پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
تعداد کل بازدیدها :
1850472661
من فقیرم، آس و پاسم، بخیه‌ها را باز کن شاعرانه‌هایی برای رفوی بخیه‌های فقر
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: من فقیرم، آس و پاسم، بخیه‌ها را باز کن
شاعرانه‌هایی برای رفوی بخیه‌های فقر
به دنبال واقعه تاسف بار بیمارستان خمینی شهر و کشیدن بخیه صورت کودکی به دلیل نداشتن هزینه بیمارستان، تعدادی از شاعران کشورمان در واکنش به این واقعه شعرهایی سروده‌اند.
به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، به دنبال واقعه تاسف بار بیمارستان خمینی شهر و کشیدن بخیه صورت کودکی به دلیل نداشتن هزینه بیمارستان، تعدادی از شاعران کشورمان در واکنش به این واقعه شعرهایی سروده‌اند که در ادامه مروری داریم بر تعدادی از این اشعار. این اشعار هر یک از زاویه‌ای سروده شده‌اند یکی خطابی است به کارکنان بیمارستان، دیگری خطاب به کودک است و آن یکی خطاب به خانواده کودک. اما در همه آنها اندوه شاعران از فقر کودک موج می‌زند: محسن کاویانی خطاب به کارکنان بیمارستان خمینی شهر سرود: از زخم فقیران جگرم سوخته است
شیطان ز شما قساوت آموخته است
لعنت به من و سوکت من! پس بکشید
این بخیه که لب‌های مرا دوخته است! محمدرضا ح. بازرگانى هم در واکنش به این واقعه برای کودک چهارساله نوشت: ما را ببخش اگر که محبت نداشتیم شرمنده ایم از اینکه مروت نداشتیم ما را ببخش اگر که براى نگاه تو
آیینه اى به غیر وقاحت نداشتیم افسوس در تمام لغتنامه‌هایمان
جایى براى واژه غیرت نداشتیم از کارت‌هاى ملى ما پرس‌وجو نکن
ما اسم داشتیم، هویت نداشتیم باور بکن که ما همگى اهل مسجدیم
اما براى «بخیه» روایت نداشتیم علیرضا رنجبر هم تقدیم به خانواده ی کودکی که بخاطر فقر، بخیه‌های کودک دلبندشان را کشیدند، غزلی سروده است: بخیه‌ها را باز کن، آزار را آغاز کن
من فقیرم، آس و پاسم، بخیه‌ها را باز کن کوهی از زخمم، نمک داری برای چاکِ زخم؟
کمتر ای دکتر!، برایم چشم را غَمّاز کن چانه اش را ول کن و چاکِ دلم را کن رُفو
سنگدل!، محضِ خدا، این درد را ایجاز کن پای سوگندت بمان و بیش از این کافر نباش
رحم بر حالِ بدِ این کودکِ طنّاز کن کلیه ام را می‌خری؟، شاید که جیبت پر شود
ای خدا! کاری بکن، رحمی بکن، اعجاز کن... آهِ مظلومان اثر دارد، بیا با آهِ من
بخیه‌ها را باز کن، آزار را آغاز کن... بهروز سپیدنامه هم با زبانی شاعرانه به وصف اوضاع بیمارستان‌ها پرداخته است: بوی الکل… بوی سوزن…بوی دارو…بوی خون چک چک گنگ سرم‌های سفید واژگون تخت‌های سرد و خالی … ملحفه‌های سفید ویلچرهای نشسته روبروی بانک خون می کشد بر روی موزاییک طی را پیرمرد آن طرف تر کودکی خوابیده پای یک ستون پا برهنه می دود بی روسری با اضطراب گاه گاهی می زند آهی به طاق آبگون مادری از فقر می نالد ولی مردی تمیز می دهد چندین تراول را بدون چند و چون خسته ام از تخت سرد و… بوی دارو… بوی درد خسته ام از زندگی از روز اول تا کنون انتهای پیام/و
http://fna.ir/VSVC1N
94/09/21 - 10:47
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
-