تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851552270
جشن های ایرانی برگرفته از دین خاصی نیستند
واضح آرشیو وب فارسی:راوی نیوز: به گزارش راوی نیوز ، بررسی جشن های ایرانی و زمان برگزاری آن ها نشان دهنده ویژگی هایی مشترک در میان همه آن هاست. تقریبا همه ی جشن های ایرانی در پیوند با پدیده های طبیعی و کیهانی و اقلیمی هستند و به همین دلیل کوشش شده تا زمان برگزاری آن ها هر چه بیشتر با تقویم طبیعی منطبق باشد. ویژگی گردهمایی ها و مراسم ایرانی در این است که با سرور و شادی همراه هستند و غم و اشک و گریه در آن ها جایی ندارد. حتی مراسم عید «بمو» در میان مانویان که اتفاقا همزمان با روز جانباختن مانی بوده، همراه با سرود و شادی برگزار می شده است. «سیزده به در»، غم انگیزترین روز زمین به گزارش ایسنا، محمدحسین موسوی در کتاب “جشن های ایران باستان” با بیان سه ویژگی جشن های ایران در بالا، چهارمین ویژگی جشن ها و مراسم ایرانی را در احترام و پاسداشت همه مظاهر طبیعت بیان می کند. در هیچکدام آیین های ایرانی اثری از خشونت و بدرفتاری نسبت به گیاهان و حیوانات دیده نمی شود. بلکه حتا با آیین هایی همراه است که به انگیزه پاکیزگی و پاسداری از محیط زیست برگزار می شود. بگذریم از اینکه امروزه، روز سیزده بدر، به راستی روز سوگ طبیعت و تخریب و تباهی و آلودگی آن شده است. برای ایزد بانوی زمین، روز «سیزده به در» غم انگیزترین روزهای سال است. ویژگی پنجم، پیوند ناگسستنی جشن های ایرانی با آتش است. حتا اگر آن جشن پیوند چندانی با آتش نداشته باشد اما عموما روشنایی کوچک به آن رسمیت و تقدسی بیشتر می دهد. ششمین ویژگی عمومی جشن ها و مراسم ایرانی چنین است که با زادروز یا سالمرگ کسی در پیوند نیست و آنگونه که از متون کهن همچون شاهنامه برمی آید، برای ایرانیان زاد روز کسی اهمیتی فراوان نداشته و به ندرت آنرا ثبت می کرده اند؛ چرا که هر کسی در روزی زایش یافته و در روزی در می گذرد. آنچه برای ایرانیان با ارزش بوده و آن را ثبت کرده و گاه جشن می گرفته اند، «انجام کاری بزرگ» بوده است که نمونه های آن را در شاهنامه فردوسی می بینیم. فردوسی نیز تنها به ثبت زمان پایان کار بزرگ خود که همانا «سرایش شاهنامه» است، بسنده کرده و از یادآوری صریح زادروز خود خودداری کرده است. آیین های ایرانی، متعلق به همه ایرانیان هفتمین ویژگی های عمومی در گستردگی مراسم است. ایرانیان، جشن ها و آیین های میهنی خود را به گونه ای یکپارچه و با همبستگی و همزیستی شگفت انگیزی برگزار کرده و تفاوت های قومی و دینی و زبانی را عامل بازدارنده این یگانگی نمی دانسته اند. آیین های ایرانی متعلق به همه ایرانیان است و همه برای نگاهبانی از آن کوشیده اند. کسانی که با تعصب های نابجای دینی یا قومی نقش خود را در پاسداری فرهنگ ایران بیشتر از دیگران می دانند، به این همبستگی باشکوه مردمان ایرانی آسیب می زنند. ایرانیان باستان در هرماهی از سال جشن های بسیاری برپا می کردند. از جمله جشن «سپندارمذگان» یا «اسفندگان» روز گرامیداشت زنان در ایران باستان بوده و این روز در پنجم اسفندماه به نام «مرد گیران» یا «مژدگیران» یا «مزدگیران» (هدیه گرفتن از مردان) نیز در ادبیات فارسی به کار رفته است. آبسالان و جشن اسفندی برابر با نخستین روز اسفند جشن «اسفندی» شروع می شود و در نیاسرِ کاشان و محلات با پختن آش «اسفندی» آغاز سال نو در تقویم محلی نطنز، ساوهو کاشان آغاز می شود. این جشن در فراهان معروف به «آفتو به حوت» (آفتاب در برج ماهی) است. همچنین در این روز جشن «آبسالان، بهار جشن، جشن روباه» به مناسبت روان شدن جویبارها و طلیعه بهار برگزار می شود. خجستگی دیدار روباه، واژه «آبسالان» با «آبشار» و فشار آب ها در پیوند است. در متون کهن، هنگام این جشن به گونه های مختلفی آمده است که مانند بسیاری از دیگر دگرگونی ها ناشی از محاسبه زمان با تقویم های گوناگون و کبیسه گیری های متنوع بوده است. همچنین روز جشنی به نام «کوسه سواری، کوسه برنشین» مراسم نمایشی خنده آور که توسط مردی کوسه رو که بر درازگوشی سوار بوده برگزار می شده است. جشن گلدان جشن «وخشنکام» برابر با دهمین روز اسفندماه جشن «وخشنکام» در گرامیداشت رود «آمودریا، جیحون» بزرگترین رود سرزمین های ایرانی برگزار می شد. این نام از بزرگترین شاخه آمودریا بنام رود «وخش» برگرفته شده است. جشن «نوروز رودها» همزمان با نوزدهمین روز اسفند در تقویم ایرانی این روز گرامی داشته می شود. لایروبی و پاکسازی رودها، کاریزها و چشمه ها همراه با پاشیدن عطر و گلاب بر آن ها از جمله اقداماتی بوده که در این روز انجام می شده است. جشن گلدان همزمان با ۲۰ اسفندماه در تقویم ایرانی جشن «گلدان» یا «اینچه» روز آماده سازی و کاشت گل ها و گیاهان در گلدان ها و نیز جشن درختکاری برگزاری می شده است. اوشیدر جشن برابر با ۲۹ و ۳۰ اسفند در تقویم ایرانی جشن پایان فصل زمستان که در اوستایی «هَمَسْپَث مَشدَیه» به معنای «برابری شب و روز،برابری سرما و گرما»است، جشن «اوشیدر» برگزار می شد. همچنین هنگام این جشن در سیستان مردم دختری را بر شتری آذین شده می نشانند و همراه با شادی و سرود او را به سمت دریاچه هامون می برند. جشن «علفه» در خمین، همراه با بردن علف های صحرایی به خانه و روشن کردن چراغی در همه اتاق ها همراه بوده است و شامگاه آخرین روز سال در بسیاری از نواحی ایران بر بام ها آتش روشن می کردند. جشن های ایرانی پای بران همزمان با آخرین روز سال در تقویم ایرانی مراسمی به نام «پای بَران» در زنجان برگزار می شود. در این مراسم خانواده ها برای وابستگان خویش «پای» (سینی مسی حاوی برنج پخته، بورانی و غذاهای تدارک دیده شده برای عید و مقداری پارچه یا پوشاک) می فرستند و کسی که این هدیه را می برد «پای»، هدایایی از صاحب خانه دریافت می کند. برخی از جشن ها و گردهمایی های ایران در زمان ثابتی برگزار نمی شوند و به پدیده ای طبیعی و یا به روز خاصی در هفته وابسته هستند. جشن «بیل گردانی» در روستای «نیمه ور» محلات، به مناسبت پایان لای روبی و جوی روبی صورت می گیرد. این مراسم در فاصله بین نوروز تا سیزده بدر و همراه با بازی های آیینی و نمایشی برگزار می شده و متأسفانه امروزه فراموش شده است. جشن «گلاب گیری» در نیاسر و قمصر کاشان، در میانه های اردیبهشت ماه و به مناسبت آغاز هنگام چیدن «گلِ گلاب» و گلاب گیری، جشن «علم واچینی» یا «جشن خرمن» در گیلان و در یکی از جمعه های پایان تابستان، به مناسبت اتمام درو کردن محصول و پایان سال زراعی، جشن برفی به مناسبت «نخستین برف سال» در بخش هایی از آسیای میانه، محلات، خمین و مناطق دیگری در ایران، به مناسبت بارش نخستین برف سال برگزار می شده است. این مراسم در آسیای میانه همراه با نمایش ها و بازی های گروهی و سیاه کردن سر و صورت کسی برگزار می شود. پختن آش دسته جمعی و اشتراکی در صحرا از ویژگی های این جشن است. جشن «چارشنبه سوری» در سراسر ایران زمین در شبِ آخرین چهارشنبه سال همراه با آتش افروزی و پریدن از روی آن برگزار می شود. این جشن با «آب» نیز در پیوند است و در برخی نقاط ، پریدن از روی نهر یا آوردن آب از چشمه توسط دختران و شکستن کوزه های آب دیده شده است. در آذربایجان (و نیز در جمهوری آذربایجان/آران) جشن چارشنبه سوری در هر چهار چارشنبه اسفندماه برگزار می شود. برخی جشن چارشنبه سوری را به دلیل نبودِ روزهای هفته در ایران باستان، جشنی نو ساخته قلمداد می کنند در حالی که این پندار درست به نظر نمی رسد. هر چند که از دلایل دیرنگی چارشنبه سوری آگاهی چندانی در دست نیست، اما شواهد متعددی در وجود نام روزهای هفته در ایران باستان در دست است و از جمله در شاهنامه فردوسی هم به نام روزهای هفته و هم به جشن آتشی در «چارشنبه روز» اشاره شده است. با توجه به شواهد موجود، احتمال می رود که این جشن با جشن «فروردگان» در بیست و ششم اسفند و نیز با خانه تکانی پایان سال و پاکیزگی خانه در پیوند باشد. پریدن از روی آتش نیز بر خلاف برخی پندارها به هیچ وجه بی احترامی به آتش نیست، بلکه این کار به گونه ای نمادین برای سوزاندن و پاک کردن همه بدی ها و نادرستی ها و کدورت ها انجام می شود. سرودها و ترانه های معروف چارشنبه سوری نیز به این نکته اشاره دارند. جشن «لعل جبه» در افغانستان، بویژه در شهر کابل در هر چهار آدینه روز اسفندماه و همراه با بازار همگانی انجام می شود. در باورهای مردمی، این جشن در گرامی داشت پهلوان جوانی به نام «لعل جبه» که به خاطر نجات میهن در حمله دشمنان جان باخت، برگزار می شود. جشن «گل سرخ» به مناسبت شکوفایی این گل در اواخر زمستان یا اوایل بهار برگزاری این جشن در شمال افغانستان، «آسیای میانه، شیراز و کردستان، گزارش شده است. منظور از «گل سرخ» گلی است که امروزه به نام «شقایق» شناخته می شود. جشن «بابای دهقان» به مناسبت آغاز هنگام شخم زدن زمین انجام می شود. در این جشن بجز شادی و سرور، از پیرمرد خوشنام و خوش یمنی می خواهند که نخستین حرکت گاوآهن و مقداری از شخم زدن زمین، توسط او انجام پذیرد. این آیین از مازندران و گیلان، کرمان، خراسان و افغانستان (بویژه بامیان و هزاره جات) و آسیای میانه گزارش شده است. در بسیاری جاها و از جمله در بامیان، گاو به گونه زیبایی با پارچه های رنگی آذین می کنند. جشن «شاندَر» یا جشن انگور در آذربایجان غربی و در اواخر تابستان برگزار می شود. در این جشن با شادی و بازی های گروهی، هر کس بهترین انگورهای تاکستان خود را برای انتخاب بهترین ها به مسابقه می گذارد. جشن «انار» در بخش «تارم/ طارم» استان قزوین و در اواخر تابستان یا اوایل پاییز برگزار می شود. در این جشن که با نواختن ساز و دهل و دایره همراه است، برای آغاز چیدن انار به انارستان ها می روند. مردم، چیدن انار پیش از این جشن را ناشایست می دانند. جشن «فندق» در روستاهای منطقه «رودبار» قزوین و در میانه های تابستان انجام می شود. در این جشن مردم با سرود و ترانه خوانی آغاز به چیدن فندق می کنند و دختران با فندق ها برای نامزدان خود گردنبند فراهم می کنند. جشن نخستین شنبه و چارشنبه سال در جنوب خراسان برگزار می شود. در این دو روز مردم مانند سیزده بدر به صحرا و بویژه به کشتزارها روی می آورند و به پختن آش رشته و شادی می پردازند. جشن های متعدد دیگری مانند طلوع سیارگان «مشتری/ هرمزد» و «ناهید/زهره» باز بردن رمه ها از آغل به صحرا، گردآوری محصول زراعی، نخستین باران سال و بسیاری مناسبت های کیهانی و طبیعی دیگر که با زندگی روزمره مردم و با اقتصاد زراعی، دامی و معیشتی آنان در پیوند است، برگزار می شده است.
یکشنبه ، ۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راوی نیوز]
[مشاهده در: www.ravinews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]
-
گوناگون
پربازدیدترینها