. او در سخنانی به خانواده آن مرحوم تسلیت گفت و خاطرنشان کرد: اکنون خیلی سخت است که از عواطف و احساسات سخن بگوییم، اما در نخستین سالگرد این استاد می‌خواهم به سه نکته اشاره کنم که این سه نکته به داشته‌ها و سرمایه‌های آن بزرگ مربوط می‌شود. همان‌طور که همه می‌گویند قندی نمادی از هم‌پیوندی و قرابت میان سلوک و دانش بود. وی در ادامه توضیح داد: در نکته اول به رفتن مرحوم قندی اشاره می‌کنم؛ رفتن مرحوم قندی به رغم اینکه بیماری سختی را پشت سر گذاشت و مدت‌ها از صحنه فعالیت دور بود جامعه و فضای روزنامه‌نگاری را سخت تکان داد. خبر درگذشتش حتی از مرزهای ملی هم فراتر رفت. اکنون سوال اینجاست چرا اینقدر خلأ قندی حس می‌شود؟ به نظر من باید از این سرمایه‌ها و تجربه‌ها استفاده کرد. قندی به بخشی از سرمایه‌های نمادین روزنامه‌نگاری کشور ما تبدیل شد. او روزنامه‌نگاری بود که خودش جزئی از سرمایه‌های روزنامه‌نگاری در ایران شده بود. او یک پا در دانشگاه‌ها داشت و یک پا در روزنامه‌ها به همین دلایل بود که سرمایه بود. اکنون وظیفه‌ای که بر عهده ماست این است که از این مهارت‌ها، تجربه‌ها و دانش مرحوم قندی استفاده کنیم و قطعا غیبت قندی نباید توجه به این مسائل را کم کند. خانیکی همچنین اظهار کرد: نکته دوم درباره مرحوم حسین قندی کم کردن فاصله‌ها بود. عصر ارتباطات و تنوع رسانه‌ها، هم می‌تواند فاصله‌ها را کم و هم زیاد کند. شاگردان مرحوم قندی بیش از هر کسی از او سخن گفتند و نوشتند حتی از دوستان او هم پیشی گرفتند. هر چند که دوستان قندی از مرگ نابهنگامش بسیار غمگین بودند. نکته سوم توانایی حضور مرحوم قندی در فضای رسانه‌ای بود. او از صحنه غایب نبود و این غایب نشدن ناشی از مجموعه‌ای از رفتارهایش بود. مرحوم قندی با همه ارتباط وسیعی داشت. نکاتی که نسبت به آن‌ها اشاره کردم سرمایه‌هایی است که می‌تواند برای امروز ما درس باشد. متأسفانه در کنار بزرگی مثل مرحوم قندی بزرگان دیگری بودند که شاید به اندازه مرحوم قندی به آن‌ها نپرداختیم. بزرگی همچون حسین پرتویی که اکنون جایش خالی است که در هنر و فن عکاسی نقش موثر و محوری داشت. او هم سال‌ها بی‌زبان ماند. یا به عنوان مثال مرحوم احمدرضا دریایی هم از همین تبار بود، گویا آن‌ها سرنوشت مشترکی داشتند. اکنون جای همه آن‌ها خالی است. این استاد ارتباطات در پایان سخنانش خاطرنشان کرد: اکنون وظیفه خودم می‌دانستم که برای عرض ادب و ارادت به مرحوم حسین قندی و خانواده محترم وی و دوستانش به این مراسم بیایم؛ چرا که حتما باید ادای دین می‌کردم. یاد مرحوم قندی گرامی و یادش پر رهرو. در ادامه مراسم مهدی فرقانی - از دیگر اساتید ارتباطات ابراز امیدواری کرد که «تمام قدرشناسی‌ها که سال گذشته در برگزاری مراسم درگذشت قندی انجام شد و در طول این یک سال هم ادامه داشت، یک میراث فرهنگی خوب را بر جای بگذارد.» او سپس گفت: من فکر می‌کنم در مورد مرحوم قندی از سال گذشته تا به حال خیلی‌ها گفته‌اند و نوشته‌اند. رییس دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی سپس به اولین آشنایی‌اش با مرحوم حسین قندی اشاره کرد و گفت: اولین آشنایی‌ام با مرحوم قندی به سال 1350، وقتی که وارد دانشکده علوم ارتباطات شدم برمی‌گردد. در آن دوره با هم هم‌کلاس بودیم و بعد ایشان به تحریریه روزنامه کیهان رفتند. ایشان تا سال گذشته وقت داشتند و من نمی‌دانم تا کی وقت داشته باشم. به نظرم هیچ اتفاق جدیدی بدون تکیه بر میراث و دستاوردهای گذشته صورت نمی‌گیرد. اگر قندی، قندی شد به خاطر برخورداری از میراث و دستاوردهایی بود که وجود داشت. من همان سال اول که وارد تحریریه کیهان شدم یکی از کارهایی که همیشه انجام می‌دادم این بود که به آرشیو کارها سر می‌زدم تا ببینم دیگران قبل از من چه کردند، چگونه نوشتند. اکنون امیدوارم برای آیندگانمان هم میراثی گذاشته باشیم تا بتوانند از آن بهره ببرند. فرقانی همچنین تأکید کرد: یکی از مشخصه‌های بارز روزنامه‌نگاری هم‌نسل ما این بود که به کار روزنامه‌نگاری عشق می‌ورزیدند و روزنامه‌نگاری برایشان هدف بود نه ابزار و وسیله. اکنون هنوز هم بعد از 43 سال کار در این حرفه به شدت اعتقادم این است که روزنامه‌نگاری بیشتر از آنکه یک حرفه باشد یک مسئولیت اجتماعی است. اگر امثال قندی، قندی شدند به این خاطر بود که این مسئولیت را با خود بر دوش کشیدند؛ البته در این میان کسانی هم بودند که از حرفه روزنامه‌نگاری استفاده کردند و خودشان را به مقاطع بالا کشاندند و بار خودشان را بستند و رفتند اما ما همچنان روزنامه‌نگار ماندیم و خواهیم ماند. اخلاق‌مدار بودن در روزنامه‌نگاری حرف اول را می‌زند و قبل از هر چیز باید به آرمان‌ها و اصول اخلاقی پایبند باشیم. آیا روزنامه‌نگاری حرفه‌ای با آزادی بیان در تعارض است؟ به گزارش ایسنا، مجید رضاییان از دیگر اساتید ارتباطاتی بود که در این مراسم سخنرانی کرد. رضاییان در ابتدا گفت: مناقشه‌ای که در طول این یک سال که از فوت مرحوم قندی می‌گذرد از سوی برخی روزنامه‌نگاران ایجاد شد، این بود که روزنامه‌نگاری حرفه‌ای خیلی اصالت ندارد. شاید برای شما باعث تعجب باشد که منِ روزنامه‌نگار نسل بعد از انقلاب که نباید از روزنامه‌نگاران هم نسل آقای قندی دفاع کنم. درحالی که بسیاری از روزنامه‌نگارانی که متعلق به دهه‌های 40 و 50 هستند، از افتخارات نسل ما به عنوان روزنامه‌نگاران بعد از انقلاب محسوب می‌شوند.(من خودم را عرض می‌کنم). آنچه باعث افتخار بوده و هست و خواهد بود این است که ما از نسل پیش آموختیم و اکنون نکته و پرسشی که در اینجا مطرح می‌شود، این است که آیا روزنامه‌نگاری حرفه‌ای اساسا با آزادی بیان در تعارض است یا خیر؟ این یک سوال است. او توضیح داد که بر مبنای ژانرهای روزنامه‌نگاری، از روزنامه‌نگاری خبری شروع شد و بعد از جنگ جهانی دوم به روزنامه‌نگاری توسعه و سپس به روزنامه‌نگاری تحقیقی رسید. با آمدن وب هم ژانر پنجم به نام روزنامه‌نگاری تحلیلی آمد. رضاییان در ادامه این پرسش که آیا روزنامه‌نگاری حرفه‌ای اساسا با آزادی بیان در تعارض است، یادآور شد: اگر در تعارض باشد معنایش این است که همه کسانی که پایبند روزنامه‌نگاری حرفه‌ای بودند کاری که انجام داده‌اند و می‌دهند تناسبی با حفظ اصل آزادی بیان ندارد که این خیلی برداشت بی‌پایه‌ای است. دلیلش هم این است که اگر روزنامه‌نگاری سه ضلع داشته باشد، یک ضلعش توجه به رویداد و واقعیت است. یک ضلعش نیاز مخاطب است و یک ضلعش سیاست رسانه است. روزنامه‌نگاران وفادار به مکتب روزنامه‌نگاری خبری مثل حسین قندی بیشتر از این سه ضلع به واقعیت رویداد توجه می‌کنند. طبیعتا حفظ حقوق مخاطب در توجه به همان رویدادمداری است؛ یعنی اگر به رویداد توجه نکنیم و روابط میان رویداد با هم را به دست نیاوریم، چطور می‌خواهیم از آزادی بیان که حفظ حقوق مخاطب است و در این کشور جایگاهی نداشته دفاع کنیم. ولی واقعیت این است که موضوع واقع‌گرایی و رویدادمداری و توجه به واقعیت و روزنامه‌نگاری حرفه‌ای قطعا عین دفاع از آزادی بیان است. رضاییان در ادامه همین موضوع گفت: ممکن است میان روزنامه‌نگاران قبل و بعد از انقلاب یک فاصله‌ی دیدگاهی باشد که اشکالی هم ندارد و اختلاف سلیقه است و محترم است اما به نظر من هر چیزی را باید در جای خود دید و حرمت‌ها را حفظ کرد. روزنامه‌نگاری حرفه‌ای برای خودش جایگاه داشته و دارد. او همچنین به وضعیت آموزش در دانشگاه‌های کشور اشاره کرد و توضیح داد: آموزش ما در دانشگاه‌های دولتی و غیردولتی‌مان فرقی نمی‌کند. حداقل می‌شود در مراسم مرحوم قندی در این زمینه سخن گفت. او همیشه می‌گفت بازنگری در متون درسی خیلی دیر شده است یعنی آنقدر دیر است که اگر هم انجام شود شاید قابل جبران و بخشش نباشد اما آن اندازه که قابل جبران است این است که به این متون باید توجه کرد. متون روزنامه‌نگاری در کلاس‌های دانشگاهی حداقل هر پنج سال یک‌بار تغییر می‌کند و این تغییر واقعا بیش از 20 الی 30 درصد است. حتی عناوین درس‌ها هم تغییر می‌کند و به‌روز می‌شود. من فکر می‌کنم اینکه ما بیاییم بگوییم از تجربه‌ها و اندوخته‌های افراد حرفه‌ای در سطح دانشگاه‌ها و کلاس‌ها استفاده کنیم و این فاصله را پر کنیم گرچه مُسکِن است و پرداختن به معلول است اما من معتقد نیستم که بد است بلکه خوب است اما پرداختن به علت نیست. عناوین و متون درسی ما در نظام آموزشی در روزنامه‌نگاری باید به شکل تخصصی از ارتباطات و ارتباطات، از مطالعات و رسانه جدا باشد. کسی که در رشته روزنامه‌نگاری تربیت شده گرایش‌های مخصوص خودش را دارد. در حال حاضر ما دیگر نمی‌توانیم روزنامه‌نگار لیسانس و فوق لیسانس بیرون بدهیم چرا که باید گرایشش معلوم باشد. اینکه گرایشش در بخش ورزش، اقتصاد یا سیاست است که هر کدام عناوین درسی خودشان را دارند. این استاد ارتباطات در ادامه تأکید کرد: باید از وجود افراد با تجربه‌ای مثل مرحوم حسین قندی و امثال او استفاده کرد که حتما هم این استفاده موثر است اما آنچه که موثرتر است عناوین و دروسی است که وجود دارد. در حال حاضر یکسری درس‌هایی در دانشگاه‌های روزنامه‌نگاری تدریس می‌شوند که خیلی به آن‌ها پرداخته می‌شود. این یک سوال است که آیا ما اصلا گزارش تحقیقی در کشورمان می‌بینیم؟ اگر گزارش تحقیقی به معنای واقعی وجود می‌داشت، بسیاری از ناراستی‌ها، کژی‌ها و مفاسدی که وجود داشته و فقط ما حرفش را در حد یک خبر شنیدیم، در حرفه روزنامه‌نگاری در حال پیگیری بود. پس عناوین این خبرها کجا هستند. باید به این مسائل توجه شود. قندی به‌راحتی می‌توانست فریب دهد فریدون صدیقی از دیگر اساتید پیشکسوت روزنامه‌نگاری حاضر در این جمع بود که سخنانی را در توصیف شخصیت و ویژگی‌های حرفه‌ای استاد حسین قندی ارائه کرد. صدیقی گفت: در ابتدا این سوال را می‌پرسم که چرا حسین قندی آدم محبوبی بود و کارش را بلد بود؟ این ویژگی به این خاطر است که قندی یک شخصیت بود و تیتر نبود، بلکه خودش بود. او ترکیبی از خلاقیت، ذکاوت و علم خودش بود. مرحوم قندی یک آرتیست کامل و یک آدم جذاب بود. او به راحتی می‌توانست فریب دهد. بخشی از کار روزنامه‌نگاری فریب دادن بود. او بارها خود مرا هم فریب داده بود. صدیقی که این سخنان را آمیخته با طنز کلامی ویژه‌ی خودش بیان می‌کرد، گفت: مرحوم قندی بسیار دلبرا و دلنشین بود. این استاد روزنامه‌نگاری سپس خاطره‌ای از مرحوم قندی مربوط به اینکه چگونه او را فریب داده بود، به طنز بیان کرد. صدیقی گفت: اکنون درباره قندی آنچه که باید گفته شود این است که او خودش بود. آنی که قندی داشت به گزارش ایسنا، علی‌اکبر قاضی‌زاده، دیگر استاد پیشکسوت روزنامه‌نگاری در مراسم سالگرد درگذشت حسین قندی طی سخنانی خاطرنشان کرد: بعد از صحبت‌های هنرمندانه آقای صدیقی من اکنون چه بگویم. اینکه می‌گویند مرحوم قندی آنی داشت که نه با کلاس رفتن و نه با کتاب خواندن به دست می‌آید به نظرم حرف بسیار درستی است. دست کم در مورد قندی کاملا صدق می‌کند. مرحوم قندی واقعا یک آنی داشت. من هم همچون آقای صدیقی سال‌ها در همین اتاق‌ها با مرحوم قندی زندگی کردم. جاذبه‌ای که مرحوم قندی داشت واقعا بر شاگردانش تأثیر می‌گذاشت. کمتر کسی را می‌شناسم که از قندی شور روزنامه‌نگاری را نیاموخته باشد. یکی از لذت‌های بزرگ قندی این بود که وقتی شاگردانش را در تلویزیون یا جایی دیگر می‌دید، می‌گفت فلانی شاگرد من بود. از این اتفاق خیلی لذت می‌برد. قاضی‌زاده در پایان صحبت‌هایش اظهار کرد: من فکر می‌کنم مرحوم قندی و امثال او حق بزرگی بر تاریخ روزنامه‌نگاری ما دارند. اکنون امیدوارم که شاگردان این استاد بزرگ راهش را ادامه دهند. من و قندی همیشه دعوا داشتیم محمود مختاریان، از استادان روزنامه‌نگاری هم در سخنانی کوتاه خاطرنشان کرد: من حدود 40 سال از نزدیک با مرحوم قندی کل‌کل کردم، ما همیشه با هم دعوا داشتیم اما همدیگر را دوست داشتیم. قرار بود یک روزنامه عربی بزرگ با هم منتشر کنیم. اکنون خوشحالم که همیشه باعث افتخارم بود. وی سپس به تعریف خاطراتی از آشنایی‌اش با مرحوم قندی پرداخت. صحبت‌های کوتاه همسر مرحوم قندی پایان‌بخش این مراسم بود. همسر مرحوم قندی ضمن تشکر از همراهی دوستان مرحوم قندی خاطرنشان کرد: فقط خواستم تشکر کنم نه به عنوان همسر مرحوم قندی بلکه به عنوان یک ایرانی و کسی که سال‌ها در کنار حسین قندی زندگی کرده است. شاگردان و همه دوستانش قدرش را می‌دانند اما آرزوی من و فرزندانم این است که راه مرحوم قندی را ادامه بدهند. او همچنین اظهار کرد: از تمام کسانی که طی این مدت در کنار ما بودند و به یاد حسین بودند، صمیمانه تشکر می‌کنم. حسین قندی آزاده زیست و سبکبال رفت. مازیار ناظمی که اجرای مراسم سالگرد درگذشت مرحوم قندی را بر عهده داشت، در ابتدای مراسم گفت: مرحوم قندی همیشه تجربه‌هایش را با دقت و حوصله صرف می‌کرد. سال گذشته همین موقع‌ها بود که همین جا از او خداحافظی کردیم و خیلی برای ما سخت بود. اکنون جایش خیلی خالی است. به گزارش ایسنا، در پی برگزاری این مراسم، کلیپی از مرحوم حسین قندی پخش شد که برای دقایقی واکنش‌های احساسی حضار و اشکشان را در پی داشت. انتهای پیام
کد خبرنگار:
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[مشاهده در: www.isna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 106]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها