محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831642118
ماجرای سفر نیمه تمام روحانی به اصفهان
واضح آرشیو وب فارسی:یالثارات: آخرین مشکل جدی ما هم با فوت آیت الله طاهری در روزهای نزدیک انتخابات پیش آمد که آن هم می توانست برای ما مسئله ساز باشد. ۱۰ روز مانده به انتخابات -یعنی ۱۴ خرداد سال ۹۲- هم زمان با مراسم حرم امام، مراسم تشییع جنازه آقای طاهری در اصفهان انجام شد. آقای روحانی که آن موقع نامزد انتخابات بودند، در این تشییع جنازه شرکت داشت. خب فضای ملتهبی بود. ما هم به لحاظ امنیتی موافق حضور ایشان نبودیم. ایشان وقتی که فضای جمعیت را دیدند، پذیرفتند و به سرعت از جمعیت جدا شدند، ولی مدیریت آن مراسم خیلی سنگین بود.دکتر محمد مهدی اسماعیلی عضو هیات علمی دانشگاه تهران،مدیر کل اسبق نظارت و ارزیابی بر صدا و سیما و معاونت سیاسی سابق استان داری اصفهان است. به گزارش رجانیوز نزدیکی به ایام انتخابات ما را بر آن داشت که به مصاحبه با وی در خصوص مسائل سیاسی و علمی کشور بپردازیم.خاطرات دکتر اسماعیلی از نحوه روی کار آمدن دولت نهم و دهم،فتنه ۸۸ و پیروزی حسن روحانی در انتخابات خرداد ۹۲ از جمله مسائل جالبی است که این مصاحبه را خواندنی تر می کند.متن کامل این گفت و گو به شرح زیر می باشد: - لطفاً در ابتدا خودتان را معرفی کنید و در باره سوابق مدیریتی خود چه در استان اصفهان و چه در جاهای دیگر توضیحاتی بفرمایید. بسم الله الرحمن الرحیم. آغاز دوره فعالیت بنده در سازمان صداوسیما و در دوره ی آقای لاریجانی بوده است. تقریباً سال ۸۰-۷۹ جزو جوان ترین مدیران صدا و سیما بودم، یعنی سال ۸۰ که در حوزه ریاست و معاونت تحقیقات و برنامه ریزی صداوسیما مدیر شدم، ۲۵ ساله بودم و جزو جوان ترین مدیران دوره آقای لاریجانی بودم. بعد هم در همان حوزه صداوسیما، مدیر کل نظارت و ارزیابی در تلویزیون اعم از برنامه های ملی و برنامه های برون مرزی بودم و چند سالی آنجا مسئولیت داشتم. آن هم به لحاظ اشرافی که بایستی روی برنامه های تلویزیون داشت، کار خیلی مهمی بود. آن موقع تازه شبکه های برون مرزی مثل پرس تی وی داشت شکل می گرفت که در این حوزه ها، مرکز نظارت ورود می کرد. این مسئولیت برعهده بنده بود تا اینکه آقای احمدی نژاد رئیس جمهور شد. از سال ۸۴ یک کار پاره وقتی را به عنوان مسئول کمیسیون فرهنگی مرکز بررسی های استراتژیک ریاست جمهوری شروع کردم. به هرحال آنجا تلاش می کردیم که یک عقبه فکری برای فعالیت های دولت ایجاد کنیم. به همین دلیل همزمان مسئول محتوایی دو نشریه را برعهده داشتم. هم سردبیر نشریه «برداشت اول» و هم دبیر تحریریه نشریه «برداشت دوم» بودم. در این حوزه تلاش می کردیم برای شاخص هایی که دولت نهم براساس آنها به پیروزی رسیده بود، بسط گفتمان سازی داشته باشیم. کم کم مرکز بررسی ها به محل تجمع بسیاری از دوستان و همفکران و کسانی که در حوزه مسائل گفتمانی انقلاب اسلامی دغدغه مند بودند، تبدیل شد. بعدها در مرکز، کمیسیون رسانه را هم راه اندازی کردیم که خیلی از دوستانی که امروز بحمدالله در حوزه فعالیت های رسانه ای گفتمان انقلاب اسلامی خیلی موفق هستند، آنجا هم حضور داشتند و با همین دوستان، برداشت اول را منتشر می کردیم. نام این دوستان را می گویید؟ دوستانی مثل آقایان مقدم، یامین پور، احمدی، نادری، بیگدلی، بهرامی، روزی طلب، جعفری، طالبی، صالحی، داوری، احمدزاده و دوستانی که در فارس و کیهان مشغول هستند. این نشست یکی از بهترین نشست های رسانه ای بود که در دولت نهم برگزار شد و یک وفاقی را در فضای رسانه ای ما ایجاد کرده بود. در این مجموعه فعالیت ها به ویژه در آن ایامی که به انتخابات دوره ی دهم نزدیک می شد، این احساس می شد که یک تقابل گفتمانی در حال شکل گیری است، یعنی گفتمان انقلاب اسلامی و یک گفتمانی که به هر حال قرائت دیگری از مسیر و آینده انقلاب اسلامی داشت. بنده گفتمان اول را گفتمانی می دانم که هنوز و به صورت جدی معتقد بود که ما باید طبق آرمان های اولیه انقلاب حرکت کنیم. طبق خطی که امام ترسیم کرده و رهبری انقلاب پرچمدار آن است و گروه دومی که یک گروه قوی هم در کشور از طیف های مختلف بودند و سابقه جریانی طولانی دارند و نقطه اشتراک شان این بود که بایستی از آن فضای آرمانی انقلاب اسلامی عبور کرد و با یک نگاه مبتنی بر پذیرش قواعد موجود در حوزه سیاست بین الملل، کشور را اداره کرد. این دو جریان داشت مقابل هم شکل می گرفت. در این چهار سالی که آنجا بودیم، تقریباً دوستان به این توانمندی در حوزه کارهای گفتمانی رسیده بودند. در انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری، کمیته محتوایی و گفتمانی ستاد آقای دکتر احمدی نژاد را با همین دوستان راه اندازی کردیم و تلاش مان این بود که خط سیر تبلیغاتی انتخابات هم مبتنی بر همین اصول باشد. خاطرم هست در همان جلسه اول مقرر شد که مستندات قرآنی و نهج البلاغه ای و روایی حرکت گفتمانی مان را برای مردم تبیین کنیم. در شهر های مختلف یک نهضت سخنرانی راه انداختیم. دوستان آن موقع در ستاد بودند. حالا بیشتر کار هم به عهده ی آقای نیلی بود. آقای دکتر! در باره مدیریت آقای لاریجانی در سازمان صدا و سیما توضیح بدهید. یک سری از مجری هایی که الان ایران نیستند و از کشور رفتند، مدعی هستند که آقای لاریجانی به خاطر کاندیدا بودن شان در انتخابات سال ۸۴ از صدا و سیما استفاده های سیاسی می کرد. این موضوع را چگونه تحلیل می کنید؟ در مورد سوابقی که در استان اصفهان داشتید هم توضیحاتی بیان بفرمایید. در مورد بخش اول که ادعا شد، من حقیقتاً چنین ادعایی را نشنیدم. یعنی تقریباً جدی نبوده است. آقای لاریجانی تقریباً حدود یک سال قبل از انتخابات ریاست جمهوری، یعنی انتخاب اردیبهشت سال ۸۳ از سازمان رفتند. آقای حسینی که الان به خارج از کشور رفته اند این ادعا را مطرح می کنند بله، امکان دارد ادعایی مطرح شود، ولی اینکه ایشان این گونه برنامه ریزی در حوزه اجتماعی داشته باشند را من نمی دانم، چون نمی دانم در مورد آن صحبت نمی کنم. حداقل دلیلی ندارم که بگویم آقای لاریجانی از این بحث استفاده می کرد. در مورد بحث بعدی، بعد از اینکه انتخابات ۸۸ تمام شد آقای ذاکر از دوستان نزدیک بنده که مسئولیت مرکز بررسی ها را در دولت نهم برعهده داشت، به استانداری اصفهان منصوب شد. از قضا توصیه بنده هم به ایشان بود که استانداری را نپذیرند. چرا نپذیرند؟ چون فکر می کردم کاری که در حوزه گفتمانی شروع کردیم را ادامه بدهیم که دولت به آن نیاز دارد، چون ما باور داریم که گفتمان انقلاب اسلامی مقطعی نیست، ایده ما بیشتر این بود که در حوزه تولید محتوا برای این سیستم کار کنیم. ولی به هر حال تصمیم آقای رئیس جمهور و دولت این بود که آقای ذاکر برود، ایشان هم به خاطر لطف و رفاقتی که با بنده داشت، اصرار کردند و بنده هم پذیرفتم. پیش از ۵۰ ماه در اصفهان بودم که یک تجربه بسیار مهمی بود. به نظر من برای مسئولیت در حوزه های عمومی کشور، افراد حتماً باید در حوزه های استانی خدمت کرده باشند. مثلاً در استانداری اصفهان بیش از صد کارگروه و کمیسیون و کمیته در حوزه های مختلف داشتیم، الان شما رزومه بنده را نگاه کنید، مسئولیت کمیسیون های امنیتی، اقتصادی، بهداشت و درمان استان به دلیل نوع حاکمیتی که وجود دارد همه جور چیزی در آن بود. من فکر می کنم حوزه ی حاکمیتی کشور در استان ها خیلی متمرکز تر از کشور است. مثلا شورا های تامین استان اختیارات بالایی دارد، یعنی حرف آخر در مدیریت استان را شورای تامین می زند که کاملاً در اختیار استانداری هست. به نظر می رسد مدیریت دولت در مقایسه با ستاد کشور می تواند در جهت گیری های کلی که می خواهد در استان اتفاق بیفتد اعمال حاکمیت قوی تری کند، چون به هر حال در سطح کشور، تفکیک قوا وجود دارد و در داخل استان خیلی به نفع مدیریت اجرایی دیده شده است، شاید درست هم باشد، به دلیل اینکه باید یک مدیریت متمرکز اتفاق بیفتد. به همین دلیل یک تجربه ی بسیار خوبی بود. از روز های اولی که به استانداری اصفهان رفتم، درگیر تتمه کارفتنه ۸۸ بودیم. شب ۱۳ آبان، در واقع معاون امنیتی-سیاسی اصفهان شدم. فردای آن روز تجمعاتی شکل گرفته بود. حالا اصفهان محدود تر از تهران بود، ولی در کنار تهران، تنها جایی که هنوز فتنه نفس می کشید، اصفهان بود. در همان ابتدای کار، آیت الله منتظری فوت کرد که خاستگاه ایشان اصفهان و نجف آباد بود و این موضوع در دهه اول محرم سال ۸۸، اصفهان را فوق العاده ملتهب کرده بود، حتی شاید اصفهان ملتهب تر از تهران بود، چون در تهران روزهای تاسوعا و عاشورا اتفاقاتی افتاد، ولی در اصفهان با فوت آقای منتظری از روز ششم، هفتم محرم این اتفاقات آغاز شد. در نجف آباد هم اتفاقاتی افتاد. مدیریت امنیتی کار خیلی مهم بود. در خاطرم هست وسط درگیری هایی شب عاشورا در نجف آباد حضور داشتم. از این طرف هم در اصفهان، در محله حسین آباد، دوستان مُصر بودند که مراسمی بگیرند که برخلاف مصوبات امنیتی استان بود. آنجا هم تنشی داشتیم. تنش در خود نجف آباد، خیلی فضا را ملتهب کرده بود. ضد انقلاب تلاش می کرد که موتور فتنه را در اصفهان روشن نگه دارد. این اتفاق خیلی مهم بود که با لطف خداوند متعال و عنایات حضرت اباعبدالله، موضوع جمع شد. برای اتفاقاتی که در روز عاشورا در تهران و اصفهان اتفاق افتاده بود، اولین بار پیشنهاد دادیم که یک تجمع مردمی برگزار کنیم. روز هفتم دی ماه این تصمیم را گرفتیم. خیلی از دوستان در اصفهان می گفتند که چون اصفهانی نیستید، فضا را نمی دانید که این حرف را می زنید، مگر مردمی که دو هفته پیش برای جسارت به عکس امام آمده بودند، حالا هم برای تجمع دوباره می آیند؟ برخی بزرگان شهر مُصر بودند که این تجمع در هشتم دی برگزار نشود. آخر مقرر شد از دفتر حضرت آقا استعلام شود که موافقت آن توسط اعلام شد و در هشتم دی، یک راهپیمایی بزرگ و بی نظیر در اصفهان داشتیم. مردم روز هشتم دی فتنه را در اصفهان کاملاً به حاشیه راندند و حذفش کردند. روز بزرگی در اصفهان بود. شاید به خاطر اینکه کسی تصور چنین جمعیتی نداشت، متأسفانه خوب به تصویر کشیده نشد. مسیری که برای تظاهرات انتخاب شده بود، چون خیابان های مشجّری داشت خیلی از بالا دید نداشت، مثل خیابان چهارباغ اصفهان که خیلی زیبا و مملو از درختان تناور است و به همین دلیل نمی شد جمعیت را نشان داد. جمعیت انبوهی جمع شده بودند. اتفاق خیلی بزرگی رخ داده بود. در طول مدتی که در اصفهان مسئولیت داشتم همین روند ادامه داشت و اتفاقاتی در استان می افتاد. خشکسالی، استان را خیلی اذیت می کرد. بحران آب بود. مثلاً روز هشتم فروردین سال ۹۰، مواجه با تراکتورهایی در ورودی شرق اصفهان شدیم. حالا شهر پر از مسافران نوروزی شده بود. مردم محروم و متدین منطقه شرق احساس می کردند که دیده نمی شوند. مطالبات شان درست هم بود. نیاز و زندگی شان با آب بود و می خواستند با تراکتور وارد شهر شوند. حتماً برخورد سنگینی باید رخ می داد. نیروی انتظامی جلوی این ها ایستاده بود. فرمانده پلیس از من خواست که اگر می خواهید برخورد به جاهای خشن نکشد، شما باید برای این ها سخنرانی کنید. من همان جا بالای یکی از همین تراکتور ها رفتم. ۴۰۰، ۵۰۰ تراکتور آمده بود. مردم هم خشمگین و ناراحت بودند. بعضا هم سنگ و چوب هم پرت می شد، ولی بحمدلله به واسطه ی باوری که مردم به کاری که می شد داشتند، پذیرفتند و ما قول دادیم که مثلاً برای یک هفته بعد امکاناتی را برای جبران ایجاد کنیم. الحمدلله این اتفاق هم افتاد. آنجا گفتم: «شما عید دیدنی به اصفهان آمده اید، ما هم عید دیدنی تان را پس می دهیم. من به ورزنه و اژیه رفتم. یک جمعیت انبوه و متراکم جمع شده بود. بعضی وقت ها خیلی خطر هم احساس می شد، ولی چون به صفا و صمیمیت مردم باور داشتیم و می دانستیم اگر مردم از خدمت گزاران شان ناراحت هم شوند، ولی اگر صادقانه با آنها برخورد شود، می پذیرند و البته مردم هم ما را پذیرفتند. یکی از توفیقاتی که ما در این چهارساله در اصفهان داشتیم، ارتباط صمیمانه ای بود که با بدنه های مردمی و بچه های حزب اللهی برقرار کردیم. اصفهان، بیشترین شهدا را برای انقلاب تقدیم کرده است و سیاسی ترین شهر کشور است. مسائل سیاسی در آنجا به شدت بازتاب های خاص خودش را پیدا می کند. به لطف خدای بزرگ، در مدتی که در اصفهان بودیم، مشکلات را با کمک بچه های حزب اللهی و بخش های مردمی، حل کردیم و توانستیم به جریان انقلابی در اصفهان فضا بدهیم. سال آخری که از اصفهان می آمدم، ۱۰، ۱۲ نفر از فرمانداران حدوداً سال شصتی داشتیم که از قضا از موفق ترین فرماندار های ما بودند. یک تعداد مدیران جوان حزب اللهی که الان برای نظام جمهوری اسلامی ذخیره ای هستند. متولدین سال های انتهایی دهه۵۰ تا ۶۲ هستند. به اذعان دوستانی که بررسی و ارزیابی می کنند، موفق ترین مدیران استانی ما بودند. البته بنده هیچ وقت این استراتژی را در پیش نگرفته بودم که کسی را بدون تجربه در پستی منصوب کنیم و بچه هایی که این گونه رشد کردند مثلاً یک دوره در ستاد استان بودند، بخش دار یا معاون فرماندار بودند کار را که یاد گرفتند بعد فرماندار یا مدیرکل می شدند. آخرین مشکل جدی ما هم با فوت آیت الله طاهری در روزهای نزدیک انتخابات پیش آمد که آن هم می توانست برای ما مسئله ساز باشد. ۱۰ روز مانده به انتخابات -یعنی ۱۴ خرداد سال ۹۲- هم زمان با مراسم حرم امام، مراسم تشییع جنازه آقای طاهری در اصفهان انجام شد. آقای روحانی که آن موقع نامزد انتخابات بودند، در این تشییع جنازه شرکت داشت. خب فضای ملتهبی بود. ما هم به لحاظ امنیتی موافق حضور ایشان نبودیم. یعنی شما موافقت نکردید، بعد ایشان آمدند؟ البته نیازی به موافقت ما نداشت، ولی ما اعلام کرده بودیم که ممکن است حضور ایشان مشکل ایجاد کند. جواب آقای روحانی چه بود؟ ایشان وقتی که فضای جمعیت را دیدند، پذیرفتند و به سرعت از جمعیت جدا شدند، ولی مدیریت آن مراسم خیلی سنگین بود. حضور آقای روحانی حاشیه ای نداشت ؟ شاید فقط پنج، شش دقیقه در جمعیت بود. چون فضا بسیار ملتهب بود، از جمعیت خارج شدند و زود هم از اصفهان رفتند و شاید هم در ایام انتخاباتی، دیگر به اصفهان نیامدند، یعنی بدین شکل یک سفر ناقص برای شان پیش آمد. یعنی کل حضور ایشان در استان اصفهان پنج دقیقه بود؟ نه، صبح رسیدند. در تشییع جنازه چند دقیقه بودند و به نظرم همان روز از اصفهان برگشتند، ولی آن هم لطف خدا بود. باز هم در استان تدبیر شد و دوستان خوب و باسابقه مان در این بحث ها کمک کردند و بدون اینکه در اصفهان تنش ایجاد شود و در کل فضای انتخاباتی کشور تأثیر بگذارد -چون مستعد این بود و همه ی شبکه های خارجی هم روی این موضوع تمرکز کرده بودند- موضوع خاتمه پیدا کرد. سئوال بعدی در باره دوران بعد از انتخابات ۹۲ است. اولاً با اتمام دوران ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد، طبیعتاً استانداران هم عوض شدند. نکته ای که وجود دارد این است که آیا شما پیشنهاداتی داشتید یا خیر؟ ثانیاً در این دوره انتقالی که قرار بود استانداران عوض شوند، برخورد دولت با استانداران چگونه بود؟ و موضوع بعدی اینکه الان مشغول به چه کاری هستید؟ این تعلق گفتمانی و فکری که بچه های انقلاب نسبت به رهبر انقلاب دارند، هضم خیلی از مسائل را آسان و شیرین می کند. سال ۹۲ دو انتخابات داشتیم؛ انتخابات شوراها و انتخابات ریاست جمهوری که خیلی با آرامش برگزار شد. آقای رئیس جمهور با حدود ۲۰۰، ۲۵۰هزار رأی بیشتر رئیس جمهور شد. همین استان اصفهان، نزدیک دومیلیون نفر مشارکت داشتند، یعنی استان اصفهان یعنی یک مشارکت ۷۰درصدی در انتخابات داشت. ما از یک مسئله خیلی خوشحال بودیم و آن هم اینکه در انتخابات ۹۲ مظلومیت نظام نشان داده شد. همین هایی که سال ۸۸ به نظام جفا کردند و فاصله ۱۱میلیونی را زیر سئوال بردند مظلومیت نظام را دیدند. انتخاباتی که می توانست کیلومتر ها آرمان های ما را جلو ببرد و پروند ه هسته ای را با دستاورد های بالاتری برای نظام به اتمام برساند، همه این تلفات و هزینه ها را به خاطر قدت طلبی و هوای نفس برخی عوامل داخلی و توطئه دشمن از دست دادیم، اما در سال ۹۲ در عین اینکه همه می دانستند آقای روحانی کاندیدای دلخواه جریانی که انتخابات را برگزار می کرد، نبود، ولی با این حال، انتخابات با سلامت کامل برگزار شد. چون من به عنوان رئیس ستاد انتخابات بودم از این که توانستیم این مأموریت را به سلامت کامل به پایان برسانیم، خوشحالیم و بعد آماده واگذاری مسئولیت هم بودیم. از سال ۸۵ مدرس دانشگاه تهران هستم و از آنجا به وزارت کشور مأمور شده بودم و مأموریتم تا تاریخ ۳۱/۶ بود، اصلاً تمدید نکرده بودم. هم منتظر بودیم و هم خیلی استقبال می کردیم که دولت زودتر افراد خودش را سر کار بیاورد. چون دولت عوض شده و ما این را قبول داشتیم که افرادی با شعار های هم سو با دولت سر کار بیایند. این را منطقی می دانم که دولت آرایش سیاسی را بر طبق سیاست های خودش و شعار های اعلامی اش انجام دهد، اما در همان مدت مثلاً در همدان خیلی از دوستان نماینده، مُصر بودند که بنده را به برای استانداری استان همدان مطرح کنند. همان موقع ها می گفتم این شدنی نیست زیرا اگر قرار باشد نماینده عالی دولت در یک استان باشم سیاست های آن را هم باید قبول داشته باشم. معتقدم که اصل این جا به جایی ها در بخش سیاسی منطقی است، اما می تواند خیلی بهتر اتفاق بیفتد. مثلاً استاندار محترم اصفهان که آمدند، تمام اطلاعات لازم را به ایشان انتقال دادم و در مراسم تودیع و معارفه استاندار هم به ایشان گفتم مأموریتم تمام شده و من هم می توانم با استاندار قبلی بروم. ایشان خواهش کردند که شما یک مدت باشید تا کار ها روی ریل بیفتد. من هم حدود چهار ماه تنها به همین دلیل که جمهوری اسلامی و نظام متعلق به افراد و گروه ها و اشخاص نیست، تلاش کردم. بدون تودیع هم از اصفهان آمدم. یک مراسم تودیع هم برای ما نگرفتند که البته توقعی نبود، ولی چهار ماه با تمام صداقت به مجموعه دولت کمک کردم. بعد هم به دانشگاه برگشتم و کار عادی خودم را از سر گرفتم و الان هم خیلی خوشحالم که این توفیق را دارم که در خدمت جوان های عزیز این مملکت باشم. در گروه علوم سیاسی دانشگاه تهران فعالیت می کنم و در کنار آن در بسیج اساتید دانشگاه تهران هم به عنوان جانشین مشغول به خدمت هستم. در حوزه سیاست پژوهی تمدن اسلامی یک مؤسسه ای داریم که با برخی از دوستان هم فکرمان کارهای پژوهشی حقوقی، سیاسی و امنیتی انجام می دهیم. در نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری هم تولید محتوای مربوط به دانش افزایی اساتید را پیگیری می کنیم. به نظرم فضای کار فرهنگی خیلی خوبی دارم. به جایگاه های سیاسی هم وابستگی نداریم که احساس شود نبودمان برای نظام مشکل ایجاد کند؛ در عین حال همیشه آماده خدمت گذاری به انقلاب اسلامی هستیم. اگر موافق باشید به ارتباط شما با آقای احمدی نژاد بپردازیم. با توجه به قرابتی که بین شما و آقای احمدی نژاد وجود دارد -بخصوص از سال ۸۲ تا ریاست جمهوری ایشان- در مورد شخصیت آقای احمدی نژاد و فضای روی کار آمدن ایشان از سال ۸۲ که به شورای شهر آمدند و بعد هم رئیس جمهور شدند توضیح بفرمایید. به نظر شما چه عاملی باعث شد که مردم در سال ۸۴ به آقای احمدی نژاد رأی بدهند؟ امثال بنده قرابت شخصی با ایشان نداشتیم بلکه حرکت انقلابی ما را جذب می کرد. بعد از حاکمیت جریان اصلاح طلب در سال ۷۶، بعضی ها فکر می کردند که جریان ارزشی به پایان کار خودش در کشور رسیده است. هیچ وقت یادم نمی رود، سال ۷۸ بود، در دانشکده روابط بین الملل وزارت کشور داشتم پایان نامه ارشدم را می نوشتم. روزهای آخر فوق لیسانسم را در دانشکده روابط بین الملل وزارت خارجه می گذراندم. یکی از اساتید که الان هم افتخار همکاری با ایشان را دارم و در دانشگاه تهران درس می دادند، به ما می گفتند که من به آقای حجاریان که ترور شده بود گفتم: "این دوره -منظور انتخابات مجلس ششم در سال ۷۸- شما برنده شدید ، دوره بعدی افراد سکولارتر از شما پیروز می شوند" یعنی اصلاً در گفتمان جریان روشنفکری و اصلاحات گذار از جمهوری اسلامی به جمهوری، حذف ولایت فقیه و اسلامیت نظام و حرکت به سمت سکولاریسم یک چیز پذیرفته شده بود. در همین سال ها انتخابات شوراهای سال ۸۱ پیش آمد. انتخاباتی که همه گروه های اپوزوسیون نظام لیست داده بودند و تنها انتخاباتی است که رهبر انقلاب در آن رأی ندادند. ایشان به منطقه ای در استان سیستان و بلوچستان -که فکر می کنم بشاگرد بود- رفتند که جمعیتش زیر صدهزار نفر بود. به لحاظ قانون انتخابات شوراها، در شهر های زیر صد هزار نفر افراد غیر ساکن نمی توانند رأی بدهند. به این دلیل ایشان رأی ندادند و ایشان همان موقع رفتند بالای یک صندوقی و به روند بررسی صلاحیت هایی که هیئت نظارت مجلس ششم برای انتخابات شوراها داشت، اعتراض کردند. طبق قانون، روند نظارت انتخابات شوراها با مجلس است و اینها همه را تأیید کرده بودند. در همین فضا یک گروهی در تهران پیروز شدند که کسی تصورش را نمی کرد. جریان ارزشی فهمیده بودند راه ماندگاری انقلاب، بازگشت به آرمان های انقلاب است. ساده زیستی، دوری از تجملات و توجه به مشکلات مردم، در آقای احمدی نژاد به وفور تبلور پیدا می کرد. آقای احمدی نژاد که شهردار شدند، اگر کسی می خواست ایشان را پیدا کند، کار خیلی سختی در پیش نداشت. بعد از اتمام نماز جمعه تهران، ایشان ساعت ها در خیابان قدس می ایستاد و به مشکلات مردم رسیدگی می کرد. ایشان در جلسات دفتر حضرت آقا و روضه های فاطمیه و محرم در خیابان فلسطین می نشست و مردم برای حل مشکلات خود پیش ایشان می آمدند. همان جا کنار مردم می نشست و مشکلات شان را می شنید. جلسات رودرروی هفتگی ایشان با مردم آغاز یک حرکت در کشور بود. واقعاً اینکه گفته می شد مردی از جنس مردم، حرف درستی بود. انقلاب، تازه به همان آرمان های اولیه بازگشت، همان مدلی که امام برای حکومت اسلامی ترسیم می کرد و حضرت آقا دنبال آن بودند. منش آقای احمدی نژاد هم به آرمان های انقلاب نزدیک بود. وقتی که ایشان وارد صحنه انتخابات ۸۴ شد، همه فکر می کردند ایشان اقبالی ندارد. تازه دو سال بود که شهردار تهران شده بود و کسی او را نمی شناخت. در خاطرم هست شب اولی که تلویزیون برنامه ی مستقیمی داشت، ۱۸ خرداد بود و چند روزی به ۲۷ خرداد -زمان انتخابات- مانده بود. من آن موقع در مرکز افکار سنجی سازمان صداوسیما بودم. از همان فردا درصد مقبولبیت ایشان که دو یا سه درصد بود، به یک رشد قابل توجه رسید. جمعیت انبوهی در مسجد سید اصفهان جمع شده بودند که آقا بهنام که یک جوان حزب اللهی بودند همان جا از فشار جمعیت فوت کرد. جمعیت بی نظیری بود. یک موج بازگشت به ارزش های انقلاب ایجاد شد. انتخابات که به مرحله دوم رسید، از آقای هاشمی رادیکال ترین گروه های ضدانقلاب تا افراد و بزرگانی در داخل کشور حمایت می کرد، ولی آقای احمدی نژاد با اتکای به همین آرای مردمی و پشتیبانی مردمی پیروزی درخشانی را به دست آوردند. خطبه های نمازجمعه مقام معظم رهبری را در همان روز های اولی پیروزی ایشان، هیچ وقت فراموش نمی کنم که فرمودند: «من به خانواده ام می گفتم حتی اگر آقای احمدی نژاد رأی نیاورد، همین که شعار های انقلاب را زنده کرد، کار بزرگی کرده است.» ایشان کار بزرگی کرد. جریانی را در کشور احیا کرد کرد که اشک شوق از دیدگان همه دلباختگان انقلاب جاری می کرد. ایام خیلی فوق العاده ای بود جریان اصولگرایی اعتقادی به آقای احمدی نژاد نداشتند و می گفتند ایشان رأی نمی آورد. بله، دوستان اصرار داشتند که ایشان کنار بکشد. شورای هماهنگی که تشکیل شده بود، می گفتند رأی ندارد. شاید این تصور وجود داشت که سبد آراء بقیه را خالی می کند، ولی دیدند که انتخاب مردم این بود، مخصوصاً در دوره دوم که اتفاق کم نظیری رخ داد. همین سفرهای استانی که توسط آقای احمدی نژاد شروع شد، خیلی از وزرا در همان اوایل کار می گفتند و ما هم می شنیدیم که سفرهای استانی بعد از یکی دو سفر از تب و تاب می افتد. در چهار سال اول شصت سفر استانی داشت، نه از این سفرهای استانی که یک سخنرانی کند. در سفرهای اول شهر به شهر با هلی کوپتر می گشت. بارها می شد که در فاصله سفر های شهر به شهر در داخل هلی کوپتر به او سرم وصل می کردند. بالاخره انسان یک توانی دارد. نمی دانم تا به حال سوار هلی کوپتر شده اید یا نه؟ وقتی بالا می روید، فشار سنگینی تمام ذهن انسان را به هم می ریزد. شما حساب کنید با این هلی کوپتر در استان اصفهان، استان فارس، استان خوزستان، استان خراسان و دیگر استان ها بچرخید و روزی ۱۰ سخنرانی در ۱۰ شهرستان انجام دهید. هرجا اذان می شد، هلی کوپتر می نشست، حالا می خواست باغ و بستان باشد یا بیابان، ایشان نماز جماعت می خواند. حرکت هایی انجام شد که از جنس حرکت های اصیل انقلابی بود و بازتاب آن را در انتخابات ۸۸ دیدیم. عده ای، بخصوص در دولت یازدهم معتقدند، این حرکت های آقای احمدی نژاد بیشتر از جنس پوپولیسم بوده و همین طور تصویب ۴۰۰ مصوبه در یک جلسه هیئت دولت در یک استان، عملکرد غیر کارشناسانه ای بوده است. این موضوع را چگونه ارزیابی می کنید؟ ۴۰۰ مصوبه را که به یاد نمی آورم. نهایتاً ۱۰۰ تا ۲۰۰ مصوبه بوده است، ولی اصلاً غیر کارشناسی نبود. یک روند کارشناسی طی شده ای داشت. جلساتی در استان تشکیل می شد و در نتیجه همین جلسات، مصوبات در نهاد ریاست جمهوری برای جلسه هیئت دولت آماده می شد. در جلسات هیئت دولت ممکن بود مصوبات، بالا و پایین شوند و ملاحظاتی روی آن بیاید. این حرف بی مبنایی است که می گویند غیرکارشناسی بود. چنین چیزی نمی شد، چون ساختار بروکراسی دولت که عوض نشده بود. همان ساختار قدیم بود، ولی چالاک شده بود. استاندار ها هم موظف بودند که کارگروه های مختلف تشکیل دهند. خیلی کار سختی بود، البته خروجی آن این بود که فضای سازندگی عمیقی در کشور پیدا شد. اگر آمار ها را مقایسه کنید، پیشرفت مصوبات را ملاحظه می کنید. مثلاً مصوبه ای داشتیم که از زمان آقای هاشمی تصویب شده بود و ۱۰ درصد پیشرفت داشته است. اگر اگر مصوبه ای اجرایی نشده، دلیل آن حتماً این نیست که کارشناسی نشده است، ممکن است مشکلات بودجه ای باشد. اصلاً یکی از کارهای آقای احمدی نژاد این بود که پروژه هایی که از دوره های قبلی مانده بود به اتمام برساند. مثلاً یک کتابخانه در همدان وجود داشت که تیرآهن های آن ۲۰ سال پیش نصب شده و حالا هم زنگ خورده بود، ایشان آمد و آن را شش ماهه درست کرد. می خواهم بگویم این مصوبات کاملاً کارشناسی شده بود. آقای دکتر! به انتخابات سال ۸۸ برسیم. در انتخابات سال ۸۸ نقش آقای احمدی نژاد را -با توجه به پررنگ شدن بحث جریان انحرافی و حضور افرادی که یک مقدار دور از فضای گفتمان انقلاب اسلامی حرکت می کردند- چگونه ارزیابی می کنید؟ به نظر من از سال ۸۷ به بعد یک مقدار فضای نزدیکان آقای رئیس جمهور تغییر پیدا کرد و این مطابق با آن توقعاتی نبود که از آقای دکتر احمدی نژاد شکل می گرفت. الان هم که به فضای انتخابات سال ۸۸ برمی گردیم، فکر می کنم این مجموعه اتفاقات، حتماً می توانست به نحو دیگری شکل بگیرد. تذکراتی که بزرگانی نظیر آیه الله مصباح داشتند توجه می شد مسیر حرکتی در همان ریل ادامه پیدا می کرد. البته آتش تهیه دشمن برای انتخابات بسیار سنگین بود. همه دست به دست هم داده بودند نه احمدی نژاد بلکه گفتمان انقلاب را از صحنه خارج کنند. فحش و بددهنی به احمدی نژاد هم پای صحبت جلسات انتخاباتی بود. در همین موضوع مناظره ها به سفارش شورای فرهنگی عمومی، یک پژوهش تحلیل محتوایی را انجام دادیم که ببینیم در این مناظره ای که بین آقای احمدی نژاد و آقای موسوی وجود داشت، سیاه نمایی از طرف چه کسی بیشتر اتفاق افتاده است؟ چون اینها می گفتند سیاه نمایی ها از طرف آقای احمدی نژاد بیشتر بوده است. آمار نشان می داد بیش از ۷۱ درصد سیاه نمایی را آقای موسوی در مناظره ها انجام داد. توهین های بدی به آقای احمدی نژاد می شد. به نظر می رسد فضای انتخابات سال ۸۸ آقای احمدی نژاد را خیلی عصبی کرده بود. هیچ وقت چنین چیزی نداشتیم که وقتی رئیس جمهور مستقر هست، طرفداران نامزد رقیب شعار «مرگ بر دولت دروغ گو»، « مرگ بر دولت مردم فریب» سر دهند. سابقه نداشت این گونه به یک رئیس جمهور توهین شود. ولی ما معتقدیم آقای احمدی نژاد با همه این موارد می توانست صبر بیشتری داشته باشد.این فرافکنی ها هم دیگر وجود نداشت، ولی آن طرف جریان حساب شده ای بود و آمده بودند بعضی از خرده حساب های سالیان قبل را با انقلاب و شخص آقا تسویه کنند. پس مسئله احمدی نژاد نبود؟ داستان آقای احمدی نژاد همان چند روز اول کنار رفت. مسئله اینها با نظام و رهبری بود. این جریان می خواست از این موج مردمی که در انتخابات ایجاد شده بود برای براندازی بهره برداری کنند. اگر توجه کنید می بینید هر روز در سیر حرکتی جریان فتنه، آرمان های بیشتری از انقلاب را به مسلخ برده است. از «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» و «جمهوری ایرانی» در حوزه سیاست خارجی گرفته تا توهین به امام و حضرت سیدالشهدا(ع) خودشان را نشان دادند. همیشه این صحبت ما با جریان فتنه و کسانی که خودشان را به نوعی بری از فتنه می دانستند این بود که چرا موضع نمی گرفتید؟! چرا می خواستید از این فضای ایجاد شده برای پیش برد مقاصد سیاسی تان استفاده کنید؟ کدام یک از ما جمله قابل توجهی در تقبیح این حرکات از سران فتنه شنیدیم؟ اتفاقی که رخ داد، فضا را به سمتی جلو برد که تقابل شان با رهبری انقلاب علنی شد. سعه صدر آقا را در این داستان ببینید. ایشان چقدر سعه صدر نشان دادند. سال ۸۸ که آقای کروبی و موسوی حصر نشدند. اینها یک سال و ۹ ماه بعد از انتخابات، یعنی در اواخر بهمن سال ۸۹، بعد از راهپیمایی ۲۵ بهمن حصر شدند، یعنی بعد از بیداری اسلامی که اتفاق افتاده بود. در باره مواضع آقای احمدی نژاد بعد از مناظره ها توضیح دهید. یک عده می گویند که آقای احمدی نژاد در سال ۸۸ و بعد از رأی آوردن، بنا را بر دفاع از نظام نگذاشته بود و بیشتر می خواست از حیثیت خودش دفاع کند. خصوصاً بعد از نزدیک شدن جریان انحرافی به ایشان این تحلیل پررنگ تر می شد. این موارد را چگونه تحلیل می کنید. آقای احمدی نژاد فردای روز انتخابات در میدان ولیعصر(عج) و در روز ولادت حضرت صدیقه طاهره(س) سخنرانی کرد که از آن خیلی سوء استفاده شد. نگاه اولیه این بود که چون به آقای احمدی نژاد حساس اند حالا نمی دانم چیز مصوبی بود یا خیر ایشان هم بعد از آن سخنرانی دیگر در این موضوع ورود نکردند و سکوت پیشه کردند. شاید به خاطر این بود که موجب حساسیت گروه مقابل نشود، چون تا حالا در این قضیه با ایشان صحبت نشده، نمی دانم، ولی از آن صحبت ایشان خیلی سوء استفاده کردند. آقای احمدی نژاد «خس و خاشاک را برای اغتشاش گرانی به کار برد که اموال مردم را ضایع کردند. گفتند: «۴۰ میلیون نفر در انتخابات حضور سازنده داشتند، حالا یک عده خس و خاشاک هم... .» همین کلمه در روز ۲۵ خرداد در بنر و پوسترهای اینها چاپ شد. آقای احمدی نژاد در این قضیه سکوت کرد و بعد از آن هم قضایای مربوط به معاون اولی پیش آمد. ایشان در انتخاب معاون اول برخلاف عرف رایج عمل کرد. دولت نهم تمام نشده و حکم دولت دهم هم هنوز تنفیذ نشده بود که معاون اول انتخاب کرد که رهبر عزیز انقلاب دادند آن تذکر را دادند که هر چقدر جلوتر رفتیم این تذکر خودش را بیشتر نشان داد. در تذکر گفته بودند که این انتخاب باعث ایجاد سرخوردگی بین هواداران و دوست داران شما می شود. حضرتعالی علت عجله آقای احمدی نژاد را در چه می بینید؟ چه تغییری بین احمدی نژاد سال ۸۴ با احمدی نژاد سال ۸۸ که در انتصاب معاون اول خودش و برخلاف نظر رهبری عجله دارد، می بینید؟ فکر می کنم در این موضوع باید یک مقدار زمان بیشتری بگذرد. آقای احمدی نژاد تا حالا در این موارد صحبتی نکرده است. خود ایشان باید بگویند. قصه معاون اولی که پیش آمد، فشار سنگینی بر جریان حزب الله آمد. دنبال انتشار آخرین شماره برداشت اول بودیم. به مؤسسه ی امام خمینی(ره) رفتیم. چون به آقای آقاتهرانی گفته بودیم که شما در این موضوع با دکتر صحبت کنید تا ببینیم چه اتفاقی افتاده است. در خاطرم هست یک پنج شنبه در اواخر تیرماه یا ابتدای مردادماه به زیرزمین مؤسسه رفتیم. هنوز قبل از تنفیذ بود. آقای آقاتهرانی صحبت کردند. به هر حال جریان ارزشی سر اینکه آقای احمدی نژاد سه، چهار روز دستور آقا را اجرا نکرده توجیه نبودند که موضوع با انتشار نامه و موضعی که احمدی نژاد اتخاذ کرده بود تاحدودی روشن شد. جوابی را که آقای آقاتهرانی داد را در شماره تیرماه نشریه برداشت اول منتشر کردیم. آن روز تصور بر این بود که آقای احمدی نژاد بنای بر تمرد نداشت و غفلت کرده است که البته نباید غفلت می کرد. این بحث ها از همان جا شروع شد، یعنی این خط شکاف در جبهه داخلی موقعی ایجاد شد که همه توجه ما به فتنه بود که متأسفانه این شکاف هیچ وقت ترمیم نشد. یک شکافی بین آقای احمدی نژاد و دوستان جریان ارزشی و گفتمانی که با آنها انس بیشتری داشت ایجاد شد. مثلاً آقای آقاتهرانی تا یک سال بعد از دولت دهم همچنان جلسات درس اخلاق را داشتند و ایشان به تدریج کنار رفت. خیلی از دوستانی که به عنوان چهره های ارزشی شناخته شده تر بودند با همین شکافی که در دولت به وجود آمد، از آن جدا شدند. همیشه به دوستان می گویم، اگر تداوم عملکرد دولت دهم طبق حرکتی که از دولت نهم شروع شده بود اتفاق می افتاد، فضایی برای جریان هایی مثل جریان اصلاحات برای حضور مجدد در عرصه سیاست کشور ایجاد نمی شد. این انشعاب را به دلیل عملکرد آقای احمدی نژاد می دانید یا معتقدید که نیرو های حزب اللهی باید همچنان پای کار دولت دهم باقی می ماندند؟ بعضی وقت ها به سنجه ها و شاخصه هایی که آقا مطرح می کنند خوب عمل نمی کنیم. رهبر انقلاب در چهارسال دولت دهم خیلی تلاش کردند که دولت به پایان خوبی برسد. یعنی مدیریت شود و دولت دچار مشکل جدی تری که -حالا مجلس هم همراه او نبود- نشود و انشقاقی که در داخل گفتمان رخ داده بود، باعث آسیب بیشتری نشود. انصافاً آقا مدیریت فوق العاده ای کردند. این در حالی بود که کشور تا سال ۸۹ درگیر مسئله فتنه بود. مسئله تحریم ها و فشار های خارجی هم که بیشتر شده بود. به نظر می رسد اگر امروز آقای احمدی نژاد بخواهد تحلیل کند، باید اشتباهاتش از سال ۸۸ به بعد را بپذیرد. آقای احمدی نژاد در برخی از موارد اشتباهات گفتمانی مرتکب شد. من هنوز مردمی بودن ذاتی آقای احمدی نژاد را قبول دارم. ربطی هم به این ندارد که آقای احمدی نژاد رئیس جمهور است یا شهردار. علاقه احمدی نژاد به مردم یک علاقه ذاتی است. واقعا مردم و مستضعفین و محرومین را دوست دارد. نمی شود این را از او گرفت. اما برون داد های رفتاری که اتفاق افتاد و تحلیل هایی که به او در همان حوالی می گفتند که مثلاً جریان ارزشی چهار، پنج میلیون رأی دارد و ما باید آراء خاکستری را جمع کنیم و به خاطر این باید مقداری مثل آنها بشویم، سرآغاز انحرافات گفتمانی بود. بنده شاید ۶۰، ۷۰ سخنرانی در سال ۸۸ در شهر های مختلف داشتم. از خوزستان، آذربایجان شرقی، کردستان، همدان، همه جا رفتم. ما می گفتیم دولت آقای احمدی نژاد یک رویکرد دارد و یک عملکرد. ما از رویکرد دولت نهم تمام قد دفاع می کردیم. ولی عملکرد، همان حوزه اجرایی است. در همان دولت نهم هم تصمیمات اشتباهی اتفاق افتاده بود. آدم هایی در جاهایی قرار گرفته بودند که جای شان نبوده است. این مربوط به حوزه عملکرد است. رویکرد، رویکرد درستی بود. اتفاقی که در دولت دهم افتاد این بود که این رویکرد با تحلیل های غلطی از جامعه شناسی جامعه ایران در جاهایی آسیب دید. به نظر می رسد کسانی که اطراف آقای احمدی نژاد بودند، خیلی تاریخ بلد نبودند و جامعه ایرانی را خیلی خوب نمی شناختند. خیلی ظاهری تحلیل می کردند. اینکه ما بخواهیم یک عده روشنفکر را جذب کنیم و ماهیت خودمان را به نوع دیگری عرضه کنیم، جنس تقلبی می شود. جریان روشنفکر هم این را پس می زند و این را از ما نمی پذیرد. آقای احمدی نژاد یک چهره ی انقلابی و مردمی است. شناسنامه اش این است. انحرافی که اتفاق افتاد این بود که این گفتمان را دچار آسیب کردند. فکر می کردند با تغییر در رفتار می توانند رأی ۶۴ درصدی آقای احمدی نژاد را مثلاً ۹۰ درصد کنند. البته این حرف ها را هیچ وقت از ایشان نشنیدیم، اما اینها تحلیل های غلطی بود که متأسفانه اطراف آقای دکتر احمدی نژاد مدنظر داشتند. اینجا اشتباه استراتژیکی رخ داد. ما یاید تعهد داشته باشیم که در مقابل نص ولایت به اجتهاد خود عمل نکنیم. اسفند ۸۷ بود که اولین جلسه ستاد آقای احمدی نژاد را حاج حسین یکتا در راهیان نور با همان فضای جبهه برگزار کرد. جلسه بعدی که پیش آقای احمدی نژاد رفتیم ایشان در باره رابطه با رهبر انقلاب می گفتند: رهبر انقلاب بحث های شان را به من می گویند و من هم استدلالاتم را می گویم، ولی در پایان جلسه به منزل نمی روم -حالا خانه ایشان هم بغل نهاد بود- اول به دفترم می روم و همه دستورات ایشان را به وزرا ابلاغ می کنم. این احمدی نژادی که جریان ارزشی این گونه او را باور داشت، در مقابل نص آقا نباید گرفتار اجتهاد های نادرست شد. ارزیابی کلی شما در باره برجام و مسئله انرژی هسته ای جمهوری اسلامی ایران چیست؟ در این موضوع یک مقایسه ای هم با زمان آقای احمدی نژاد و نوع گفتمان حاکم بر مسئله هسته ای در دولت دهم و دولت یازدهم داشته باشید. با توجه به اینکه خیلی ها به این موضوع خوشبین هستند و احساس می کنند که بسیاری از مشکلات را هم می توانند با برجام حل کنند. اتفاقی که در دولت یازدهم رخ داد، ادامه همان رویکردی بود که در دولت هشتم داشتند. آقای روحانی در دولت هشتم مسئولیت پرونده را بر عهده داشت. نتیجه ی مدیریت این بود که فعالیت های ما بیش از یک سال و خرده ای تعلیق شد و هیچ دستاوردی نداشت. به خود کتاب خاطرات دکتر روحانی ارجاع می دهم. اتفاق مهمی که در این چند سال رخ داد، بر اساس همان گفتمان انقلاب اسلامی بود. کار بزرگی که آقای احمدی نژاد این بود که به جوان های حزب اللهی و ارزشی اعتماد کرد و به آنها فضا داد. واقعاً وقتی دولت آقای احمدی نژاد حوزه ی انرژی هسته ای را تحویل گرفت، فقط از یک زیر ساخت های فیزیکی و برخی از اقدامات ابتدایی برخوردار بود. در همان متن مذاکرات در دولت آقای خاتمی موجود است که آقایان حتی راضی نمی شدند که ما سه سانتریفیوژ داشته باشیم. آقای روحانی و دوستان ایشان در مذاکرات اصرار می کردند که اجازه بدهید چند سانتریفیوژ داشته باشیم و آن سه کشور اروپایی که طرف مذاکره بودند این اجازه را نمی دادند، اما در این هشت سال میزان غنی سازی به بالای ۲۰ درصد رسید، نزدیک به ۲۰ هزار سانتریفیوژ به بهره برداری رسید، مکان های جدید مثل فردو، نطنز و اراک توسعه پیدا کردند. چون حوزه کار بنده هم در استان اصفهان بود، آشنایی نزدیکی با این دستاورد های هسته ای داشتم. واقعاً بی نظیر بود. یک کار بزرگی صورت گرفته بود، یعنی هسته ای نماد خودباوری ما شده بود. آقای احمدی نژاد مخصوصاً در دولت نهم این را به یک «گفتمان عمومی» تبدیل کرد. در همین مذاکرات و بحث هایی که انجام می گرفت یک دفعه در یک شهر کوچک آقای احمدی نژاد یک مطلبی را عنوان می کند و با یک حمایت پرشور مردمی کار جلو می رفت. من فکر می کنم اگر این اتفاق ها در سال ۸۸ رخ نمی داد، پرونده هسته ای با دستاورد های خیلی بالاتری برای جمهوری اسلامی بسته می شد، چون غرب واقعاً در مقابل نوع حرکت جمهوری اسلامی به بن بست رسیده بود. فتنه سال ۸۸ هم آنها را امیدوار و هم فضای تحریمی را تشدید کرد. سیر پرونده هسته ای را که نگاه کنید متوجه خیانت بزرگی که فتنه برای ما ایجاد کرد می شوید. اگر فتنه ۸۸ نبود، قطعاً پرونده در همان سال یا همان حوالی با دستاورد های بالاتری بسته می شد. در جریان مذاکرات دولت یازدهم هم اگر آب سنگین اراک، ۲۰ هزارسانتریفیوژ و فردو را نداشتید، می خواستید چه چیزی را با اینها معامله کنید؟ همان طور که رهبر انقلاب در جواب نامه به رئیس جمهور فرمودند، برای رسیدن به این توافق هزینه های بسیاری دادیم. بخشی از آن برای ما دردناک است. حالا برای بنده که یک مقدار با قدرت هسته ای کشور آشنایی دارم بسیار دردناک است که این میزان اورانیوم تولید شده برود یا قلب رآکتور هسته ای را خارج کنید و در آن بتن بریزید یا۱۵ هزار سانتریفیوژ را کنار بگذارید. اینها خیلی برای ما سنگین است. واقعاً وقتی اینها را می شنویم اشک در چشم هایمان جمع می شود که چه هزینه هنگفتی صرف شده و چه جوان های عزیزی که جان شان را در این راه دادند. به هرحال مجموعه نظام، مجلس، شورای امنیت ملی و دولت در این موضوع مُصر بودند و رهبر انقلاب هم فضا را به دولت آقای روحانی دادند که اگر فردا روزی مشکلی پیدا شود، دیگر به بحث هسته ای گره نخورد. رهبر انقلاب هم چون به شدت به حمایت از دولت ها قائل و به این اصل خیلی وفادار هستند، این فضا را در اختیار آقای روحانی قرار دادند، ولو اینکه با این هزینه های سنگین موضوع جلو برود. البته ما به غربی ها خوشبین نیستیم، چون بلافاصله تحریم های موشکی را شروع کردند. این نشان می دهد که به فرمایش آقا، مشکل ایران هسته ای نیست، مشکل، ایران اسلامی است! ولی دعا می کنیم با این اتفاقی که افتاد دولت بتواند تحرکی را به حوزه های اقتصادی و عمرانی کشور بدهد و ان شاءالله گام های خوبی برداشته شود. به نظر شما شاخص های اصولگرایی چگونه تعریف می شود؟ یعنی چه عواملی باعث حضور یک فرد در ائتلاف اصولگرایان می شود. نکته بعدی اظهارنظری است که توسط خیلی از سیاسیون کشور مبنی بر تندروی عده ای می شود و این تندروی ها باعث شده که امروز این عده سهم خواه باشند. نظر شما راجع به این اظهارات چیست؟ من فکر می کنم بزرگ ترین سرمایه شکل گرفته جریان اصولگرایی در نسبت شان با رهبری است. یعنی نسبت به امر ولایت فقیه و امامت و امت است. ما موضوع را در فضای فکری «جایگاه ولی و امت» ارزیابی می کنیم. در این باره هر چقدر این قرائت به قرائت امام امت نزدیک باشد، این جریان اصولگراتر است. ایشان شاخص های این جریان را هم فرموده اند و در بخش های مختلف وجود دارد. از استکبارستیزی و انقلابی گری در حوزه سیاست خارجی تا باور به اقتصاد مقاومتی و عدم اتکا در حوزه اقتصادی، ولی آن چیزی که امروز به عنوان جریان اصولگرایی شناخته می شود، از گروه های مختلفی تشکیل شده که نسبت های متفاوتی با این بحث دارند. بعضی ها نزدیک تر و بعضی ها دور ترند. ممکن است بنده یک قضاوتی داشته باشم و نفر دومی قضاوت دیگری داشته باشد، ولی با این حال فکر می کنم همه ی افرادی که ادعا دارند یا اعلام می کنند که به این اصول پایبند هستند، در این جریان اصولگرایی قرار می گیرند. با همین نگاه، معتقد نیستم که جریانی که در مقابل جریان اصولگرایی در انتخابات فعالیت می کند، مخالف رهبری هستند، زاویه دیدشان فرق می کند. خود آقا بار ها تأکید داشتند که اکثریت قاطع مردم، انقلابی هستند. حالا این تقسیم بندی های چپ و راست و اصولگرایی و اصلاح طلب خیلی مبانی دقیقی ندارد. به همین دلیل شما در همین انتخابات اخیر هم می بینید که شکل گیری این گروه ها بیشتر حالت ریش سفیدی و یک نوع جمع کردن کار دارد. دوستانی هم که در این حوزه ها هستند یک سازوکار هایی را پذیرفته اند، عقل سیاسی هم حکم می کند که به این سازوکار ها پایبند باشیم. یک تعهداتی وجود دارد و تا وقتی که از سوی طرف های مقابل نقض نشده باید ادامه پیدا کند. خوب هم نیست در این فضا، اتهام زنی شود و جریانی را که خیلی صریح آرمان های انقلاب و شعار های امام و رهبری را سر می دهد به افراطی گری متهم کنیم. تندروی از چه چیزی؟ با این معیار هایی که امروز برای تندروی و افراطی گری گفته می شود، سردسته افراطی گری ها باید امام و رهبر انقلاب باشند. افراطی گری یعنی اینکه شما در حوزه سیاست خارجی، حرف های انقلابی بزنید؟ مدیریت جهانی موجود را به چالش بطلبید؟ سیادت آمریکا را قبول نکنید؟ اگر این معنایش افراطی گری است، اساساً ممکن است معنی انقلاب زیر سئوال برود. افراطی یعنی کسی که بیش از حد لازم به یک موضوع می پردازد. آیا واقعاً این چنینی بوده است؟ به هر حال ما یک فصل الخطاب بنام رهبری داریم. بالاخره افراد دچار اشتباه می شوند، همه مان در معرض خطا هستیم، هرموقع خطایی هم شده، به محض اینکه تذکری از رهبری به هرکدام از بخش ها رسیده، تمکین می کنند و روی چشم می گذارند. من فکر می �
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: یالثارات]
[مشاهده در: www.]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]
-
گوناگون
پربازدیدترینها