واضح آرشیو وب فارسی:احرارگیل: انگار خودش می دانست که شهید می شود، قاب عکسش را به دیوار چسباند و گفت: «این عکس را هنگام تشییع جنازه ام به تابوتم نصب کنید.»به گزارش پایگاه خبری تحلیلی احرارگیل ،تبیین و شناساندن فرهنگ ایثار و شهادت از مکانیزم های دفاعی اسلام برای تسلیح جامعه در برابر هجوم فرهنگ های غیرخودی است، ایثارگری و شهادت طلبی نقش به سزایی در حفظ دین و ارزش های آن و استقلال کشور ایفا می کند؛ ترویج فرهنگ ایثار و شهادت و تلاش برای احیای آن به منظور مقابله با تهاجم فرهنگی، موضوعی است که نیازمند بررسی ابعاد مختلف آن است. ایجاد کردن و سپس توسعه یک فرهنگ در میان یک جامعه، فعالیتی تدریجی و زمان بر است، البته بعضی از حوادث تاریخ در ایجاد و گسترش یک فرهنگ نقش تسریع کننده ای دارند، مثلاً درباره توسعه و گسترش شهادت در جوامع، حوادث بزرگی در زمان معاصر، پدیده انقلاب اسلامی با رهبری امام خمینی (ره) و سپس جنگ تحمیلی و دفاع مقدس ۸ ساله، در رشد و تسریع و گسترش فرهنگ شهادت در میان دیگر جوامع نیز نقش داشته اند اما برای تداوم و گسترش این فرهنگ در زمان کنونی در استان مازندران به عنوان یکی از رسانه های ارزشی و متعهد به آرمان های انقلاب اسلامی در سلسله گزارش هایی در حوزه دفاع مقدس و به ویژه تاریخ شفاهی جنگ، احساس مسئولیت کرده و در این استان پای صحبت ها و خاطرات رزمندگان و خانواده های شهدا نشسته و مشروح گفته های آنها را در اختیار مخاطبان قرار داده که در ادامه بخش دیگری از این یادگاری ها از نظرتان می گذرد. * دستم را مقابل کسی به غیر از خدا دراز نکرده ام اصغر پورعزیز پدر شهید علیرضا پورعزیز می گوید: اگر از علیرضا بخواهم بگویم چیزی جز تعریف و تمجید، چیز دیگری ندارم بگویم، شاید بگویید دارد از پسرش به نیکی یاد می کند، ولی خدا شاهد است که چیزی به جز نیکی و کارهای خوب از او ندیدم. در بین فرزندانم شهید علیرضا چیز دیگری بود، یکی از خصوصیات بارز او خداترسی اش بود، با ایمان بود و اهل عبادت، به طور کل جوان سر به راهی بود، هم درس می خواند و هم در کارهای منزل کمک حالم بود. یادم نمی آید چیزی او خواسته باشم و او انجام نداده باشد، پسرعمویش که شهید شد خیلی بی قرار شده بود، یک مرتبه همراه بسیج به جبهه رفت، وقتی موقع سربازی اش شد سریع رفت اسم خودش را نوشت، نگذاشت یک روز بگذرد، یک بار که من می خواستم به جبهه بروم مانع من شد، گفت: «تا جوان ها هستند بر شما واجب نیست به جبهه بروید، جنگیدن برای جوان هاست.» شهید تعلق به همه دارد و تعلق به کشور دارد، باید راه شهید را که راه امام حسین (ع) است، حفظ کنیم، خودمان را در مسیرش قرار دهیم، یک بار یک نفر آمد به من گفت: «چرا داری کار می کنی؟ سنت بالا رفته، من اگر جای تو بودم می رفتم یقه دولت را می گرفتم و می گفتم: من پسرم شهید شده، شما باید حقوق مکفی به من بدهید تا من دیگر کار نکنم.» به او گفتم: «من شهید نداده ام که با شهادت فرزندم دولت و ملت را بچاپم، تا به امروز دستم را مقابل کسی به غیر از خدا دراز نکرده ام و امیدوارم تا پایان عمرم همین طور باشد. یک بار حاج آقا روحانی امام جمعه فقید بابل به منزل ما آمد، یک قرآن به من هدیه داد، برای شهیدمان هم قرآن خواند و فاتحه داد، درست بعد از دو سال از شهادت پسرم بود، به حاج آقا گفتم: «هیچی از شما نمی خواهم به غیر از این که راه فرزندان مان را ادامه دهید، نگذارید این انقلاب شکست بخورد.» حاج آقا سوالی از من کرد تا مرا محک بزند، گفت: «چرا باید شهید بدهیم؟» به او گفتم: «برای حفظ انقلاب باید از جان و مال مان بگذریم، حفظ انقلاب و کشور، حفظ دین ما هست، ناموس و آبروی ما است.» حاج آقا از من تشکر کرد و گفت: «همین طور است که می گویی.» * هر روز سر مزارش می روم زبیده جعفرپور مادر شهید علیرضا پورعزیز می گوید: هر غروب که می شود به سر مزار پسرم می روم و برای شادی روحش فاتحه ای می خوانم، خودم می دانم که او نیازی به فاتحه من ندارد ولی با خودم پیمان بسته ام که این کار را بکنم و حالا که حدود ۳۰ سال از شهادت فرزندم می گذرد، نشده است یک روز من در محل باشم و سر قبرش نروم. هر وقت به مسافرت می روم به نیابت خودم به دخترهایم و یا به عروس هایم سفارش می کنم که بر سر مزار بروند، فرزندانم می گویند از ترس این که عذاب وجدان نگیریم حتماً به نیابت به مزار شهید علیرضا می رویم. همان طور که همسرم گفت، شهید خیلی مودب، با وقار و رفتار خوبی با هم محلی ها داشت، خواندن دعای توسل را او در محل رسم کرد تا وقتی خودش بود همه کارها را به دوش می کشید وقتی هم شهید شد، مدتی ادامه یافت ولی بنا به دلایلی تعطیل شد، انگار خودش می دانست که شهید می شود، قاب عکسش را به دیوار چسباند و گفت: «این عکس را هنگام تشییع جنازه ام به تابوتم نصب کنید.» ما همین کار را کردیم، به برادرش گفت دنبال دفترچه خدمت سربازی نرو چون من شهید می شوم و تو معاف، همین طور هم شده بود. هر چه از آقا علیرضا بگویم کم گفته ام، خدا همه شهدا را با امام حسین (ع) محشور کند و ما را هم از لطف شهدا محروم نکند. بنابراین گزارش برای اولین بار، در سن ۱۶ سالگی به جبهه رفت و عقیده اش این بود که باید به جبهه ها رفت تا از مملکت و ناموس دفاع کرد، تنها آرزویش شهادت بود و این را به تمامی اعضای خانواده اش گفته بود، او در یکی از نامه ها به یکی از دوستانش گفته بود که در ۲۵ اردیبهشت ۶۶ قرار است به مرخصی بیاید، اما در ۲۰ اردیبهشت ۶۶ هنگام خنثی کردن مین در جبهه، به درجه رفیع شهادت نائل شد، پیکر مطهرش را در گلزار شهدای روستای مقریکلای بابلسر، به آغوش پرمهر خاک سپردند. ———————————————————————————————————————————————————————- منبع:فارس انتهای پیام/
جمعه ، ۷اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: احرارگیل]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 10]