محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827421340
«خاطرات یک لباس شخصی» روایتی متفاوت از فتنه 88
واضح آرشیو وب فارسی:شیرازه: بعضی کتاب ها خیلی زود بر سر زبان ها می افتد. کتاب هایی که بسیار خواندنی اند ولی شاید فرصت خواندن این کتاب ها را نداریم. روزهای تعطیل می توانید بخش هایی از یک کتاب خواندنی را بخوانید.به گزارش شیرازه به نقل از مجله مهر، بعد از آن که فتنه ۸۸ با حضور انقلابی مردم در ۹ دی ۸۸ خنثی شد، کتاب های بسیاری در ارتباط با آن چند ماه سخت و عجیب نوشته شد. سخت بودن آن که برای همه مشخص است چرا که هر کسی که آن روزها را به خاطر داشته باشد، می داند که اوضاع کشور در آن چند ماه تا چه اندازه متشنج شده بود ولی از آن جهت آن روزها را عجیب می نامیم که این فتنه پیچیده ترین اتفاقی بود که در طول تمام سال های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در کشورمان به وقوع پیوست و فضای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشور کاملا غبارآلود بود. در مورد این فضا کتاب های زیادی نوشته شده است ولی اکثر این کتاب ها به جنبه تحلیلی حوادث سال ۸۸ پرداخته اند. در حالی که شاید شنیدن برخی از خاطرات میدانی حوادث آن سال خالی از لطف نباشد. آن هم برای بسیاری از مردم که آن روزها در خیابان ها حضور نداشتند و بیشتر اخبار را در طریق رسانه ها می شنیدند و شاید هیچوقت تصویر درستی از آن چه که واقعا در خیابان های تهران می گذشت، در ذهن آن ها ترسیم نشده باشد. کتاب « خاطرات یک لباس شخصی » یکی از معدود کتاب هایی است که از این زاویه به موضوع پرداخته است. کتابی کوتاه و کم حجم که در ۹ روایت کوتاه اما خواندنی به بررسی ۸ روز، ابتدای درگیری های سال ۸۸ از زاویه دید یک نیروی لباس شخصی می پردازد. نکته جالب این کتاب خاطرات دسته اولی است که راوی از درگیری های خیابانی آن سال روایت می کند که در آن فراز و فرود این درگیری ها به خوبی نمایش داده می شود. نویسنده در ادامه کتاب به جزئیات حوادث آن بازه زمانی پراتهاب می پردازد و شرح آشوب های خیابانی و تجمعات تا نماز جمعه رهبر معظم انقلاب اسلامی و شنبه پس از نماز جمعه (۳۰ خرداد) را با ذکر جزئیات خاطرات خود بیان می دارد. نویسنده که خود از دانشجویان سابق دانشگاه تهران بوده است، سعی کرده جانب بی طرفی را در ذکر خاطرات خود حفظ کند هرچند که گاهی خواسته یا ناخواسته وارد قضاوت می شود، ولی به طورکلی این قضاوت ها ضربه ای به روایت ماجراها وارد نکرده است. البته نویسنده که نام خود را به صورت اختصاری بر روی جلد کتاب آورده است، در مقدمه ی این اثر درباره انگیزه اش از نگارش این کتاب می نویسد: «فقط و فقط این چند صفحه را نوشتم که به نسل اولی ها که «همه شان حکم پدری برای ما دارند» بگویم ما هستیم. شاید مثل شما نباشیم و هزار و یک ایراد داشته باشیم، ولی آخرالامر هستیم، هستیم و خواهیم ایستاد، به هر قیمتی که شده خواهیم ایستاد.» این کتاب یکی از آثار منتشر شده توسط انتشارات بسیج دانشجویی دانشگاه امام صادق(ع) است که تاکنون چندین بار تجدید چاپ شده است و به تازگی نسخه الکترونیک آن نیز به مناسبت فرارسیدن سالروز حماسه «۹ دی» وارد بازار شده است. با هم بخش هایی از این کتاب را می خوانیم: پرده اول: آغاز اعتراضات قبل از اعلام نتایج انتخابات [در این بخش از کتاب نویسنده به اولین روز آغاز درگیری های خیابانی قبل از آن که نتایج انتخابات شروع شود، می پردازد و در آن به ترسیم بخشی از فضای متشنج آن روز می پردازد.] شنبه صبح زدم بیرون رفتم سرکار. تا ظهر همه در التهاب اخبار نتایج بودند. زمین تا آسمون بین اخباری که می رسید تفاوت بود. آرا میرحسین ۶۰%، احمدی نژاد۷۰%، حتی گاهی اوقات کروبی و رضایی هم می آمدند بالا. خلاصه همین طور در هول و ولای اخبار و نتایج بودیم. اصلا فکر و ذهن مان سمت شلوغی و امثال آن نمی رفت، فقط تیکه پاره اخباری از زد و خوردهای مقطعی و کوچک، تو ساعت های پایانی انتخابات می شنیدیم که چون نتیجه ها هنوز اعلام ندشه بود خیلی جدی نمی گرفتیم. حدود ساعت ۲ تا ۲:۳۰ عصر بود که دیگه اخبار جدی پیروزی قطعی احمدی نژاد رو شنیدیم. شرکت ما هم مثل آسیا بادی می مونه، دیدیم از همون موقع نَمه نَمه دکمه ی بالای یقه ها بسته شد و برای سلامتی فلانی و فلانی صلوات بفرست و شیرینی گل محمدی (دانمارکی سابق) سفارش بده و... (لازم به ذکر است که دلیل آشوب ها و درگیری هایی که آن موقع اتفاق افتاد. به طور خلاصه، از آنجا شروع شد که تعدادی از تریبون های داخلی به همراه تمام گروه ها و جمعیت های کرسی دار خارجی از چند روز قبل از انتخابات به طور مداوم، احتمال تقلب و لزوم جلوگیری از آن را در ذهن مخاطبان خود القا می کردند و از آنجا که بخشی از مردم تهران به یکی از کاندیدها اعتماد کرده بودند و او را به عنوان امین خود برگزیده بودند، لذا وقتی که ادعای تقلب و دست بردن در انتخابات و نتایج حاصله از اطراف این فرد مطرح شد، مردم نیز ادعای وی را پذیرفته و به خیابان ها ریختند.) تا حدود ساعت ۲:۳۰ شرکت بودم، بچه ها زنگ زدند که بلوار کشاورز و فاطمی و مطهری شلوغ شده، تا زنگ بزنم بچه ها رو جمع کنم یک ساعتی طول کشید. شدیم سه تا موتور و رفتیم سمت میدون فاطمی. تو مسیری که ما می رفتیم اتفاق خاصی نیفتاده بود ولی اوضاع خیلی ملتهب بود، همه ایستاده بودن کنار خیابون، در قالب جمعیت های سه و چهر نفره. فکر می کردم همه دارن چپ چپ به ما نگاه می کنن. یاد سال ۷۸ و ۸۲ افتادم، به نظرم یکی دو روز اول آشوب سال ۸۸ شبیه بود با داستان های قبلی، هر چند که بقیه روزهاش هیچ شباهتی با اون ها نداشت. واقعا فکر می کردم یکی دو روزه دیگه کل قصه جمع و جور می شه، واقعا نه می دونستم و نه انتظار داشتم که... خلاصه یکی دو ساعت اونجا بودیم، یک دفعه بین همه ولوله پیچید که مطهری دارن اتوبوس آتیش می زنن، اومدیم موتور رو روشن کنیم تا بریم ببینیم چه خبره. اون روز تقریبا فقط شعار «رای منو پس بده» رو می شنیدیم و اصلاً خبری از مرگ بر فلانی و این حرف ها نبود. خیلی شلوغ بود، جمعیت سبز رنگ ها خیلی بیشتر از ما بود. واقعاً اولین بار بود که می دیدیم این جوری با پلیس بحث و جدل می شد، خیلی برام جالب بود و ترسناک. اصلاً نمی دونستم چرا با پلیس یا من و امثال اون طوری برخورد می کنن. اصلا نمی دونستم چرا شلوغ می کنن، آخه هنوز نتایج انتخابات هم اعلام نشده بود، ولی واقعا می زدن!!! تعداد جمعیت اون ها خیلی بیشتر بود. مشاجرات لفظی و غیرلفظی نرمی در جریان بود تا این که صدای تیر شنیدیم. فاصله ی نقطه ی شلیک تا جایی که ایستاده بودم شاید ۱۰۰ یا ۱۵۰ متر بود. رفتم سمت اتوبوس آتیش گرفته، وقتی رسیدم اونجا دیدم نیرو انتظامی داره با شدت همه رو متفرق می کنه. یک درجه دارشون هم غرق خون رو زمین افتاده بود. گویا در پس از یک درگیری لفظی، یک نفر اسلحه ی خود این بنده خدا رو از کمرش می کشه و میزنه آب کشش می کنه. موتورها رو پارک کردیم و شروع کردیم. تقریبا از سر فلسطین تا تقاطع وصال حدود ۱۳ یا ۱۴ سطل آشغال آتیش گرفته بود که جمعشون کردیم. بعد از اون برگشتیم سر فلسطین. بوی گاز اشک آور خیلی اذیت می کرد. ساعت حدود ۹ شب بود. پرده دوم: ماجرای کوی دانشگاه و دلبستگی قشر متوسط و رو به پایین نسبت به نظام و انقلاب [این فصل از کتاب به چهارمین روز درگیری ها می پردازد و هدف اصلی بسیاری از شرکت کنندگان در این تجمع ها را نشان می دهد.] را که حتی بر روی حدود ظهر خبر رسید که امروز از هفت تیر به ولیعصر و از اونجا به انقلاب تجمع دارن. با توجه به حجم تبلیغات و اطلاع رسانی که داشتن احساس کردم باید منتظر چیزی مثل برنامه ی روز قبل باشم. شنیدم رئیس دانشگاه تهران در مورد کوی مصاحبه کرده، رفتم ببینم چی گفته؟ داشتم شاخ درمیاوردم. اول به خاطر این که بنده خدا گفته بود من در محل حاضر نبودم!! دوم این که گفته بود اون اتفاقاتی که افتاده بود کار اراذل و اوباش بود نه کار دانشجوها، سوم این که گفته بود لباس شخصی ها باید جواب گوی فجایعی که در کوی دانشگاه ایجاد کردن باشن. دلم به حال خودم و امثال خودم سوخت. خداوکیلی اون شب هم خودم خیلی مراعات کرده بودم و هم جلوی همون تعداد انگشت شماری که اومده بودن رو گرفته بودم. حالا اینطوری محکوم شدن بدون حتی استماع یک کلمه دفاع خیلی نامردی بود. البته من و ما عادت داشتیم به این جوری محکوم شدن. این رو هم بگم که هم رئیس دانشگاه تهران اون شب در محل بود و هم این که حسب اطلاعی که همون موقع از بچه ها گرفته بودم، مجوز ورود پلیس به کوی، حسب درخواست ایشون از دادستان وقت صادر شده بود. والّا اگر مامورین ناجا یا منِ لباس شخصی می خواستیم وارد کوی بشیم و اون فجایع رو بیافرینیم که ۵ ساعت معطل نمی شدیم و سنگ و آجر نمی خوردیم!!! (والعاقبه للمتقّین) بی خیال شدم و با موتور رفتم سمت هفت تیر و ولیعصر. همون طور که حدس می زدم جمعیت زیاد بود. تعداد کسانی که ماسک به صورت داشتن یا صورت هاشون رو بسته بودن خیلی زیاد بود. جالب این که محل تجمع بعدی شون رو که چهارشنبه تو میدون توپخونه و با عنوان عزاداری بود، رو روی کاغذ نوشته بودن و بین جمعیت می چرخوندن. راهپیمایی شون راهپیمایی سکوت بود و هیچ کس نه حرف می زد نه شعار می داد. یه نکته ی خیلی جالب دیگه ای که اونجا به ذهنم رسید و کاملاً با چشم قابل رویت بود دلبستگی قشر متوسط و رو به پایین نسبت به نظام و انقلابه، شاهدش هم اینه که هر وقت راهپیمایی در حمایت از نظام و انقلاب و اسلام باشه، سیل جمعیت از جنوب به سمت شماله! ولی هر وقت درخواست ابطال و سقوط نظام و لخت و پَتی راه رفتن و لباس درآوردن و اعتراض باشه، هم قیافه ها و هم مسیرها و هم حتی نگاه ها از بالا به پایین می شه. «البته قطعا لازم به تذکر نیست که حتماً این موضوع استثنائات و اونائی هم داره و با خط کش نمی شه این قسمت بندی رو انجام داد.» از حوالی ساعت ۹ به بعد کم کم خبر شلوغی ها می رسید. رفتیم سمت شهرک غرب. همون جور که فکر می کردم بیشتر دختر و پسرهایی بودند که مشغول خوش و بش کردن با هم بودن تا معترضین سیاسی. البته چون فضا، فضای اعتراض و خشونت بود این مهربانی ها و ابراز علاقه های کنار خیابون همراه با بی پروایی و جسارت بالایی بود ولی آخر قصه همه چیز به همون خوش و بش و دورهمی ختم می شد. پرده سوم: تفاوت جاهل و غافل در نگاه رهبری [این فصل از کتاب مربوط به نماز جمعه تاریخی مقام معظم رهبری بعد از فتنه ۸۸ است که به عنوان فصل الخطاب آن روزها از آن یاد می شود. نویسنده به تشریح دادگاه خود و اطرافیانش در ارتباط با برخی از دیدگاه های رهبری در این روز پرداخته است.] روز نماز جمعه حضرت آقا بود. با توجه به احتمالی که برای حضور سبز به دست ها می دادیم، تقسیم کار کرده بودیم و قرار شده بود مبادی ورودی محل های نماز جمعه رو از ۲-۳ کیلومتر بالاتر به هر قیمتی که شده ببندیم تا هیچ تداخلی بین نماز جمعه آقا و حضور اون ها به وجود نیاد. من با ۶۰-۷۰ نفر شده بودیم مسئول میدون هفت تیر. خودم صبح دیر رسیدم، ولی همه چیز طبق برنامه بود. خیلی نگران بودم. اصلاً دوست نداشتم تو روز سخنرانی و نماز آقا دعوا بشه. اکر بچه ها هم وضعیت من رو داشتن، با انواع و اقسام رادیوها و گوشی ها صحبت های آقا رو گوش می دادن. همه بچه ها صلوات می فرستادن و خدا خدا می کردن که کسی نیاد. الحمدالله اتفاقی نیفتاد و کسی هم نیومد. خیلی سخت گذشت، ولی گذشت. خلاصه نماز تموم شد و از جهت بالا خیالمون راحت شد. راه افتادیم سمت بلوار کشاورز و امیرآباد هم یک دور زدیم. خبری تو شهر نبود. به بچه ها گفتم هرکسی می خواد بره پی کارش و گفتم: «فعلا قرارمون ساعت ۴ دفتر حاج ولی.» بعد از ظهر جلسه ی بررسی صحبت های آقا و تصمیم گیری برای تجمع های احتمالی فردا بود. تو این نکته همه اتفاق نظر داشتند که با این صحبت هایی که آقا کردن هر کس فردا تجمع خیابونی بکنه، اولاً هدفش حتما اقا و سخنان آقاست، دوماً قطعاً ضدنظامه نه ضد دولت، سوماً به هیچ قیمتی نباید این اتفاق بیفته. نظر بچه ها به سازماندهی بیشتر بود که من به شدت مخالفت کردم و گفتم همین قدر هم زیاده. دلیلش هم این بود که ما گروه های مردمی بودیم و نیازی به همین تشکیلات نداشت. دوتا بحث دیگه هم مطرح شد که آخر به نتیجه مشخصی نرسید. یکی اینکه همون جور که آقا فرموده بودند کسانی که میان کف خیابون و مشکل درست می کنن یا جاهل هستن یا غافل و این که دو دسته، دو نوع برخورد متفاوت لازم دارن، نه با جاهل می شه مثل غافل رفتار کرد نه برعکس. بحث درست و به جایی بود. ولی به نظر من تو شرایط اون موقع امکان تفکیک و جداسازی نبود. باید یک راه میانه ای رو می گرفتیم و پیش می رفتیم. حرفم منطقی نبود ولی قابل دفاع بود و آخر هم به کُرسی نشوندمش. جلسه تا ۱۰ شب طول کشید. شام رو رفتیم فرحزاد. خیلی جالب بود اکثراً همون قیافه هایی که صبح تا شب تو خیابون سنگ می زدن و شعار می دادن، با ماهایی که باهاشون دعوا و بزن بزن می کردیم، خوش و خرم کنار هم بودیم. آدم نمی فهمید چه جوری این موضع رو حل کنه توی ذهنش ولی بالاخره چیزی بود که وجود داشت و باید باورش می کردیم. پرده چهارم: وقتش هم برسد مثل ۹ دی سال ۸۸ دوباره به میدان می آییم [سخن این فصل از کتاب بیشتر هشدار به افرادی است که در ماجرای فتنه ۸۸ یا سکوت کردند و یا اینکه توانستند خود را مخفی کنند تا دوباره در بزنگاهی دیگر به جمهوری اسلامی ضربه بزنند.] همه این ها را گفتم که بگویم آن زمان همه چیز برای یک آشوب همه جانبه مهیا بود. یک طرف ما بودیم که همه چیز رو تو همون جایی که بود، قبول داشتیم و به عنوان کل واحد و سالم از جزءجزء آن دفاع می کردیم، یک طرف هم یک عده بودند که از اساس هیچ چیز رو قبول نداشتند و می خواستند این درخت رو از ریشه دربیارمد. این بود که دیمه شد به اون آتش ناخواسته و روشن شدن و شعله ور شدن امری بدیهی بود که متاسفانه اتفاق هم افتاد. اما هیچ کس به این فضای وهم آلود و دود گرفته علاقه نداشت، لااقل ما نمی خواستیم این طور بشه. او طرفی ها رو نمی دونم ولی از جانب خودم و دوربری هام می تونم بگم: خداوکیلی نمی خواستیم این آتش رو، ولی حاضر به عقب نشینی هم نبودیم. البته لازم می دونم بگم که ما به خاطر تعهدی که نسبت به نظام و انقلاب و کشور و حتی ملیت ایرانی داریم در نهایت گاهی برای حفظ این ها ناچار عقب نشینی خواهیم بود. ولی در عوض طرف مقابل به هر رنگ و در هر لباسی که ظاهر می شه به خاطر بی قیدی و بی تعهدی که نسبت به همه چیز داره و چون تنها خواسته و آرزویش ریشه کن کردن ایران با وضعیت موجوده، هیچ گاه از حمله دست برنمی داره. همه ی این ها را گفتم که به اینجا برسم و بگم که: آهای طرف مقابل ما، آهای غیرخودی ها، آهای روبرویی ها و خلاصه آهای عروسک گردان هایی که خودتان می دانید: ساکت بودن ما را تعبیر به غفلت ما نکنید، تعبیر به زرنگی خودتان نکنید. بدانید و به دیگران هم (داخلی ها و خارجی ها) بگویید که آن ها هم بدانند، ما ساکت هستیم، درست، نظاره گر هستیم، صحیح، ولی همان طور که بعد از انتخابات ۸۸ دیدید و همه دیدند در بین ما افراد بسیار دانایی هستند که از قاطبه ی شما بهتر می فهمند، می بینید، درک می کنند و تحلیل دارند. سکوتمان نه از روی تحلیل نداشتن است که تعهدمان به انقلاب و کشور ما را وادار به سکوت کرده و آرام نشانده است و این را هم می فهمیم و می دانیم که: جماعت شما هر روز به یک نام و در پناه یک لواء آشوب می کنید. یک روز دسته ای از شما با پارچه ی سبز داد می زنید و یک روز گروه دیگرتان ادعای سکوت الهام بخش وحدت می کنید. خلاصه این که، آن طرفی هایی که دیروز دهانتان را خُرد کردیم، این طرفی هایی که هر روز یک بازی جدید می سازید و هنوز وقت آن نرسیده که تو دهنی بخورید، بدانید که ما مثل همیشه ثابت قدم هستیم، وقتش هم که برسد مثل ۹ دی سال ۸۸ دوباره وسط میدان می آییم. هرچند الان سرمان به کار خودمان گرم است و هر کدام مان به یک گوشه ایم، ولی وقتش که برسد به سختی می توانید از سد ملت بی نام و نشان عبور کنید. حالا خودتان می دانید، خواه پند گیرید، خواه ملال. هرچند که می دانم پندبگیر نیستید.
جمعه ، ۱۱دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شیرازه]
[مشاهده در: www.shiraze.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 37]
-
گوناگون
پربازدیدترینها