تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1851518579
شور اربعین در قم/ سوگواری جاماندگان کربلا در حرم کریمه اهل بیت(ع)
واضح آرشیو وب فارسی:مهر: مهر گزارش می‌دهد؛
شور اربعین در قم/ سوگواری جاماندگان کربلا در حرم کریمه اهل بیت(ع)
شناسهٔ خبر: 2990217 - چهارشنبه ۱۱ آذر ۱۳۹۴ - ۱۶:۲۰
استانها > قم
قم - همزمان با اربعین حسینی(ع) شهر مقدس قم غرق در عزا و ماتم است و سوگواران به یاد کاروان کربلا در حرم حضرت معصومه(س) اشک ماتم ریختند. خبرگزاری مهر - گروه استان ها: اکنون که همه چشم‌ها به کربلا این قطعه‌ای از بهشت است، جاماندگان در حسرت رفتگان مانده‌اند. اما وقتی در کنار حرم حضرت معصومه(س) جا خوش کنی می‌فهمی که این موکب جاری از شور و عشق حسین(ع) کم از بین الحرمین ندارد. سوگ حسینی(ع) به چهلمین منزل خود رسیده و مردم غرق در عزا و ماتم مولا و یارانش هستند. چند سالی می‌شود که قلب تپنده و کانون مهر و محبت در کربلا موج می‌زند اما بی‌انصافی است که حتی یک لحظه فکر کنیم جاماندگان کمتر از دلنوازان و راهیان کربلا ارادت به خاندان عصمت و طهارت دارند. وقتی در میان مردم دلداده چرخ می‌زنی تازه می‌فهمی که در سفینه النجاه آقا قرار داری و همراه و همدل یار هستی. شهر قم در روز اربعین مملو از هیئت‌های عزاداری است و نوای طبل، سنج، شیپور به همراه ناله‌های مداحان اشک را به گونه‌های عزاداران هدیه می‌دهد و تنوع هیئت‌های عزاداری جلب توجه می‌کند. به سمت هیئتی از شهرستان خدابنده روستای زاغج می‌روم. پسربچه‌ای به زحمت دارد چهارچرخ حامل دستگاه‌های صوتی و مداحان را حرکت می‌دهد. به او می‌گویم: مگه زور تو به این چهارچرخ می‌رسد؟ پسرک با صورتی که از سرما سرخ شده می‌خندد با لهجه ترکی جوابم را می‌دهد: آره...
از او می‌پرسم: دوست داشتی کربلا باشی؟ مکث می‌کند و شاید بغض می‌کند. زور بیشتری می‌زند تا چرخ را حمل کند. می‌گوید: پدر و برادرم وقتی من خواب بودم گذاشتند و رفتند و به من گفتند که تو بچه‌ای... آقا شما بگو من اگر بچه هستم چطور چهارچرخ به این بزرگی را هول می‌دهم. دوست ندارد دیگر حرف بزند، از من جدا می‌شود و چرخش را هول می‌دهد. به هر طرف که نگاه کنیم سیل جمعیت را می‌بینم در کنار و گوشه پیاده‌روها زنان و مردانی می‌بینم که بی‌توجه به اطراف خود آهسته و بی‌ادعا اشک می‌ریزند... با خود می‌گویم چه کسی می‌تواند ادعا کند که این‌ها کربلایی نیستند. اگر حسین(ع) به کعبه دل‌ها می‌نگرد. دل پاکباخته آنها در ۶ گوشه حرم به ودیعه گذاشته شده است... در کنار یک خودرویی که تانکر آبی را به یدک کشیده است، پسر بچه‌ای که زره و کلاه خود و لباس مخصوص سبزی پوشیده جلب توجه می‌کند. یک سطل کوچک گِل به دست دارد و دستانش را می‌شورد. به او نزدیک می‌شوم. می‌پرسم به مردم گل می‌مالی اما خودت گل دستانت را می‌شوری؟! با صورتی که آغشته به گِل خشک شده است می‌خندد و می‌گوید: می‌خواهم گل دستانم را که خشک شده را پاک کنم تا بهتر بتوانم به صورت مردم گل بمالم. در این هنگام مردی به همراه فرزندش به او نزدیک می‌شود و پسربچه هم با آرامی گل به صورت کودک می‌مالد و با لبخندی بدرقه می‌کند.
می‌پرسم آیا دوست داشتی الآن کربلا باشی؟ بازهم لبخند می‌زند و با صراحت جواب می‌دهد: قبل از اینکه بیایم اینجا با آقا شرط کردم که شرطی امسال می‌روم حرم حضرت معصومه(س) و گل می‌مالم که سال دیگر تو کربلا همین کار انجام بدهم. بچه‌ای در بغل مادرش گریه می‌کند و مادرش حسابی کلافه است. پسربچه به سمت او می‌رود و لبخند می‌زند و روی پیشانی‌اش را گل می‌مالد و بچه کوچک با دیدنش آرام می‌شود. انگار که دوای دردش را پیدا کرده باشد. پسربچه بی خداحافظی خود را به میان انبوه جمعیت می‌رود و ناپدید می‌شود. دریای جمعیت من را به سمت و سوی دیگر می‌کشاند. حضور گروهی از هنرجویان عکاس که دنبال شکار سوژه هستند هم در نوع خود جالب است. از یکی از آنها می‌پرسم: برای پروژه‌های درسی عکس می‌گیرید؟ یکی از این افراد جواب می‌دهد: واقعیتش اول که آمدم برای پاس کردن و نمره گرفتن از استاد بود اما حالا برای دلم است. حالا دیگر نذر دارم، حاجت دارم. گریه امانش را می‌برد دیگر وقت ماندن نیست... به سمتی می‌روم که جمعیت پشت در پشت هم صف ایستاده در حال گرفتن نذری از ایستگاه صلواتی «هیئت عاشقان چهارده معصوم شهرک امام حسن» هستند. در پیشاپیش نرده‌های فلزی مردی با لباس فرم به عنوان پلیس افتخاری در حال سر و سامان دادن جمعیت است. کنارش که می‌ایستم گوشه پری که در دست دارد به صورتم می‌خورد احساس آرامش می‌کنم. سرش شلوغ است. مجبورم بی مقدمه وارد گفتگو شوم و می‌گویم: الآن کربلا بودی خیلی حال می‌داد مگر نه؟ توجهش جلب می‌شود و می‌گوید: خدمت کردن به آقا هر جا باشد فرق نمی‌کند.
جواب جانانه و مخلصانه‌ای داد. می‌پرسم: چی نذری می‌دهید. می‌گوید: فلافل. از دیشب تا حالا با حدود ۱۰۰ نفر نشستیم و فلافل پختیم و بسته‌بندی کردیم. می‌پرسم: شما هم یاد موکب‌های نزدیک به کربلا را زنده کردید. می‌گوید: انشاء الله که این‌طور باشد و آقا قبول کند. اتفاقاً ما هم مثل خیلی از هیئت‌های دیگر قصد رفتن به کربلا را داشتیم اما دیدیم که ماندن کنار بی بی صلاح و ثوابش بیشتر است. آقا کنار خودش نوکر زیاد دارد. وقتی یکی از خدمه‌های هیئت این مرد میانسال را صدا می‌کند مجبور می‌شوم به راهم ادامه دهم. کمی می‌روم می‌بینم زن جوانی عصا زنان و با هزار زحمت خود را به سمت حرم می‌کشد. سراغش می‌روم می‌فهم که اشک از چشمانش جاری است. نزدیکش می‌شوم و می‌گویم: ما را یاد پابرهنگان و راهیان کربلا انداختی. زن نگاهی به گنبد و بارگاه حرم بی بی می‌اندازد و می‌گوید: دو ماه بود که از خانه بیرون نرفته بودم خجالت می‌کشیدم، افسرده بودم؛ اما وقتی توی تلویزیون دیدم که چطور آدم‌های معلول از پیرو جوان که حالشان از من خیلی بدتر است عاشقانه به سمت حرم می‌روند، از خودم بدم آمد و تصمیم گرفتم که امروز از خود خانه‌مان تا حرم پیاده بیایم. حالا احساس آرامش دارم. حال هم بعد از دو ماه خیلی خوب شده.. نذر کردم سال دیگر با همین پاها به دیدار آقا بروم. خود را از من جدا می‌کند و با همان عزم جزم داخل حرم می‌شود. با خود فکر می‌کنم اگر اینجا قطعه‌ای از بهشت نباشد؛ اگر اینجا تبلوری از دلدادگی خاک کربلا نباشد؛ اگر اینجا قدمگاه فرشتگان ملکوتی نباشد؛ پس چه چیز دیگری لقب می‌گیرد. خود را از این دریای بی‌کران که مملو از عشق و دلدادگی عزاداران حسینی است جدا می‌کنم اما به‌خوبی و در حد وسع خود دریافته‌ام که عطری از بهشت کربلا به امانت در میان این جمعیت جامانده از دیدار یار مانده است. خبرنگار: روح الله یارمحمدی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: مهر]
[مشاهده در: www.mehrnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 27]
-
گوناگون
پربازدیدترینها