تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1815817131
معلولی که به همسن و سالان خود امید و پشتکار می آموزد
واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به بهانه روز جهانی معلولان؛ معلولی که به همسن و سالان خود امید و پشتکار می آموزد شهرری ـ ایرنا ـ معلولیت محدودیت نیست، هستند کسانی که با وجود صدمات و خسارت های جبران ناپذیر جسمی، با اراده ای پولادین با ناتوانی خود مبارزه کرده اند و با استفاده از داشته های اندک، زندگی آرام و لذت بخشی را برای خود و اطرافیانشان ساخته اند.
به گزارش ایرنا، با نگاهی گذرا به تاریخ زندگی بشر از ابتدای خلقت تاکنون درکشاکش این موجود دو پا و طبیعت، تهدیدی شوم، و به تعبیر برخی گاه شوم تر از مرگ همواره در تعقیب آدمی بوده است، آری معلولیت، تهدیدی که گاه مادرزادی بوده است و از بدو تولد همراه انسان، و گاه نیز بر اثر حادثه ای تلخی تا لحظه مرگ یار غار آدمی می شود. اما در این بین و بر اساس اعتقاد صاحبنظران آنچه که بسیار مهم انگاشته می شود، نه معلولیت و محدودیت، بلکه نحوه مواجهه و چگونگی برخورد با این پدیده و زخم اجتماعی است، پدیده ای بیرحم که بخشی از سلامتی فرد را بعنوان ارزشمندترین سرمایه انسانی هدف قرار داده است. البته مواجهه افراد با معلولیت نیز بسیار متفاوت است، برخی به راحتی و بدون هیچ گونه مقاومتی خود را تسلیم ناتوانی و محدودیت می کنند و زندگی تلخ و ناگواری را برای خود و اطرافیانشان رقم می زنند، در مقابل نیز برخی که تعدادشان نیز کم نیست نه تنها اسیرمحدودیت ها نمی شوند بلکه با برخورداری از اراده ای پولادین به جنگ ناتوانی ها رفته و با استفاده از داشته های اندک خود زندگی آرام و لذت بخشی را برای خود و اطرافیانشان می سازند. علیرضا فیضی متولد 1372 شهرستان ری از کسانی است که هیچگاه اسیر محدودیت و معلولیت مادرزادی خود نشده است و برخلاف بسیاری از همسن و سالان سالم و مدعی خود که حتی در سن 30 سالگی نیز پول توجیبشان را از پدر و مادر می گیرند، با جدیت و پشتکار برای خود یک کاسبی آبرومند براه انداخته است و ضمن اینکه اینکه گلیم خود را به خوبی از آب بیرون می کشد، سرپرستی خانواده اش را نیز بر عهده دار دارد. با پرس و جو بالاخره در فرمانداری شهرستان ری او را در حالی که یک کوله پشتی بر دوش دارد پیدا کردیم و گپ دوستانه ای با او زدیم، البته در حالی که هنوز صحبت با علیرضا را شروع نکرده بودیم و به تصور اینکه قصد مصاحبه با او را نداریم، حرف آخر را در ابتدای گفت و گو بر زبان جاری ساخت،" مسوولین سلام، من علیرضا یک معلول جوان هستم برای کار به خیلی از جاهای تهران رفتم و مراجعه کردم اما شغلی پیدا نکردم ازشماخواهش می کنم ازما معلولان حمایت کنید" البته این صحبت را خیلی خلاصه تر در یک پارچه پلاستیکی نوشته تا به مسوولان کشوری که به شهرری می آیند نشان دهد. اما علیرضا دارای یک برادر است و با مادرش زندگی می کند و خرج مادرش را نیز می دهد، اصالتا ملایری است و از اینکه خواهر ندارد خدا را شکر می کند و به شوخی می گوید: اگر در این دوره زمانه خواهر داشتم با این وضع بایستی یکسره کار می کردم تا جهازش را جور کنم. پدر علیرضا کشاورز و سبزیکار بوده است و در سال 1374 هنگامی که علیرضا تنها 2 سال داشته است با موتور تصادف می کند و خیلی زود خانواده را تنها می گذارد و به گفته خودش دولت سرپرستی آنها را به پدربزرگ مادری می سپارد و خرجشان را آن خدابیامرز عهده دار می شود. دلیل معلولیت علیرضا نیز به گفته مادرش زردی بالا بود است و به قول خودش در یک پنج شنبه و جمعه ای که تنها سه ماه از عمرش سپری شده بود، هنگام این اتفاق او را برای درمان و عوض کردن خون به درمانگاه می برند اما این کار دیر انجام شده و علیرضا دچار ضایعه مغزی می شود. این جوان معلول سال 1392 دیپلم خود را در رشته کفاشی از مدرسه استثنایی طاهر پشت حرم حضرت عبدالعظیم حسنی (ع) اخذ کرده است و به قول خودش به دلیل اینکه خرج گران است و 53 هزار تومان ماهانه بهزیستی نیز دردی را دوا نمی کند از همان زمان و با توجه به دانش و تجربه بدست آمده شغل شریف کفاشی را بصورت دوره گرد برای خود انتخاب می کند. او که حالا تمام ابزارهای کفاشی اش در یک کوله پشتی خلاصه می شود، با اشاره به کوله کنار صندلی اش، اظهار می کند: این کوله پشتی تنها سرمایه من است، ابزارهای کفاشی را در آن می گذارم و به ادارات می روم، کفش کارمندان را واکس می زنم و اگر هم کفشی نیاز به تعمیر داشت آن را تعمیر می کنم و از این راه ماهیانه 500 تا 600 هزار تومان پول در می آورم. کل وسائل کار علیرضا 3 عدد فرچه و دو سه تا قوطی واکس، نخ و سوزن نخ کفاشی و یک جفت دمپایی است و این وسائل را در یک کوله پشتی جا داده است و به قول خودش از صبح که از خانه بیرون می زند نوبتی به ادارات شهرستان ری برای انجام کارهای کفاشی سرک می کشد، این معلول خوش ذوق حتی یک کارت ویزیت تبلیغاتی حاوی شماره همراهش را برای انجام سفارشات واکس و تعمیرات کفش چاپ کرده است. تمام کارکنان فرمانداری شهرستان ری، شهرداری منطقه 20 و ادارات محلی ری با علیرضا آشنا هستند و جالب اینکه او برای انجام خدمات کفاشی مثلا زدن واکس برای هرکدام از این اداره جات یک نرخی تعیین کرده است و به قول خودش شهرداری و فرمانداری و برخی ادارات شهرری که وضع مالی بهتری نسبت به سایر اداره جات دارند 2 هزار تومان و برای کارکنان برخی دیگر از ادارات همچون بهزیستی و کمیته امداد که به نظر او وضع حقوقی شان پایین تر است نیز نرخ هزار تومان را در نظر گرفته است. علیرضا واکس صلواتی هم قبول می کند و بعنوان مثال در مقابل یک مسجد از یک نفر 25 یا 30 هزار تومان می گیرد و کفش نمازگزاران مسجد را واکس می زند و از صاحبان کفش می خواهد که تنها یک فاتحه و صلوات به روح اموات کسی که نذر کرده است بفرستند، البته او برای این کار نرخ تعیین نمی کند چرا که معتقد است دستمزد این کار هرچقدر که باشد خیر و برکت با خود به همراه خواهد داشت. این معلول خوش ذوق البته در انجام فعالیت های اجتماعی نیز از بچه های کوشای شهرری است و در حال حاضر علاوه بر اینکه دبیری کانون معلولین منطقه نفر آباد شهرستان ری را برعهده دارد، مسوول امداد و بهداشت و همچنین پیک و بایگان بسیج پایگاه سید الشهداء حوزه 357 است. البته در بین صحبت های علیرضا مسائلی نیز وجود دارد که چندان مایل به گفت و گو راجع به آنها نیست، از اینکه نامزد برادرش به دلیل معلولیت علیرضا حاضر نشد با برادرش زندگی کند، از اینکه تا کنون چندین بار به خواستگاری رفته است و باوجود اینکه اهل کار و زندگی است به او زن نمی دهند و یا اینکه برخی مسوولین حتی جواب سلام او را نداده اند دل رنجوری دارد.علیرضا یک برگه ای که بر روی آن جمله ای زیبا تایپ شده است را مقابل چشمانم می گیرد و دقایقی همراه با بغض معناداری سکوت می کند،"بنام خدایی که ما معلولان را آفرید، که دیگران را بوسیله ما امتحان کند". علیرضا در ادامه اظهار می کند که بابت مشکلات مختلف به ادارات شهرری مراجعه کرده است و متاسفانه جواب درستی از آنها نگرفته است، وی گفت: بارها به شهرداری و بهزیستی منطقه شهرری و حتی برخی نمایندگان مجلس برای دریافت وام یا تامین مکانی برای راه اندازی یک کفاشی ثابت نامه نگاری کردم و متاسفانه در عمل هیچگونه رسیدگی صورت نگرفته است. با این حال نگاه اجمالی به شرایط زندگی علیرضا و معلولان مشابه او حاکی از آن است که بخشی از جامعه معلول ما توانسته است با اراده ای راسخ و پشتکارقوی تا حدودی بر مشکلات خویش فائق آیند و به موفقیت هایی نیز دست یابند، موضوعی که به وضوح در جامعه ورزش قهرمانی معلولان کشور نیز قابل رویت است. اما به طور حتم رسیدگی بهتر و بیشتر مسوولان به جامعه معلولان کشور بعنوان هدایای الهی و ارائه خدمات به موقع به این قشر حساس و آسیب پذیر جامعه، ضمن اینکه زمینه ساز پرورش استعدادهای نهفته آنان خواهد بود، تاثیرشگرفی در افزایش روحیه معلولان به دنبال خواهد داشت، یادمان باشد که برخورداری از روحیه قوی همراه با نشاط عاملی بسیار حیاتی برای معلولان به منظور ادامه راه زندگی به شمار می رود.گزارش از یوسف درویشی 1836 / 6139
15/09/1394
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
اجتماع و خانواده
پربازدیدترینها