واضح آرشیو وب فارسی:تهرانشهر: اما حسرت بزرگ این است که چرا سناریوی بیشتر این آثار درست در نقطه ای که وقت شگفت زده کردن مخاطب فرا رسیده، دست ها را بالا می برند و با مسیری که طی می کنند، عملاً به ما می فهمانند که سناریست خودش هم از ادامه ی راهی که آغاز کرده عاجز است و چاره ای ندارد جز این که هرطور هست مسأله را حل کند. سرویس فرهنگی فردا ؛ امیر داسارگر: تماشای فیلم هایی مثل آزادی مشروط با حسرت همراه است؛ فیلم هایی که در این دوران رواج دوباره ی ضد قصه ها و آثار هنری حتی در سینمای اجتماعی، سعی کرده اند خیلی شسته و رُفته و بدون پیچ وخم های بی دلیل، یک داستان سرراست را برای بیننده ی خود تعریف کنند. آزادی مشروط قصه ی روانکاوی است که برای فرزند خواهرش مشکلی پیش آمده و به زندان افتاده و حالا سعی دارد مسأله را حل کند. معرفی نسبتاً کامل روابط و آدم ها، به ویژه دو کاراکتر اصلی و بحرانی که برای سعید و پیرو آن برای خانواده اش پیش آمده، تلاشی است هرچند متعهدانه ولی به ثمر نمی نشیند. اما حسرت بزرگ این است که چرا سناریوی بیشتر این آثار درست در نقطه ای که وقت شگفت زده کردن مخاطب فرا رسیده، دست ها را بالا می برند و با مسیری که طی می کنند، عملاً به ما می فهمانند که سناریست خودش هم از ادامه ی راهی که آغاز کرده عاجز است و چاره ای ندارد جز این که هرطور هست مسأله را حل کند. گویی فیلم ساز به ما می گوید که از جنگیدن می ترسد و از تجربه ی راه های نرفته هراس دارد. او اجازه می خواهد تا خانه ی دوستی در همین نزدیکی را به مخاطب نشان دهد که دوای همه ی دردها در دست اوست. درباره ی آزادی مشروط ، اصل ماجرا سعید است که زندانی شده اما نیست. اصل، خسرو (با بازی رامید جوان) است که در جایگاه کارشناس روان شناسی در سیما حاضر می شود ولی خودش دنیای مشکلات است تا جایی که برای اثبات حقانیت خود، حاضر است سعید را به عنوان متهم به قتل معرفی کند. موضوع اصلی، مادر (مژده) است که معلوم نیست با سعید چه کرده که این همه نفرت در وجود او شعله می کشد؟ بنابراین یک سیر منطقی برای این فیلم، جلو رفتن تا رسیدن به بن بست خسرو و مژده، خرد شدن آن ها و حرکت برای اصلاح شرایط از طرف آن دو است. فیلم تا سکانس قتل مجید این مسیر را نسبتاً خوب پیش می رود. ما به خوبی حس می کنیم که سعید قربانی چه سبکی از زندگی بوده و تقریباً مطمئنیم که باری که خسرو بر مرکب نشانده، دوای درد سعید نیست و او خود محتاج نسخه و طبیب است. این جا به مجموعه ای از تضادها برمی خوریم که برای خسرو کابوسی شده است و جان کلامش دروغ گو پنداشتن مژده و خسرو است از سوی سعید. حالا زمان شگفت زده کردن مخاطب است؛ یک گره گشایی منحصربه فرد و خیره کننده! ولی مانند بسیاری از آثار نیمه کاره ی این گونه، ناگهان ریتم اتفاقات درباره ی دو کاراکتر خسرو و سینا به شکل حیرت انگیزی تند می شود و آن ها کم کم از متن داستان کنار گذاشته می شوند. بحرانی که ذیل عنوان قتل، باید بشود معیاری برای محک عیار واقعی خسرو در این شرایط جدید، کاملاً بدون دردسر و خیلی راحت حل می شود؛ یک همسایه ی مهربان که پلیس هم هست، کل ماجرای بین سعید و مادر و دایی اش را با یک سخنرانی حکیمانه ختم به خیر می کند که «بالأخره تا این بالا اومدی خسته نباشی!» جمله کاملاً برازنده ی کل فیلم است؛ شما که تا این بالا آمدید، لااقل کمی تأمل می کردید و اطراف را بررسی می کردید و سپس با چشم هایی باز راه را نشان می دادید. افسوس که هنوز نفستان سر جایش نیامده، با سر از بالا به پایین پریدید و خب عاقبت انتحار هم معلوم است!
پنجشنبه ، ۶اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهرانشهر]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]