محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846425696
روایت خبری از شهید مفقود ۱۸ ساله به مادر چشم انتظارش: به شهر خود روم و شهریار خود باشم
واضح آرشیو وب فارسی:نیزو: ۳۰ سال است که همه در این خانه چشم انتظارند. منتظرند تا خبری از سعید حیدری بیاید. مادر می گوید: اوایل که زنگ می زدند از جا می پریدم و فکر می کردم خبری آورده اند. حالا قرار است دسته جمعی خبری از جانب فرزند برای این پدر و مادر درد کشیده بیاورند.به گزارش نیزوا به نقل ازخبرگزاری تسنیم،30 سال برای بی خبری کم نیست. هر کسی از همرزمانش آمده در خانه را زده و اطلاعاتی داده است. یکی گفته زخمی شده، دیگری گفته شاید اسیر شده باشد. آن دیگری گفته من شهادتش را دیده ام. اما وقتی نه عکسی زا او به جای مانده و نه پیکری که او را به خاک بسپارند. مادر و پدر نه رفتنش را باور می کنند و نه دلشان آرام می گیرد. 30 سال است که همه در این خانه چشم انتظارند. منتظرند تا خبری از سعید بیاید. ساعت 10 صبح است. مادر و پدر شهید و دیگر اعضای خانواده خبر ندارند که شهیدشان پیدا شده است. قرار است چند نفری با هم خبر پیداشدن پیکر پسر را با مقدمه چینی های مرسوم به آن ها بگویند. سرهنگ ابراهیم رنگین رئیس معراج شهدای مرکز به همراه اباذر اسدی از کمیته جستجوی مفقودین می گویند: «ما فعلا داخل نمی شویم. شاید اگر مادر و پدر ما را ببینند ناگهانی متوجه خبر شوند و برایشان خوب نباشد. شما مقدمه چینی ها را انجام دهید، ما هم کم کم وارد می شویم.» پدر: پسرم را خدا داده و خدا هم برده/با خدا معامله کردیم زنگ در را می زنیم و خبرنگارها یکی یکی وارد می شویم و می گوییم برای مصاحبه آمده ایم. شروع می کنیم با دوربین ها و ضبط های روشنمان درباره شهید از پدر و مادرش سوال می کنیم. علی محمد حیدری پدر شهید می گوید:«21 بهمن امسال 30 سال از شهادتش گذشت. در ایذایی والفجر8 شهید شده است.» وقتی در مورد چشم انتظاری از او سوال می شود می گوید: « چشم انتظاری خیلی سخت است. هرکسی که عاشق باشد، با گذشت این 30 سال هم نمی تـ واند فراموش کند و سختی نداشته باشد. منتها نیروی صبری که خداوند به ما می دهد خودش جایگزین این سختی ها می شود. من کاسب هستم و مردم در درباره شهادت پسرم زیاد از من سوال می کنند. هر کس می پرسد من می گویم خدا داده و خدا هم برده. نه دست من است و نه دست شماست. معامله با خداست. امام حسین(ع) هم که به جهاد رفت نخواست حکومت بگیرد خواست آنچه که وظیفه اش بود و خدا خواست انجام دهد. چشم انتظاریم ولی هر وقت خدا هر چه خواست همان انجام می شود. باید دید او چه می خواهد.» مادر: هیچ وقت از حضرت زهرا(س) نخواستم پسرم پیدا شود/تا وقتی گمنام است همردیف حضرت زهراست(س) بی تابی اما در کلمات مادر نهفته تر است و بیشتر از لابلای جملاتش در مورد سعید خودنمایی می کند. عزت بیاری مادر شهید سعید حیدری می گوید: «من حقیقتا تا وقتی که می دانستم هنوز برای تفحص به جزیره ام الرصاص نرفته اند خیلی منتظر آمدنش نبودم ولی همینکه شنیدم می خواهند ام الرصاص را بگردند، گفتم انشاءالله جنازه اش می آید. هیچ وقت از حضرت زهرا(س) نخواستم پسرم پیدا شود، چون فکر می کنم اینگونه پسرم تا وقتی گمنام است هم ردیف حضرت زهرا(ع) است.» او می گوید:«سعید خیلی خوب، مظلوم ساکت، با ادب و با نماز بود. از سرکار که می آمد اول مسجد می رفت نماز و بعد می آمد خانه. 18 ساله بود که شهید شد. اگر الان زنده بود 48 ساله شده بود. سعید بچه اول خانواده بود.» قاب عکس بزرگ شهید که بر دیوار خانه نصب شده است را می آورند و مادر آن را در آغوش می گیرد و درباره جملاتی که سال ها در سینه اش نگه داشته تا روزی با سعید درمیان بگذارد چند جمله ای بیشتر نمی گوید. او می گوید:« الان بیاید خیلی صحبت با او دارم. به او می گویم تا وقتی می توانستم سر خاکت بیایم نیامدی. الان دیگر پای رفتن ندارم. هنوز هم گاهی با عکسش این حرف ها را می زنم. اگر بیاید می گویم مادر چقدر دیر آمدی..» و این کلمات امان مادر را می برد و اشک هایش جاری می شوند... جمعیت گرم روایت های پدر و مادر شده اند که صدای زنگ خانه به گوش می رسد. سرهنگ رنگین و اقای اسدی داخل می آیند. خوش و بشی کرده و به جمع اضافه می شوند. سرهنگ رنگین چند روز پیش را یادآوری می کند. او از روزی می گوید که پدر و مادر شهید برای انجام آزمایش DNA به معراج شهدای تهران می روند. آن هم بدون اینکه کسی خبرشان کرده باشد یا آن ها را برای انجام این آزمایش فراخوانی کرده باشد. همان زمان که مادر و پدر مراجعه کردند پیکر شهیدشان در تفحص پیدا شد سرهنگ رنگین می گوید: « این وظیفه ماست که برای پدر و مادر شهدا گروه اعزام کنیم تا در خانه بیایند و نمونه DNA بگیرند. اما حاج اقا و حاجیه خانم خودشان تشریف آوردند معراج. من آن ها را فرستادم و کار نمونه گیری انجام شد. معمولا دوستانی که کار تفحص را انجام می دهند هر پیکری که پیدا شود و پلاک شناسایی داشته باشد، با ما تماس می گیرند و شماره پلاک را چک می کنند و اطلاع می دهند. مسئله خیلی مهمی که آن زمان پیش آمد این بود که همان زمان که مادر و پدر شهید از پیش ما رفتند. دوستان تفحص زنگ زدند و شماره پلاکی را دادند که متعلق به شهید سعید حیدری بوده است. الان پیکر شهید پیدا شده است. مبادله پیکر شهدا هم در مرز انجام شده و به زودی پیکر او را به تهران منتقل خواهد شد. حالا اینکه آن روز مادر چه چیزی با پسرش گفته بود که فرزندی که تا آن موقع پیدا نشده بود، نشانه ای نشان داد. ما نمی دانیم.» صدای ناله و فریاد خواهرها بالا می رود. برادر و دیگر بستگانی که در خانه حضور دارند هم با صدای بلند گریه می کنند. اما پدر و مادر آرام اشک می ریزند. همه گریه می کنند و همدیگر را در بغل می گیرند. شاید احساس مبهمی همه را در بر گرفته است. نمی دانند باید خوشحال باشند که بعد از 30 سال از چشم انتظاری در آمده اند و خبری از سعید به آن ها رسیده یا باید ناراحت باشند که استخوان های پوسیده پاره تنشان بعد از سال ها که در خاک غربت مانده بود، پیدا شده و حالا باید خود را برای تشییع و خاکسپاری او آماده کنند. اما اشک های پدر و مادر که امیخته با شوق است پاسخ خیلی از سوال ها را می دهد. سرهنگ رنگین معذرت خواهی می کند و می گوید: «ببخشید که اینطور این خبر را مستقیم اطلاع دادم» و مادر و پدر همزمان با هم با اشک می گویند: «خوب کردید!» مادر: روزهای آخر فقط نگاهش می کردم/آهسته می گویم خدایا بی اثر باشد... یکی می پرسد: «هیچوقت شد که وقتی بگوید می روم به جبهه بگویید نرو؟» پدر می گوید: « نه! هیچ وقت نگفتم. سه ماه رفت کردستان و برگشت گفت میخ واهم به جبهه جنوب بروم. گفتم بابا تو که رفته ای دیگر جنوب برای چه؟ گفت چون امام گفته بگذار بروم. رفت جنوب اما دیگر برنگشت.» مادرش هم می گوید:« من خیلی هم دوست داشتم که برود به جبهه و هیچ وقت نمی گفتم نرو. اما روزهای آخر یادم هست وقتی توی اتاق نشسته بود. من گاهی می رفتم و فقط نگاهش می کردم. می گفتم به اندازه کافی ببینمش که وقتی رفت منطقه دلم برایش تنگ نشود.» مادر از بی تابی هایش بعد از شهادت سعید می گوید:«اوایل که زنگ می زدند از جا می پریدم. اما بعد کم کم دیگر عادت کردم. آنقدر به عکسش نگاه می کردم و گریه می کردم که یکبار یکی از همسایه هایمان خواب دیده بود. سعید توی خواب به او گفته بود که به مادرم بگو اینقدر به عکسم نگاه نکند و گریه کند.» یک بیت شعر زیر قاب عکس سعید با خط زیبایی نوشته شده که به سفارش مادر عکس سعید مزین به آن شده. مادر این بیت شعر را با صدای بلند در جمع می خواند: «کنم هر شب دعایی کز دلم بیرون رود مهرت/ ولی آهسته می گویم خدایا بی اثر باشد...» مصیبت خوانی پدر شهید حیدری برای امام حسین(ع) پدر در این هنگام صبورانه و با استقامت همچون اولیای خدا یاد شهدای کربلا و مصیبت های عظمای حضرت اباعبدالله حسین(ع) را زنده می کند و می گوید:«موقعی که حضرت علی اکبر(ع) جلوی امام حسین(ع) راه می رفت ایشان گفت پسرم شما که مقابلم راه می روی من فکر می کنم پیامبر(ص) راه می رود. چون همه چیز شما شکل پیامبر(ص) است. آن علی اکبر(ع) که رفت شهید شد و امام حسین(ع) صبر کرد. من هم بعد از شهادت سعید از امام حسین(ع) خواستم به من هم صبر بدهد. در روزگاری که می خواندند: «جوانان بنی هاشم بیایید علی را بر در خانه رسانید/خدا داند که من طاقت ندارم/ علی را بر در خیمه رسانم...» اشک کلمات پدر را بریده بریده می کند و حالا پدر در مصیت مولایش هست که اشک می ریزد. او در روایت از امام حسین(ع) و روضه او چند خطی هم با صدای گرمش مصیت خوانی می کند. پدر ادامه می دهد:«همیشه می گفتیم باید خودش بیاید و او هم خودش بعد از 30 سال بالاخره آمد. من و مادرش عادت داریم که پنج شنبه ها می رویم بهشت زهرا. یکبار مسئول اتوبوس به من گفت: "چرا سر قبر شهید نرفتی؟" من گفتم: "من اینجا قبری ندارم. فرزند من مفقودالاثر است این هم که می بینی هر هفته می آیم به خاطر شهدای گمنام است تا دستی روی خاکشان بکشیم."... » مادر حرف او را اینگونه تکمیل می کند:« همان اول که گفتند بیاید قبر خالی بگیریم گفتیم نمی خواهیم چون نمی دانستیم که اسیر است یا شهید شده تا اینکه عکس شهادتش را از سپاه پیدا کردیم و گرفتیم. دیگر تایید کردند که شهید شده است. اما دیگر برایش قبری نگرفتیم.» برادر شهید: به پدر و مادرم تبریک می گویم هادی حیدری برادر کوچک شهید است. او می گوید: «من 11 سال از سعید کوچکتر هستم. 6 ساله بودم که او شهید شد. یعنی خیلی کوچک بودم و طبیعتا چیز زیادی یادم نیست. تنها چیزی که از آن روزها به خاطر دارم، این است که قاب عکس برادر روی دیوار مقابل آشپزخانه زده شده بود و مادرم روزها در آشپزخانه ظرف می شست و به قاب عکس نگاه می کرد و در حین کار دائما اشک می ریخت. الان هم که سعید پیدا شده به مادر و پدرم تبریک می گویم.» هادی این را می گوید و می رود و صورت پدر و مادر را با اشک می بوسد و با بغض می گوید: « مادر!دیدی بالاخره پسرت آمد.» هادی حیدری معتقد است امسال اوضاع خانه طور دیگری بود و انگار به همه الهام هایی می شد که سعید برمی گردد. او می گوید: «یک ماه پیش خواب دیدم که جنازه اش را اورده اند اینجا و دارم استخوان هایش را نگاه می کنم. 28 صفر بود که توی هیئت سعید را یاد کردیم و به مداحمان آقا محسن گفتم برای سعید بخوان که دیگر بیاید. آنجا انقدر گریه کردیم که پدرم از حال رفت.» خواهر شهید: از او شفاعت خواستم گفت تو حالا حجابت را رعایت کن تا ببینم چه می شود نرگس خواهر شهید حالا شروع می کند که از برادر بگوید. او می گوید: «سه سال از شهید کوچکتر هستم. 15 یا 16 ساله بودم که شهید شد. خیلی از او خاطره دارم. بار اول که به کردستان اعزام شد و برگشت. پیش ما مدتی ماند. نامه نوشتن به دوستانش در جبهه را خیلی دوست داشت. من انشایم خوب بود. گاهی اوقات جواب نامه دوستانش را از من می خواست که برایش بنویسم. من در دنیای نوجوانی خودمان به سعید می گفتم: "من می نویسم اما باید اگر شهید شدی تو هم آن دنیا شفاعتم کنی." او هم گفت: "به این خیال نباش. نمی شود که تو هر کار می خواهی بکنی تا من شفاعتت کنم. تو حالا حجابت را رعایت کن تا ببینم چه می شود."» او ادامه می دهد: «سعید خیلی مهربان بود. من آن موقع نامزد داشتم. هر موقع سعید زنگ می زد می گفت: "با نامزدت خوبی؟ اذیتت نمی کند؟" ما تلفن نداشتیم. سعید به تلفن همسایه مان زنگ می زد. وقتی خبر می دادند سعید زنگ زده همه ما با ذوق می رفتیم تا با او حرف بزنیم. خیلی مواظب ما بود.» قبل از عملیات قبری کنده داخلش می خوابید و مناجات می کرد نرگس هم مانند برادرش معتقد است چند وقتیست سعید خانه را مهیای آمادنش کرده است. او در این باره می گوید:«سعید همه چیز را برای آمادنش آماده کرده بود. امسال 21 بهمن جور دیگری بود. همرزمش بعد از 30 سال امسال آمد و کلی خاطره از شب قبل عملیات تعریف کرد که: "قبل عملیات سعید موهای سرش را زده و حنا گذاشته بود. سه تا قبر کنده بودند و با چند نفر از بچه ها در آن قبرها می خوابیدند و دعا می خواندند. چند شب مانده بود به عملیات بچه ها را توی یک چادر جمع می کرد و می گفت بیاید با هم دعای کمیل بخوانیم و گاهی ما به شوخی به او می گفتیم سعید تو می خواهی شهید شوی ما که شهید نمی شویم بگذار بخوابیم."» پاسخ حافظ برای آمدن برادر: به شهر خود روم و شهریار خود باشم او حتی شعری را که در تفأل به حافظ برای آمدن سعید به فال نیک گرفته نگه داشته است و می گوید: «دو یا سه ماه پیش حافظ را باز کردم و گفتم حتما امسال سعید می آید. چون حافظ آورده بود: "چرا نه در پی عزم دیار خود باشم/چرا نه خاک سر کوی یار خود باشم غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم/به شهر خود روم و شهریار خود باشم" یاسین برایش خواندم و با او حرف زدم. و بعد از آمدن این فال به مادر زنگ زدم وگفتم: "حتما سعید امسال می آید."» او ادامه می دهد: « گاهی به پدرم می گفتم بعد از 30 سال باید دل کسی که عزیز از دست داده آرام باشد. پس چرا هنوز داغ سعید برای همه ما تازه است. پدرم گفت: "چون سعید به خاک سپرده نشده. چون خاک سرد است و آرام می کند.» نزدیک انتخابات آمد تا یک چیزهایی را به همه یاآوری کند نرگس حرف جالب دیگری هم می زند. او معتقد است سعید هوشمندانه فهمید باید چه زمانی به همراه رفقای همرزمش به کشور بازگردد تا بعضی چیزها را به بعضی افراد یادآوری کند. او می گوید: «فکر می کنم الان چون نزدیک انتخابات هم هست. این شهدا آمدند تا همه یادمان بیاید چه خبر بوده است. یادآوری بشود و بدانیم برای چه می رویم و رای می دهیم. اگر مخالف هم هستیم برویم. حداقل برای شهدا برویم. اینها جانشان را برای انقلاب دادند آنوقت ما بخواهیم از یک رای دادن اجتناب کنیم؟ درست نیست.» برادر بزرگتر تلفنی با خبر می شود/حالا همه شیرینی پخش می کنند حمید برادری که یکسال از سعید کوچکتر است و از همه خواهر برادرها به او نزدیکتر بوده هنوز خبر ندارد که برادرش پیدا شده است. با تلفن همراه به او زنگ می زنند تا خبرش کنند. تلفن روی آیفون است تا همه واکنش او را در مقابل این خبر بشنوند. هادی پشت خط به حمید می گوید:«حمید زودتر خودت را برسان و بیا پیش ما. می دانی مهمان ویژه ما امروز کیست؟ -نمی دانم -یک حدسی بزن. به دلت هم نیفتاده؟ -فکر می کنم شاید فرمانده سعید باشد. -نه داداشم خود سعید آمده؛ سعید برگشته، پلاکش را آورده اند و ظهر هم خودش را می آورند. - یا امام زمان(عج) او هم مثل سایرین تعجب می کند و تکرار می کند: «تو را به خدا؛ راست می گویی؟...» دقایقی بعد حمید هم به جمع اضافه می شود و مادر و پدر را در آغوش می گیرد و با صدای بلند گریه می کنند. هر نفر جدیدی که از بستگان خبر را می شنود و می اید. بی تاب و اشک ریزان به پدر و مادری که بعد از 30 سال چشم به راهی حالا خبر پیدا شدن فرزند ارشدشان را شنیده اند، تبریک می گویند. خانواده بین حاضرین شیرینی پخش می کنند. آلبوم های سعید دست به دست می چرخد. و همه از جایگاه والای این شهید 18 ساله برای یکدیگر سخن می گویند. و داستان شهدای مقاومت و مردانگی خانواده های آن ها در جغرافیای اسلام و گفتمان پایمردی تمام شدنی نیست. انتهای پیام/ش پایگاه خبری تحلیلی نیزوا شهرستان مهدیشهر
پنجشنبه ، ۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نیزو]
[مشاهده در: www.neizeva.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها