واضح آرشیو وب فارسی:شهرآرا: یکی از مصاحبه های این مستند با آقای هاشمی است. ظاهرا در مصاحبه با ایشان خبرنگار باید خیلی هوشمند باشد. قبل از آمدن آقای هاشمی سوالاتم را جمع وجور می کردم و در این فکر بودم که اولا تصویر آقای هاشمی باید خیلی خاص توی قاب قرار بگیرد. ثانیا نباید فضای مصاحبه را بی دلیل ملتهب می کردم. دو اتفاق افتاد: یکی اینکه در آن دوره یکی از رازهای مگوی دوران جنگ که ماجرای مک فارلین بود به خاطر بازی های سیاسی نمی بایست مطرح می شد. قصه مک فارلین اتفاقی است که در دو سه سال اوج جنگ رخ می دهد و یکی از معدود مواردی است که بعد از تسخیر لانه جاسوسی، ما ارتباطی بسیار جدی با بلندپایگان و مقامات بالای آمریکایی داشتیم. یک طرف مقامات امنیتی ما و یک طرف مشاور امنیت ملی آمریکا، آقای مک فارلین، بود. خب، این یکی از موضوعاتی بود که بنا داشتم از ایشان بپرسم. قبل از آن، باید اشاره کنم که در مصاحبه های رسمی معمولا مصاحبه شونده درخواست می کند سوالات قبل از جلسه به دستش برسد و درواقع سوالات با هماهنگی قبلی از وی پرسیده می شود. خب، در این وضعیت شما باید سوالاتتان را زودتر بنویسید. البته من معتقدم نباید این طور باشد چون در بهترین حالت، سوال لو می رود و دیگر شاهد عکس العمل واقعی مصاحبه شونده نیستید. مخصوصا اینکه در مصاحبه تصویری تمام جذابیت مسئله از بین می رود. در مصاحبه تصویری، شما به عکس العمل های طرف مقابل نیاز دارید تا در مستند از آن ها استفاده کنید. اگر ما مستقیما اسم ماجرای مک فارلین را می آوردیم، یا این سوال را جواب نمی دادند یا کلا مصاحبه را لغو می کردند. سعی کردم سوالات مربوط به این ماجرا طوری در بین سوالات گنجانده شود که واضح نباشد. البته فکرش را می کردیم که شاید فضایی منفی به همراه داشته باشد که البته داشت و ایشان تشری هم به ما زدند. سعی ما بر این بود که سوالی را نپرسیده رها نکنیم. یکی از سوالات مهم این بود که کسی که مدافع جدی ماجرای ۵٩٨ بوده چه نظری درباره قطعنامه امام(ره) دارد؟ خب، مشخص بود که ایشان در مصاحبه ماجرا را به سمت دیگری می برند. سوال را به شکلی دیگر و در فراز دیگری پرسیدم. دوباره متوجه شدند و جواب ندادند. گفتم: آقای هاشمی! اگر نمی خواهید جواب بدهید، به من بگویید تا سوال را دوباره طرح نکنم. ایشان بعد از این حرف، جواب سوال را دادند. برای من خود مصاحبه مهم بود. متاسفانه فضایی وجود دارد و آن این است که وقتی با مسئولان نظام گفتگو می کنید، باید بروید دوربین را بگذارید، ضبط کنید، گوش کنید و ساکت بنشینید و کسی به دنبال ثبت حقیقت نیست. مثلا با آقای شمخانی که مصاحبه کردیم، ایشان نسبت به جنس کار کمی شک داشتند. مثلا می گفتند: با سوالاتی که می پرسید قصدتان زدن یک جناح خاص که نیست؟ که بعد متوجه شدند موضوع مصاحبه ما زدن فلان جناح نیست و موضوع ثبت تاریخ است و فرقی نمی کند کدام جناح سیاسی در آن دخیل باشد. یا مثلا بعد از یک سال، توانستیم با حسن روحانی مصاحبه کنیم. مصاحبه باید ۴۵دقیقه طول می کشید، در حالی که دو ساعت و نیم طول کشید.
یکشنبه ، ۴بهمن۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهرآرا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]