تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
چگونه برای دریافت ویزای ایران اقدام کنیم؟ مدارک لازم و نکات کاربردی
راهنمای خرید یو پی اس برای مراکز درمانی و بیمارستانی مطابق الزامات قانونی
آیا طلاق توافقی نیاز به وکیل دارد؟
چگونه ویزای آفریقای جنوبی را به آسانی دریافت کنیم؟ راهنمای قدم به قدم
همه چیز درباره ویزای آلمان و مراحل دریافت آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1821192149
مقررات دردسرساز دکترهای بیکار و تزفروشی
واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: جمعی از استادان دانشگاه در “میزگرد پژوهش و چالش های آن” به آسیب شناسی صریح وضعیت پژوهش در کشور پرداختند و خواستار پایان دادن مسئولان به این آسیب ها شدند. به گزارش ایسنا ، در این میزگرد که با حضور دکتر مهدی بهزاد، دکتر نصرالله امامی، دکتر خسرو نادران طحان، دکتر امیدعلی شهنی کرم زاده، دکتر مجتبی جعفرپور و دکتر یدالله مهر علی زاده در آمفی تئاتر دانشکده مهندسی دانشگاه شهید چمران اهواز برگزار شد، استاد بهزاد، پدر علم گراف ایران با بیان این که پژوهش در کشور به ویژه در علوم پایه و بنیادی با مشکلاتی مواجه است، گفت: این مشکلات ریشه در مسائل گذشته، مسائل فرهنگی، اقتصادی، تحریم ها و جنگ و بسیاری مسائل دیگر و حتی ریشه در افزایش جمیعت در ایام جنگ تحمیلی دارد که به یک باره جمعیت جوان کشور رشد بسیاری پیدا کرد. وی افزود: وقتی این جمعیت بالا به سن ورود به دانشگاه رسید، دولت که نمی توانست فرصت های شغلی متناسب با آن ها را ایجاد کند، به این نتیجه رسید که اگر دانشگاه ها را گسترش دهد به خصوص در رشته هایی مانند ریاضی که تنها به یک گچ و تخته سیاه نیاز دارد، می توان تا حدودی این جوانان را سرگرم کرد و بالاخره از دیپلم به لیسانس و بعد فوق لیسانس راه پیدا می کنند و در این مدت هم طبیعتاً جهان راه هایی را طی می کند که ما هم معمولاً تقلید می کنیم. تقلید از دانشگاه های خارج این استاد دانشگاه تصریح کرد: حتی در زمان امیرکبیر وقتی دارالفنون تأسیس شد تقلیدی از پلی تکنیک های خارج از کشور بود و پهلوی اول هم دانشگاه تهران را با تقلید از دانشگاه های خارج کشور تأسیس کرد؛ انجمن های علمی و فرهنگستان علوم نیز تقلیدی از خارج از کشور بودند. ما صرفاً ظاهر این ساختار را گرفته ایم و درنتیجه آن روابط درونی را ندیده ایم. این ریاضیدان ادامه داد: تمام تشکل های علمی را می توان به یک ارکستر تشبیه کرد که هرکدام در گوشه و کنار این مملکت در حال نواختن ساز خود هستند؛ اگر به صدای تک تک آن ها گوش کنیم نسبتاً آهنگ های قشنگی را می نوازند اما اگر به مجموع تشکل ها گوش فرا دهیم یک ارکستر بی رهبر را شاهدیم که اگر صدای آن گوش خراش نباشد قطعاً گوش نواز نیز نخواهد بود بنابراین باید ریشه مشکل را پیدا کرد. ما روابط درونی تشکل هایی را که از خارج گرفته ایم، ندیده ایم و چون به طور طبیعی توسط ما به وجود نیامده اند نه دنبال آن بودیم که این روابط را پیدا کنیم و نه خودمان این روابط را ایجاد کردیم. بهزاد تصریح کرد: وقتی می خواهیم مرز علم جهان را در کشور جلو ببریم این موضوع ربطی به کشور خاصی ندارد، به طور مثال وقتی کسی در رشته ریاضی یک مقاله می نویسد باید مرز یک مبحث خاص را به جلو ببرد. من ریاضیات را به یک درخت تنومند دارای شاخه های متعدد و شاخه های فرعی بسیار فراوان تشبیه می کنم که شاید بیش از صد شاخه اصلی و هزار شاخه فرعی داشته باشد. دغدغه معیشت وی افزود: یک ریاضی دان وقتی می تواند پژوهش و مقاله تولید کند که به یکی از سرشاخه ها برسد و در آن رأس بنشیند که شروع به تنیدن و گسترش علم کند. پس باید کلیات آن تنه را بشناسد، یاد بگیرد و بعد بتواند در شاخه تخصصی خود تحقیقات انجام دهد و شروع به رشد دادن مرزهای علم کند. این کار ساده ای نیست و مستلزم فرهنگ سازی است. کسی که می خواهد پژوهش انجام دهد نباید دغدغه خاطر در خصوص مسائل مادی و گذران زندگی خود داشته باشد بلکه باید با فراغ بال بتواند به کارهای علمی خود بپردازد. گاهی در یک موضوع باید به اندازه یک عمر تلاش و ممارست کرد تا بتوان به نتیجه رسید. پدر علم گراف ایران با بیان آن که پژوهش ملزومات بسیار زیادی دارد، تصریح کرد: دولت باید امکانات لازم را فراهم و پژوهشگران را تشویق کند؛ همچنین باید مؤسسات لازم را به خصوص در علوم پایه برای حمایت از پژوهش ایجاد کند زیرا این حوزه چیزی نیست که بخش خصوصی بر آن سرمایه گذاری کند. دوم این که حمایت تنها به مسائل رفاهی محدود نشود بلکه مشوق های دیگری نیز باید در نظر گرفته و از سوی دیگر مقرراتی وضع شود که دست وپا گیر نباشد. پدیده ای به نام تزفروشی! بهزاد با بیان این که بسیاری از مقرراتی که در سال های اخیر، وضع و برای اجرا ابلاغ شده اند دردسرساز بوده اند، گفت: تعداد زیادی دانشجوی دکتری به طور مثال در رشته ریاضی تولید کرده ایم که الآن بیکار هستند. اگر گفته می شود که جلوی دانشگاه تهران مقاله فروشی و تز فروشی انجام می شود به این خاطر است که فارغ التحصیلان شغل ندارند و از طرف دیگر چون مقاله نوشتن را یاد گرفته اند فکر کردند که آنجا بروند و مقاله بنویسند و از طرفی تبلیغ ISIهم می کنند که من اصلاً با این کلمه موافق نیستم. وی تأکید کرد: دولت باید هم امکانات فراهم کند و هم جلوی بعضی روندهای اشتباه را بگیرد که کار به نابسامانی کشیده نشود. در خصوص نقش دولت و انجمن های علمی در سیاست گذاری های تولید علم نیز باید گفت که انجمن های علمی فراوانی در کشور وجود دارند که به عنوان مثال انجمن ریاضی یکی از قدیمی ترین انجمن های علمی کشور است که از سال ۱۳۵۰ آن را به ثبت رساندم و کارهای مختلفی را انجام می دهد انجمن ریاضی ایران حتی یک قرارداد با وزارت علوم وقت منعقد کرد که این انجمن برنامه های دوره کارشناسی ریاضی را تدوین و وزارتخانه آن را ابلاغ کند. بهزاد با بیان این که سیاست های کلی علم نباید با تغییر وزرا و دولت ها تغییر کند، اظهار داشت: این سیاست ها را باید متخصصان امر پیشنهاد دهند و وزارتخانه هم البته حق دارد که آن را بررسی کند اما پیشنهاد باید از طرف افرادی باشد که در این حوزه ها فعال هستند و مشکلات را می شناسند و در دانشگاه ها تدریس و پژوهش می کنند که آن مشکلات رفع شود اما گاهی پیشنهاد های خوبی به وزارتخانه منعکس می شود که وزارتخانه آن را به مجلس ارائه می دهد اما مجلس زیر بار نمی رود. وی خاطرنشان کرد: اخیرا نیز مساله ای در ارتباط با گزینش دانشجویان کارشناسی ارشد و دکتری مطرح است و وزارتخانه سخت با این طرح مخالف است که پذیرش به صورت متمرکز انجام شود ولی ظاهراً مجلس کار دیگری انجام می دهد. این طرح قرار است در صحن مجلس به رأی گذاشته شود که امیدواریم تصویب نشود تا دوباره چندین و چند سال در معضلات آن گرفتار شویم. سوءتفاهم نابخشودنی همچنین دکتر نصرالله امامی، استاد دانشگاه شهید چمران اهواز در این نشست با بیان اینکه در موضوع تولید علم و پژوهش درگیر یک سوءتفاهم نابخشودنی و بسیار سخت هستیم و آن این است که مفهوم شناسی مقاله مغفول و ازنظر دور مانده است، اظهارکرد: ما به این نکته نمی اندیشیم که آیا مقاله هدف است یا وسیله. آیا مقاله تولید علم است یا ابزاری است که می توان به وسیله آن تولید علم را نشان داد. وی افزود: چه کسی گفته است که مقاله نوشتن همان تولید علم است؟ نوشتن مقاله تولید علم نیست؛ بلکه توهم تولید علم است به همین دلیل ما اکنون درگیر تولید انبوه مقالاتی هستیم که نه تنها هیچ دردی را درمان و هیچ علمی را تولید نمی کند بلکه موجب نازل کردن سطح علم شده است. عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز خاطرنشان کرد: از سوی دیگر مقالات را به پایان نامه و طرح های پژوهشی گره زده ایم که با این کار هم شأن پایان نامه ها و طرح های پژوهشی را زیر سؤال برده ایم. من بیش از ۴۰ سال است که در دانشگاه تدریس می کنم و به ندرت از موضوعی عصبانی می شوم اما اکنون وقتی اسم مقاله برده می شود، دچار تشنج می شوم مثل آن که راه را اشتباه آمده ام زیرا اگر این نقطه پایان کار من است که مقاله نوشتن چنین شأنیتی پیدا کند و من هم به نوعی به این مقاله نوشتن آلوده شوم باید به حال خود افسوس بخورم. همه چیز به مقاله منوط شده همچنین در این میزگرد، دکتر مجتبی جعفرپور، عضو هیأت علمی گروه فیزیک دانشگاه شهید چمران اهواز با اشاره به اینکه حدود ۲۷، ۲۸ سال پیش عضو انجمن فیزیک ایران بوده است و در سال ۶۸ اولین کنفرانس این انجمن در دانشگاه شیراز برگزار شد، اظهار داشت: وقتی که در انجمن بحث می کردیم، همه عنوان می کردند که مقاله نویسی را بلد نیستند و به نوعی برگزاری این کنفرانس نوعی آموزش مقاله نویسی هم بود اما آن موقع هیچ وقت تصور نمی کردم که دانشگاه به جایی برسد که ارتقای استاد منوط به چاپ مقاله باشد، رتبه بندی دانشگاه به مقاله بستگی داشته باشد و … آن هم نه به کیفیت بلکه به عدد و رقم مقاله. وی ادامه داد: گمان می کنم نظام آموزشی ما را به این سمت می برد که اکنون مقاله نویسی به چنین وضعی در کشور دچار شده است. به یاد دارم که دو تن از فیزیکدانان نظری کشور که در ایران برنده جایزه عبدالسلام شدند یکی از آن ها ۹ و دیگری ۱۲ مقاله در فیزیک نظری داشت اما اکنون چه اتفاقی افتاده است که دانشجوی کارشناسی ارشد ما که دو، سه سال است در دانشگاه در حوزه پژوهش وارد شده است، سه، چهار مقاله خارجی نوشته و به من تحویل داده است یعنی تصور از مقاله نویسی در ذهن دانشجویان دارد؛ به چیزی شبیه سیب زمینی فروشی تبدیل می شود. این استاد دانشگاه شهید چمران اهواز افزود: فردی که بیست و چند مقاله علمی در رزومه خود داشت و برای استخدام به جایی مراجعه کرده بود وقتی از او پرسیدند در چه مباحث و درس هایی بیشتر توانمند است و کدام فصل و کدام مباحث را بهتر یاد گرفته است و بعد از ساده ترین مفاهیم آن مبحث علمی از او سؤال پرسیدند نمی توانست پاسخ دهد درحالی که ۲۲ مقاله را طی مدت یک سال آن هم در خارج از کشور به چاپ رسانده بود. فکر می کنم نظام حاکم بر سیستم آموزش عالی و مزایایی که بر تولید مقالات حاکم کرده ایم ما را به سمت تقلب علمی سوق داده است موضوع دیگر بحث مقایسه مقالات است که باید به درستی به آن پرداخته شود. نسخه پیچی برای دانشگاه ها دکتر امیدعلی شهنی کرم زاده، چهره ماندگار ریاضی کشور هم با اشاره به اینکه اولین شخصی بوده که دوره های دکتری در گروه ریاضی را بنا به تکلیف وزارتخانه از دانشگاه شهید چمران آغاز کرده است افزود: در زمان ریاست دکتر کاظم پور وزارتخانه به نوعی بر دانشگاه تکلیف کرد که گروه ریاضی دانشجوی دکتری جذب کند. وی با بیان اینکه دانشگاه شهید چمران هم اولین دانشگاه کشور بود که توانست بدون اینکه دانشجویان خود را به خارج از کشور اعزام کند کارهای آن ها را در همین دانشگاه به انجام برساند، گفت: به نظرم ایجاد دوره های دکتری یکی از کارهای خوب پس از انقلاب بود و تا حدود پنج، شش سال پیش هم وضعیت دوره های دکتری خوب بود. دانشکده ما حدود پنج سال پیش تنها یک دانشجوی دکتری جذب کرد اما به یک باره چهار سال پیش وزارتخانه و دانشگاه برای دانشکده ۲۹ دانشجوی دکتری پذیرش کردند درحالی که همان زمان دانشگاه صنعتی شریف، پنج دانشجو و دانشگاه تهران هم چهار دانشجو جذب کرده بود. عضو هیات علمی گروه ریاضی دانشگاه شهید چمران اهواز خاطرنشان کرد: در هرصورت به هر سختی که بود این دانشجویان را پذیرش کردیم اما باید بگویم هیچ جای دنیا یک سازمان یا یک وزارتخانه وجود ندارد که برای تمام دانشگاه ها نسخه بپیچد که باید چگونه تحقیق انجام دهند. چگونه مقاله یا پایان نامه بنویسند یا باید اسم چه کسانی در مقالات و پایان نامه ها درج شود؛ اما متأسفانه وزارت علوم به جزئیات بسیاری ورود کرده است.شهنی کرم زاده با تصریح به این که وزارتخانه نباید این قدر وارد جزییات کار دانشگاه شود، اظهار کرد: وزارتخانه می توانست اهداف خود را در حوزه های مختلف در دوره های دکتری و پیشرفت علم تبیین و ترسیم کند و سپس اجرای کار را به دانشگاه ها واگذار کند. هر دانشگاه خود دارای یک هیات امنا است و می توانند خودشان کار کنند که رقابت هم برقرار باشد اما اینکه دانشگاه ها را مجبور کنند که ارتقا رتبه به تعداد مقاله، پذیرش دانشجو و … منوط باشد، رقابتی ناسالم را ایجاد کرده اند که باعث ایجاد پردیس های دانشگاهی و افزایش بی رویه پذیرش دانشجویان و معضلات دیگری شده است. وی همچنین با اشاره به این موضوع که عنوان می شود “علم مرز نمی شناسد”، خاطرنشان کرد: علم از این نظر مرز نمی شناسد که کار علمی مختص یک کشور نیست اما بعضی این مطلب را بهانه می کردند که از کشور بروند درحالی که از امکانات و منابع آب و خاک این کشور استفاده کرده بودند. کار تحقیقات در کشور را باید با توانایی ها و نیازهای خود منطبق کنیم. علم یک کار محلی نیست به طور مثال اگر کسی یک مقاله ریاضی علمی را به زبان فارسی بنویسد هیچ خواننده یا طرفداری ندارد. همه ما به زبان فارسی و گسترش آن علاقه مند هستیم تشویق به نگارش مقالات کلی و توصیفی به زبان فارسی ایرادی ندارد اما در زمینه مقالات تخصصی دنیا باید بداند که دانشمندان ما چه کاری انجام می دهند و اگر فارسی بنویسیم کسی آن را نمی خواند. شهنی کرم زاده با بیان این که اگر وزارت علوم اعلام کند کسانی که طی هشت تا ۱۰ سال گذشته آیین نامه های مختلف ارتقا و رتبه بندی دانشگاه ها را تدوین کرده اند چه میزان سابقه دانشگاهی و پژوهشی داشته اند ما قانع می شویم، گفت: معتقدم بزرگ ترین خطای وزارت در سال های گذشته این بود که برای همه رشته ها یک نسخه پیچیدند و همه را یکسان دیدند. ۲۰۰ سال است که در رشته ریاضی مقاله می نویسیم و این مقالات حروف الفبا است اما وزارت خانه نمی داند که ریاضی الفبا است یا اقتصاد الفبا است. وی تصریح کرد: در کشورهای پیشرفته هیچ وقت در حوزه دانشگاه ها نمی گویند “باید” فلان کار انجام شود بلکه عنوان می شود که “معمولاً” یک استاد یا دانشجو باید چنین باشد. به نظرم وزارتخانه باید در این بخشنامه ها تجدیدنظر کند و با نظرخواهی از انجمن های علمی در رشته های مختلف ریاضیات، ادبیات، مهندسی و … کار را به دانشگاه ها بسپارد تا گرایش های مختلف در دانشگاه ها تکلیف خودشان را تعیین کنند. استاد همه کاره همچنین در این میزگرد، دکتر خسرو نادران طحان، رییس اسبق دانشگاه شهید چمران اهواز با بیان اینکه شروع پژوهش در کشور بعد از جنگ تحمیلی بود و دانشگاه ها برای انجام این مأموریت انتخاب شدند که از نظر وی انتخاب درستی بود، گفت: مجموعه ای از افراد در دانشگاه ها فعالیت می کردند که حداقل یک یا دو دوره پژوهشی را به صورت سامان مند گذرانده بودند و تجربه کار پژوهش را داشتند. وی افزود: معتقدم جای مناسبی برای شکل گیری پژوهش و پژوهشگری انتخاب شد و در آغاز نیز فعالیت های خوبی شکل گرفت اما به مرور نیز اشتباهاتی بروز کرد و مأموریتی بر دوش هیات علمی گذاشته شد که با عرف تطابق نداشت. مثال آن این است که هیچ کس انتظار ندارد یک پیراهن دوز کت شلوار بدوزد اگرچه بتواند این کار را انجام دهد اما از اعضای هیات علمی می خواهند که هم خوب درس بدهد، هم پژوهش کند، هم اخیرأ درآمدزایی و کارآفرینی داشته باشد و هم در محیط فرهنگی به طور فعال حضور پیدا کند! رییس اسبق دانشگاه شهید چمران اهواز با بیان اینکه ما هم یک صنف هستیم که اساس کار ما بر تفکر است، افزود: یک معلم یا استاد دانشگاه باید آنچه را که می داند در اسرع وقت به دانشجویان خود یاد دهد و آنچه را که نمی داند نیز ابتدا یاد بگیرد و سپس منتقل کند. این اساس کار معلمی است؛ پژوهش و پژوهشگری یک حرفه است و در همه حرفه ها دادوستد، بده بستان و درآمدزایی وجود دارد اما وقتی یک پژوهشگر سرمایه خود را برای کار پژوهشی صرف می کند باید اطلاعات خود را حفظ کند تا بتواند به فعالیت خود ادامه دهد اگرنه سرمایه خود را از دست می دهد. این تفکر حرفه ای با اهداف یک معلم ۱۸۰ درجه متفاوت است. نادران طحان تصریح کرد: اگر پژوهش را به عنوان وسیله ای برای آن که دانشجویان و نیروهای جوان آموزش پژوهشگری ببینند، به کار ببریم خوب است اما اینکه یک دانشجو کارشناسی ارشد بتواند با فردی که ۳۰ سال در یک عرصه تخصصی مقاله می نویسد رقابت کند انتظار منطقی نیست. کدام نقاش در اولین اثر خود یک شاهکار خلق کرده است که ما انتظار داشته باشیم یک دانشجوی ارشد بعد از یک تا دو سال کار مقاله ای را در فلان ژورنال بین المللی چاپ کند. توقعات باید منطقی باشد، این اشتباهی است که ما درگیر آن شده ایم.وی با بیان این که یک اشتباه هم وزارتخانه در این زمینه مرتکب شده است، اظهار داشت: اساس دانشگاه ها بر ارائه آموزش های تخصصی است اما وقتی وزارتخانه آیین نامه ای را تدوین می کند که ارتقاء همه اعضای هیات علمی در آن به صورت یکسان و به یک کیفیت دیده می شود، موجب بروز اشکال می شود. البته اشتباه دیگری که ما مرتکب شدیم این است که درگیر آن هستیم که یک مقاله در کدام مجله چاپ شود درحالی که اصل قضیه ارزیابی مقاله است.این عضو هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز مقاله را گزارش یک پژوهش در یک قالب مخصوص تعریف کرد و گفت: تا پژوهشی انجام نشده باشد چگونه می توان مقاله تولید کرد از سوی دیگر چرا باید بر دانشجو فشار آوریم که حتماً باید مقاله انگلیسی بنویسد که ناچار شود آن را به مؤسسات برای ترجمه بدهد. زمانی که ما دیپلم خود را اخذ کردیم هر کس که در زبان انگلیسی ۲۵ صدم نمره می گرفت قبول بود! آن وقت اکنون انتظار داریم که دانشجو در فلان ژورنال خارجی مقاله چاپ کند.نادران طحان افزود: باید اجازه دهیم که دانشجو اول مقاله فارسی را درست بنویسد و بعد اگر ضرورت داشت که افرادی در حوزه تخصصی خود در دنیا مطرح شوند آموزش های لازم را به آن ها ارایه و نخست اجازه دهیم زبان انگلیسی آن ها تقویت شود و سپس به چاپ مقالات در ژورنال های بین المللی اقدام کنند. باید نقش پژوهش در دانشگاه بررسی شود که آیا بر کیفیت و کمیت دانشگاه آثار تخریبی و یا تقویتی داشته است. ادامه دارد
شنبه ، ۵دی۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[مشاهده در: www.ettelaat.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها