تبلیغات
تبلیغات متنی
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
طراحی سایت فروشگاهی فروشگاه آنلاین راه‌اندازی کسب‌وکار آنلاین طراحی فروشگاه اینترنتی وبسایت
بهترین دکتر پروتز سینه در تهران
محبوبترینها
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
بهترین ماساژورهای برقی برای دیسک کمر در بازار ایران
آفریقای جنوبی چگونه کشوری است؟
بهترین فروشگاه اینترنتی خرید کتاب زبان آلمانی: پیک زبان
با این روش ساده، فروش خود را چند برابر کنید (تست‌شده و 100٪ عملی)
سفر به بالی؛ جزیره‌ای که هرگز فراموش نخواهید کرد!
از بلیط تا تماشا؛ همه چیز درباره جشنواره فجر 1403
دلایل ممنوعیت استفاده از ظروف گیاهی در برخی کشورها
آیا میشود فیستول را عمل نکرد و به خودی خود خوب میشود؟
مزایای آستر مدول الیاف سرامیکی یا زد بلوک
خصوصیات نگین و سنگ های قیمتی از نگاه اسلام
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1860867319
جریان جدید موسیقی در آینده مخاطبان بیشتری خواهد داشت
واضح آرشیو وب فارسی:عصر ایران: جریان جدید موسیقی در آینده مخاطبان بیشتری خواهد داشت
رواج وسایل ارتباط جمعی و اینترنت، در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80، نسلی را به وجود آورد که با موسیقی روز دنیا و تنوع ژانر در موسیقی آشنا بود و در هیچکدام از دو ژانر رسمی و اصلی موسیقی کشور نمی‌گنجید. در نتیجه این باعث شد صداهای جدیدی به گوش مردم برسد.
عصرایران - امید نعمتی خواننده و از بنیانگذاران گروه پالت است. گروه‌هایی مثل پالت، چارتار، دنگ شو، داماهی، بمرانی و غیره در حال حاضر در جریان جدیدی با نام تلفیقی جای می‌گیرند که مخاطبان زیادی نیز پیدا کرده و توانسته‌اند به نوعی در میان مردم محبوب (پاپیولار نه پاپ) شوند. در این گفت و گو با امید نعمتی درباره موسیقی تلفیقی صحبت کردیم و این که آیا اصلا این ژانر از موسیقی را به رسمیت می شناسد؟ او در بخشی از گفت و گو درباره تکراری بودن اجراهای موسیقی پاپ و این که اگر مردم انتخاب دیگری داشتند اصلا سراغ چنین کنسرت‌هایی نمی‌رفتند برای ما می‌گوید و معتقد است این جریان به اصطلاح تلفیقی، هم به لحاظ ایده‌های موسیقی قوی‌تر و هم سر‌گرم کننده‌تر است و این که بازار موسیقی پاپ را به لحاظ مخاطب تحت شعاع قرار داده است. بخش هایی از گفت و گویی که در ادامه می آید در مجله صوتی هفدانگ آذرماه که در عصرایران منتشر شد را می توانید بشنوید و اینجا نسخه کامل مکتوب این گفت و گو پیش روی شماست.
با توجه به این که موسیقی تلفیقی به این شکل از اوایل و اواسط دهه ۸۰ رواج یافت، ریشه چنین اتفاقی در موسیقی را از کجا می‌دانید؟
موسیقی‌ای که بعضی به آن موسیقی تلفیقی می‌گویند و شاید به نوعی این جریان از اوایل یا اواسط دهه 80 شکل گرفت، حاصل عملکرد ناخودآگاه جمعی موسیقی‌دانان و مردم در حوزه شناخت و ساخت موسیقی بود. محدودیت‌هایی که در دهه ۶۰ و ۷۰ بر موسیقی اعمال شد و نتیجه آن این بود که تنها صدای رسمی موسیقی کشور، موسیقی سنتی بود، نوعی فقر فرهنگی و موسیقیایی در آن دهه‌ها ایجاد کرد. این فقر فرهنگی طبیعتا گریبان‌گیر برخی اساتید هم شد، به طوری که برخی اساتید در رسانه‌های جمعی درباره این موضوع بحث می‌کردند که آیا در دهه ۷۰ (شمسی) می توانیم موسیقی پاپ را هم داشته باشیم یا خیر، که نتیجه این بحث‌ها حضور موسیقی پاپ بود. البته موسیقی پاپ حاصل از این جریانات هم چندان موسیقی درخشانی نبود، اما این دو نوع موسیقی تبدیل به دو جبهه رسمی موسیقی کشور شدند که هنوز هم هنگامی که به ارشاد مراجعه می‌کنیم باید در یکی از این دو زمینه مجوز بگیریم. البته گویا جدیدا موسیقی تلفیقی نیز اضافه شده است.
رواج وسایل ارتباط جمعی و اینترنت، در اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80، نسلی را به وجود آورد که با موسیقی روز دنیا و تنوع ژانر در موسیقی آشنا بود و در هیچکدام از دو ژانر رسمی و اصلی موسیقی کشور نمی‌گنجید. در نتیجه این باعث شد صداهای جدیدی به گوش مردم برسد و گروه‌هایی مثل آویژه، باراد، ۱۲۷ و افرادی مانند سهیل نفیسی، کریستف رضاعی، پویا محمودی و نامجو نگاه تازه خود به موسیقی را بر مردم عرضه کردند.
واژه تلفیقی عنوان مناسبی برای چنین سبکی است؟
من خودم هرگز واژه ی تلفیقی را متوجه نشدم. اگر تلفیقی به معنای تلفیق یک نوع موسیقی با موسیقی دیگر، یا موسیقی کشوری با موسیقی کشور دیگر، یا مثلا موسیقی سنتی ایرانی با موسیقی پاپ ایرانی است، که قبلا با موسیقی افرادی مانند محمد اصفهانی اتفاق افتاده بود. یا حتی اگر به خیلی قبل‌تر برگردیم به نظرم خوانندگانی مثل آقای بنان، یا مرحوم بدیع‌زاده که سمبل کنار هم نشینی آواز ایرانی و سازها و آنسامبل غربی هستند تلفیقی ترند.
من هرگز نفهمیدم چرا ترکیب کلارینت، کنترباس، گیتار و آوازی با ریشه های ایرانی در گروه پالت، یا ساکسیفن و پیانو در کنار آواز ایرانی در گروه دنگ شو، برای هم مخاطب و هم منتقدان و موزیسن ها عجیب و جدید و گاهی حتی مهلک و فاجعه بار به نظر می رسد. می توانیم به کلارینت در کنار آواز بنان در 60 سال پیش مراجعه کنیم یا حتی ببینیم که رشید بهبودف چگونه آواز ترکی را با تحریرهای غربی ارائه می دهد. من به شخصه هرگز علاقه به ترکیب یا تلفیق موسیقی شرق و غرب نداشتم و اگر در کارم این تلفیق به نظر می آید، به دلیل آنچه در زندگی گوش داده ام، است. مثل آواز شجریان، موسیقی اروپای شرقی، راک، جز و هر آنچه که به عنوان اطلاعات وارد ذهن یک هنرمند می شود، حال چه نقاش، چه سینماگر یا هر هنرمند دیگر. یک هنرمند مثل آیدین آغداشلو نقاشی خود را می‌کشد و اصراری برای تلفیق چیزی با چیز دیگر ندارد، اما به خاطر ایرانی بودن و ریشه‌های فرهنگی خود، حتی هنگامی که اثری آبسترکت می کشد از درون‌مایه‌های مینیاتور ایرانی نیز برای آن استفاده می‌کند. به نظر من نام‌گذاری این جریان جدی که در موسیقی وجود دارد به اسم «موسیقی تلفیقی»، اقتصاد موسیقی پاپ را تحت شعاع قرار داده است و سهل انگارانه است که چنین نامی را بر آن بگذاریم.
شاید در تحلیل موسیقی امروز اینکه ابراهیم مالوف یا آویشای کوئن در کجای موسیقی امروز قرار دارند کار پیچیده‌تری است و به منتقدان بیشتری احتیاج داریم. همچنین به حمایت بیشتری از جریان نظری موسیقی نیاز داریم. یک موزیسین ممکن است با برگزاری کنسرت روزگار بگذراند اما یک منتقد یا تحلیلگر که بر موسیقی امروز ایران تاثیرگذار باشد موانع زیادی در پیش رو دارد. حس می‌کنم امروزه گروه‌هایی بر خلاف شیوه‌های رایج موسیقیایی در ایران فکر می‌کنند و کار می‌کنند که لزومی هم ندارد روی همه آنها با هم اسم بگذاریم. شاید باید بپذیریم که به تعداد انسان ها شیوه نگاه کردن به موسیقی وجود دارد و هرکدام از آنها هم شیوه خاص خود را ارائه می‌دهند. اصراری که بر نام‌گذاری موسیقی وجود دارد در عرصه سینما وجود ندارد. در قدیم سینمای موج نوی فرانسه یا امپرسیونیسمی وجود داشت اما امروزه سبک‌بندی به معنای گذشته وجود ندارد و هرکس سبک خود را دارد و به شیوه ی خاص خود کار می کند. چرا این نکته را در موسیقی اعمال نکنیم.
تاریخ انتشار: ۰۹:۰۷ - ۱۸ آذر ۱۳۹۴ - 09 December 2015
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عصر ایران]
[مشاهده در: www.asriran.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]
-
فرهنگ و هنر
پربازدیدترینها