تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1836470119
دلایل ترس داعشی ها از دختران کرد؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر ایرانی: در شش روز و پنج شبی که ما در شمال شرقی سوریه اقامت داشتیم، حتی یک بار هم صدای شلیک گلوله را نشنیدیم، چه برسد بمباران. ما همراه خودمان جلیقه های ضدگلوله و کلاه جنگی آورده بودیم تا در مواقع ضروری از آن ها استفاده کنیم، اما حتی آن ها را از کوله هایمان هم خارج نکردیم.خبرایرانی: این داستان در مورد جنگ داخلی سوریه است، اما یک داستان جنگی نیست. در اینجا داعش بیش از هر کسی و هر چیزی از زنان مبارز کرد هراس دارد: از اینکه به دست آن ها کشته شوند. داعشی ها حتی کفتربازی را هم ممنوع کرده اند. به گزارش سی ان ان، بن وِدمان (Ben Wedeman) از حضور خود در سوریه می گویند. ماجراهای مربوط به آدرنالین و تستوسترون را از ذهنتان بیرون کنید. در شش روز و پنج شبی که ما در شمال شرقی سوریه اقامت داشتیم، حتی یک بار هم صدای شلیک گلوله را نشنیدیم، چه برسد بمباران. ما همراه خودمان جلیقه های ضدگلوله و کلاه جنگی آورده بودیم تا در مواقع ضروری از آن ها استفاده کنیم، اما حتی آن ها را از کوله هایمان هم خارج نکردیم. به نقاط مختلفی در شمال شرقی سوریه سر زدیم. در طول مسیر مدت زیادی را در ماشین و در کنار راننده هایمان فهد و مصطفی گذراندیم. فهد مدام داشت حرف می زد و به ویژه در مورد دیکتاتورهای کشورهای عربی که با آن ها ملاقات کرده بودم، صحبت می کرد. من حتی یک بار شخصا با بشار اسد، رئیس جمهوری سوریه، در نشست مطبوعاتی سال 2000 در قاهره دیدار داشتم که البته آن موقع بی تجربه به نظر می رسید. ولی وقتی این مسئله را به فهد گفتم، او بلافاصله زد زیر خنده! فهد بیشتر شیفته خاطرات من در مورد دیدارهایم با صدام حسین شده بود. یک بار با پسر روانی و جانی صدام، «عدی» مصاحبه کرده بودم. نگاه سرد و پوچ عُدَی به من هنوز که هنوز است مو را به تنم سیخ می کند؛ او در آن مصاحبه به چشمان من زل زد و گفت: «می توانم به آسانی کشتن یک مگس، تو را هم بکشم.» مصطفی هم سیگار پشت سیگار می کشید و هر از گاهی می زد زیر آواز. هم او و هم فهد با بی تفاوتی خاصی رانندگی می کردند، اما علیرغم چند اتفاق نزدیک به تصادف در تاریکی و گذر پر سرعت از چاله و چوله های جاده و سرعت گیرها، سالم به مقصد رسیدم. در روز اول به مناطق شمال غربی شهر حسکه رفتیم و با لِواند روژاوا، فرمانده یگان های مدافع خلق، دیدار کردیم. آقای روژاوا 35 ساله است و پیش از جنگ در کار خرید و فروش مصالح ساختمانی فعالیت داشت. امروز اما روژاوا گروهی را فرماندهی می کند که به هر ترتیب موثرترین نیروی مبارزه کننده علیه داعش است. او البته از حملات جنگنده های ائتلاف به مواضع داعش در این بخش از سوریه تمجید کرد. رژاوا جزئیات بیشتری نگفت، اما گفت که یگان های مدافع خلق در سطح کلان با نیروهای ائتلاف همکاری دارند. تنها گلایه او به عدم پشتیبانی تسلیحاتی نیروهایش از سوی ائتلاف برمی گشت. او گفت: «کمکی که ما دریافت کرده ایم مربوط به مهمات کلاشنیکوف، مسلسل و خمپاره انداز بوده اما مشکل اینجا است که هیچ سلاحی دریافت نکرده ایم . » داعش: گروه تروریستی، اما نظام مند پس از حدود نیم ساعت رانندگی به سمت جنوب حسکه و به روستای الحول رسیدیم که کردها به تازگی از داعش پس گرفته بودند. ما از کنار «ایستگاه پلیس داعش» گذشتیم تا به «دادگاه داعش» برسیم که قبلا یک مدرسه بود. اینجا متوجه شدیم که داعش چقدر دفتر و دستک دارد! بر روی یک اعلامیه نوشته شده بود که هر کس هر چیزی که از موصل و جاهای دیگر را به سرقت برده باید سریعا به ماموران داعش پس دهد. بر روی یک کاغذ دیگر در تابلوی اعلانات، میزان مالیات پرداختی کشاورزان جو و گندم نوشته شده بود. در سوی دیگر خیابان سکویی قرار داشت که از میله های زنگار آلودی ساخته شده بود. کسانی که از قوانین داعش تخطی می کردند به این میله ها بسته و شلاق می خورند. سپس چند کیلومتری به سمت جنوب رفتیم و به خط مقدم جنگ با داعش رفتیم. در آنجا گروهی از زنان یگان های مدافع زنان حضور داشتند. نزدیک به چهار دهه است که در خاورمیانه زندگی کرده ام و در تصورم این منطقه همیشه محیطی مردانه داشته است. این تناقض در مورد توهم جنسیتی و البته منسوخ من برایم جالب بود. اغلب زنانِ یگان بیست و خورده ای سال سن داشتند و فرمانده ی آن ها تلهِلدن 21 ساله (به معنای انتقام در زبان کردی) بود. او نسبت به تکفیری هایی که با کمک همراهانش از منطقه الحول بیرون رانده بود، باکی نداشت. تلهلدن گفت: «آن ها فکر می کنند که دارند با نام اسلام می جنگند. داعشی ها معتقدند که اگر توسط یک دختر کشته شوند به بهشت نمی روند. آن ها از دخترها می ترسند.» سوریه دیگر محل چتربازی نیست! در دوران کودکی، مدتی در سوریه زندگی می کردم و پس از آن به مراکش رفتیم. بعد از کالج در ایالات متحده به شهر رقه سوریه رفتم و در حال حاضر از آن به عنوان پایتخت داعش یاد می شود. کار من سرکشی به مناطق اطراف رقه تا نزدیکی تدمر (پالمیرا) بود تا گروه متخصص به آنجا بیایند و آزمایش های وابسته به زمین لرزه را در آنجا پیاده کنند. بین سال های 89 تا 93 میلادی به حلب رفتم و در یک مرکز پژوهشی بین المللی کشاورزی مشغول به کار شدم. همسر و دختر تازه متولد شده ام هم در آنجا با من بودند. حلب شهری باستانی و بسیار زیبا است. اما حالا حلب بسیار آسیب دیده است؛ شهری به آن زیبایی به گورستان تبدیل شده است. در قدیم می شد از مناظر زیبای سوریه لذت برد و در آن تفریح کرد، اما امروزه دیگر این خبرها در آن نیست . کوبانی؛ نابودی یک شهر برای نجات آن یک روز پس از آنکه فهمیدم خاورمیانه دیگر آن جهان مردانه دیروز نیست، به سمت کوبانی حرکت کردم. حملات هوایی ائتلاف به کوبانی آسیب زیادی است، اما برای نجات آن لازم بود. کوبانی در نهایت آزاد شد، اما بیش از 70 درصد شهر تخریب و یا به شدت آسیب دید. به پشت بام یک ساختمان مرتفع رفتیم تا دید بهتری از شهر داشته باشیم. در آن بالا با جوان 17 ساله ای به نام حمودا آشنا شدیم که بر روی پشت بام مشغول کفتربازی بود! او کبوترهایش را رنگ زده بود تا با پرندگان اشخاص دیگر قاطی نشود. ممنوعیت کفتربازی توسط داعش! داعش کفتربازی را ممنوع اعلام کرده بود، زیرا از نظر آن ها هدر دادن وقت است. حمودا گفت که برای جنگ با داعش به خط مقدم رفته بود که در آنجا دو بار هم مجروح شده بود. مصطفی می گفت که حمودا دروغ می گوید. او می گفت کسانی که از سوریه به سمت مرز ترکیه فرار کردند، حالا ادعا می کنند که برای این شهر جنگیده و خون داده اند. تقریبا تمام ساختمان های شهر ویران شده بودند. ساختمان سه طبقه مصطفی اسماعیل هم از این قاعده مستثنی نبود. وقتی او را دیدم، سیگار روی لبش بود و پشت آن سیگار دیگری را روشن کرد. او در کنار فرزندانش ایستاده بود و چشمانشان به یک دستگاه بولدوزر دوخته شده بود. آن بولدوزر داشت آواری را جمع می کرد که روزی خانه او بود. بازسازی آسان نخواهد بود. ترکیه مرزهایش را بسته و آوردن مصالح ساختمانی کار آسانی نخواهد بود. مصطفی اسماعیل منطقه ای را در حاشیه شهر تخریب شده ی کوبانی به من نشان داد که نامش «کوبانی جدید» بود. پی چند ساختمان مرتفع در آنجا ریخته شده بود. او آدم خوش بینی بود و می گفت که کشورهای دیگر به آن ها کمک خواهند کرد. نوعی هارمونی نسبی در آخرین مقصد آخرین مقصد ما شهر قامشلی در شمال شرقی ترین نقطه سوریه بود. قامشلی شهر عجیبی است که هم دولت بشار اسد، هم یگان های مدافع خلق و هم شبه نظامیان مسیحی بر آن کنترل دارند. البته پرچم دولت بشار اسد بر روی ساختمان ها به اهتزاز درآمده و مجسمه او و پدرش حافظ در میدان شهر دیده می شود. آتش بس عجیبی در اینجا برقرار است. افسرهای ارتش سوریه و ماموران اطلاعاتی به راحتی در این شهر رفت و آمد می کنند. از آنجایی که ویزای سوریه را نداشتیم، در حین رانندگی فیلم برداری کردیم و اصلا نایستادیم. البته خوشبختانه کسی هم جلوی ما را نگرفت. حدود صد سال پیش، ارامنه پس از قتل عام شدن توسط ترکیه راه خود را به اینجا کشیدند. از این رو، انواع و اقسام قومیت ها و ایدئولوژی ها با هارمونی عجیبی در این شهر کنار هم زندگی می کنند. جمعه بازار شهر هم تکاپویی نداشت و مردم از هزینه های بالای زندگی گله می کردند. به مردم گفتم که دارم در مورد قامشلی گزارشی تهیه می کنم. یکی از بین جمعیت گفت که باید به شهر دیرالزور (در جنوب رود فرات) بیایید. این شهر در حال حاضر در دست تکفیری های داعش است. در پاسخ به او گفتم: «اگر به آنجا بیایم، سرم را از دست می دهم.» او گفت: «ما امروز از آنجا آمدیم.» پرسیدم: «از پیش داعش؟» او گفت: «نه، ما ارتشی هستیم. ارتش سوریه.» آن شخص سپس به من گفت که با بالگرد به مرخصی 10 روزه به قامشلی آمده است. هوا خیلی سرد بود، اما می دانستیم محل اسکانمان امن است. روز بعد به همراه مصطفی سیگاری و فهد پرحرف به سمت مرکز سوریه و عراق رفتیم. آن ها با من روبوسی کردند و یک عکس دسته جمعی هم گرفتیم. فهد گفت: «دوباره به ما سر بزن.» به امید دیدار، سوریه.
یکشنبه ، ۲۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر ایرانی]
[مشاهده در: www.newsirani.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها